προστρίβω

English (LSJ)

[ῑ],

   A rub on or against: abs., προστρίβοντα by friction, Arist.HA535b23:—Med., rub oneself against, τῷ τοίχῳ IG42(1).126.10 (Epid., ii A.D.):—Pass., to be rubbed on, Dsc.4.153; προστετριμμένος worn away, dulled, πρὸς ἄλλοισιν οἴκοις A.Eu.238.    II attribute, πᾶν τὸ ἀνθρώπειον πάθος τοῖς θεοῖς D.L.Prooem.5.    III more freq. in Med., mostly in bad sense, inflict or cause to be inflicted, πληγάς τισι Ar.Eq.5; ὑμῖν τὸ μήνιμα τῶν ἀλιτηρίων προστρίψομαι Antipho 4.2.8; τινὶ συμφορὰν ἢ βλασφημίαν ἢ κακόν D.25.52; τὴν ὑποψίαν τῆς προδοσίας Plu.2.89f:—Pass., γλώσσῃ ματαίᾳ ζημία προστρίβεται A.Pr.331, cf.Sammelb.5273.12 (v A.D.), PMonac.6.66 (vi A.D.).    2 in good sense, πλούτου δόξαν προστρίψασθαι τοῖς κεκτημένοις attach to them the reputation of wealth, D.22.75, 24.183.    3 impart, [χροιᾶς] φάντασμα τοῖς ὁρατοῖς Gal.7.96.