γηοῦχος

English (LSJ)

ον, (ἔχω)

   A land-holding, Eust.1392.23; cf. γαιήοχος.

Greek (Liddell-Scott)

γηοῦχος: -ον, (ἔχω) ὁ ἔχων, κατέχων γῆν, Εὐστ. 1392. 23, πρβλ. γαιήοχος.

Greek Monolingual

γηοῡχος, -ον (Μ)
αυτός που έχει γη, ο ιδιοκτήτης γης.
[ΕΤΥΜΟΛ. < γη + -ούχος < έχω].