εννεάκρουνος

Greek Monolingual

-η, -ο (Α ἐννεάκρουνος, -ον)
1. αυτός που έχει εννέα κρουνούς, που χύνεται από εννέα κρουνούς ή πηγές
αρχ.
1. μτφ. (για ρήτορα) χειμαρρώδης, ευφραδής
2. (το θηλ. ως κύριο όν.) ἡ Ἐννεάκρουνος
πηγή στην αρχαία Αθήνα με εννέα κρουνούς, η Καλλιρρόη, κατά την προηγούμενη ονομασία της.