apostata
Latin > English (Lewis & Short)
ăpostăta: ae, m., = ἀποστάτης,
I an apostate (eccl. Lat.).
I Lit., Tert. adv. Marc. 5, 11; Sedul. 5, 138; Cod. Th. 16, 7, 1. —
II In gen., a bad, wicked man: qui dicit regi, apostata, Vulg. Job. 34, 18: homo apostata, vir inutilis etc., ib. Prov. 6, 12.
Latin > French (Gaffiot 2016)
ăpostăta, æ, m. (ἀποστάτης), apostat : Cod. Th. 16, 7, 7 ; Eccl.
Latin > German (Georges)
apostata, ae, m. (ἀποστάτης), der Abtrünnige vom Glauben, der Apostat, Tertull. de pudic. 9 u.a. Eccl.
Latin > English
apostata apostatae N M :: apostate; bad/wicked man