ἀλιταίνω

English (LSJ)

[ᾰλ], Ep. Verb, used by A. in lyr., chiefly in aor. 2 Act. and Med.:—Aet., aor. 2

   A ἤλῐτον Il.9.375, Thgn.1170, A.Eu.269: subj. ἀλίτῃ Ps.-Phoc.208; opt. ἀλίτοιμι A.Pr.533; part. ἀλιτών Eu.316 (cj. Auratus): later Ep. aor. 1 ἀλίτησα Orph.A.644:—Med., ἀλιταίνεται Hes.Op.330: aor. ἀλίτοντο, ἀλίτωμαι, ἀλίτωμαι, ἀλιτέσθαι Hom., v. infr.: participial form ἀλιτήμενος:—sin or offend against, c. acc. pers., ἐκ γὰρ δή μ' ἀπάτησε καὶ ἤλιτεν Il.9.375; ὅτις σφ' ἀλίτηται ὀμόσσας 19.265; Αθηναίην ἀλίτοντο Od.5.108; ἀθανάτους ἀλιτέσθαι 4.378, cf. Hes.Sc.80, Thgn.l.c.; ἀλιταίνητ' ὀρφανὰ τέκνα Hes. Op.330, cf. A. Eu.269, Ps.-Phoc.l.c.    2 c.acc. rei, transgress, Διὸς δ' ἀλίτωμαι ἐφετμάς Il.24.570; ὅρκον, σπονδάς, A.R.4.388, Opp.H.5.563.    3 c. gen., stray from, ἀλίτησεν ἀταρποῦ Orph. l.c., cf. Call.Dian. 255.    4 ἀλιτήμενος as Adj., = a)litro/s, qeoi=s a) . sinful in the eyes of gods, Od.4.807.

German (Pape)

[Seite 98] praes. act. nur VLL., med. nur Hes. O. 328; acr. I. ἀλίτησεν Orph. Arg. 642 und, VLL.; Hom. nur perf. ἀλιτήμενος u. aor. 2 ἤλιτεν, ἀλίτοντο, ἀλίτωμαι, ἀλίτηται, ἀλιτέσθαι; irren (ἄλη), sündigen, τινά, sich gegen Jemand versündigen; Hom. Iliad. 9, 375 ἐκ γὰρ δή μ' ἀπάτησε καὶ ἤλιτεν, med. in derselben Bed., Od. 5, 108 Ἀθηναίην ἀλίτοντο, Iliad. 19, 265 ὅ τίς σφ' ἀλίτηται ὀμόσσας, Od. 4, 378 ἀθανάτους ἀλιτέσθαι; Iliad. 24, 570. 586 Διὸς δ' ἀλίτωμαι (ἀλίτηται) ἐφετμάς; c. dat. Od. 4, 807 οὐ μὲν γάρ τι θεοῖς ἀλιτήμενός ἐστιν; – Hes. Sc. 80 μέγ' ἀθανάτους μάκαρας, denn diese Verbesserung Dorville's ist gewiß richtig für μετά; Aesch. aor. II. act. Eum. 259 Prom. 551; μηδ' ἀλίτοιμι λόγοις Theogn. 1124; sp. D. In der eigentl. Bdtg σκολιῆς ἀλίτησεν ἀταρποῦ, er irrte ab vom Pfade, Orph. a. a. O.; vgl. Call. Dian. 255.