η, Ν
1. η ιδιότητα του τονικού
2. μουσ. η κυριαρχία ενός βασικού φθόγγου σε μια κλίμακα και στις μελωδίες που βασίζονται σ' αυτήν
3. η ιδιότητα τών ζωντανών μυών να παρουσιάζουν μυϊκό τόνο.
[ΕΤΥΜΟΛ. < τονικός. Η λ., στον λόγιο τ. τονικότης, μαρτυρείται από το 1847 στον Ιωάννη Πύρλα].