βωνίτης

English (LSJ)

ου, Dor. -τας, ὁ, -βουκόλος, Call.Fr.157, Choerob.in An.Ox.1.184, Hsch.; but βουνιτῇσι· τοῖς βουκόλοις, Suid.

German (Pape)

[Seite 469] = βούτης, Callim. frg. 157, l. d.

Greek (Liddell-Scott)

βωνίτης: Δωρ. άντὶ βουνίτης.

Spanish (DGE)

v. βουνίτης.

Frisk Etymological English

See also: s. βουνός