ἀνομόλογος

English (LSJ)

ον,

   A not agreeing, incongruous, S.E.M.8.331, cf. Harp. s.v. ἀσυνθετώτατον, Apollon.Cit.3: c. dat., Alex.Aphr.in Top.548.17. Adv. -γως Porph. Abst.2.40.

Greek (Liddell-Scott)

ἀνομόλογος: -ον, ἀσύμφωνος, διὰ τὸ ἐκεῖνα εἶναι ψευδῆ καὶ ἀνομόλογα Σέξτ. Ἐμπ. πρὸς Μ. 8. 331. - Ἐπίρρ. -γως Πορφ. περὶ Ἀποχ. 2. 40.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
non d’accord, contradictoire.
Étymologie: ἀ, ὁμόλογος.

Spanish (DGE)

-ον
1 incongruente λήμματα S.E.M.8.331, ἀνομόλογον καὶ ἀσύμφωνον Harp.s.u. ἀσυνθετώτατον
•subst. τὸ περὶ τὴν τάξιν ἀ. Ptol.Tetr.1.21.19, τὰ ἀ. Apollon.Cit.3.24
•c. dat. τινὰ ... ἀνομόλογα τῷ κειμένῳ Alex.Aphr.in Top.548.17.
2 adv. -ως en forma incongruente ἀ. ... γίγνεσθαι Porph.Abst.2.40.

Greek Monolingual

ἀνομόλογος, -ον (Α)
αυτός που δεν συμφωνεί, ασύμφωνος, αντιφατικός.

Greek Monotonic

ἀνομόλογος: -ον, αυτός που διαφωνεί.

Russian (Dvoretsky)

ἀνομόλογος: противоречивый (ψευδὴς καὶ ἀ. Sext.).

Middle Liddell

not agreeing .