λίαν: Difference between revisions

{{pape

|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0041.png Seite 41]] ion. u. ep. [[λίην]] (λι-), sehr, [[gar sehr]], zu sehr, Hom. oft, wie das spätere [[ἄγαν]]; [[λίην]] μέγα, [[λίην]] τόσον, Od. 3, 227. 4. 871. 16, 243; übh. stark, heftig, δὴ γὰρ κεχολώατο [[λίην]], 14, 282; u. bei den folgenden Dichtern, μὴ κάμνε [[λίαν]] δαπάναις, Pind. P. 1, 90; οὐ πεπλασμένος ὁ [[κόσμος]] ἀλλὰ καὶ [[λίαν]] εἰρημένος, Aesch. Prom. 1033; u. bei subst., ἡ [[λίαν]] [[φιλότης]], die zu große Liebe, 123; [[ὥστε]] μὴ [[λίαν]] στένε, nicht zu sehr, Soph. El. 1163 u. öfter; Eur., Comic., wie in Prosa, τὸ [[λίαν]] [[ἰσχύς]] [[τίς]] ἐστιν, Plat. Crat. 415 c; ἐκεῖνο ἐννοῶ, μὴ [[λίαν]] ἂν ταχὺ σωφρονισθείην, daß ich nur zu schnell zur Besonnenheit zurückgeführt werden dürfte, Xen. An. 6, 1, 28; Folgde, wie Pol., auch nachgestellt, θαυμάσια [[λίαν]], Luc. Pisc. 34, πρωῒ [[λίαν]], Plut. Crass. 17. – Bes. geläufig ist bei Hom. u. auch bei den Folgdn καὶ [[λίην]], καὶ [[λίην]] κεῖνός γε ἐοικότι κεῖται ὀλέθρῳ, cigentlich [[κεῖνος]] κεῖται ὀλέθρῳ καὶ [[λίαν]] γε ἐοικότι, Od. 1, 46, im Verderben, und zwar einem [[nur allzusehr]] verdienten, u. so häufig im Anfang eines Satzes, καὶ [[λίην]] σε [[πάρος]] γ' οὔτ' [[εἴρομαι]] [[οὔτε]] μεταλλῶ, Il. 1, 553. – Λίαν [[ἄγαν]], Mein. Men. p. 152. – Auch mit dem superlat, [[ὅπως]] ἂν βέλτιστα [[λίαν]] πράττοι, Plat. Eryx. 393, e, u. Sp. [Bei Hom. ist ι in der Vershebung lang, in der Verssenkung kurz, mit Ausnahme der Verbindung καὶ [[λίην]], wo ι immer lang ist, so auch Od. 8, 231. 15, 405. 16, 86 ein Spondeus. Bei den folgenden Dichtern ist es nach Versbedürfniß lang u. kurz; α ist aber erst bei sehr sp. D., wie Greg. Naz., kurz.]

}}

{{ls

|lstext='''λίαν''': [ἴδε ἐν τέλ.], Ἰω. καὶ Ἐπικ. [[λίην]]· [[μονοσύλλαβος]] [[τύπος]] λήν ἐκ διορθώσεως τοῦ Bgk ἐν τῷ Θεόγν. 352 ἐκ τοῦ Ἡσυχ.· ἐπίρρ. (ἴδε ἐν λέξ. λι- καὶ λάω Β). Πολύ, παρὰ πολύ, καθ’ ὑπερβολήν, Ὅμ., [[ὅστις]] μετεχειρίζετο αὐτὸ ὡς τὸ [[μετέπειτα]] ἐν χρήσει [[ἄγαν]], μετ’ ἐπιρρ., λ. ἑκὰς Ὀδ. Ξ. 496· [[οὐδέ]] τι λ. οὕτω, ὄχι τόσον πολύ, Ν. 238· μετ’ ἐπιθ., [[λίην]] μέγα Γ. 227., Π. 243· [[λίην]] τόσον Δ. 371· λ. λυπρὸς Ν. 243, πρβλ. 421· μόνον μετὰ ῥήματος, πολύ, παρὰ πολύ, κεχολώατο [[λίην]] Ξ. 282· [[λίην]] [[ἄχθομαι]] [[ἕλκος]] Ἰλ. Ε. 361, κ. ἀλλ.· οὔ τι λ. ποθὴ ἔσσεται Ξ. 368· μή τι λ. προκαλίζεο Ὀδ. Σ. 20, πρβλ. Ἰλ. Ζ. 486· - ἐπιτεταμ. [[ὡσαύτως]] παρ’ Ὁμ. καὶ [[λίην]], [[ὅπερ]] [[χάριν]] μείζονος ἐμφάσεως ἀείποτε τίθεται ἐν ἀρχῇ τῆς προτάσεως ἢ τοῦ στίχου, ἔτι καὶ ἂν ἀναφέρεται εἰς ἓν μόνον [[μέρος]] [[αὐτοῦ]], καὶ [[λίην]] κεῖνός γε ἐοικότι κεῖται ὀλέθρῳ ([[ἀντί]]: κεῖται ὀλέθρῳ, καὶ [[λίην]] γε ἐοικότι), κεῖται ἐν ὀλέθρῳ, καὶ τοῦτο [[λίαν]] δικαίως, Ὀδ. Α. 46, πρβλ. Γ. 203, Ἰλ. Α. 553, κ. ἀλλ. II. μεθ’ Ὅμ., ἀσχάλα μὴ [[λίην]] Ἀρχίλ. 62 (32), πρβλ. Σόλωνα 6· [[λίην]] πιστεύειν, ὡς τὸ [[κάρτα]] π., πιστεύειν ἀδιστάκτως, Ἡρόδ. 4. 96· μὴ κάμνε [[λίαν]] Πινδ. Π. 1. 175· μὴ [[λίαν]] στένε Σοφ. Ἠλ. 1172, πρβλ. Elmsl. εἰς Μήδ. 156· ἐντὸς λ. τῶν τειχῶν Θουκ. 7. 5· - σπανίως μετὰ τοῦ ὑπερθ. βέλτιστα, Πλάτ. Ἐρυξ. 393Ε, Αἰσχίν. Σωκρ. 2. 5· καὶ μετ’ ἄλλων λέξεων τῆς αὐτῆς σημασίας, λ. [[ἄγαν]], λ. κομιδῇ, πάμπολυ λ. Λοβ. Παραλ. 62, Meineke εἰς Μένανδρ. σ. 152· - παρ’ Αἰσχύλ. Πρ. 1031, [[κόμπος]] [[λίαν]] εἰρημένος, ἀντιτίθεται τῷ πεπλασμένος· - παρ’ Ἀττ. ποιηταῖς [[συχνάκις]] εὕρηται μεταξὺ τοῦ ἄρθρου καὶ τοῦ προσδιοριζομένου ὀνόματος, ἡ [[λίαν]] [[φιλότης]], ἡ ὑπερβολικὴ [[αὐτοῦ]] [[ἀγάπη]], Αἰσχύλ. Πρ. 123· ὁ λ. κακὸς Σοφ. Ἀποσπ. 583· τοῦ [[λίαν]] πότου Κρατῖν. ἐν «Πυτίνῃ» 8· ἡ λ. τρυφὴ Μένανδρ. ἐν Ἀδήλ. 60· τὰ λ. μειράκια Θεόπομπ. Κωμ. εἰς «Μήδ.» 2· - τὸ [[λίαν]], ἡ [[ὑπερβολή]], ἡ βία, Εὐρ. Ἀνδρ. 866, Πλάτ. Κρατ. 415C. [Ὁ Ὅμ. ἔχει ῑ ἐν ἄρσει, ἀλλὰ ῐ συνήθως ἐν θέσει, πλὴν ἐν τῇ φράσει καὶ [[λίην]], ἥτις ἔχει ἀείποτε, ῑ, ἔνθ’ ἀνωτ. Παρὰ μεταγεν. Ἐπικ. καὶ Ἀττ. ῑ ἢ ῐ κατὰ τὴν ἀνάγκην τοῦ μέτρου Πόρσ. Προοίμ. εἰς Εὐρ. Ἑκ. xvi, Ἐλμσλ. εἰς Εὐρ. Μήδ. 899. - ᾱ ἀείποτε].

}}

{{Slater