εἰ: Difference between revisions

|btext=<i>épq. et dor.</i> [[αἰ]];<br /><i>conj. usitée dans les prop. conditionnelles, dans les prop. interr. indirectes et pour marquer une simple éventualité</i> : « si »;<br />• <b>A.</b> <i>Propositions conditionnelles</i> : [[εἰ]] δόκει, πλέωμεν SOPH si tu en es d'avis, embarquons-nous et partons ; [[εἰ]] δ' [[οὕτω]] τοῦτ' ἐστίν, ἐμοὶ μέλλει φίλον [[εἶναι]] IL s'il en est comme tu le dis, c'est qu'apparemment cela m'est agréable ; [[εἰ]] [[οὗτοι]] [[ὀρθῶς]] ἀπέστησαν, [[ὑμεῖς]] ἂν [[οὐ]] χρεὼν ἄρχοιτε THC s'ils ont eu le droit de se révolter, c'est qu'alors vous commanderiez sans droit ; [[οὐκ]] ἂν νήσων ἐκράτει, [[εἰ]] [[μή]] τι καὶ ναυτικὸν εἶχεν THC (Agamemnon) n'aurait pas commandé aux îles, s'il n'avait pas eu en même temps une certaine force navale ; [[εἰ]] μὴ [[ὑμεῖς]] ἤλθετε, ἐπορευόμεθα ἂν ἐπὶ βασιλέα XÉN si vous n'étiez pas venus, nous aurions marché contre le grand roi ; [[εἰ]] μὴ βοηθήσετε, [[οὐ]] περιέσται [[τἀκεῖ]] THC si vous n'envoyez pas de secours, la situation là-bas sera intenable ; ποτὸν δὲ [[πᾶν]] ἡδὺ [[ἦν]] [[τῷ]] Σωκράτει διὰ τὸ μὴ πίνειν, [[εἰ]] μὴ διψῴη XÉN toute boisson était agréable à Socrate, parce qu'il ne buvait que s'il avait soif ; εἴ [[του]] φίλων βλέψειεν οἰκετῶν [[δέμας]], ἔκλαιεν ἡ [[δύστηνος]] εἰσορωμένη SOPH apercevait-elle quelqu'un des serviteurs qui lui étaient chers, l'infortunée pleurait en le regardant ; εἴ [[τις]] ἀντείποι, εὐθὺς τεθνήκει THC tout homme qui contredisait était un homme mort ; εἴ [[τίς]] τι ἐπηρώτα, ἀπεκρίνοντο THC quelqu'un demandait-il quelque chose, ils répondaient ; <i>particul. dans une prop. conditionnelle supposant une conséquente comme</i> [[εὖ]] <i>ou</i> [[καλῶς]] [[ἔχει]], « c'est bien » : [[εἰ]] μὲν δώσουσι [[γέρας]]· [[εἰ]] [[δέ]] [[κε]] μὴ δώωσιν, ἐγὼ [[δέ]] κεν αὐτὸς [[ἕλωμαι]] IL s'ils me donnent la récompense (rien de mieux) ; sinon, je saurai la prendre moi-même ; [[εἰ]] μὲν [[σύ]] τι ἔχεις πρὸς [[ἡμᾶς]] λέγειν· [[εἰ]] δὲ [[μή]], [[ἡμεῖς]] πρὸς σὲ ἔχομεν XÉN si tu as quelque chose à nous dire, (c'est bien) ; sinon, nous avons, nous, à te parler ; <i>dans les prop. optatives commençant par</i> [[εἰ]] γὰρ (<i>épq.</i> αἲ [[γάρ]]) <i>ou qqf</i> [[εἰ]] <i>seul., et qui supposent une prop. antérieure telle que</i> « ce serait chose souhaitable, <i>etc.</i> » ; αἲ γὰρ ἐμοὶ τοσσήνδε θεοὶ δύναμιν παραθεῖεν OD oh ! si les dieux (m')avaient doté d'une telle puissance ! [[εἰ]] γὰρ γενοίμην ἀντὶ [[σοῦ]] [[νεκρός]] EUR ah ! que ne puis-je mourir à ta place ! ἀλλ' εἴ [[τις]] καλέσειεν IL mais si quelqu'un appelait, <i>càd</i> je voudrais qu'on appelât, <i>etc. À l'emploi de</i> [[εἰ]] <i>conditionnel se rattache l'usage de cette, conjonction après les verbes ou les locut. qui marquent l'étonnement</i> ([[θαυμάζω]]), <i>la satisfaction</i> (ἀγαπῶ), <i>la honte ou la confusion</i> (αἰσχύνομαι, αἰσχρόν ἐστιν), <i>l'indignation ou le mécontentement</i> (ἀγανακτῶ, [[βαρέως]] <i>ou</i> [[χαλεπῶς]] [[φέρω]], λυπεῖ με), <i>etc.</i> ; ἐθαύμαζε δ' εἴ [[τις]] ἀρετὴν ἐπαγγελλόμενος [[ἀργύριον]] πράττοιτο XÉN il s'étonnait qu'on fît sonner bien haut ses prétentions à la vertu et qu'on battît monnaie ; ἀγανακτῶ [[εἰ]] τὰ μὲν χρήματα λυπεῖ τινας [[ὑμῶν]] [[εἰ]] διαρπασθήσεται, τὴν δ' Ἑλλάδα πᾶσαν οὑτωσὶ [[Φίλιππος]] εφεξῆς ἁρπάζων [[οὐ]] λυπεῖ DÉM je m'indigne qu'il y en ait parmi vous qui s'affligent à la pensée que leurs biens seront pillés, tandis que le spectacle présent de la Grèce entière ainsi pillée par Philippe ne les afflige pas;<br />• <b>B.</b> <i>Interrogation indirecte</i> : [[σάφα]] δ' [[οὐκ]] οἶδ' [[εἰ]] [[θεός]] ἐστιν IL je ne sais pas clairement si c'est un dieu ; οἶδεν οὐδεὶς τὸν θάνατον οὐδ' [[εἰ]] τυγχάνει πάντων μέγιστον ὂν τῶν ἀγαθῶν PLAT au sujet de la mort, personne ne sait ce qu'elle est, ni si elle n'est pas le plus grand de tous les biens ; ψῆφον ἐβούλοντο ἐπαγαγεῖν, [[εἰ]] χρὴ πολεμεῖν THC ils voulaient faire voter sur la question de savoir s'il fallait faire la guerre ; ἐβουλεύοντο [[εἴτε]] κατακαύσωσιν… [[εἴτε]] τι ἄλλο χρήσωνται THC (les Platéens) délibéraient s'ils devaient faire périr (les Thébains) par le feu en incendiant l'édifice, <i>ou</i> prendre quelque autre parti ; ἤρετο εἴ [[τις]] [[ἐμοῦ]] εἴη σοφώτερος PLAT il demandait s'il y avait quelqu'un plus sage que moi ; ἐνετέλλετο εἰρωτᾶν [[εἰ]] οὔ τι ἐπαισχύνεται HDT il (leur) ordonna de demander (au dieu) s'il n'avait pas quelque honte ; σκοπῶμεν [[εἰ]] [[ἡμῖν]] πρέπει, ἢ οὔ PLAT examinons si cela nous sied ou non ; [[νῦν]] [[ἔμαθον]] ὃ λέγεις· [[εἰ]] δὲ ἀληθές, ἢ [[μή]], πειράσομαι [[μαθεῖν]] PLAT à présent je sais ce que tu dis, mais cela est-il vrai ou non ? c'est ce que je vais tâcher d'apprendre;<br />• <b>C.</b> <i>Idée d'éventualité incertaine</i> : παρέζεο καὶ λαβὲ [[γούνων]], [[αἴ]] [[κέν]] [[πως]] ἐθέλῃσιν ἐπὶ Τρώεσσιν ἀρῆξαι IL va t'asseoir près de (Zeus) et embrasse ses genoux, pour voir s'il voudrait par hasard porter secours aux Troyens ; ἔδοξεν [[οὖν]] Κλεάρχῳ συγγενέσθαι [[τῷ]] Τισσαφέρνει, εἴ [[πως]] δύναιτο παῦσαι τὰς ὑποψίας XÉN Cléarque jugea bon de s'aboucher avec Tissapherne pour tâcher, s'il le pouvait, de faire cesser ces soupçons ; ἐκπλαγεὶς ἵεται, εἴ τι δύναιτο βοηθῆσαι XÉN Cyrus consterné s'avance pour voir s'il pourrait porter quelque secours, <i>ou</i> en cas qu'il puisse porter quelque secours;<br />• <b>D.</b> [[εἰ]] <i>joint à certains pronoms ou particules forme diverses locutions</i> :<br /><b>I.</b> <i>avec</i> [[μή]] : [[εἰ]] [[μή]], si … ne pas (<i>lat.</i> nisi), <i>au sens de</i> « sinon » : οὐδὲν ἄλλο σιτέονται [[εἰ]] μὴ ιχθῦς μοῦνον HDT ils ne mangent d'autre mets que du poisson. <i>De même dans les locut.</i> [[εἰ]] μὴ [[ὅσον]], excepté seulement ; [[εἰ]] μὴ [[εἰ]] (<i>cf. lat.</i> nisi si) <i>m. sign.</i> ; [[εἰ]] δὲ [[μή]] (<i>lat.</i> si minus, sin aliter) sinon, autrement ; [[εἰ]] μὴ [[ἄρα]] (<i>lat.</i> nisi forte), [[εἰ]] [[μή]] [[πέρ]] [[γε]], à moins toutefois que;<br /><b>II.</b> <i>avec</i> δὲ : [[εἰ]] [[δέ]], sinon ; [[εἰ]] δ' [[ἄγε]], [[εἰ]] δ' [[ἄγετε]], <i>simpl.</i> [[εἰ]] [[δέ]], eh bien ! voyons ! [[εἰ]] δ' ἄγ' ἐγὼν αὐτὸς δικάσω IL eh bien ! voyons, je proposerai pour ma part une décision ; Ἀντίλοχ’, [[εἰ]] δ' [[ἄγε]] [[δεῦρο]] IL eh bien ! voyons, Antilokhos, viens ici : [[εἰ]] δ' [[ἄγε]] [[μήν]], πείρησαι IL eh bien ! voyons, essaie ; [[εἰ]] [[δέ]], σὺ [[μέν]] [[μευ]] ἄκουσον IL mais voyons, toi, écoute-moi ; [[εἰ]] δὲ καὶ αὐτοὶ φευγόντων IL eh bien ! qu'ils fuient, eux aussi;<br /><b>III.</b> <i>avec divers pronoms, conjonctions ou particules</i>;<br /><b>1</b> <i>avec</i> [[τις]] <i>ou</i> τι : εἴ [[τις]] (<i>lat.</i> si quis) s'il en fut jamais, ὄτλον ἄλγιστον [[ἔσχον]], εἴ [[τις]] Αἰτωλὶς [[γυνή]] SOPH (moi qui) avais à redouter, si jamais femme d'Étolie eut à le craindre, le joug (de l'hymen) le plus douloureux ; <i>particul. avec</i> [[ἄλλος]] : εἴ [[τις]] [[ἄλλος]], εἴ [[τις]] καὶ [[ἄλλος]] (v. [[ἄλλος]]) : ἔκαιον καὶ χιλὸν καὶ εἴ τι ἄλλο χρήσιμον [[ἦν]] XÉN ils brûlaient le fourrage et tout ce qui pouvait être de quelque utilité;<br /><b>2</b> εἴ ποτε, si jamais (il en fut ainsi) : εἴ [[ποτέ]] [[τοι]] ἐπὶ νηὸν [[ἔρεψα]], [[τόδε]] μοι [[κρήηνον]] [[ἐέλδωρ]] IL s'il est vrai que <i>litt.</i> si jamais je t'ai construit un temple, exauce mon désir;<br /><b>3</b> εἴ ποθι, si jamais (il en fut ainsi);<br /><b>4</b> εἴ ποθεν, si de quelque lieu;<br /><b>5</b> εἴ που, si en qqe façon ; εἴ τί που OD <i>m. sign.</i><br /><b>6</b> εἴ [[πως]] si en qqe manière, si par hasard;<br /><b>7</b> <i>avec</i> γὰρ : [[εἰ]] [[γάρ]] (<i>v. ci-dessus</i>);<br /><b>8</b> <i>avec</i> -θε (v. [[εἴθε]]);<br /><b>9</b> <i>avec</i> καὶ : [[εἰ]] [[καί]], ἐὰν [[καί]], <i>ou</i> καὶ [[εἰ]], καὶ [[ἐάν]], même si, quand bien même, alors même que, <i>etc. (cf. lat.</i> etsi, etiamsi) : πάντες ποταμοί, [[εἰ]] καὶ [[πρόσω]] τῶν πηγῶν ἄποροι εἰσι, προΐουσι πρὸς τὰς πηγὰς διαβατοὶ γίγνονται XÉN tous les fleuves, alors même qu'on ne peut les franchir loin de leur source, deviennent guéables, si l'on s'avance dans le voisinage des sources ; Μυσοῖς βασιλεὺς πολλοὺς μὲν ἡγεμόνας ἂν δοίη καὶ ὁδοιποιήσειέ γ' ἂν αὐτοῖς, καὶ [[εἰ]] σὺν τεθρίπποις βούλοιντο [[ἀπιέναι]] XÉN le roi donnerait aux Mysiens des guides nombreux ; bien plus, il leur fraierait des routes, alors même qu'ils voudraient se retirer avec des attelages à quatre chevaux;<br /><b>10</b> <i>avec</i> [[ὡς]] <i>ou</i> [[ὥσπερ]] : [[ὡς]] [[εἰ]], [[ὡς]] εἴ [[τις]], [[ὥσπερ]] [[εἰ]] (v. [[ὡς]] <i>et</i> [[ὥσπερ]]);<br /><b>11</b> <i>avec</i> [[δή]] : [[εἰ]] [[δή]] (v. [[δή]]);<br /><b>12</b> <i>avec</i> περ : [[εἴπερ]] (<i>v. ce mot</i>);<br /><b>13</b> <i>avec</i> [[γε]] : εἴ [[γε]] (v. [[γε]]);<br /><b>14</b> <i>avec</i> [[τε]] (v. [[εἴτε]]);<br />• <b>E.</b> <i>Crases</i> : [[εἰ]] <i>se joint par crase</i>;<br /><b>1</b> <i>à</i> [[ἄν]] &gt; [[ἐάν]], <i>par contract</i>. [[ἤν]] ou [[ἄν]] (v. [[ἐάν]] <i>et ci-dessus</i>);<br /><b>2</b> <i>à</i> [[καί]] &gt; [[κεἰ]].<br />'''Étymologie:''' DELG étym. incert.

|ptext=A. Bedingungspartikel, <i>[[wenn]]</i>, vgl. [[ἐάν]].<br><b class="num">I. c. indicat., a)</b> aller [[Tempora]], die bloße [[Annahme]] als [[wirklich]] hingestellt, wenn es wahr ist, daß, – wenn [[wirklich]]; der [[Nachsatz]] wird durch den indic. oder imperat. [[ausgedrückt]], wenn die [[Folge]] als ein [[wirklich]] eintretendes oder notwendiges [[Ergebnis]] erscheint, mit dem optat. [[potent]]., wenn die bloß mögliche [[Folge]] [[angegeben]] wird; [[ἐθέλω]] [[δόμεναι]] [[πάλιν]], εἰ τόγ' [[ἄμεινον]], ''[[sc.]]'' ἐστί, <i>Il</i>. 1.116, wenn es [[wirklich]] [[besser]] ist, will ich [[zurückgeben]]; οὐδέ ἕ φημι δῆθ' [[ἀνσχήσεσθαι]] [[βέλος]], εἰ ἐτεόν με ὦρσεν [[ἄναξ]] 5.104; εἴ τι ἔχεις [[εἰπεῖν]], σήμαινε Aesch. <i>Prom</i>. 686; εἴ τι δράσεις [[τῶνδε]], μὴ σχολὴν [[τίθει]] <i>Ag</i>. 1029; εἴ τι χρῄζεις, φράζε Soph. <i>Phil</i>. 49; εἰ παρὰ τοὺς ὅρκους ἔλυε τὰς σπονδάς, τὴν [[δίκην]] [[ἔχει]] Xen. <i>An</i>. 2.6.41; und so in [[Prosa]] [[überall]]; – οὐκ ἄν με σαόφρονα μυθήσαιο [[ἔμμεναι]], εἰ δὴ σοίγε βροτῶν ἕνεκα [[πτολεμίζω]] <i>Il</i>. 21.462; εἰ εὐσεβοῦσι, οὐ θάνοιεν ἄν, so möchten sie wohl nicht [[sterben]], Aesch. <i>Ag</i>. 329; ἄγοιμ' ἄν, εἴ τις τάσδε μὴ 'ξαιρήσεται <i>Suppl</i>. 902; σιγᾶν ἂν ἁρμόζοι σε, [[εἰ μή]] τι λέξεις Soph. <i>Tr</i>. 729; εἰ εἰς χεῖρας [[ἦλθον]] πατρί, [[πῶς]] ἂν ψέγοις <i>O.C</i>. 978; ὁ [[κίνδυνος]] δόξειεν ἂν δεινὸς [[εἶναι]], εἴ τις αὐτῆς ἀμελήσει Plat. <i>Phaed</i>. 107c. Vgl. bes. [[Fälle]] wie πολλὴ ἄν τις [[εὐδαιμονία]] εἴη περὶ τοὺς νέους, εἰ [[εἷς]] μὲν [[μόνος]] αὐτοὺς διαφθείρει, es wäre ein großes [[Glück]] für die [[Jugend]], wenn [[wirklich]] (wie die [[Ankläger]] [[behaupten]]) nur [[Einer]] sie verdürbe, Plat. <i>Apol</i>. 25b, vgl. 33c. – Her. 5.78 δηλοῖ ἡ ἰσηγορίη ὡς ἐστὶ [[χρῆμα]] σπουδαῖον, εἰ καὶ Ἀθηναῖοι ἀπαλλαχθέντες τυράννων [[μακρῷ]] πρῶτοι ἐγένοντο, wenn es wahr Ist, daß sie die [[ersten]] [[geworden]] sind, was man [[gewöhnlich]] durch »da sie jene sind«, also εἰ = ἐπεί erkl., vgl. C.<br><b class="num">b</b> c. indicat. imperf. und aor., auch plusqpf., [[worauf]] im [[Nachsatz]] dieselben [[Tempora]] mit ἄν [[folgen]], die Nichtwirklichkeit oder [[Unmöglichkeit]] der [[Bedingung]] und der [[Folge]] [[auszudrücken]]. Vgl. ἄν.<br><b class="num">II. c. conj.</b>, sich von ἐάν c. conj. nicht [[wesentlich]] [[unterscheidend]], da der Conj. [[selbst]] anzeigt, daß die [[Bedingung]] als eine ungewisse, die zwar [[möglich]] ist, [[deren]] [[Eintreten]] aber dahingestellt bleibt, [[angesehen]] [[werden]] soll, εἰ also mit wenn, [[falls]] zu [[übersetzen]] ist. Hermann zu Soph. <i>O.C</i>. 1445 wie [[Schneid]]. zu Plat. <i>Legg</i>. VIII.579d haben einen [[Unterschied]] [[gemacht]], der [[schwerlich]] durchzuführen ist, vgl. auch [[Krüger]] zu Xen. <i>An</i>. 3.1.36 und Bernhardys <i>[[Syntax]]</i> p. 398 Anm. – Die Vbdg findet sich [[besonders]] bei Hom., Pind. und Tragg.; εἰ γοῦν ἕτερός γε φύγῃσιν <i>Il</i>. 5.258; εἰ δ' αὖ τις [[ῥαίῃσι]] [[θεῶν]] – τλήσομαι <i>Od</i>. 5.221; [[διδοῖ]] ψᾶφον – [[εἴ ποτε]] [[πῦρ]] ἐξίκηται Pind. <i>P</i>. 4.265, vgl. 274, <i>N</i>. 7.11, 15; εἰ προδῶ σφ' [[ἑκών]] Aesch. <i>Eum</i>. 225, vgl. <i>Pers</i>. 777, <i>Suppl</i>. 395; εἴ τι νὺξ [[ἀφῇ]] Soph. <i>O.R</i>. 198 ch., vgl. 874; δυστάλαινα [[τἄρ]]' ἐγώ, εἰ [[σοῦ]] στερηθῶ <i>O.C</i>. 1445. Bei Her. [[schwankt]] die Lesart [[gewöhnlich]], wie auch bei anderen Schriftstellern nicht [[selten]]. In attischer [[Prosa]] sind die [[verhältnismäßig]] sehr wenigen [[Beispiele]] als Archaismen zu [[betrachten]], die regelmäßige gute [[Sprache]] sagte [[immer]] [[dafür]] ἐάν; <i>B.A</i>. 144 ist aus Cratin. εἰ σοφὸς ᾖ [[angeführt]], wie 129 aus demselben εἴ τις προκριθῇ; Ar. <i>Eq</i>. 698 εἰ μήσ' ἐκφάγω, – εἰ μὴ' κφάγῃς, – εἰ μήσ' ἐκπίω; – εἴ τί που ᾖ Plat. <i>Legg</i>. VI.761c; XII.958d; εἰ δὲ ὑμεῖς φανεροὶ [[ἦτε]] Xen. <i>An</i>. 3.1.36; 3.2.22; [[ἄλλως]] τε [[καὶ εἰ]] ξυστῶσιν αἱ πόλεις Thuc. 6.21. Erst bei Späteren findet sich [[dieser]] [[Gebrauch]] [[häufiger]]; bei Byzantinern ist, wie Lobeck <i>Parerg. zu Phryn</i>. p. 724 [[bemerkt]], εἰ μάθῃ = εἰ μαθήσει.<br><b class="num">III. c. optat., a)</b> so daß die [[Bedingung]] rein [[subjektiv]] als [[möglich]] bezeichnet wird, ohne daß über die [[Wirklichkeit]] [[Etwas]] [[entschieden]] wird, [[worauf]] [[gewöhnlich]] der optat. [[potent]]. mit ἄν folgt, um [[auszudrücken]], daß sich aus der angenommenen [[Bedingung]] eine [[Folge]] [[ergeben]] könne, oder auch der indicat., wo das sichere [[Eintreten]] der [[Folge]] [[angedeutet]] [[werden]] soll, z.B. [[Τρῶες]] [[μέγα]] κεν κεχαροίατο, εἰ τάδε πάντα [[πυθοίατο]] <i>Il</i>. 1.256, sie dürften sich wohl freuen, wenn sie es [[hören]] sollten; εἴ [[μοι]] λέγοις τὴν ὄψιν, εἴποιμ' ἂν [[τότε]] Soph. <i>El</i>. 405; εἰ δ' ἴδοιμ' ὀλωλότας, δοκοῖμ' ἂν τῆς νόσου πεφευγέναι <i>Phil</i>. 1032; – κούρην οὐ [[γαμέω]], οὐδ' εἰ χρυσείῃ Ἀφροδίτῃ [[κάλλος]] ἐρίζοι <i>Il</i>. 9.388; εἴ τίς [[μοι]] ἕποιτο καὶ [[ἄλλος]], θαρσαλεώτερον [[ἔσται]] 10.222. So in [[Prosa]] [[überall]]. Der Fall, daß bei εἰ mit dem [[Optativ]] des Möglichen noch ἄν steht, ist [[unter]] ἄν [[erörtert]]; so z.B. εἰ δὲ ἐπιδεὴς λόγου τινὸς [[ἔτι]] ἂν [[εἴης]], ἐπάκουε Plat. <i>Legg</i>. X.905c.<br><b class="num">b</b> in indirekter Rede, [[sowohl]] für εἰ c. ind., als für ἐάν c. conj., z.B. εἰ δ' ἐκτὸς ἔλθοις, πημονὰς εὔχου [[λαβεῖν]] Soph. <i>Tr</i>. 1179; εἰδὼς ὅτι εἰ στρατηγοίη, λέξοιεν, dir. ἐὰν στρατηγῇ, λέξουσι, Xen. <i>Hell</i>. 5.4.13; vgl. 4.7.4, 4.8.6.<br><b class="num">c</b> einen [[Wunsch]] [[ausdrückend]], [[wofür]] [[gewöhnlich]] [[εἰ γάρ]] od. εἴθε γάρ (w. m. vgl.) steht: wenn doch; ἀλλ' εἴ τις καλέσειε [[θεῶν]] Θέτιν [[ἆσσον]] [[ἐμεῖο]] <i>Il</i>. 24.74; αἰτουμένῳ [[μοι]] κοῦφον εἰ δοίης [[τέλος]] Aesch. <i>Spt</i>. 242; εἴ [[μοι]] ξυνείη φέροντι [[μοῖρα]] Soph. <i>O.R</i>. 860; εἴ [[μοι]] γένοιτο [[φθόγγος]] Eur. <i>Hec</i>. 836.<br><b class="num">d</b> wie eine Zeitpartikel eine [[wiederholte]] [[Handlung]] in der [[Vergangenheit]] [[ausdrückend]], so oft; εἴ [[του]] [[φίλων]] βλέψειεν [[δέμας]], ἔκλαιεν Soph. <i>Tr</i>. 905; εἰ μὲν οἱ Λακωνικοὶ ὑπερβάλοιντο μικρόν, ἔλεγον ἄν Ar. <i>Pax</i> 212 ff; εἰ μὲν ἐπίοιεν οἱ Ἀθηναῖοι, ὑπεχώρουν, εἰ δὲ ἀναχωροῖεν, ἐπέκειντο Thuc. 7.79; εἴ τις [[αὐτῷ]] δοκοίη βλακεύειν, ἔπαιεν ἄν Xen. <i>An</i>. 2.3.11, vgl. 4.5.13 und [[unter]] ἄν.<br><b class="num">IV</b>. c. inf. nur in indirekter Rede bei Her. 2.172, εἰ γὰρ (ἔφη) [[πρότερον]] [[εἶναι]] [[δημότης]], ἀλλ' ἐν τῷ παρεόντι [[εἶναι]] αὐτέων [[βασιλεύς]], wie 3.105, 108 und Thuc. 4.98. – Die [[Stellen]], wo εἰ mit dem [[Partizip]] [[verbunden]] scheint, wie Soph. <i>Aj</i>. 886 Eur. <i>El</i>. 537, sind [[elliptisch]] zu [[erklären]], od., wie Plat. <i>Phaed</i>. 87b von Heindorf [[geschehen]], zu [[ändern]].<br>Es muß noch [[bemerkt]] [[werden]], daß<br><b class="num">a</b> zwei [[Sätze]] mit εἰ [[verbunden]] [[werden]]; εἰ γὰρ κτενοῦμεν ἄλλον ἀντ' [[ἄλλου]], σύ τοι πρώτη θάνοις ἄν, εἰ δίκης γε τυγχάνοις Soph. <i>El</i>. 572, vgl. <i>Aj</i>. 769; [[ὥσπερ]] ἂν εἰ ἐτύγχανόν σε ἐρωτῶν –, εἴ [[μοι]] εἶπες Plat. <i>Gorg</i>. 453c; mit [[anderer]] [[Stellung]] εἰ φοβοῖντο –, οὐ πολλὴ ἂν [[ἀλογία]] εἴη, εἰ μὴ ἄσμενοι [[ἐκεῖσε]] [[ἴοιεν]] <i>Phaed</i>. 67e.<br><b class="num">b</b> bes. bei Hom. ist der [[Nachsatz]] [[zuweilen]] zu [[ergänzen]], was [[zumal]], wenn eine [[andere]] [[Bedingung]] ([[εἰ δέ]]) [[gegenüber]] steht, [[leicht]] ist, εἰ μὲν δώσουσι [[γέρας]] – [[εἰ δέ]] κε μὴ δώωσιν, ἔγὼ δέ κεν αὐτὸς [[ἕλωμαι]], wo sich von [[selbst]] versteht, daß, wenn sie das [[Ehrengeschenk]] [[geben]] [[werden]], es gut ist; [[εἰ μέν]] τι σὺ ἔχεις πρὸς [[ἡμᾶς]] λέγειν, (''[[sc.]]'' λέγε δή,) εἰ δὲ μή, ἡμεῖς πρὸς σὲ ἔχομεν Xen. <i>An</i>. 7.7.15, wo [[Krüger]] [[viele]] [[Beispiele]] [[anführt]], [[obgleich]] [[häufiger]] im [[ersten]] Gliede ἤν steht. Bes. zu [[beachten]] ist [[dieser]] [[Gebrauch]] beim imperat., [[εἰ δέ]], σὺ μέν [[μευ]] ἄκουσον <i>Il</i>. 9.262, wo man gew. [[βούλει]] [[ergänzt]]. Vgl. [[unten]] bes. εἰ δ' [[ἄγε]].<br><b class="num">B. In indirekter [[Frage]], <i>ob</i></b>:<br><b class="num">a</b> [[mit dem Indicativ]]; [[σάφα]] οὐκ οἶδ', εἰ [[θεός]] ἐστι, ich weiß nicht, ob er ein Gott ist, <i>Il</i>. 5.183; πρὶν ἂν μάθω εἰ τέθνηχ' ὁ Πηλέως [[γόνος]] Soph. <i>Phil</i>. 333; εἰ δίκαια ποιήσω οὐκ [[οἶδα]] Xen. <i>An</i>. 1.3.5; σκέψαι, εἰ ὁ Ἑλλήνων [[νόμος]] [[κάλλιον]] [[ἔχει]] 7.3.37; [[ὅρα]], εἰ φαίνεται Aesch. <i>Prom</i>. 799; [[ὅρα]], εἰ διακωλύεις Plat. <i>Prot</i>. 331b; ἐπισκεψώμεθα, εἰ ἄρα τἀληθῆ [[λέγω]] 343c.<br><b class="num">b</b> mit dem conj.; οὐ μὰν οἶδ', εἰ – ἐπαύρηαι <i>Il</i>. 15.16; οὐκ οἶδ', [[εἰδῶ]], ob ich [[geben]] soll, Xen. <i>Cyr</i>. 8.4.16; ἐς τὰ χρηστήρια ἔπεμψε (und ließ [[fragen]]), εἰ στρατεύηται ἐπὶ τοὺς Πέρσας Her. 1.75; ἐχρηστηριάζοντο, εἰ ἀνέλωνται τὰ οὐνόματα 2.52.<br><b class="num">c</b> mit dem optat.; ἐνέβησε εὶς φροντίδα, εἴ [[κως]] δύναιτο Her. 1.46; ἐβουλεύετο, εἰ πέμποιεν, ob sie [[schicken]] sollten, Xen. <i>An</i>. 1.10.5; mit dem optat. [[potent]].; [[ἠρώτων]], εἰ [[δοῖεν]] ἄν 4.8.7, wie auch οὐκ οἶδ' ἂν εἰ πείσαιμι zu [[erklären]], s. ἄν. Wie Thuc. 2.77 sagt ἔδοξεν αὐτοῖς πειρᾶσαι, εἰ δύναιντο ἐπιφλέξαι τὴν πόλιν, zu [[versuchen]], ob sie die [[Stadt]] [[verbrennen]] könnten (vgl. πειρήθη, εἴ οἱ [[ἐφαρμόσσειε]] <i>Il</i>. 19.385), so oft mit [[Auslassung]] von πειράομαι, z.B. πρέσβεις ἔπεμψαν, [[εἴ πως]] πείσειαν, ob sie sie wohl überredeten, Thuc. 1.58. So [[schon]] Hom., [[ἀντίος]] ἤλυθεν, εἴ [[πώς]] εὑ πεφίδοιτο <i>Il</i>. 20.463; ἀναπεπταμένας [[ἔχον]] πύλας, εἴ τιν' ἑταίρων σαώσειαν 12.122; [[αὐτίκα]] κηρύκεσσι κέλευσαν ἀμφὶ πυρὶ [[στῆσαι]] τρίποδα, εἰ πεπίθοιεν Πηλείδην 23.40; ὑποφειδόμενοι, [[εἴ πως]] ἐθελήσειαν οἱ Καρδοῦχοι [[διϊέναι]] Xen. <i>An</i>. 4.1.8; ἐδόκει καλέσαι ἐκείνους, εἰ βούλοιντο συμμαχίαν ποιήσασθαι 5.4.8. – In [[einigen]] [[Stellen]] kann εἰ mit ob nicht [[übersetzt]] [[werden]]; τίς δ' οἶδ', εἴ κέ [[ποτέ]] [[σφι]] βίας ἀποτίσεται [[ἐλθών]] <i>Od</i>. 3.216; ἄδηλον νομίζων, εἰ πρὶν ἐπ' αὐτὸ [[ἐλθεῖν]] διαφθαρήσεται Thuc. 2.53; σκέψασθε, εἰ ἄρα καὶ τοῦτο μωρότατον πεποιήκασι Xen. <i>An</i>. 3.2.22, wo [[Krüger]] zu vgl.; τί γὰρ [[ᾔδειν]], εἴ τι [[κἀκεῖνος]] εἶχε [[σιδήριον]] Lys. 1.42. – In Doppelfragen εἰ – ἦ; <i>Il</i>. 2.367; Plat. <i>Prot</i>. 331b; Xen. <i>An</i>. 1.10.5 und [[sonst]]; [[δεῖ]] σκοπεῖν, εἰ δίκαια [[λέγω]] ἢ μή Plat. <i>Apol</i>. 18a; <i>Gorg</i>. 459c und [[sonst]]; [[häufig]] εἰ – εἴτε. – In [[direkter]] [[Frage]] kommt es erst im [[NT]] und <i>[[LXX]]</i>. vor, in [[guten]] [[Autoren]] sind die einzelnen [[Stellen]], wo es stand, z.B. Xen. <i>Cyr</i>. 6.3.36, <i>An</i>. 5.8.6, [[richtig]] [[geändert]] [[worden]].<br><b class="num">C</b>. [[Ebenfalls]] conditional ist [[ursprünglich]] der [[Gebrauch]] des εἰ, wo wir [[gewöhnlich]] daß [[setzen]], und man es durch ὅτι zu [[erklären]] [[gewohnt]] ist; nach [[θαυμάζω]] von Her. an sehr [[häufig]]; [[θωυμάζω]], εἴ [[μοι]] ἀπεστᾶσι, ich wundere mich, wenn (daß) sie [[abgefallen]] sind, Her. 1.155; Plat. <i>Phaedr</i>. 274a und [[sonst]] oft; θαυμάσας [[ἔχω]], εἰ Soph. <i>O.C</i>. 1139; nach den Verbis, die eine [[Gemütsbewegung]] [[bedeuten]], nicht [[selten]], [[wobei]] der [[Umstand]], der die [[Gemütsbewegung]] hervorbringt, [[eigentlich]] als ein noch zweifelhafter, angenommener erscheint; oft aber ist auch eine gemilderte, [[bescheiden]] vorgebrachte [[Behauptung]] in εἰ [[enthalten]]; ἀγανακτῶ, εἰ Plat. <i>Lach</i>. 194a; <i>Crit</i>. 43b; δεινὸν ποιεῖσθαι, εἰ Thuc. 6.60; [[χαλεπῶς]] φέρειν, εἰ Xen. <i>Cyr</i>. 5.2.12; [[ἐπαιδέομαι]], εἰ Soph. <i>Ant</i>. 510; αἰσχύνομαι, εἰ Aesch. 3.158; [[φθονέω]], εἰ Eur. <i>Ion</i> 1321.<br>[[Verbindungen]] mit andern Partikeln; [[καὶ εἰ]], ὡς εἰ s. [[unter]] καί und ὡς; die mit εἰ anfangenden [[folgen]] hier in der [[Reihe]].

|elrutext='''εἰ:''' эп.-дор. тж. αἰ (in crasi: [[ἐάν]] и ἤν = εἰ ἄν; [[κεἰ]] = [[καί]] εἰ)<br /><b class="num">1</b> (conj. в условных предложениях, с ind., conjct. или opt.) если, если бы: εἰ [[βούλει]], ἔρου αὐτόν Plat. если хочешь, спроси его; οὐκ ἂν νήσων ἐκράτει, εἰ μή τι καὶ ναυτικὸν εἶχεν Thuc. (Агамемнон) не владел бы островами, если бы не имел хоть какого-нибудь флота; τὰ ἀγώγιμα, εἴ τι [[ἦγον]] Xen. груз, если таковой был (досл. если что-л. перевозили); εἰ δ᾽ [[ἀναγκαῖον]] εἴη Xen. если же оказалось бы необходимым; εἴ τις ἀντείποι Thuc. всякий, кто стал бы возражать; иногда обусловленное следствие опускается: εἰ μὲν σύ τι ἔχεις πρὸς [[ἡμᾶς]] λέγειν, (''[[sc.]]'' λέγε) - εἰ δὲ μή, [[ἡμεῖς]] πρὸς σὲ ἔχομεν Xen. если у тебя есть, что сказать нам, говори, - если же нет, то у нас есть, что сказать тебе; в сочетании с другими словами, преимущ. частицами: εἰ μή (лат. [[nisi]]) если не, разве только; εἰ μὴ εἴ τις ὑπολάβοι … Plat. разве только если предположить …; εἴ μὴ διὰ τὴν ἐκείνου μέλλησιν Thuc. если бы не его медлительность; εἰ δέ если же, а то: εἰ δὲ σὺ [[μέν]] [[μευ]] ἄκουσον Hom. а то вот послушай меня; εἰ δὲ μή Xen., Dem. если же нет, а (не) то, в противном случае; εἰ δ᾽ [[ἄγε]](τε) Hom. ну же, ну-ка, давай(те), итак; εἰ [[καί]] даже если, хотя (бы) и: φήσουσί με σοφὸν εἶναι, εἰ καὶ μή εἰμι Plat. станут говорить, что я мудр, хотя я и не таков; καὶ εἰ если (бы) даже; καὶ εἰ βούλοιντο [[ἀπιέναι]] Xen. если бы даже они захотели уйти; εἴ τις ([[ἄλλος]]) кое-кто, кто-л.; οἱ ἄλλοι ἀπώλοντο ὑπὸ τῶν πολεμίων, καὶ εἴ τις νόσῳ Xen. одни погибли от рук неприятеля, иные от болезни; εἴ τις ἄλλη δυστυχεστάτη [[γυνή]] Eur. несчастнейшая из женщин, какая когда-л. существовала; εἴ τι [[ἄλλο]] [[χρήσιμον]] ἦν Xen. все, что только могло оказаться полезным;<br /><b class="num">2</b> (conj. в косвенных вопросах - простых) ли, не … ли (и двойных) ли … или (εἰ … ἤ или [[εἴτε]]): ἠρώτησεν, εἰ [[ἤδη]] ἀποκεκριμένοι [[εἶεν]] Xen. он спросил, дали ли они уже ответ; τί γὰρ [[ᾔδειν]], εἴ τι [[κἀκεῖνος]] εἶχε [[σιδήριον]]; Lys. почем я знал, не было ли и у него какого-л. оружия?; иногда с опущением подчиняющего глагола или оборота: ἐδόκει καλέσαι ἐκείνους, εἰ βούλοιντο ξυμμαχίαν ποιήσασθαι Xen. было решено пригласить их (чтобы выяснить или спросить), не хотят ли они заключить военный союз;<br /><b class="num">3</b> (conj. после глаголов, выражающих удивление, негодование и т. п. = ὅτι) что: ἀγανακτῶ, εἰ, ἃ νοῶ, μὴ οἷός τ᾽ [[εἰμὶ]] [[εἰπεῖν]] Plat. мне досадно, что я не в состоянии выразить того, что думаю; σὺ δ᾽ οὐκ ἐπαιδεῖ, [[τῶνδε]] χωρὶς εἰ φρονεῖς; Soph. и тебе не стыдно, что ты думаешь иначе, чем они?;<br /><b class="num">4</b> (частица в пожеланиях) о, если бы: εἰ γὰρ τοσαύτην δύναμιν [[εἶχον]], [[ὥστε]] … Eur. о, если бы я имел такую силу, чтобы ….

|lstext='''εἰ''': Ἐπ. δὲ καὶ Δωρ. αἰ, Λατ. si, ὑποθετικὸν [[μόριον]] ἐν χρήσει ἐπὶ ὑποθέσεων καὶ ἐπὶ πλαγίων ἐρωτήσεων. [[Κατὰ]] τὴν πρώτην περίπτωσιν τὸ κανονικὸν αὐτοῦ ἀρνητικὸν [[εἶναι]] τὸ μή, ἐν δὲ τῇ ἑτέρᾳ τὸ οὐ. Α. ΕΠΙ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ. Ι) μεθ’ ΟΡΙΣΤΙΚΗΣ, 1) μετὰ ἐνεστῶτος, παρακειμένου καὶ ἀορίστου, [[ὅταν]] [[ἁπλῶς]] ἐκφέρῃ παροῦσαν ἢ παρελθοῦσαν ὑπόθεσιν, περὶ τῆς ἐκπληρώσεως ἢ μὴ ἐκπληρώσεως τῆς ὁποίας οὐδὲν ὑπονοεῖται, εἰ δ’ οὕτω τοῦτ’ ἐστίν, ἐμοὶ μέλλει φίλον [[εἶναι]] Ἰλ. Α. 564· πᾶς [[τύπος]] τοῦ ῥήματος δύναται νὰ τεθῇ ἐν τῇ ἀποδόσει, [[ὥστε]] νὰ ἀντιστοιχῇ κατ’ ἔννοιαν πρὸς τὸν ἐν προτάσει χρόνον, εἰ θεοί τι δρῶσιν αἰσχρόν, οὐκ εἰσὶν θεοὶ Εὐρ. Ἀποσπ. 294. 7· εἰ δοκεῖ, πλέωμεν Σοφ. Φ. 526· εἰ Φαῖδρον ἀγνοῶ, καὶ [[ἐμαυτοῦ]] ἐπιλέλησμαι Πλάτ. Φαῖδρ. 228Α· κάκιστ’ ἀπολοίμην (γνησία εὐκτική), Ξανθίαν εἰ μὴ φιλῶ Ἀριστοφ. Βάτρ. 579, πρβλ. Ὀδ. Ρ. 475· εἰ θεοῦ ἦν, οὐκ ἦν [[αἰσχροκερδής]]· εἰ δ’ [[αἰσχροκερδής]], οὐκ ἦν θεοῦ Πλάτ. Πολ. 408CϏ εἰ [[ταῦτα]] λέγων [[διαφθείρω]] τοὺς νέους, ταῦτ’ ἂν εἴη βλαβερά, [[ταῦτα]] θὰ ἦσαν βλαβερά, ἀντὶ [[ταῦτα]] [[εἶναι]], [[ὅπερ]] θὰ ἦτο ἀπότομον, Πλάτ. Ἀπολ. 30Β, πρβλ. 25Β· εἰ οὗτοι ὀρθῶς ἀπέστησαν, ὑμεῖς ἂν οὐ χρεὼν ἄρχοιτε, ἂν οὗτοι εἶχον δίκαιον νὰ ἀποστατήσωσι, (θὰ ἦτο ἑπόμενον ἐκ τούτου ὅτι) ὑμεῖς παρὰ τὸ εἰκὸς ἄρχετε, Θουκ. 3.40· ‒ περὶ τοῦ μέλλοντος ἐκφράζοντος ὑπόθεσιν ἐνεστῶσαν, ἴδε κατωτ. 3. β. 2) μετὰ ἱστορικῶν χρόνων, [[ὅταν]] δηλῶται ὅτι ἐάν τι εἶχεν [[οὕτως]] ἢ ἄλλως καὶ τὸ [[ἀποτέλεσμα]] θὰ ἦτο τοιοῦτον, καὶ [[τότε]] ἐν τῇ ἀποδόσει ὑπάρχει ἱστορ. [[χρόνος]] μετὰ τοῦ ἄν (ἴδε ἄν, Β. Ι. 1. α): α) ὁ παρατ. μετὰ τοῦ εἰ σχετίζει τὴν ὑπόθεσιν πρὸς τὸ παρὸν ἢ πρὸς συνεχῆ ἢ ἐπαναλαμβανομένην ἐνέργειαν ἐν τῷ παρελθόντι (παρ’ Ὁμήρ. ἀείποτε τὸ δεύτερον)· [[ταῦτα]] οὐκ ἂν ἐδύναντο ποιεῖν, εἰ μὴ διαίτῃ μετρίᾳ ἐχρῶντο, δὲν θὰ ἠδύναντο νὰ κατορθώσωσι [[ταῦτα]] (ὡς τὰ κατορθώνουσιν), ἂν δὲν διῆγον βίον ἐγκρατῆ, Ξεν. Κύρ. 1. 2, 16, πρβλ. Πλάτ. Πολ. 489Β· οὐκ ἂν νήσων ἐκράτει, εἰ μή τι καὶ ναυτικὸν εἶχεν, δὲν θὰ ἠδύνατο (ὁ [[Ἀγαμέμνων]]) νὰ ἐξουσιάζῃ νήσους, ἂν δὲν εἶχε καὶ ναυτικὴν δύναμιν, Θουκ. 1. 9· εἰ ἦσαν ἄνδρες ἀγαθοί..., οὐκ ἄν ποτε [[ταῦτα]] ἔπασχον Πλάτ. Γοργ. 516Ε, πρβλ. Ξεν. Ἀπομν. 1. 1, 5· εἰ γὰρ ἐγὼ τάδε ᾔδε’... οὐκ ἂν ὑπεξέφυγε, ἂν ἐγὼ [[ἤμην]] ἐν γνώσει τούτων..., Ἰλ. Θ. 366. β) ὁ ἀόρ. μετὰ τοῦ εἰ σχετίζει τὴν ὑπόθεσιν πρὸς τὸ παρελθόν, εἰ μὴ ὑμεῖς ἤλθετε, ἐπορευόμεθα ἂν ἐπὶ βασιλέα, ἂν ὑμεῖς δὲν εἴχετε ἔλθῃ, [[ἡμεῖς]] τώρα θὰ ἐπορευόμεθα κατὰ τοῦ βασιλέως, Ξεν. Ἀν. 2. 1, 4· καὶ [[ἴσως]] ἂν ἀπέθανον, εἰ μὴ ἡ ἀρχὴ διὰ ταχέων κατελύθη, ἂν δὲν εἶχε καταλυθῇ, Πλάτ. Ἀπ. 32D, πρβλ. Ἰλ. Ε. 679, Ὀδ. Δ. 363, Δημ. 41. 18., 833. 12. γ) ὁ ὑπερσυντ. (ὁ [[ὁποῖος]] [[εἶναι]] [[σπάνιος]]) μετὰ τοῦ εἰ σχετίζει τὴν ὑπόθεσιν πρὸς πρᾶξιν τετελεσμένην ἐν τῷ παρελθόντι ἢ ἐν τῷ παρόντι, λοιπὸν δ’ ἂν ἦν ἡμῖν ἔτι περὶ τῆς πόλεως διαλεχθῆναι, εἰ μὴ προτέρα τῶν ἄλλων εὖ φρονήσασα τὴν εἰρήνην ἐπεποίητο, ἂν δὲν εἶχε κάμῃ (ὡς ἔχει κάμῃ) τὴν εἰρήνην πρὸ τῶν λοιπῶν, Ἰσοκρ. 93C· ἀλλὰ συνήθως τοῦ ἀορίστου γίνεται [[χρῆσις]] πρὸς ἔκφρασιν τῆς ἐννοίας τοῦ ὑπερσυντ. 3) μετὰ μέλλοντος, α) [[ὅπως]] δηλώσῃ μέλλουσαν ὑπόθεσιν ὡς οἷόν τε ἐμφαντικώτατα, ὅτε καὶ ἡ [[ἀπόδοσις]] ἀναφέρεται εἰς μέλλοντα χρόνον, εἰ φθάσομεν τοὺς πολεμίους κατακαίνοντες, οὐδεὶς ἡμῶν ἀποθανεῖται Ξεν. Κύρ. 7. 1, 19· εἰ μὴ βοηθήσετε, οὐ περιέσται τἀκεῖ Θουκ. 6. 91. Ἐπὶ τῶν εἰς τὸ μέλλον ἀναφερομένων τούτων ὑποθέσεων πολλῷ συνηθέστερον [[εἶναι]] τὸ ἐὰν μεθ’ ὑποτακτ. (ἴδε κατωτ. ΙΙ. 1)· ἀλλὰ τὸ εἰ μετὰ μέλλ. [[εἶναι]] συχνὸν παρὰ Τραγ., καὶ [[μάλιστα]] [[ὅταν]] πρόκειται νὰ ἐξενεχθῇ [[ἀπειλὴ]] ἢ [[νουθέτησις]] ἢ ἰσχυρὰ [[ἐπίκλησις]] εἰς τὰ αἰσθήματα τοῦ ἀκούοντος, εἰ μὴ καθέξεις γλῶσσαν, ἔσται σοι κακὰ Εὐρ. Ἀποσπ. 5, πρβλ. Δημ. 842. 15. β) ὁ μέλλων μετὰ τοῦ εἰ [[ἐνίοτε]] ἐμφαίνει βούλησιν, προσδοκίαν ἢ ἀνάγκην ἐν τῷ παρόντι, [[ἔνθα]] κοινότερον [[εἶναι]] τὸ [[μέλλω]] μετ’ ἀπαρ., ὡς αἶρε [[πλῆκτρον]], εἰ μαχεῖ, ἂν ἔχῃς σκοπὸν νὰ πολεμήσῃς, νὰ διαγωνισθῇς, Ἀριστοφ. Ὄρν. 761· ἐγὼ μὲν οὐκ [[ἀνήρ]]..., εἰ ταῦτ’ ἀνατεῖ [[τῇδε]] κείσεται κράτη, δηλ. ἂν [[ταῦτα]] μείνωσιν ἀτιμώρητα, Σοφ. Ἀντιγ. 484, πρβλ. Ἰλ. Α. 61, Εὐρ. Ἑκ. 863· ‒ τοιαῦται ὑποθέσεις ἀνήκουσι [[κυρίως]] εἰς Ι. 1, [[ἐπειδὴ]] τὸ [[ῥῆμα]] ἐν τῇ ἀποδόσει δύναται νὰ [[εἶναι]] χρόνου ἐνεστῶτος, δὲν δύναται δὲ [[ἐνταῦθα]] ἡ ὑποτακτικὴ νὰ τεθῇ ἀντὶ τοῦ μέλλοντος (ὡς ἐν α). γ) περὶ τοῦ εἰ, τιθεμένου ἀντὶ αἰτιολογικοῦ μορίου μετὰ τὸ [[θαυμάζω]], κτλ., ἴδε κατωτ. V. ΙΙ. μεθ’ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗΣ, τὸ εἰ κανονικῶς ἑνοῦται μετὰ τοῦ ἄν (Ἐπ. κε, κεν), καὶ σχηματίζει τὴν σύνθετον λέξιν ἐάν, συνηρ. ἤν, ἄν ᾱ· ἀλλ’ ο Ὅμ. οὐχὶ σπανίως παραλείπει τὸ ἄν (κε, κεν), π.χ. ἐν Ὀδ. Ε. 221., Ξ. 372, ‒ τὴν ἐλευθερίαν ταύτην λαμβάνουσιν [[ἐνίοτε]] καὶ οἱ Ἀττ. ποιηταί, ἀλλ’ [[οὐδέποτε]] οἱ Ἀττ. πεζογράφοι· ἀπαντᾷ δ’ [[ὅμως]] τὸ τοιοῦτον ἐν τῷ μεταγεν. πεζῷ λόγῳ: ἴδε ἂν Α. 1. 1) [[ὅταν]] ἡ [[ἀπόδοσις]] ἔχῃ μέλλοντα, τὸ ἐὰν μεθ’ ὑποτακτ. ἐμφαίνει ὑπόθεσιν ἐν τῷ μέλλοντι, ζωηροτέραν μὲν τῆς τοῦ εἰ μετ’ εὐκτικῆς, ἀλλ’ ἧττον ζωηρὰν τῆς τοῦ εἰ μεθ’ ὁριστικῆς μέλλοντος (ἴδε ἀνωτ. Ι. 3, α)· εἰ δέ κεν ὣς ἔρξῃς καίτοι πείθωνται Ἀχαιοί, γνώσῃ ἔπειθ’... Ἰλ. Β. 364, πρβλ. Α. 128., Γ. 281, Ὀδ. Ρ. 549· ἂν δέ τις ἀνθιστῆται, σὺν ὑμῖν πειρασόμεθα χειροῦσθαι Ξεν. Ἀν. 7. 3, 11· ἂν μὴ νῦν ἐθέλωμεν [[ἐκεῖ]] πολεμεῖν αὐτῷ, ἐνθάδ’ [[ἴσως]] ἀναγκασθησόμεθα τοῦτο ποιεῖν Δημ. 54. 20 (εἰ μὴ νῦν ἐθέλομεν, θὰ ἐσήμαινεν: ἂν τώρα δὲν θέλωμεν)· πρβλ. Ξεν. Κύρ. 3. 2, 13., 5. 3, 27., 5. 4, 30., 5. 5, 13, Πλάτ. Πολ. 473D. 2) [[ὅταν]] ἡ ἀπόδ. ἐκφέρηται κατ’ ἐνεστῶτα καὶ δηλοῖ συνήθη ἢ ἐπαναλαμβανομένην πρᾶξιν, ἡ υποτακτικὴ ἐν τῇ προτάσει ἐμφαίνει γενικὴν ὑπόθεσιν, ἄν ποτε συμβῇ τοῦτο ἢ ἐκεῖνο ([[ὅπερ]] ἐν ταῖς νεωτέραις γλώσσαις, ὡς συνήθως καὶ ἐν τῇ Λατινικῇ, ἐκφέρεται κατ’ ἐνεστ. ὁριστ.), ἤν ποτε δασμὸς ἵκηται, σοὶ τὸ [[γέρας]] πολὺ μεῖζον (ἐνν. ἐστί), ἐάν ποτε γείνῃ [[διανομή]], τὸ ἰδικόν σου [[μερίδιον]] [[εἶναι]] ([[πάντοτε]]) μεγαλείτερον, Ἰλ. Α. 166· [[προσέτι]] παραλειπομένου τοῦ ἄν, [[εἴπερ]] γάρ τε χόλον... καταπέψῃ, ἀλλὰ... ἔχει κότον, [[ὄφρα]] τελέσσῃ Α. 81· ἢν [[ἐγγὺς]] ἔλθῃ [[θάνατος]], οὐδεὶς βούλεται θνήσκειν Εὐρ. Ἄλκ. 671: ‒ [[ἐνίοτε]], [[μάλιστα]] παρὰ ποιηταῖς, ἡ γενικὴ αὕτη [[ὑπόθεσις]] ἐκφέρεται διὰ τῆς ὁριστ. τοῦ ἐνεστ. ([[οὐδέποτε]] διὰ τοῦ μέλλοντος), εἴ τις δύο ἢ καὶ πλείους τις ἡμέρας λογίζεται, μάταιός ἐστιν Σοφ. Τρ. 944. ΙΙΙ. μετ’ ΕΥΚΤΙΚΗΣ τὸ εἰ [[οὐδέποτε]] λαμβάνει τὸ ἄν, καὶ [[εἶναι]] ἐν χρήσει, 1) [[ὅταν]] ἡ [[ἀπόδοσις]] ἔχῃ τὴν εὐκτικὴν μετὰ τοῦ ἄν (ἴδε ἂν Β. ΙΙΙ. α), τὸ εἰ μετ’ εὐκτ. ἐν τῇ προτάσει [[καθόλου]] ἐμφαίνει μέλλουσαν ὑπόθεσιν ἧττον [[ὡρισμένως]] καὶ ζωηρῶς τοῦ ἐὰν μεθ’ ὑποτακτικ., καὶ διαφέρει τῆς συντάξεως ἐκείνης ὡς διαφέρει τὸ «ἂν ἤθελε ὑπάγῃ» ἦ κεν γηθήσαι [[Πρίαμος]] Πριάμοιό τε παῖδες..., εἰ σφῶιν τάδε πάντα πυθοίατο μαρναμένοιν, βεβαίως θὰ ἔχαιρον ἂν [[ἤθελον]] ἀκούσῃ..., Ἰλ. Α. 255, πρβλ. Η. 28, Ὀδ. Γ. 223· εἴης φορητὸς οὐκ ἄν, εἰ πράσσοις [[καλῶς]] Αἰσχύλ. Προμ. 979· οὐδὲ γὰρ ἄν με ἐπαινοίη, εἰ ἐξελαύνοιμι τοὺς εὐεργέτας Ξεν. Ἀν. 7. 7, 11· [[οἶκος]] δ’ [[αὐτός]], εἰ φθογγὴν λάβοι, σαφέστατ’ ἂν λέξειεν, ἂν ἦτο κατορθωτὸν νὰ λάβῃ φωνήν, Αἰσχύλ. Ἀγ. 37· οὕτω, κανονικῶς, ἐν τῷ Ἀττικῷ πεζῷ λόγῳ· ἀλλὰ παρ’ Ὁμ. ἡ εὐκτ. τοῦ ἐνεστ. [[ἐνίοτε]] κεῖται ἐν τῇ προτάσει, ὡς ἡ ὁριστ. τοῦ παρατατ. παρ’ Ἀττ. πρὸς δήλωσιν μὴ ἐκτελουμένης ὑποθέσεως ἐν τῷ ἐνεστῶτι (ἴδε ἂν Β. ΙΙΙ. α), εἰ νῦν ἐπ’ ἄλλῳ ἀθλεύοιμεν, ἦ τ’ ἂν ἐγώ... φεροίμην, ἂν τώρα ἡμιλλώμεθα... κτλ., Ἰλ. Ψ. 274· καὶ οἱ Ἀττ. ποιηταὶ [[ἐνίοτε]] ἀκολουθοῦσι τῇ Ὁμηρικῇ [[ταύτῃ]] χρήσει, εἰ μὴ κνίζοι (= εἰ μὴ ἔκνιζε) Εὐρ. Μήδ. 568 (ἴδε ἂν Β. ΙΙΙ. α). 2) [[ὅταν]] ἡ [[ἀπόδοσις]] ἀναφέρηται εἰς τὸ παρελθὸν δηλοῦσα συνήθη ἢ ἐπανειλημμένην ἐνέργειαν, ἡ εὐκτικὴ ἐν τῇ προτάσει ἐκφράζει ὑπόθεσιν ἀόριστον ἐν τῷ παρελθόντι· «ἂν τοῦτο συνέβαινέ ποτε...», ἀντιστοιχοῦσα πρὸς τὴν χρῆσιν τῆς ὑποτακτικῆς ἐν τῷ παρόντι χρόνῳ (ἴδε ἀνωτ. ΙΙ. 2), εἰ δέ τινας θορυβουμένους αἴσθοιτο..., κατασβεννύναι τὴν ταραχὴν ἐπειρᾶτο, ἐὰν συνέβαινε νὰ ἴδῃ (ἄν ποτε ἔβλεπε) στρατιώτας ἐν ἀταξίᾳ (δηλ. [[ὁσάκις]] ἔβλεπε...), (ἀείποτε) προσεπάθει, Ξεν. Κύρ. 5. 3, 55, πρβλ. Ἀν. 4. 5, 13, Ἀπομν. 4. 2, 40· εἴ τις ἀντείποι, εὐθὺς τεθνήκει, ἄν τις ἤγειρεν ἀντίρρησιν, ἀμέσως ἐφονεύετο, Θουκ. 8. 66· ἀλλ’ εἴ τι μὴ φέροιμεν, ὤτρυνεν φέρειν Εὐρ. Ἄλκ. 755. Ἡ εὐκτ. αὕτη [[εἶναι]] σπαν. παρ’ Ὁμ., ἀλλ’ ἴδε Ἰλ. Γ. 453., Ω. 768. Ἐνταῦθα (ὡς ἀνωτ. ΙΙ. 2) ἡ [[ὑπόθεσις]] [[ἐνίοτε]] ἐκφέρεται διὰ τῆς ὁριστ., εἴ τις τι ἐπηρώτα, ἀπεκρίνοντο Θουκ. 7. 10. 3) ἐν πλαγίῳ λόγῳ παρῳχημένου χρόνου ἡγουμένου, τὸ εἰ μετ’ εὐκτ. [[συχνάκις]] παριστᾷ ὅ,τι ἐκφέρεται ἐν εὐθεῖ λόγῳ διὰ τοῦ ἐὰν μεθ’ ὑποτακτ. ἢ διὰ τοῦ εἰ μετ’ ἀρχικοῦ ([[οὐδέποτε]] ἱστορικοῦ) χρόνου ὁριστικῆς· ἐλογίζοντο ὡς, εἰ μὴ μάχοιντο, ἀποστήσοιντο αἱ πόλεις (τὸ ἰσοδύναμον ἐν εὐθεῖ λόγῳ θὰ ἦτο, ἐὰν μὴ μαχώμεθα, ἀποστήσονται) Ξεν. Ἑλλ. 6. 4, 6, πρβλ. Δημ. 548 20, Ξεν. Ἑλλ. 5. 2, 2· ἔλεγεν ὅτι, εἰ βλαβερὰ πεπραχὼς εἴη, [[δίκαιος]] εἴη ζημιοῦσθαι (τὸ ἰσοδύναμον ἐν εὐθεῖ λόγῳ θὰ ἦτο, εἰ βλαβερὰ πέπραχε, δίκαιός ἐστι ζημιοῦσθαι) [[αὐτόθι]] 5. 2, 32, πρβλ. Ἀν. 6. 6, 25· εἰ δέ τινα φεύγοντα λήψοιτο, προηγόρευεν ὅτι ὡς πολεμίῳ χρήσοιτο (τὸ ἰσοδύναμον ἐν εὐθεῖ λόγῳ θὰ ἦτο, εἴ τινα λήψεται, χρήσεται) ὁ αὐτ. Κύρ. 3. 1, 3: ‒ ὅτε ἡ [[ἀπόδοσις]] δὲν ἐκφέρεται κατ’ οὐδεμίαν μορφὴν πλαγίου λόγου, ἀλλὰ περιέχεται ἐν τῇ κυρίᾳ προτάσει, οὐκ ἦν τοῦ πολέμου [[πέρας]] Φιλίππῳ, εἰ μὴ Θηβαίους... ἐχθροὺς ποιήσειε τῇ πόλει, δηλ. ὁ Φίλιππος ἐσκέφθη ὅτι δὲν θὰ ἐπήρχετο [[τέλος]] τοῦ πολέμου, ἐκτὸς ἂν ἤθελε κάμῃ τοὺς Θηβ. κτλ. (ἡ [[σκέψις]] αὐτοῦ ἦτο, ἐάν μὴ ποιήσω), Δημ. 276. 1· ἐβούλοντο γὰρ σφίσιν, εἴ τινα λάβοιεν, ὑπάρχειν ἀντὶ τῶν [[ἔνδον]], ἤν ἄρα τύχωσί τινες ἐζωγρημένοι (ἤν τύχωσι ἠδύνατο νὰ [[εἶναι]] εἰ τύχοιεν, καὶ τὸ εἰ λάβοιεν, ἤν λάβωσι) Θουκ. 2. 5. 4) [[ὁπόταν]] τὸ εἰ συντάσσηται εὐκτικῇ μετὰ τοῦ ἄν, τὸ [[κῶλον]] χρησιμεύει ὡς [[ἀπόδοσις]] ἅμα καὶ [[πρότασις]]· πρβλ. Πλάτ. Πρωτ. 329Β, Δημ. 44. 30, Ξεν. Ἀπομν. 1. 5, 3 (ἴδε ἂν Β. ΙΙΙ δ). IV. εἰς ὀλίγας περιστάσεις ὁ Ἡρόδ. μεταχειρίζεται τὸ εἰ ἐπὶ πλαγίου λόγου μετ’ ἀπαρ. (ἀντὶ τοῦ εἰ δεῖ ἢ εἰ δέοι), εἰ γὰρ δὴ [[δεῖν]] [[πάντως]] περιθεῖναι ἄλλῳ τέῳ τὴν βασιληίην..., ἔφη δικαιότερον [[εἶναι]], κτλ., Ἡρόδ. 1. 129· εἰ [[εἶναι]] τοῦτο μὴ φίλον 2. 64, πρβλ. 172., 3. 105, 108. V. μετὰ ῥημάτων δηλούντων θαυμασμόν, χαράν, ἀγανάκτησιν, θλῖψιν, εὐθυμίαν καὶ ὅμοια αἰσθήματα, [[θαυμάζω]], ἀγαπῶ, αἰσχύνομαι, [[βαρέως]] [[φέρω]], δεινόν ἐστι, θαυμαστόν ἐστι, λυπεῖ με, [[μέμφομαι]], παράδοξόν ἐστι, [[σχετλιάζω]], φθονῶ, κτλ., [[εἶναι]] ἐν χρήσει τὸ εἰ μεθ’ ὁριστ., [[ὅπου]] ἔπρεπε νὰ περιμένωμεν τὸ ὅτι, [[ὅπως]] δηλωθῇ τὸ [[αἴσθημα]] κατὰ τρόπον ἧττον ἐμφαντικόν, [[θαυμάζω]] εἰ μηδεὶς ὑμῶν μήτ’ ἐνθυμεῖται μήτ’ ὀργίζεται, ὁρῶν... Δημ. 52. 17· οὐκ ἀγαπᾷ εἰ μὴ δίκην δέδωκεν, ἀλλ’ εἰ μὴ καὶ χρυσῷ στεφάνῳ στεφανωθήσεται ἀγανακτεῖ Αἰσχίν. 71. 28· ἡγουμένου παρῳχημένου χρόνου ἡ [[φύσις]] τοῦ πλαγίου λόγου ἐπιτρέπει τὴν τροπὴν τῆς ὁριστ. εἰς εὐκτικήν, ἐθαύμαζε δ’ εἴ τις ἀρετὴν ἐπαγγελλόμενος [[ἀργύριον]] πράττοιτο Ξεν. Ἀπομν. 1. 2. 7 (πρβλ. ἐθαύμασε δ’ εἰ μὴ φανερόν ἐστιν [[αὐτόθι]] 1. 1. 13)· ἔχαιρον ἀγαπῶν εἴ τις ἐάσοι Πλάτ. Πολ. 450Α· δεινὸν εἰσῄει, εἰ... δόξει Δημ. 351. 18. Ἐνίοτε καὶ μηδενὸς τοιούτου ῥήματος ἡγουμένου, πρότασίς τις διὰ τοῦ εἰ λαμβάνει τὴν θέσιν αἰτιολογικῆς προτάσεως, ὡς, πολλοὺς γὰρ οἶκε [[εἶναι]] εὐπετέστερον διαβάλειν ἢ ἕνα, εἰ Κλεομένεα μὲν... μοῦνον οὐκ οἷός τε ἐγένετο διαβαλεῖν, [[τρεῖς]] δὲ μυριάδας Ἀθηναίων ἐποίησε τοῦτο Ἡρόδ. 5. 97, πρβλ. 1. 60, 129, 212., 7. 10., 9. 68. VI. ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΕΛΛΕΙΠΤΙΚΑΙ. 1) [[ἐνίοτε]] ἡ [[ἀπόδοσις]] ὑπονοεῖται ἐκ τῶν συμφραζομένων, χωρὶς νὰ τίθηταιϏ [[τότε]] δὲ τὸ εἰ ἢ ἐὰν ἔχει τὴν δύναμιν τοῦ: ἐπὶ τῇ ὑποθέσει ὅτι..., ἐν περιπτώσει καθ’ ἥν..., πρὸς τὴν πόλιν, εἰ ἐπιβοηθεῖεν, ἐχώρουν, προεχώρουν πρὸς τὴν πόλιν [[ὅπως]] συναντήσωσι τοὺς πολίτας ἐν ᾗ περιπτώσει [[ἤθελον]] ἐξορμήσῃ, Θουκ. 6. 100· ᾤκτιρον εἰ ἁλώσοιντο, τοὺς ἐλυποῦντο σκεπτόμενοι ὁποῖον θὰ ἦτο τὸ [[τέλος]] αὐτῶν, ἂν [[ἤθελον]] συλληφθῇ, Ξεν. Ἀν. 1. 4, 7· [[οὔκουν]], ἦν δ’ ἐγώ, ἔτι ἓν λείπεται, τὸ ἢν πείσωμεν ὑμᾶς ὡς χρὴ ἡμᾶς ἀφιέναι; δὲν ὑπολείπεται λοιπὸν ἕν [[πρᾶγμα]] ἀκόμη, δηλ. τὸ νὰ μᾶς ἀφήσητε νὰ ὑπάγωμεν, ἐν ᾗ περιπτώσει σᾶς καταπείσωμεν ὅτι πρέπει νὰ μᾶς ἀφήσητε, Πλάτ. Πολ. 327C·Ϗ ἱκέται πρὸς σὲ [[δεῦρο]] ἀφίγμεθα, εἴ τινα πόλιν φράσειας ἡμῖν εὔερον, ἤλθομεν πρὸς σὲ μὲ τὴν ἐλπίδα [[μήπως]] εἴπῃς εἰς ἡμᾶς [[περί]] τινος μαλλοφόρου (ἄφθονον ἐχούσῃς μαλλίον) πόλεως (δηλ. διὰ νὰ μάθωμεν περὶ αὐτῆς), Ἀριστοφ. Ὄρν. 120· παρέζεο καὶ λαβὲ γούνων, αἴ κέν πως ἐθέλῃσιν ἐπὶ Τρώεσσιν ἀρῆξαι, κάθισε πλησίον αὐτοῦ καὶ [[βάλε]] τὰς χεῖράς σου ἐπὶ τῶν γονάτων αὐτοῦ [[ἴσως]] τὸν καταπείσῃς νὰ βοηθήσῃ τοὺς Τρῶας, ἂν τυχὸν θέλῃ νὰ τὸ πράξῃ, Ἰλ. Α. 408, πρβλ. Α. 66, Ὀδ. Α. 94., Γ. 92· ἄκουσον καὶ ἐμοῦ, ἐάν σοι ταὐτὰ δοκῇ, ἄκουσον καὶ ἐμὲ ἵνα συναινέσῃς, ἐν ᾗ περιπτώσει ἡ αὐτὴ γνώμη [[εἶναι]] καὶ εἰς σὲ ἀρεστή, Πλάτ. Πολ. 358Β· ἰδὲ δή, ἐάν σοι [[ὅπερ]] ἐμοὶ ξυνδοκῇ, ἰδὲ λοιπὸν ἂν τυχὸν ἔχῃς τὴν αὐτὴν γνώμην μὲ ἐμὲ, [[αὐτόθι]] 434 Α. Πολλὰ τῶν παραδειγμάτων τούτων ἧττον ὁρθῶς ἡρμηνεύθησαν ὡς πλάγιαι ἐρωτήσεις (ἴδε κατωτ. Β. 2). 2) [[ἐνίοτε]] ἡ [[ἀπόδοσις]] ἀποσιωπᾶται ἐντελῶς διὰ ῥητορικοὺς λόγους, ὅτε ἡ [[ἔλλειψις]] αὐτῆς [[εἶναι]] ἐμφαντικωτέρα τῆς ὑπάρξεως αὐτῆς, εἴ περ γάρ κ’ ἐθέλῃσιν [[Ὀλύμπιος]]... στυφελίξαι ἂν θέλῃ νὰ τὸν ἀνατρέψῃ θὰ τὸ κάμῃ, Ἰλ. Α. 580· ἀλλ’ εἰ μὲν δώσουσι [[γέρας]]... εἰ δέ κε μὴ δώωσιν, ἐγὼ δέ κεν αὐτὸς ἕλωμαι, «ἀλλ’ εἰ μὲν παρέξωσι [[γέρας]] ([[καλῶς]] ἂν ἔχοι τὸ [[πρᾶγμα]]) ἐὰν δὲ μὴ δῶσιν, ἐγὼ δ’ ἂν αὐτὸς παραγενόμενος ἀφέλωμαι» (Θ. Γαζῆς), Α. 135, πρβλ. Ζ. 150, Ἀριστοφ. Πλ. 469· καὶ ἢν μὲν ξυμβῇ ἡ [[πεῖρα]], - εἰ δὲ μή, καὶ ἂν μὲν ἡ [[ἀπόπειρα]] ἐπιτύχῃ, [[καλῶς]]· - εἰ δὲ μὴ..., Θουκ. 3. 3, πρβλ. Πλάτ. Πρωτ. 325DϏ 3) κατὰ παρομοίαν ἔλλειψιν τῆς ἀποδόσεως εἰ γὰρ (Ἐπ. αἳ γὰρ) καὶ [[εἴθε]] (Ἐπ. [[αἴθε]]), μετ’ εὐκτικῆς ἢ ἱστορικῶν χρόνων τῆς ὁριστ. ἐκφράζει εὐχὴν (ὅτε ἡ εὐκτ. καὶ ἡ ὁριστ. ἔχουσι τὴν αὐτὴν δύναμιν ἣν καὶ ἐν ἀπολύτῳ προτάσει), αἲ γὰρ ἐμοὶ τοσσήνδε θεοὶ δύναμιν παραθεῖεν, [[εἴθε]] οἱ θεοὶ νά μοι δώσωσι τόσην δύναμιν, Ὀδ. Γ. 205, πρβλ. Ξ. 440· εἰ γὰρ γενοίμην ἀντὶ σοῦ νεκρὸς Εὐρ. Ἱππ. 1410· εἴθ’ εἶχες, ὦ τεκοῦσα, βελτίους φρένας, [[εἴθε]] νὰ εἶχες κτλ., ὁ αὐτ. Ἠλ. 1061, πρβλ. Ἄλκ. 1072· εἴθ’ ἔμ’ ἐδέξω, [[εἴθε]] νὰ εἶχες δεχθῇ ἐμέ, Αἰσχύλ. Ἀγ. 1537· [[εἴθε]] σοι [[τότε]] συνεγενόμην, [[εἴθε]] νά σε εἶχον συναντήσῃ [[τότε]], Ξεν. Ἀπομν. 1. 2, 46. Παρὰ ποιηταῖς [[ἐνίοτε]] τὸ εἰ μόνον εὕρηται οὕτω μετ’ εὐκτικῆς, ἀλλ’ εἴ τις... καλέσειεν Ἰλ. Κ. 111· εἴ μοι γένοιτο [[φθόγγος]] ἐν βραχίοσιν Εὐρ. Ἑκ. 836. Ἐνίοτε, εἰ γάρ ἢ [[εἴθε]] προηγεῖται τοῦ ὤφελον ἢ [[ὤφελλον]] μετ’ ἀπαρ. ἐπὶ εὐχῆς· ἴδε [[ὀφείλω]]. Ἐνίοτε τὰ μόρια [[ταῦτα]] συντάσσονται καὶ μετὰ μόνου ἀπαρεμφ. ἐπὶ εὐχῆς, αἲ γάρ... [[τοῖος]] ἑών, οἷός ἐσσι... παῖδά τ’ ἐμὴν ἐχέμεν καὶ ἐμὸς γαμβρὸς καλέεσθαι Ὀδ. ΙΙ. 313· καὶ συνηθέστερον παρὰ μεταγεν. ποιηταῖς, ὡς ἐν Ἀνθ. Π. 9. 284, 288. 4) [[ἐνίοτε]] τὸ [[ῥῆμα]] τῆς προτάσεως εἰς ἣν τὸ εἰ ἀνήκει παραλείπεται, [[μάλιστα]] δὲ εἰς τὰς ἀκολούθους ἐκφράσεις: α) εἰ μή, Λατ. nisi, οὐδὲν [[ἄλλο]] σιτέονται, εἰ μὴ ἰχθῦς μοῦνον Ἡρόδ. 1. 200· εἰ μὴ κρεμάσας Ἀριστοφ. Νεφ. 229· μὰ τὼ θεώ, εἰ μὴ Κριτύλλα γ’ [[εἰμὶ]] ὁ αὐτ. Θεσμ. 898· εἰ μὴ ὅσον, εἰ μὴ μόνον, πλὴν μόνον, ἐγὼ μέν μιν οὐκ εἶδον, εἰ μὴ ὅσον γραφῇ Ἡρόδ. 2. 73, πρβλ. 1. 45., 2. 20· [[ὡσαύτως]], εἰ μὴ εἰ, Λατ. nisi si, Θουκ. 1. 17, Πλάτ. Γοργ. 480Β, κτλ.· εἰ μή τι οὖν, αλλὰ..., ἂν [[τίποτε]] [[ἄλλο]], ἀλλὰ..., ὁ αὐτ. Μένων 86 Ε. β) εἰ δὲ μή, Λατ. sin minus, προηγόρευε τοῖσι Λαμψακηνοῖσι μετιέναι Μιλτιάδεα, εἰ δὲ μή, σφέας πίτυος τρόπον ἠπείλεε ἐκτρίψειν Ἡρόδ. 6. 37, πρβλ. 56· οὕτω μετὰ τὸ [[μάλιστα]] μέν, Θουκ. 1. 32, 35, κτλ.· δυνατὸν δὲ νὰ ἔχῃ σχέσιν πρὸς προηγουμένην ἄρνησιν καὶ δυνατὸν νὰ ὑπάρχῃ [[ἐκεῖ]] [[ὅπου]] κανονικώτερον θὰ ἦτο τὸ ἐὰν δὲ, ἐὰν συνεπληροῦτο ἡ [[ἔλλειψις]], μή τύπτ’· εἰ δὲ μή, σαυτόν ποτ’ αἰτιάσει, μή με τύπτε, ἄλλως τὸν ἑαυτόν σου θὰ κατακρίνῃς ποτέ, Ἀριστοφ. Νεφ. 1433· ἐάν μέν πείσητε..., εἰ δὲ μή... Δημ. 129. 14· ὦ Κῦρε, μὴ οὕτω λέγε· εἰ δὲ μή, οὐ θαρροῦντά με ἕξεις Ξεν. Κύρ. 3. 1, 35, πρβλ. Ἀν. 4. 3. 6, Θουκ. 1. 28, 131, Πλάτ. Φαῖδρ. 91C. γ) τὸ εἰ δέ, [[ὅπερ]] [[κυρίως]] ἀνταποκρίνεται πρὸς τὸ εἰ μέν, κεῖται [[πολλάκις]] ἐλλειπτικῶς, εἰ δὲ καὶ αυτοί, φευγόντων, «[[προσληπτέον]] τό, βούλονται, ἵν’ ᾖ, ἐὰν δὲ καὶ αυτοὶ βούλωνται, φευγέτωσαν» (Σχόλ.), Ἰλ. Ι. 46· [[οὕτως]], εἰ δέ, σὺ μέν μευ ἄκουσον, ἐγὼ δὲ κέ τοι καταλέξω, «εἰ δ’ ἀμφιβάλλεις, σὺ μέν ἄκουσόν μου, ἐγὼ δέ σοι πάντα [[διηκριβωμένως]] ἐρῶ» (Θ. Γαζῆς), [[αὐτόθι]] 262· οὕτω καί, εἰ δ’ ἄγε, ἐπὶ παρακελεύσεως, προτροπῆς, ἐμπρός, ἔλα, ([[πλήρης]] δὲ ἡ [[φράσις]] [[εἶναι]]· εἰ δὲ βούλει, ἄγε), Ὀδ. Α. 271, κτλ.· [[οὕτως]], εἰ δ’ ἄγε δή, εἰ δ’ ἄγε μήν, εἰ δ’ ἄγε μοι, εἰ δ’ ἄγε νῦν Ὅμ.· [[ὡσαύτως]], εἰ δ’ ἄγετε Ἰλ. Χ. 381· - [[ἐνίοτε]] [[ὅμως]] τὸ εἰ δὲ κεῖται ἀντὶ τοῦ εἰ δὲ μή, ὡς, εἰ μὲν βούλεται, ἑψέτω· εἰ δ’, ὅ,τι βούλεται, τοῦτο ποιείτω Πλάτ. Εὐθύδ. 285C, πρβλ. Συμπ. 212C·Ϗ οὕτω καί, εἰ δ’ οὖν Σοφ. Ἀντ. 722. δ) εἴ τις, Λατ. siquis, ὄτλον ὄκνον χειρόγρ. ἄλγιστον [[ἔσχον]], εἴ τις Αἰτωλὶς [[γυνή]], ὑπέστην βαρυτέραν θλῖψιν πάσης ἄλλης Αἰτωλίδος γυναικός, ὁ αὐτ. Τρ. 8, πρβλ. Ο. Κ. 734· [[οὕτως]], εἴ τις [[ἄλλος]], siquis alius, Εὐρ. Ἀνδρ. 6, κτλ.· εἴ τις καὶ [[ἄλλος]] Ἡρόδ. 3. 2, κτλ.· [[εἴπερ]] τις [[ἄλλος]] Πλάτ. Πολ. 501D. ε) εἴ ποτε ἢ [[εἴπερ]] ποτέ, ἐάν ποτε, περισσότερον πάσης ἄλλης περιστάσεως, ἡμῖν δὲ [[καλῶς]], [[εἴπερ]] ποτέ, ἔχει... ἡ ξυναλλαγή, Θουκ. 4. 20, πρβλ. Ἀριστοφ. Ἱππ. 594· εἴ ποτε καὶ [[ἄλλοτε]] ξεν. Ἀν. 6. 4, 12, κτλ. ς) εἴ ποθεν (ἐνν. προπέμψαι ἔχετε), «ἐὰν ἀπὸ κανὲν [[μέρος]]», Λατ. alicunde, [[ξίφος]], εἴ ποθεν, ἢ γένυν ἢ βελέων τι προπέμψατε, Σοφ. Φ. 1204· οὕτω, εἴ ποθι... λεύσσων = εἴ που (λεύσσει) ὁ αὐτ. Αἴ. 886. VII. μετ’ ἄλλων ΜΟΡΙΩΝ: 1) περὶ τῆς διαφορᾶς μεταξὺ τοῦ καὶ εἰ (ἢ καὶ ἐὰν ἢ κἂν) καὶ τοῦ εἰ καὶ (ἢ ἐὰν καί), ἴδε καί: - τὸ [[ἐναντίον]] τοῦ καὶ εἰ [[εἶναι]] οὐδ’ εἰ, τὸ δὲ τοῦ εἰ καὶ [[εἶναι]] εἰ μηδέ. 2) περὶ τοῦ ὡς εἰ, ὡς εἴ τε, [[ὥσπερ]] εἰ, κτλ., ἴδε ὡς καὶ [[ὥσπερ]]. 3) περὶ τοῦ εἰ δὴ καὶ [[εἴπερ]] ἴδε εἰ δὴ καὶ [[εἴπερ]]. 4) εἴ γε, ἂν τῷ ὄντι, ἢ ἂν [[τοὐλάχιστον]], ἂν πράγματι, [[ἐνίοτε]] [[σχεδόν]], ἀφοῦ, Λατ. si quidem·Ϗ ἴδε ἐν λέξ. γέ. 5) περὶ τοῦ εἰ γὰρ καὶ [[εἴθε]], ἐπὶ εὐχῆς, ἴδε ἀνωτ. VI. 3. VIII. ὑπάρχει ἰδιαιτέρα [[χρῆσις]] ἐν τῇ Κ. Δ. τοῦ εἰ (= τῷ Ἑβρ. im) ἐπὶ ἀρνητικῶν ὅρκων, π.χ. «τί ἡ γενεὰ αὕτη [[σημεῖον]] ἐπιζητεῖ; ἀμὴν [[λέγω]] ὑμῖν, εἰ δοθήσεται τῇ γενεᾷ [[ταύτῃ]] [[σημεῖον]]», οὐ δοθήσεται, Εὐαγγ. κ. Μάρκ. η΄, 12· «ὡς ὤμοσα ἐν τῇ ὀργῇ μου, εἰ εἰσελεύσονται εἰς...», οὐκ εἰσελεύσονται εἰς..., Ἐπιστ. πρὸς Ἑβρ. γ΄, 11., δ΄, 3· ἴδε Γραμμ. Καιν. Διαθ. Viner § 59. 9. Β. ΕΠΙ ΠΛΑΓΙΩΝ ΕΡΩΤΗΣΕΩΝ, Λατ. an, ἑπομένης ὁριστ., ὑποτακτ. ἢ εὐκτικῆς, κατὰ τοὺς κανόνας τῆς συντάξεως τῶν πλαγίων λόγων (ὧν ἰδιαίτερον [[εἶδος]] ἀποτελοῦσιν αἱ πλάγιαι ἐρωτήσεις): 1) μεθ’ ΟΡΙΣΤΙΚΗΣ, ἀρχικοῦ χρόνου ἡγουμένου, ὅτε ὑπάρχει ὁ αὐτὸς καὶ ἐν τῇ εὐθείᾳ ἢ ἀπολύτῳ ἐρωτήσει [[χρόνος]], [[σάφα]] δ’ οὐκ οἷδ’, εἰ [[θεός]] ἐστιν, ἐὰν [[εἶναι]] [[θεός]], Ἰλ. Ε. 183· εἰ συμπονήσεις..., σκόπει Σοφ. Ἀντ. 41. 2) μεθ’ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗΣ, ἀρχικοῦ χρόνου ἡγουμένου, ὅτε ἡ ὑποτακτικὴ [[εἶναι]] ἐνδοιαστικὴ ὡς ἐν τῇ εὐθείᾳ ἐρωτήσει, τὰ ἐκπώματα... οὐκ οἶδ’ εἰ Χρυσάντᾳ τούτῳί δω Ξεν. Κύρ. 8. 4, 16· τὸ εἰ [[οὐδέποτε]] γίνεται ἐὰν [[ἐνταῦθα]], ὡς τὸ ἂν δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ τεθῇ ἐπὶ εὐθείας ἢ ἀπολύτου ἐρωτήσεως. Περὶ ἐλλειπτικῶν συντάξεων μετὰ τοῦ ἐὰν καὶ ὑποτακτ., αἱ ὁποῖαι [[ἐνίοτε]] ἑρμηνεύονται ὡς πλάγιαι ἐρωτήσεις, ἴδε ἀνωτ. VI. 1. 3) μετ’ ΕΥΚΤΙΚΗΣ, παρῳχημένου χρόνου ἡγουμένου, ἥτις παριστᾷ μίαν τινὰ τῶν δύο προηγηθεισῶν συντάξεων ἐν τῇ εὐθείᾳ ἐρωτήσει, ἤρετο εἴ τις ἐμοῦ εἴη σοφώτερος, ἠρώτησεν ἂν ἦτό τις σοφώτερος ἐμοῦ (ὅτε ἡ [[εὐθεῖα]] [[ἐρώτησις]] θὰ ἦτο, ἔστι τις σοφώτερος ἐμοῦ;) Πλάτ. Ἀπολ. 21Α· ἡ εὐκτ. τοῦ ἀορ. ἀντὶ τῆς ὁριστ. [[εἶναι]] [[σπανία]], ἠρώτων αὐτὸν εἰ αναπλεύσειεν, τὸν ἠρώτων ἂν ἀνέπλευσεν (ἐν εὐθείᾳ ἐρωτήσει, ἀνέπλευσας;), Δημ. 1223. 20· ἀλλ’ ἡ εὐκτ. τοῦ ἀόρ. ἐν γένει παριστᾷ τὴν ὑποτακτ. ἀορ., τὸν θεὸν ἐπήροντο εἰ παραδοῖεν Κορινθίοις τὴν πόλιν... καὶ τιμωρίαν τινὰ πειρῷντο ἀπ’ αὐτῶν ποιεῖσθαι, ἠρώτησαν ἂν ἔπρεπε νὰ παραδώσωσι τὴν πόλιν εἰς τοὺς Κορινθίους καὶ νὰ δοκιμάσωσι νά..., Θουκ. 1. 25. Ἐν ἀμφοτέραις ταῖς συντάξεσι ταύταις ἡ ἀρχικὴ ὁριστικὴ ἢ ὑποτακτικὴ δύναται νὰ τηρηθῇ, ψῆφον ἐβούλοντο ἐπαγαγεῖν, εἰ χρὴ πολεμεῖν Θουκ. 1. 119· ἐβουλεύοντο, [[εἴτε]] κατακαύσωσιν..., [[εἴτε]] τι [[ἄλλο]] χρήσωνται, ἂν ἔπρεπε νὰ κατακαύσωσιν αὐτοὺς ἢ νὰ τοὺς μεταχειρισθῶσιν ἄλλως πως, ὁ αὐτ. 2. 4· [[οὕτως]], ἀνακοινοῦσθαι αὐτὸν αὐτῷ εἰ δῷ ἐπιψηφίσαι τοῖς προέδροις, εἶπεν ὅτι αὐτὸς (ὁ Δημοσθ.) ἐζήτησε τὴν συμβουλὴν αὐτοῦ ἂν ἔπρεπε νὰ δώσῃ, Αἰσχίν. 37. 1. 4) μετ’ ΕΥΚΤΙΚΗΣ καὶ τοῦ ἂν μόνον [[ὅταν]] [[οὕτως]] ἐκφέρηται καὶ ἡ [[εὐθεῖα]] [[ἐρώτησις]], ἠρώτων εἰ δοῖεν ἂν τούτων τὰ πιστά, ἠρώτων ἂν θὰ ἔδιδον (ἐν εὐθείᾳ ἐρωτήσει, δοίητε ἄν;), Ξεν. Ἀν. 4. 8, 7. 5) ὡς ΑΡΝΗΤΙΚΟΝ ΜΟΡΙΟΝ ἐν χρήσει μετὰ τοῦ εἰ ἐπὶ πλαγίας ἐρωτήσεως [[εἶναι]] τὸ οὐ, [[ὁσάκις]] τούτου (τοῦ οὐ) θὰ ἐγίνετο [[χρῆσις]] ἐπὶ εὐθείας ἢ ἀνεξαρτήτου ἐρωτήσεως, ὡς ἐνετέλλετο... εἰρωτᾶν, εἰ οὔ τι ἐπαισχύνεται, ἂν δὲν ἐντρέπεται, Ἡρόδ. 1. 90, κτλ.· - ἀλλ’ ἐὰν ἐν τῇ ἀνεξαρτήτῳ ἐρωτήσει θὰ ἀπῃτεῖτο μὴ (προκαλουμένης [[οὕτως]] ἀρνητικῆς ἀπαντήσεως), διατηρεῖται καὶ ἐν τῇ πλαγίᾳ ἐρωτήσει, ὡς οὐ τοῦτο ἐρωτῶ, ἀλλ’ εἰ τοῦ μὲν δικαίου μὴ ἀξιοῖ πλέον, ἔχειν [[μηδὲ]] βούλεται ὁ [[δίκαιος]], τοῦ δὲ ἀδίκου ([[ἔνθα]] ἡ ἀνεξάρτητος [[ἐρώτησις]] θὰ ἦτο μὴ ἀξιοῖ [[μηδὲ]] βούλεται;) Πλάτ. Πολ. 349Β. Ἐπὶ διπλῆς πλαγίας ἐρωτήσεως, [[εἴτε]]... [[εἴτε]]...; εἰ... [[εἴτε]]...; [[εἴτε]]... ἢ...; δυνατὸν νὰ τεθῇ ἐν τῷ δευτέρῳ κώλῳ [[εἴτε]] οὐ [[εἴτε]] μή, πολλὰ ἂν περιεσκέψῳ, [[εἴτε]] [[ἐπιτρεπτέον]] [[εἴτε]] οὔ·... οὐδένα λόγον οὐδὲ συμβουλὴν ποιεῖ, [[εἴτε]] χρὴ ἐπιτρέπειν σαὐτὸν αὐτῷ [[εἴτε]] μὴ ὁ αὐτ. Πρωτ. 313Α, Β (ἐντὸς τῆς αὐτῆς περιόδου)· ἀνάγκην τὴν ἐμὴν μητέρα, [[εἴτε]] [[θυγάτηρ]] ἦν Κίρωνος [[εἴτε]] μή, καὶ εἰ παρ’ ἐκείνῳ διῃτᾶτο ἢ οὐ, καὶ γάμους εἰ διττοὺς [[ὑπὲρ]] ταύτης εἱστίασεν ἢ μή..., πάντα [[ταῦτα]] εἰδέναι τοὺς οἰκέτας Ἰσαῖος 69. 35.

|sltr=<b>εἰ</b> (κεἴ fr. 4; [[repeated]] (P. 9.93); followed by [[different]] moods (P. 4.264) f.; by [[different]] tenses (N. 11.13) f.; [[for]] εἴ [[τις]] [[also]] v. [[τις]].) A conditional. <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>1</b> c. pres. ind.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>a</b> impv. in apodosis. εἰ δ' ἄεθλα γαρύεν ἔλδεαι, φίλον ἧτορ, μηκέτ ἀελίου σκόπει [[ἄλλο]] θαλπνότερον (O. 1.3) “φίλια δῶρα Κυπρίας ἄγ' εἴ τι, Ποσείδαον, ἐς [[χάριν]] τέλλεται, πέδασον [[ἔγχος]] Οἰνομάου” (O. 1.75) ὑγίεντα δ' εἴ [[τις]] ὄλβον ἄρδει, μὴ ματεύσῃ θεὸς [[γενέσθαι]] (O. 5.23) εἰ δέ [[τοι]] μάτρῳ μἔτι Καλλικλεῖ κελεύεις στάλαν [[θέμεν]], ἐμὰν γλῶσσαν εὑρέτω κελαδῆτιν (N. 4.79) εἰ δὲ Θεμίστιον ἵκεις ὥστ' ἀείδειν, [[μηκέτι]] ῥίγει (N. 5.50) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>b</b> pres. ind. in apodosis. (cf. A. 1. h. infra.) εἰ δὲ θεὸν [[ἀνήρ]] [[τις]] ἔλπεται λτ;τιγτ; [[λαθέμεν]] ἔρδων, ἁμαρτάνει (O. 1.64) εἰ δ' ἀριστεύει μὲν [[ὕδωρ]], κτεάνων δὲ χρυσὸς αἰδοιέστατος, [[νῦν]] δὲ Θήρων ἅπτεται Ἥρακλέος σταλᾶν ([[νῦν]] γε [[varia lectio|v.l.]]: εἰ has [[comparative]] [[force]], [[just]] as ) (O. 3.42) εἴ τι καὶ φλαῦρον παραιθύσσει, [[μέγα]] [[τοι]] φέρεται πὰρ [[σέθεν]] (P. 1.87) εἰ δέ [[τις]] [[ἤδη]] λέγει, παλαιμονεῖ κενεά (P. 2.58) εἰ δὲ [[ἐπίστᾳ]], μανθάνων [[οἶσθα]] προτέρων (P. 3.80) εἰ δὲ νόῳ [[τις]] [[ἔχει]] θνατῶν ἀλαθείας ὁδόν, χρὴ (P. 3.103) “Μοῖραι δ' ἀφίσταντ, εἴ [[τις]] [[ἔχθρα]] [[πέλει]]” [[with]] [[temporal]] [[force]] (P. 4.145) [[διδοῖ]] (''[[sc.]]'' ἡ [[δρῦς]]) ψᾶφον περ' αὐτᾶς, [[εἴ ποτε]] χειμέριον [[πῦρ]] ἐξίκηται λοίσθιον ἢ μόχθον ἀμφέπει (ἀμφέπῃ coni. Heyne: εἰ has [[temporal]] [[force]]) (P. 4.266) “εἰ μὲν αὐτὸς Οὔλυμπον θέλεις λτ;ναίεινγτ;, ἔστι [[σοι]] τούτων [[λάχος]]” (N. 10.83) εἰ δ' ἀρετᾷ κατάκειται, [[χρή]] νιν εὑρόντεσσιν ἀγάνορα κόμπον μὴ φθονεραῖσι φέρειν γνώμαις (I. 1.41) εἰ δέ [[τις]] [[ἔνδον]] νέμει πλοῦτον κρυφαῖον, ἄλλοισι δ' ἐμπίπτων γελᾷ, ψυχὰν Ἀίδα τελέων οὐ φράζεται [[δόξας]] [[ἄνευθεν]] (I. 1.67) εἰ δέ [[τις]] ἀρκέων φίλοις ἐχθροισι τραχὺς ὑπαντιάζει, [[μόχθος]] ἡσυχίαν φέρει (Pae. 2.31) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>c</b> fut. ind. in apodosis, [[where]] εἰ has causal [[force]]. ἀγγελίαν πέμψω ταύταν, εἰ Χαρίτων [[νέμομαι]] κᾶπον (O. 9.26) “εἰ δὲ χρὴ καὶ πὰρ σοφὸν ἀντιφερίξαι, [[ἐρέω]]” (P. 9.50) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>d</b> opt. c. κε in apodosis, i. e. potential. εἰ δὲ γεύεται ἀνδρὸς [[ἀνήρ]] τι, φαῖμέν κε (N. 7.86) εἰ δὲ κασιγνήτου [[πέρι]] μάρνασαι, ἥμισυ [[μέν]] κε πνέοις γαίας [[ὑπένερθεν]] [[ἐών]] (N. 10.85) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>e</b> impf. ind. in apodosis. εἰ [[γάρ]] [[τις]] ἀνθρώπων πράσσει θεοδμάτους ἀρετὰς, ἐσχατιαῖς [[ἤδη]] πρὸς ὄλβου βάλλετ' ἄγκυραν (I. 6.10) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>f</b> pres. ind. understood in apodosis. εἴ [[τις]] [[ἀνδρῶν]] κατέχει φρασὶν αἰανῆ κόρον, [[ἄξιος]] εὐλογίαις ἀστῶν μεμίχθαι (I. 3.1) τὰ μακρὰ δ' εἴ [[τις]] παπταίνει, βραχὺς ἐξικέσθαι χαλκόπεδον [[θεῶν]] ἕδραν (I. 7.43) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>g</b> apodosis omitted. εἰ δὲ [[τις]] οἶδεν τὸ μέλλον, [[ὅτι]] (O. 2.56) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>h</b> pres. ind. understood in protasis.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>a</b> ind. pres. in apodosis. ἄνεται πάντα βροτοῖς, εἴ [[σοφός]], εἰ [[καλός]], εἴ [[τις]] ἀγλαὸς [[ἀνήρ]] (O. 14.7) εἰ δέ [[τις]] [[ὄλβος]] ἐν ἀνθρώποισιν, [[ἄνευ]] καμάτου οὐ φαίνεται (P. 12.28) εἰ δυνατόν, [[Κρονίων]], [[πεῖραν]] μὲν ἀγάνορα ἀναβάλλομαι (N. 9.28) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>II</b> impf. ind. c. κε in apodosis. [[ἤθελον]] Χίρωνά κε Φιλλυρίδαν, εἰ χρεὼν τοῦθ' κοινὸν εὔξασθαι [[ἔπος]], [[ζώειν]] [[where]] the [[subordinate]] [[clause]] is parenthetic (P. 3.2) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>III</b> impv. in apodosis. οὕνεκεν, εἰ [[φίλος]] ἀστῶν, εἴ [[τις]] [[ἀντάεις]], τό γ' ἐν ξυνῷ πεποναμένον εὖ μὴ λόγον βλάπτων ἁλίοιο γέροντος κρυπτέτω i. e. [[whether]] — or (P. 9.93) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>2</b> c. fut. ind., [[imperative]] in apodosis. εἰ δέ [[τις]] ὄλβον ἔχων μορφᾷ παραμεύσεται ἄλλους, ἔν τ' ἀέθλοισιν ἀριστεύων ἐπέδειξεν βίαν, θνατὰ μεμνάσθω περιστέλλων [[μέλη]] (N. 11.13) cf. E infra (O. 7.1) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>3</b> c. impf. ind.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>a</b> pres. ind. in apodosis. εἰ [[πόνος]] ἦν, τὸ τερπνὸν [[πλέον]] πεδέρχεται (N. 7.74) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>b</b> κεν c. aor. ind. in apodosis. εἰ δὲ [[σώφρων]] [[ἄντρον]] ἔναἰ [[ἔτι]] Χίρων καί τί οἱ [[φίλτρον]] ἐν θυμῷ μελιγάρυες ὕμνοι ἁμέτεροι τίθεν, ἰατῆρά [[τοί]] [[κέν]] μιν πίθον [[παρασχεῖν]] (P. 3.63) εἰ δ' [[ἔτι]] ζαμενεῖ Τιμόκριτος ἁλίῳ σὸς πατὴρ ἐθάλπετο, ποικίλον κιθαρίζων [[θαμά]] κε, [[τῷδε]] [[μέλει]] κλιθείς, ὕμνον κελάδησε καλλίνικον (N. 4.13) εἰ γὰρ ἦν ἓ τὰν ἀλάθειαν ἰδέμεν, οὔ κεν ὅπλων χολωθεὶς ὁ καρτερὸς [[Αἴας]] ἔπαξε (N. 7.24) πρὸ πόνων δέ κε μεγάλων Δαρδανίαν ἔπραθεν, εἰ μὴ φύλασσεν [[Ἀπόλλων]] (Pae. 6.91) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>4</b> c. aor. ind.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>a</b> impv. in apodosis. φόρμιγγα λάμβαν, εἴ τί [[τοι]] Πίσας τε καὶ Φερενίκου [[χάρις]] νόον ὑπὸ γλυκυτάταις ἔθηκε φροντίσιν ([[with]] causal [[force]]) (O. 1.18) εἰ δ' ἐγὼ [[ἀνέδραμον]] ὕμνῳ, μὴ βαλέτω με [[φθόνος]] concessive Schr. (O. 8.54) v. [[also]] A. 2 supra, (N. 11.13) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>b</b> pres. ind., expressed or understood, in apodosis. εἰ δ' [[ἐτύμως]] μάτρωες [[ἄνδρες]] ἐδώρησαν Ἑρμᾶν εὐσεβέως, [[κεῖνος]] κραίνει [[σέθεν]] εὐτυχίαν ([[with]] causal [[force]]) (O. 6.77) [[Μοῖσα]], τὸ δὲ τεόν, εἰ μισθοῖο συνέθευ παρέχειν φωνὰν ὑπάργυρον, ἄλλοτ' ἄλλᾳ ταρασσέμεν [[with]] causal [[force]] (P. 11.41) εἰ δ' ἀνορέαις ὑπερτάταις ἐπέβα [[παῖς]] Ἀριστοφανέος, [[οὐκέτι]] [[πρόσω]] ἀβάταν ἅλα κιόνων [[ὕπερ]] Ἡρακλέος [[περᾶν]] εὐμαρές ( concessive Schr.) (N. 3.19) νικῶντί γε [[χάριν]], εἴ τι [[πέραν]] ἀερθεὶς [[ἀνέκραγον]], οὐ [[τραχύς]] εἰμι καταθέμεν (concessive, cf. (O. 8.54) ) (N. 7.75) “εἴ ποτ' ἐμᾶν, ὦ Ζεῦ πάτερ, θυμῷ θέλων ἀρᾶν ἄκουσας, [[νῦν]] σε, [[νῦν]] εὐχαῖς ὑπὸ θεσπεσίαις [[λίσσομαι]]” (cf. (O. 1.75) ) (I. 6.42) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>c</b> impf. ind. in apodosis. εἰ τιν' ἄνδρα ἐτίμασαν, ἦν [[Τάνταλος]] [[οὗτος]] (O. 1.54) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>d</b> aor. ind. c. ἄν, κε in apodosis. [[τεά]] κεν ἀκλεὴς τιμὰ κατεφυλλορόησεν ποδῶν, εἰ μὴ [[στάσις]] σ' ἄμερσε πάτρας (O. 12.16) εἰ κατέβαν, ἐξικόμαν κε (P. 3.73) “εἰ γὰρ [[οἴκοι]] νιν [[βάλε]], τετράτων παίδων κ' ἐπιγεινομένων αἷμά οἱ κείναν [[λάβε]] ἄπειρον” (P. 4.43) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>e</b> apodosis dub. εἴ [[τις]] (codd.: [[τίς]] Homan, εἰ expungens) — αἰνὰν ὕβριν ἀπέφυγεν, [[μέλανος]] ἂν ἐσχατιὰν καλλίονα θανάτου λτ;στείχοι&gt; (coni. Wil.: [[μέλανος]] δ' ἂν ἐσχατιὰν καλλίονα θάνατον ἐν codd.: θάνατόν γἔσχε Boeckh: locus conclamatus, v. [[van]] Groningen, Mnem., 1947, 233) (P. 11.55) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>5</b> c. pres. subj., pres. ind. in apodosis. [αἰσχύνῃ (codd.: αἰσχύνοι Mosch. v. A. 10 infra) (P. 4.264) ] [ἀμφέπει (codd.: ἀμφέπῃ Heyne v. A. 1. b supra) (P. 4.266) ] [[δύο]] δέ [[τοι]] ζωᾶς [[ἄωτον]] μοῦνα ποιμαίνοντι τὸν ἄλπνιστον, εὐανθεῖ σὺν ὄλβῳ εἴ [[τις]] εὖ πάσχων λόγον ἐσλὸν ἀκούῃ (v. 1. ἀκούσῃ: sic distinxit Hartung, [[post]] ὄλβῳ, edd. vulgo. The [[condition]] is [[strictly]] [[illogical]], and εἰ ἀκούῃ stands in explanatory apposition to [[δύο]] μοῦνα) (I. 5.13) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>6</b> c. aor. subj.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>a</b> pres. or pf.-pres. in apodosis. πολλοὶ δὲ μέμνανται, καλὸν εἴ τι ποναθῇ (O. 6.11) [ἐξερείψῃ (κεν) (coni. Boeckh, Bergk: ἐξερείψαι κε codd.: ἐξερείψειεν Tiersch) (P. 4.264) ] [[διδοῖ]] ψᾶφον περ' αὐτᾶς, [[εἴ ποτε]] χειμέριον [[πῦρ]] ἐξίκηται λοίσθιον ἢ μόχθον ἀμφέπει (codd.: ἀμφέπῃ Heyne) (P. 4.266) δυσπαλὲς δὴ γίνεται, [[ἐξαπίνας]] εἰ μὴ θεὸς ἁγεμόνεσσι κυβερνατὴρ γένηται (P. 4.274) ἔργοις δὲ καλοῖς [[ἔσοπτρον]] ἴσαμεν ἑνὶ σὺν τρόπῳ, εἰ Μναμοσύνας [[ἕκατι]] λιπαράμπυκος εὕρηται [[ἄποινα]] μόχθων κλυταῖς ἐπέων ἀοιδαῖς (εἰ ἀοιδαῖς stands in explanatory apposition to ἑνὶ σὺν τρόπῳ) (N. 7.15) εἰ γὰρ [[ἅμα]] κτεάνοις πολλοῖς ἐπίδοξον [[ἄρηται]] [[κῦδος]], [[οὐκ]] ἔστι [[πρόσω]]- [[θεν]] (N. 9.46) [[τοῦτο]] γὰρ ἀθάνατον φωνᾶεν ἕρπει, εἴ [[τις]] εὖ εἴπῃ τι (εἰ τι [[stand]] in explanatory apposition to [[τοῦτο]]) (I. 4.41) [ἀκούσῃ (v. 1. ἀκούῃ. cf. A. 5 supra) (I. 5.13) ] εἰ δέ [[τις]] ἀνθρώποισι [[θεόσδοτος]] ἀτληκηκοτας προστύχῃ, ταύταν σκότει κρύπτειν ἔοικεν fr. 42. 5.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>b</b> aor. ind. in apodosis. εἰ δὲ τύχῃ [[τις]] ἔρδων, μελίφρον' αἰτίαν ῥοαῖσι Μοισᾶν ἐνέβαλε (N. 7.11) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>7</b> c. pres. opt. a. pres. ind. expressed or understood in apodosis. εἰ δὲ σὺν πόνῳ [[τις]] εὖ πράσσοι, μελιγάρυες ὕμνοι ὑστέρων ἀρχὰ λόγων τέλλεται (O. 11.4) εἰ [[γάρ]] [[τις]] ἐξερείψειεν (Tiersch: ἐξερείψαι κε codd.) —, αἰσχύνοι δὲ (Mosch.: αἰσχύνῃ codd.) —, — [[διδοῖ]] ψᾶφον περ' αὐτᾶς, [[εἴ ποτε]] χειμέριον [[πῦρ]] ἐξίκηται (P. 4.263) [[κέρδος]] δὲ φίλτατον, ἑκόντος εἴ [[τις]] ἐκ δόμων φέροι (P. 8.14) οὐ [[γάρ]] [[πάγος]] οὐδὲ [[προσάντης]] ἁ [[κέλευθος]] γίνεται, εἴ [[τις]] εὐδόξων ἐς [[ἀνδρῶν]] ἄγοι τιμὰς Ἑλικωνιάδων (I. 2.34) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>b</b> κεν c. opt. in apododis. εἰ δ' εἴη μὲν Ὀλυμπιονίκας, [[τίνα]] κεν φύγοι ὕμνον [[κεῖνος]] [[ἀνήρ]] (O. 6.4) εἰ δ' αὐτὸ καὶ θεὸς ἀνέχοι, ἐν τίν κ ἐθέλοι (N. 7.89) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>c</b> fut. ind. in apodosis. εἰ δὲ [[δαίμων]] [[γενέθλιος]] ἕρποι, Δὶ τοῦτ' ἐκδώσομεν πράσσειν (O. 13.105) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>8</b> c. aor. opt., pres. ind. in apodosis. εἰ δὲ μὴ ταχὺ λίποι, [[ἔτι]] γλυκυτέραν κεν ἔλπομαι κλείζειν (O. 1.108) καιρὸν εἰ φθέγξαιο, [[μείων]] ἕπεται [[μῶμος]] ἀνθρώπων (P. 1.81) εἰ δέ μοι πλοῦτον θεὸς ἁβρὸν ὀρέξαι, ἐλπίδ' [[ἔχω]] [[κλέος]] εὑρέσθαι κεν ὑψηλὸν [[πρόσω]] (P. 3.110) ἐξερείψειεν (Tiersch: ἐξερείψαι κε codd. v. A. 10. infra) (P. 4.263) πάντ' ἔχεις, εἴ σε τούτων μοῖῤ ἐφίκοιτο [[καλῶν]] (I. 5.15) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>9</b> c. pf. ind.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>a</b> pres. ind. in apodosis. εἰ [[γάρ]] [[τις]] ἐσλὰ πέπαται μὴ σὺν [[μακρῷ]] πόνῳ, πολλοῖς σοφὸς δοκεῖ (P. 8.73) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>b</b> pres. opt. in apodosis. εἰ δ' ὄλβον ἢ [[χειρῶν]] βίαν ἢ σιδαρίταν ἐπαινῆσαι πόλεμον δεδόκηται, μακρά μοι [[αὐτόθεν]] ἅλμαθ ὑποσκάπτοι [[τις]] (N. 5.19) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>c</b> impv. in apodosis. εἰ δὲ τέτραπται, μὴ φθόνει κόμπον (I. 5.22) [<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>10</b> dub. c. κε and opt., ind. in apodosis. εἰ [[γάρ]] [[τις]] ὄζους ὀξυτόμῳ πελέκει ἐξερείψαι κεν (codd.: ἐξερείψειεν Tiersch: ἐξερείψῃ μὲν Hermann) —, αἰσχύνοι δὲ (Mosch.: αἰσχύνῃ codd.) —, — [[διδοῖ]] ψᾶφον περ' αὐτᾶς (κε is held to be [[highly]] [[improbable]]) (P. 4.264) ]<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>11</b> frag. κεἴ [[μοί]] τιν' ἄνδρα τῶν θανόντων fr. 4.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>12</b> εἴ [[τις]], [[with]] [[following]] [[verb]] suppressed. λάγεταν [[γάρ]] [[τοι]] τύραννον δέρκεται, εἴ τιν' ἀνθρώπων, ὁ [[μέγας]] [[πότμος]] [[above]] [[all]] men (P. 3.86) cf. (O. 1.54) B [[εἰ καί]], concessive. [[εἰ καί]] τι Διωνύσου [[ἄρουρα]] φέρει βιόδωρον ἀμαχανίας [[ἄκος]], ἄνιππός εἰμι Πα. 4. 25, cf. εἰ concessive (O. 8.54), (N. 3.20), (N. 7.75) C introducing [[indirect]] [[question]], c. ind. γνῶναί τ' ἔπειτ, [[ἀρχαῖον]] [[ὄνειδος]] εἰ φεύγομεν, Βοιωτίαν ὗν (O. 6.90) παραπειρῶνται Διὸς ἀργικεραύνου, εἴ τιν' [[ἔχει]] λόγον (O. 8.4) “μεμάντευμαι δ' ἐπὶ Κασταλίᾳ, εἰ μετάλλατόν τι” (P. 4.164) μαθὼν δέ [[τις]] ἀνερεῖ, εἰ πὰρ [[μέλος]] [[ἔρχομαι]] (N. 7.69) D εἰ [[γάρ]], introducing a [[wish]], c. opt.; cf. conditional εἰ [[γάρ]] (P. 4.43) εἰ γὰρ ὁ [[πᾶς]] [[χρόνος]] ὄλβον μὲν [[οὕτω]] καὶ κτεάνων δόσιν εὐθύνοι (P. 1.46) εἰ [[γάρ]] σφισιν ἐμπεδοσθενέα βίοτον ἁρμόσαις ἥβᾳ λιπαρῷ τε γήραι διαπλέκοις εὐδαίμον' ἐόντα παίδων δὲ παῖδες ἔχοιεν αἰεὶ [[γέρας]] τό περ [[νῦν]] (N. 7.98) E ὡς εἰ, in [[temporal]] comparisons; v. [[also]] ὡσείτε. φιάλαν ὡς εἴ [[τις]] δωρήσεται νεανίᾳ γαμβρῷ, καὶ ἐγὼ [[νέκταρ]] χυτὸν πέμπων [[ἱλάσκομαι]] (O. 7.1) F frag. ]εἰ δέ μοι[ fr. 60. a. 3. ὡς εἴ τε v. ὡσείτε. εἴ περ v. [[εἴπερ]].

|astxt=εἰ, conjunctive [[particle]], used in conditions and in [[indirect]] questions. <br /><b class="num">I.</b>Conditional, if;<br /><b class="num">1.</b>c. indic, expressing a [[general]] [[assumption]];<br /><b class="num">(a)</b>pres.: seq. indic, pres., Mt 11:14, Ro 8:25, al.; seq. imperat., Mk 4:23 9:22, Jo 15:18, I Co 7:9, al.; seq. fut. indic., Lk 16:31, Ro 8:11, al.; seq. pf. or aor., [[with]] [[negation]] in apodosis, Mt 12:26, Ro 4:14, al.; [[similarly]], seq. impf., Lk 17:6, Jo 8:39; seq. quæst., Mt 6:23, Jo 5:47 7:23 8:46, I Pe 2:20; <br /><b class="num">(b)</b>fut.: Mt 26:33, I Pe 2:20; <br /><b class="num">(c)</b>pf.: Jo 11:12, Ro 6:5, al.; <br /><b class="num">(d)</b>aor.: Lk 16:11 19:8, Jo 13:32, 18:23, Re 20:15, al. <br /><b class="num">2.</b>Where the [[assumption]] is [[certain]] = [[ἐπεί]]: Mt 12:28, Jo 7:4, Ro 5:17, al. <br /><b class="num">3.</b>Of an [[unfulfilled]] [[condition]], c. indic, impf., aor. or plpf., seq. ἄν, c. imp. or aor. ([[vide supra|v.s.]] ἄν, I, i). <br /><b class="num">4.</b>C. indic., [[after]] verbs denoting [[wonder]], etc., [[sometimes]], [[but]] [[not]] [[always]], coupled [[with]] an [[element]] of [[doubt]]: Mk 15:44, I Jo 3:13, al. <br /><b class="num">5.</b>C. indic., as in [[LXX]] (Nu 14:3o, I Ki 14:45, al. = Heb. אִם), in oaths, [[with]] the [[formula]] of [[imprecation]] understood in a suppressed apodosis (WM, 627; Burton, §272): Mk 8:12, He 3:11 (LXX) 4:3 (LXX). <br /><b class="num">6.</b>Rarely (cl.) c. optat., to [[express]] a [[merely]] [[possible]] [[condition]]: Ac 24:19 27:39, I Co 14:10 15:37, I Pe3:14, 17. <br /><b class="num">II.</b>Interrogative, if, [[whether]].<br /><b class="num">1.</b>As in cl., in indir. questions [[after]] verbs of [[seeing]], [[asking]], [[knowing]], [[saying]], etc.: c. indic. pres., Mt 26:63, Mk 15:36, Ac 19:2, II Co 13:5, al.; fut., Mk 3:2, Ac 8:22, al.; aor., Mk 15:44, I Co 1:16, al.; c. subjc. aor. (M, Pr., 194), Phl 3:12. <br /><b class="num">2.</b>As in [[LXX]] (= Heb. אִם and interrog. הֲ, Ge 17:17, al.; v. WM, 639f.; Viteau, i, 22), in [[direct]] questions: Mk 8:23 (Tr., WH, txt.), Lk 13:23, 22:49, Ac 19:2, al.<br /><b class="num">III.</b>With [[other]] particles.<br /><b class="num">1.</b>εἰ [[ἄρα]], [[εἴγε]], εἰ δὲ μήγε, [[vide supra|v.s.]] [[ἄρα]], γε. <br /><b class="num">2.</b>εἰ δὲ [[καί]], [[but]] if [[also]]: Lk 11:18; [[but]] [[even]] if, I Co 4:7, II Co 4:3 11:16. <br /><b class="num">3.</b>εἰ δὲ μή, [[but]] if [[not]], [[but]] if [[otherwise]]: Mk 2:21, 22 Jo 14:2, Re 2:5, al. <br /><b class="num">4.</b>[[εἰ καί]], [[if even]], [[if also]], [[although]]: Mk 14:29, Lk 11:8, I Co 7:21, II Co 4:16, Phl 2:17, al. <br /><b class="num">5.</b>καὶ εἰ, [[even]] if, [[vide supra|v.s.]] [[καί]] <br /><b class="num">6.</b>[[εἰ μή]], if [[not]], [[unless]], [[except]], [[but]] [[only]]: Mt 24:22, Mk 2:26 6:5, Jo 9:33, I Co 7:17 ([[only]]), Ga 1:19 (cf. ἐὰν μή, 2:16; v. Hort., Ja., xvi); ἐκτὸς [[εἰ μή]], pleonastic (Bl., §65, 6), I Co 14:5 15:2, I Ti 5:19. <br /><b class="num">7.</b>εἰ [[μήν]] = cl. ἦ [[μήν]] (M, Pr., 46), in oaths, [[surely]] (Ez 33:27, al.): He 6:14. <br /><b class="num">8.</b>[[εἴ πως]], [[if haply]]: Ac 27:12, Ro 1:10. <br /><b class="num">9.</b>[[εἴτε]]… [[εἴτε]], [[whether]]… or; Ro 12:6-8, I Co 3:22 13:8, al.

|mdlsjtxt=a Conditional Conjunction, Lat. si, if; and in [[indirect]] questions, [[whether]].<br />A. with a verb in [[protasis]], answered by a [[similar]] tense in [[apodosis]]:<br /><b class="num">1.</b> with pres. and fut. ind., to [[express]] [[mere]] Possibility, εἰ [[τοῦτο]] ποιεῖ (or ποιήσεἰ, ἁμαρτάνει (or ἁμαρτήσεταἰ if he is doing (or shall do) [[this]], he is (or [[will]] be) [[wrong]].<br /><b class="num">2.</b> with imperf. and aor. ind., to [[express]] Impossibility, εἰ [[τοῦτο]] ἐποίει, ἡμάρτανεν ἄν if he was doing [[this]], he would be [[wrong]]; εἰ [[τοῦτο]] ἐποίησεν, ἥμαρτεν ἄν if he did (or had done) [[this]], he would be [[wrong]].<br /><b class="num">3.</b> with opt. to [[express]] a [[mere]] Assumption, εἰ [[τοῦτο]] ποιοῖ, ἁμαρτάνοι ἄν if he were to do [[this]], he would be [[wrong]].<br /><b class="num">4.</b> with Subjunctive, to [[express]] Possibility with [[some]] [[degree]] of Probability: in [[this]] [[case]] ἄν is [[always]] added, and εἰ ἄν becomes ἐάν, ἤν, ἄν, (epic [[εἴ κεν]]), ἐὰν [[τοῦτο]] ποιῇ, ἁμαρτήσεται if he do [[this]], he [[will]] be [[wrong]].<br /><b class="num">II.</b> [[sometimes]] the [[apodosis]] is omitted, so that εἰ expresses a [[wish]], εἴ μοι γένοιτο [[φθόγγος]] if I had a [[voice]], [I would…], i. e. Oh that I had a [[voice]]! so εἰ γάρ, [[εἴθε]], epic αἰ γάρ, [[αἴθε]].<br /><b class="num">2.</b> [[sometimes]] the [[protasis]] is omitted, εἰ δ' ἄγε [[come]] on, = εἰ δὲ [[βούλει]], ἄγε, Od.; εἰ δέ, σὺ μὲν ἄκουσον Il.<br /><b class="num">3.</b> εἰ δὲ μή = Lat. sin [[minus]], [[otherwise]], for εἰ δὲ μὴ [τοῦτό ἐστι], Hdt., etc.<br />B. In Indirect Questions, [[whether]], Lat. an, followed by the ind., subj., or opt., according to the principles of [[oratio]] obliqua:<br /><b class="num">1.</b> with INDIC. or SUBJ. [[after]] [[primary]] tenses, οὐκ οἶδ', εἰ [[θεός]] ἐστιν [[whether]] he is a god, Il.; οὐκ οἶδ' εἰ δῶ [[whether]] I shall [[give]], Xen.<br /><b class="num">2.</b> with OPTAT. [[after]] [[past]] tenses, ἤρετο εἴ τις [[ἐμοῦ]] εἴη σοφώτερος he asked [[whether]] any one was wiser [[than]] I, Plat.<br /><b class="num">II.</b> [[after]] Verbs expressive of [[wonder]], [[indignation]], etc., [[θαυμάζω]] εἰ μηδεὶς ὀργίζεται, [[where]] εἰ [[nearly]] = ὅτι, Dem.; ἀγανακτεῖ εἰ μὴ στεφανωθήσεται Aeschin.