αντάμα

Greek Monolingual

(Μ ἀντάμα) επίρρ.
μαζί, παρέα, από κοινού.
[ΕΤΥΜΟΛ. < μσν. αντάμα, εντάμα, που προέκυψε από τη μτγν. φρ. «ἐν τῷ ἅμα» με αποβολή του ω προ του ισχυρότερου α και αφομοίωση του αρχικού ε. Πρβλ. αντάμι, εντάμι, αντάμε, ανταμώς, ενταμώς, αντάμως, ανταμού, ενταμού.
ΠΑΡ. νεοελλ. ανταμικός, ανταμώνω].