ἀπαμβλύνω

English (LSJ)

[ῡ], fut. -ῠνῶ (v. infr.),

   A blunt or dull the edge of, τὰ ξίφη D.C.40.24 (Pass.).    2 mostly metaph., ἐλπίδα Pi.P.1.82 (tm.); of a person, τεθηγμένον τοί μ' οὐκ ἀπαμβλυνεῖς λόγῳ A.Th.715; τὰ λευκὰ τῶν τριχῶν ἀπαμβλύνει τὸν νοῦν Herod.1.67; φάος ὄσσων Opp.H.4.525; tone down, take the edge off a phrase, Plot.3.6.12:—more freq. in Pass., to be blunted, lose its edge or force, ὥρη μὲν ἀπήμβλυνται, θυμὸς δὲ μενοινᾷ Hom.Epigr.12, cf. S.Eleg.6; γηράσκοντι συγγηράσκουσι αἱ φρένες καὶ ἐς τὰ πρήγματα πάντα ἀπαμβλύνονται Hdt.3.134; ἀπαμβλυνθήσεται γνώμην A.Pr.866; ἡμῖν -ύνεται ἡ δικαιοσύνη is indistinctly seen, Pl.R.442d.    II = foreg., J.BJ4.8.3 (s. v.l.).