ἐπηλύτης

English (LSJ)

[ῠ], ου, ὁ,

   A = ἔπηλυς, Th.1.9 codd., f.l. in X.Oec.11.4, cf. Poll.3.54, Philostr.VA2.9, Procop.Vand.2.10: —also ἐπήλ-ῠτος, ον, D.H.3.72, Ph.1.160.

German (Pape)

[Seite 920] ὁ, seltenes W. für ἔπηλυς, Thuc. 1, 9.

Greek (Liddell-Scott)

ἐπηλύτης: ῠ, ου, ὁ, = ἔπηλυς, Θουκ. 1. 9, Ξεν. Οἰκ. 11, 4. 2) προσήλυτος, Φίλων ΙΙ. 392, 37., 406. 21·- ὡσαύτως, ἐπήλυτος, ον, Διον. Ἁλ. 3. 72.- Καθ’ Ἡσύχ. «ἐπήλυτος· ἔποικος. προσήλυτος».

French (Bailly abrégé)

ου (ὁ) :
c. ἔπηλυς.