ἀδιάζευκτος

English (LSJ)

ον,

   A not disjoined, inseparable, Corn.ND14, Iamb.in Nic.pp.15, 107P.; ἕνωσις Procl.in Prm.p.521 S.; indistinguishable, Phld.D.1.19.

Greek (Liddell-Scott)

ἀδιάζευκτος: -ον, ὁ μὴ διεζευγμένος, ἀχώριστος, Κορνοῦτ. π. Θ. Φ. 14, Ἰάμβλ.