κλαίω: Difference between revisions

{{pape

|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-1445.png Seite 1445]] att. [[κλάω]], fut. κλαύσομαι u. κλαυσοῦμαι, wie κλαυσούμεθα Ar. Pax 1081; auch κλαύσω, Maneth. 3, 143; κλαύσεις Theocr. 23, 24, wenn nicht mit Mein. κλαυσεῖ zu ändern ist; auch κλαιήσω, Dem. 21, 99. 37, 48 u. Sp.; od. att. κλαήσω, Dem. 19, 310; aor. ἔκλαυσα, perf. κέκλαυμαι, Sp. κέκλαυσμαι, wie Plut. cons. Apoll. 27; – [[weinen]], [[klagen]], Hom. u. Folgde; neben [[ὀδύρομαι]], Od. 8, 577; καὶ κωκύειν 19, 541; ἀμφὶ δέ σε Τρωαὶ καὶ Δαρδανίδες κλαύσονται Il. 18, 339; auch von Pferden, 17, 426; [[οὔτε]] κλαίειν οὔτ' ὀδύρεσθαι πρέπει Aesch. Spt. 638; [[κλαίω]], στένομαι 854, vgl. Ag. 18; Soph. u. Eur.; in Prosa, [[ὅταν]] ἅμα χαίροντες κλάωσι Plat. Phil. 48 a, καὶ ἀγανακτῶ Phaed. 117 d; Sp.; αὐτὸν κλαίοντα ἀφήσω, ich werde ihn als einen Weinenden fortschicken, werde ihn unter Schlägen fortjagen, Il. 2, 263, u. so bei den Folgdn [[κλαίω]] = bestraft werden, κλάοις ἂν εἰ ψαύσειας Aesch. Suppl. 926, κλάων δοκεῖς μοι ἁγηλατήσειν Soph. O. R. 401; σὺ πρὸς [[χάριν]] μὲν οὐκ ἐρεῖς, κλάων δ' ἐρεῖς 1152; Ant. 750; κλαύσει φιλῶν τὸν [[οἶνον]] Eur. Cycl. 551; bes. bei den Comic., wie Ar. Nubb. 58 Vesp. 1327; auch κλαίειν [[λέγω]] σοι, im Ggstz von χαίρειν σοι [[λέγω]], ich wünsche dir alles Schliume an den Hals, Her. 4, 127 und Ar. Plut. 62, dem οἰμώζειν [[λέγω]] σοι entsprechend, vgl. Vesp. 584; ἑφθῇ κλαίειν [[ἀγορεύω]] Philox. Ath. I, 5 d; – αἵματι κλαίειν, blutige Thränen weinen, Heliod. 4, 8; Zenob. 1, 34; darnach auch δάκρυσι κλαίειν, D. Cass. 59, 27. – Trans., [[beklagen]], [[beweinen]], τινά, bes. einen Verstorbenen, Il. 20, 210 Od. 1, 363; öfter bei den Tragg. [[εἴπερ]] τι κλάεις τῶν Ὀρεστείων κακῶν Soph. El. 1106; μηδὲ ἄλλα κλαίοντά τε καὶ ὀδυρόμενον ὅσα Plat. Rep. III, 388 c; auch pass., σποδὸς ἀνδρὸς εὖ κεκλαυμένου Aesch. Ch. 674; αὐτὰ κέκλαυται [[βῶλος]]· ἐκ κεκλαυσμένας δ' ἀναθαλήσεται [[στάχυς]] Heraclid. 3 (VII, 281); fut., [[μάτην]] ἐμοὶ κεκλαύσεται Ar. Nubb. 1436, ich werde vergeblich klagen. – Med. bei sich, für sich weinen, = act.; Aesch. Spt. 903 Ch. 450; τροφὸν δ' Ὀρέστου τήνδ' ὁρῶ κεκλαυμένην 720; vgl. Soph. O. R. 1490. – [Ἔκλαεν mit kurzem α steht Theocr. 14, 32, als aor. II.?]

}}

{{ls

|lstext='''κλαίω''': ἀρχ. Ἀττ. [[κλάω]] ᾱ μένον ἀεὶ ἀσυναίρετον· Ἐπικ. β΄ ἑν. εὐκτ. κλαίοισθα Ἰλ. Ω. 619· Ἀττ. παρατ. ἔκλᾱον, Ἐπικ. κλαῖον Ὅμ., Ἰων. κλαίεσκον Ἰλ. Θ. 364, Ἡρόδ. 3. 119, [[ὡσαύτως]] ἐν Αἰσχύλ. Ἀποσπ. 298· ― μέλλ. [[κλαύσομαι]], Δωρ. κλαυσοῦμαι (ἐν χρήσει παρ’ Ἀριστοφ. ἐν Εἰρήν. 1081, 1243 ἐν παρῳδουμένοις ἡρωϊκοῖς στίχοις)· κλαυσεῖ (οὐχὶ κλαύσεις) Θεόκρ. 23. 34· παρ’ Ἀττ. [[ὡσαύτως]] κλαιήσω ἢ κλᾱήσω, Δημ. 440. 17., 546. 21., 980. 24· παρὰ μεταγεν. ([[οἷον]] Διον. Ἁλ. 4. 70, Μανέθων 3. 143, Καιν. Διαθ., Χρησμ. Σιβυλλ. 3. 541), κλαύσω· ― ἀόριστ. ἔκλαυσα, ἐπ. κλαῦσα Ὀδ. Γ. 261· ― Μέσ., ἀόρ. ἐκλαυσάμην Σοφ., Ἀνθ. ― Παθ., μέλλ. κλαυσθήσομαι Ἑβδ., [[ὡσαύτως]] κεκλαύσομαι Ἀριστοφ. Νεφ. 1436· ἀόρ. ἐκλαύσθην Ἀνθ. Π. παράρτ. 341· πρκμ. κέκλαυμαι Τραγ., [[ὡσαύτως]] κέκλαυσμαι Λυκόφρ. 273, κτλ., ἴδε Λοβέκ. εἰς Σοφ. Αἴ. σ. 320. Ὁ [[τύπος]] [[κλάω]] ᾱ θεωρεῖται ὡς Ἀττ. ὑπὸ τοῦ Ἀπολλων. περὶ Ἐπιρρ. σ. 600 καὶ μένει ἐν πολλοῖς τῶν ἀρίστων Ἀντιγράφ. τοῦ Ἀριστοφ. καὶ Πλάτ.· ὁ δὲ Πόρσων ἀποκατέστησεν αὐτὸν [[πανταχοῦ]] παρὰ Τραγ.· οὕτω κάω, ἀεί, [[ἐλάα]]· ― ἔκλᾰε μόνον παρὰ μεταγ. ποιηταῖς, Θεόκρ. 14. 32. (τὸ ι ἐν τῷ κλαίω, ὡς καὶ ἐν τῷ καίω, παριστάνει ϝ, [[ὅπερ]] ἀναφαίνεται εἰς τοὺς μέλλοντας κλαύσομαι, καύσω, πρβλ. [[κλαυθμός]], κλαῦμα, καῦσος, κτλ.· ― ἡ [[ῥίζα]] ἄρα ἦτο ΚΛΑϜ). Ι. ἀμεταβ., [[κλαίω]], θρηνῶ, [[ὀδύρομαι]], ἐπὶ πάσης ἰσχυρᾶς (μεφαλοφώνου) ἐκδηλώσεως ὀδύνης ἢ θλίψεως ἰδίως [[ὑπὲρ]] τῶν νεκρῶν, Ὅμ., κτλ.· ἀμφὶ δέ σε Τρῶες καὶ Δαρδανίδες κλαύσονται Ἰλ. Σ. 340· οὕτω παρὰ μεταγεν. πεζογράφοις, δάκρυσι κλ. Δίων Κ. 57. 27· αἵματα κλ. Ἡλιόδ. 4. 8. 2) αὐτὸν κλαίοντα ἀφήσω, θὰ τὸν ἀποστείλω κλαίοντα, δηλ. «δαρμένον», Ἰλ. Β. 263· [[ἐντεῦθεν]] αἱ κοιναὶ Ἀττ. φράσεις, κλαύσεται θὰ κλαύσῃ, δηλ. θὰ μετανοήσῃ ἢ θὰ πάθῃ δι’ αὐτό, Ἀριστοφ. Σφ. 1327, Πλ. 174 ἀλ.· οὕτω [[κλαύσομαι]] ὁ αὐτ. ἐν Νεφ. 59· κλαύσει μακρά, ὁ αὐτ. ἐν Εἰρήν. 255, πρβλ. 1243· κλαύσει φιλῶν τὸν [[οἶνον]] Εὐρ. Κύκλ. 554 (πρβλ. [[κλαύσἄρα]])· κλάοις ἄν, εἰ ψαύσειας Αἰσχύλ. Ἱκ. 925· κλάων, πρὸς βλάβην σου, πρὸς λύπην σου, μὲ κίνδυνόν σου, cum magno tuo malo, Σοφ. Ο. Τ. 401, 1152, Ἀθήν. 754· κλάων ἅψει τῶνδε Εὐρ. Ἡρακλ. 270, πρβλ. Ἱππ. 1086· δεῦρ’ ἔλθ’ ἵνα κλάῃς Ἀριστοφ. Νεφ. 58· κλάειν σοι [[λέγω]], Λατ. plorare te jubeo, ἀντίθετ. τῷ χαίρειν σοι [[λέγω]], Ἀριστοφ. Πλ. 62, πρβλ. Ἡρόδ. 4. 127· κλάειν εἴπωμεν Εὔπολις ἐν Ἀδήλ. 64· κλάειν κελεύων Λάμαχον Ἀριστοφ. Ἀχ. 1129· κλάειν σε μακρὰ κελεύσας ὁ αὐτ. ἐν Ἱππ. 433· [[ἐντεῦθεν]], κλάειν, μακρὰ τὴν κεφαλήν, πάσχειν σφοδρῶς κατὰ τὴν κεφαλήν, ὁ αὐτ. ἐν Πλ. 612· πρβλ. [[κλαυσιάω]]. ΙΙ. μεταβατ., [[κλαίω]] διά τινα, θρηνῶ, κλαῖεν ἔπειτ’ Ὀδυσῆα φίλον πόσιν Ὀδ. Α. 363, πρβλ. Ἰλ. Υ. 210· τι Αἰσχύλ. Ἀγ. 890, Σοφ. Ἠλ. 1117, Ἀριστοφ. Σφ. 584, Πλάτ., κλ. · ― [[ἐντεῦθεν]] ἐν τῷ παθητ., εἶμαι ἀντικείμενον κλαυθμοῦ, θρήνου ἀνδρὸς εὖ κεκλαυμένου Αἰσχύλ. Χο. 687· ἀπροσ., [[μάτην]] ἐμοὶ κεκλαύσεται Ἀριστοφ. Νεφ. 1436. ΙΙΙ. Μέσ., [[κλαίω]] δι’ ἐμαυτόν, [[κλαίω]] δυνατά, μεγαλοφώνως, Αἰσχύλ. Θήβ. 920, Ἄγ. 1096· καὶ οὕτω, μετοχ. παθ. πρκμ., κεκλαυμένος, [[πλήρης]] δακρύων, ὁ αὐτ. ἐν Χο. 458, 731, Σοφ. Ο. Τ. 1490. 2) μεταβατ., θρηνῶ πρὸς ἐμαυτόν, [[πάθη]]... πόλλ’ ἔγωγ’ ἐκλαυσάμην ὁ αὐτ. ἐν Τρ. 153.

}}

{{Autenrieth