οἰκητήρ, -ῆρος, ὁ, θηλ. οἰκήτειρα (Α)κάτοικος («οἰκητῆρα τόπων τῶν ἐνθάδε», Σοφ.).[ΕΤΥΜΟΛ. < οἰκῶ + επίθημα -τήρ (πρβλ. κοσμητήρ, κινητήρ)].