v. λήδιον.
λῄδιον: ἢ λῃδίον, τό, ὑποκορ. τοῦ λῇδος, Μένανδρ. ἐν Ἀδήλ. 507, Κλέαρχ. παρ’ Ἀθην. 256Α, Μάχων αὐτόθι 582D κἑξ.· καὶ οὕτως ὁ Toup ἀντὶ λήιον παρὰ τῷ Σουΐδ.