inglorius

Latin > English (Lewis & Short)

inglōrĭus: a, um, adj. 2. in-gloria,
I without glory or fame, not glorious, inglorious.
I Lit. (class.): beati qui honorati sunt videntur; miseri qui sunt inglorii, Cic. Leg. 1, 11, 32: latam trahens inglorius alvum, Verg. G. 4, 94: imperium, Tac A. 12, 14: vita inhouorata et ingloria, Cic. Tusc. 3, 34, 81. —
   (b)    With gen.: militiae, Tac. H. 3, 59: ausi, Sil. 12, 39.—
II Transf.: ingloria cassis, unadorned, without a crest, Stat. Th. 9, 108.