ἕως: Difference between revisions

No change in size ,  2 October 2022
m
Text replacement - "(?s)({{ls\n\|lstext.*}}\n)({{bailly.*}}\n)" to "$2$1"
m (Text replacement - "l’" to "l'")
m (Text replacement - "(?s)({{ls\n\|lstext.*}}\n)({{bailly.*}}\n)" to "$2$1")
Line 12: Line 12:
{{pape
{{pape
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-1134.png Seite 1134]] ep. [[εἵως]] [bei Hom. u. andern Epikern im Anfange des Verses trochäisch gemessen, [[ἕως]] ὁ ταῦτ' ὥρμαινε u. ä., [[ἕως]] ἐγώ, Od. 4, 90, u. im fünften Fuße, [[ἕως]] ἐπῆλθον, Od. 7, 280, wie im zweiten, [[ἕως]] ἐπῆλθε, Od. 9, 233, [[ἕως]] ἵκοντο, [[ἕως]] ἵκοιο, Od. 15, 109, was auf eine Form [[εἷος]] schließen läßt, die Buttmann als entstanden aus εἰς ὅ betrachtet u. als die ursprüngliche Form annimmt; jambisch ist es nur Od. 2, 78 gemessen, sonst bei Hom. einsilbig. Andere, wie Voß zu H. h. Cer. 138 u. Nitzsch zu Od. 5, 365, nehmen εἵω neben [[ἕως]] aus ὡς entstanden, nach Analogie von οὕτω, als die in den trochäisch gemessenen Stellen ursprüngliche Form an]. – A. als Zeitpartikel, – 1) [[bis]], [[bis daß]], eine Handlung einführend, welche das Ende der vorhergegangenen bestimmt; – a) mit dem indic.; θῦνε διὰ προμάχων, [[εἵως]] φίλον ὤλεσε θυμόν, bis er das Leben verlor, Il. 11, 342, vgl. 20, 412 Od. 5, 123. 7, 280. 9, 230; παίουσιν, [[ἕως]] ἁπάντων ἐξαπέφθειραν βίον Aesch. Pers. 455; Soph. Tr. 598 El. 939; Eur.; in Prosa, Plat. Charm. 155 c; τὰς τιμὰς ἐλάμβανεν, [[ἕως]] ἀνεπληρώσατο τὴν [[προῖκα]] Dem. 27, 13; auch in hypothet. Sätzen der Nichtwirklichkeit, [[ἡδέως]] ἂν τούτῳ ἔτι διελεγόμην, [[ἕως]] αὐτῷ τὴν τοῦ Ἀμφίονος ἀπέδωκα ῥῆσιν, bis ich ihm gegeben hätte, Plat. Gorg. 506 b; Crat. 396 c. – b) mit ἄν u. d. conj., bedingend, von Gegenwart und Zukunft; Hom. Il. 24, 183 ὅς σ' ἄξει, [[εἵως]] κεν ἄγων Ἀχιλῆϊ πελάσσῃ, bis er dich hingebracht haben wird; μαχήσομαι, [[εἵως]] τε [[τέλος]] πολέμοιο κιχείω 3, 291; τούτου παρ' ὄχθας ἕρφ' [[ἕως]] ἂν ἐξίκῃ καταβασμόν, bis du gekommen sein wirst, Aesch. Prom. 812; [[ἕως]] οὖν ἂν ἐκμάθῃς, ἔχ' ἐλπίδα Soph. O. R. 834; [[ἕως]] ἂν ἔλθω Eur. Alc. 1024; φέρεται, [[ἕως]] ἂν στερεοῦ τινος ἀντιλάβηται Plat. Phaedr. 246 c; zuweilen fehlt ἄν, z. B. [[ἕως]] ἀνῇ τὸ [[πῆμα]] – σῶζ' αὐτά Soph. Phil. 753; ἐξαίρει βίον [[ἕως]] τις γυνὴ κληθῇ Tr. 147, vgl. Ai. 552; Ar. Pax 32; Plat. Eryx. 392 c; einzeln bei Sp., wie D. Hal. 4, 79. 5, 8. – c) in denselben Fällen, wenn von der Vergangenheit die Rede ist, mit dem optat., in dem auch oft eine Absicht ausgedrückt wird, καὶ τότ' ἐγὼ τὸν μοχλὸν ὑπὸ σποδοῦ [[ἤλασα]] πολλῆς, [[ἕως]] θερμαίνοιτο, bis er warm würde, Od. 9, 376, vgl. 5, 385; ἐκείνῳ ἔδωκεν, [[ἕως]] ἀνὴρ εἶναι δοκιμασθείην Dem. 27, 5; ἔδοξεν αὐτοῖς προϊέναι, [[ἕως]] Κύρῳ συμμίξειαν Xen. An. 2, 1, 2; bes. zum Ausdruck einer wiederholten Handlung, περιεμένομεν [[ἑκάστοτε]], [[ἕως]] ἀνοιχθείη τὸ [[δεσμωτήριον]] Plat. Phaed. 59 d; in indirecter Rede, δοὺς τοὺς ἡγεμόνας ἐκέλευε πορεύεσθαι, [[ἕως]] [[ἄγγελος]] ἔλθοι Xen. Cyr. 5, 3, 53; doch conj. mit ἄν, wenn das regierende Verbum ein Haupttempus ist, ὁρῶ τούτους –, [[ἕως]] ἂν ζῶσιν, εὐδαιμονέστερον διάγοντας An. 4, 1, 43, ἐρεῖ [[οὐδείς]], ὡς ἐγώ, [[ἕως]] ἂν παρῇ τις, χρῶμαι 1, 4, 8. – Bei vorausgehendem optat. tritt auch ἄν zum optat. (opt. potent.), [[τόφρα]] γὰρ ἂν ποτιπτυσσοίμεθα μύθῳ – [[ἕως]] κ' ἀπὸ πάντα δοθείη Od. 2, 77; οὐκ ἀποκρίναιο, [[ἕως]] ἂν τὰ ἀπ' ἐκείνης ὁρμηθέντα σκέψαιο Plat. Phaed. 101 d; τὸ μὲν ἂν ἐξαλείφοιεν – [[ἕως]] ἂν - ἤθη θεοφιλῆ ποιήσειαν Rep. VI, 501 c. Auffallender σώζειν ἐκέλευε, [[ἕως]] ἂν ἁρμόσαιμι Soph. Tr. 684; κἀγὼ μὲν ἠξίουν αὐτοὺς μαστιγοῦν τὸν ἐκδοθέντα, [[ἕως]] ἂν τἀληθῆ δόξειεν αὐτοῖς λέγειν Isocr. 17, 15. – d) selten steht der inf. dabei, οὐ πρότερον ἀνέῳξαν τὰς πύλας ἢ [[ἕως]] ἡμέραν λαμπρὰν [[γενέσθαι]] D. Hal. 9, 15 (wie sonst [[πρίν]]) u. a. Sp. – 21 [[so lange als]], [[während]], den Vordersatz einführend u. die Gleichzeitigkeit zweier Handlungen andeutend, bei Hom. dem [[τέως]] entsprechend, [[ἕως]] μέν ῥ' [[ἀπάνευθε]] θεοὶ θνητῶν ἔσαν ἀνδρῶν, [[τέως]] Ἀχαιοὶ μέγα κύδανον, während der ganzen Zeit siegten die Achäer, Il. 20, 41; Od. 4, 120; dem [[τόφρα]] entspr., Il. 18, 15. 21, 602, [[τόφρα]] δέ, Il. 10, 507. 11, 411; [[ἕως]] μὲν [[σῖτον]] ἔχον – [[τόφρα]] βοῶν ἀπέχοντο, so lange sie Speise hatten, Od. 12, 327; dem einfachen δέ entspr., [[ἕως]] ὁ ταῦθ' ὥρμαινε – ἕλκετο δ' ἐκ κολέοιο μέγα [[ξίφος]], ἦλθε δ' [[Ἀθήνη]] Il. 1, 193. Auch ohne Partikel im Nachsatz, [[ἕως]] μὲν ἔην ἔτι [[νήπιος]] – γήμασθ' οὔ μ' εἴα Od. 19, 530; H. h. Ven. 226. – Bei den Attikern – a) mit dem indicat., [[ἕως]] δ' ἔτ' [[ἔμφρων]] [[εἰμί]] Aesch. Ch. 1022; [[ἕως]] ἔτι [[νέος]] εἶ Plat. Parm. 135 d; [[ἕως]] μὲν πό λεμος ἦν – παρέμεινε Xen. An. 2, 6, 2. – b) wie oben mit dem conj. u. ἄν, οὔ μοι φόβου [[μέλαθρον]] ἐλπὶς ἐμπατεῖν, [[ἕως]] ἂν αἴθῃ πῦρ – Αἴγισθος, so lange nur Aegisthus –, Aesch. Ag. 1435; λέγειν τε χρὴ καὶ ἐρωτᾶν ὅ τι ἂν βούλησθε, [[ἕως]] ἂν οἱ Ἀθηναίων ἐῶσιν ἄνδρες [[ἕνδεκα]] Plat. Phaed. 85 b; [[ἕως]] ἂν ᾖ [[ἀδιάφθορος]] Phaedr. 252 d; ἀλλ' [[ὅμως]], [[ἕως]] ἂν τὴν αὐτὴν ἰδέαν ἀποδιδῷ – ὀρθῶς ἔχει, so lange, d. i. wenn nur, Crat. 389 e, vgl. 390 a 393 d; Xen. Hell. 1, 1, 24. – c) mit dem opt., Plat. Theaet. 155 a. – 3) bei Hom. liegt darin zuweilen auch die Absicht, [[damit]], c. optat., [[πέμπε]] δέ μιν πρὸς δώματ' Ὀδυσσῆος, [[εἵως]] Πηνελόπειαν – παύσειε κλαυθμοῖο Od. 4, 799, vgl. 5, 386. 6, 80. 9, 376. 19, 367. – B. Adverb. – 1) bis, – a) c. gen., [[ἕως]] δὲ τοῦ ἀποτῖσαι Aesch. 1, 16 im Gesetz; [[ἕως]] τριῶν πλοίων ἡ [[λειτουργία]] ἔστω Dem. 18, 106 im Gesetz; [[ἕως]] τούτου προέρχεται, [[ἕως]] ἂν ὁ μυκτὴρ ὑπερέχῃ αὐτῶν Arist. H. A. 9, 46; [[ἕως]] τούτου [[βούλομαι]] τὴν μνήμην ποιήσασθαι [[ἕως]] τοῦ μὴ δόξαι καταφρονεῖν Pol. 9, 36, 1, vgl. 5, 10, 3; oft im N. T. [[ἕως]] οὗ ἀποδῷς, bis daß du; einzeln schon bei Frühern, wie Her. 8, 74. – b) mit adverb., [[ἕως]] [[σήμερον]], Plut.; [[ἕως]] ὅτε, [[πότε]] u. ä., N. T u. a. Sp.; auch mit Präpos., [[ἕως]] εἰς τὸν χάρακα Pol. 1, 11, 14; [[ἕως]] πρὸς καλὸν ἑῷον ἀστέρα Ep. ad. 112 (V, 201). – 2) [[eine Zeitlang]], eine Weile; Il. 12, 141; ἃς Ἕκτωρ [[εἵως]] μὲν ἀπείλει · – ἀλλ' ὅτε δή Il. 13, 143, wie 17, 727. 730 Od. 2, 148 (selten im Anfange eines Satzes u. gewöhnlich mit μέν verbunden; eigtl. fehlt der Nachsatz, vgl. Nitzsch zu Od. 3, 1251; mit folgendem αὐτὰρ [[ἐπεί]], Il. 15, 277, wie Od. 3, 126; so auch Her. 8, 74, [[ἕως]] μὲν δὴ αὐτῶν ἀνὴρ ἀνδρὶ παραστὰς σιγῇ λόγον ἐποιέετο · – [[τέλος]] δέ. ἡ, gen. ἕω, dat. ἕῳ, acc. ἕω, ion. u. ep. ἠώς, dor. ἀώς, äol. [[αὔως]] (Curtius Grundz. d. Gr. Et. 2. Aufl. S. 358), der Tagesanbruch ([[ἕως]] ἡμέρας [[ἀρχή]] Plat. Defin. 411 b), die [[Morgenröthe]]; [[εὐάγγελος]] [[ἕως]] γένοιτο μητρὸς εὐφρόνης [[πάρα]] Aesch. Ag. 256; πρὸς πρώτην ἕω Soph. O. C. 478; ἡ [[φωσφόρος]] [[ἕως]] Eur. Ion 1158; [[ἕως]] λευκὸν ὄμμ' ἀναίρεται El. 102; [[μέχρι]] [[ἕως]] ἐγένετο Plat. Conv. 220 d; ἐξ ἕω [[μέχρι]] τῆς ἑτέρας ἕω τε καὶ ἡλίου ἀνατολῆς Legg. VII, 807 d; ἅμα τῇ ἕῳ, mit Tagesanbruch, Thuc. 2, 90 u. öfter; πρὸ τῆς ἕω 4, 31 u. A.; [[ὅπερ]] εἰώθει γίγνεσθαι ἐπὶ τὴν ἕω Thuc. 1, 84; ἐδόκει εἰς τὴν ἐπιοῦσαν ἕω ἥξειν [[βασιλέα]] Xen. An. 1, 7, 1. – Von der Himmelsgegend, [[Osten]], τὸ πρὸς τὴν ἕω Her. 4, 40; τὸ πρὸς ἕω Plat. Legg. VI, 760 d; τὰ πρὸς ἕω μέρη Arist. u. a. Sp.; auch c. gen., π ρὸς ἕω τῆς πόλεως, τοῦ ποταμοῦ, östlich vom, Xen. Hell. 5, 4, 49 Plut. Lucull. 27.
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-1134.png Seite 1134]] ep. [[εἵως]] [bei Hom. u. andern Epikern im Anfange des Verses trochäisch gemessen, [[ἕως]] ὁ ταῦτ' ὥρμαινε u. ä., [[ἕως]] ἐγώ, Od. 4, 90, u. im fünften Fuße, [[ἕως]] ἐπῆλθον, Od. 7, 280, wie im zweiten, [[ἕως]] ἐπῆλθε, Od. 9, 233, [[ἕως]] ἵκοντο, [[ἕως]] ἵκοιο, Od. 15, 109, was auf eine Form [[εἷος]] schließen läßt, die Buttmann als entstanden aus εἰς ὅ betrachtet u. als die ursprüngliche Form annimmt; jambisch ist es nur Od. 2, 78 gemessen, sonst bei Hom. einsilbig. Andere, wie Voß zu H. h. Cer. 138 u. Nitzsch zu Od. 5, 365, nehmen εἵω neben [[ἕως]] aus ὡς entstanden, nach Analogie von οὕτω, als die in den trochäisch gemessenen Stellen ursprüngliche Form an]. – A. als Zeitpartikel, – 1) [[bis]], [[bis daß]], eine Handlung einführend, welche das Ende der vorhergegangenen bestimmt; – a) mit dem indic.; θῦνε διὰ προμάχων, [[εἵως]] φίλον ὤλεσε θυμόν, bis er das Leben verlor, Il. 11, 342, vgl. 20, 412 Od. 5, 123. 7, 280. 9, 230; παίουσιν, [[ἕως]] ἁπάντων ἐξαπέφθειραν βίον Aesch. Pers. 455; Soph. Tr. 598 El. 939; Eur.; in Prosa, Plat. Charm. 155 c; τὰς τιμὰς ἐλάμβανεν, [[ἕως]] ἀνεπληρώσατο τὴν [[προῖκα]] Dem. 27, 13; auch in hypothet. Sätzen der Nichtwirklichkeit, [[ἡδέως]] ἂν τούτῳ ἔτι διελεγόμην, [[ἕως]] αὐτῷ τὴν τοῦ Ἀμφίονος ἀπέδωκα ῥῆσιν, bis ich ihm gegeben hätte, Plat. Gorg. 506 b; Crat. 396 c. – b) mit ἄν u. d. conj., bedingend, von Gegenwart und Zukunft; Hom. Il. 24, 183 ὅς σ' ἄξει, [[εἵως]] κεν ἄγων Ἀχιλῆϊ πελάσσῃ, bis er dich hingebracht haben wird; μαχήσομαι, [[εἵως]] τε [[τέλος]] πολέμοιο κιχείω 3, 291; τούτου παρ' ὄχθας ἕρφ' [[ἕως]] ἂν ἐξίκῃ καταβασμόν, bis du gekommen sein wirst, Aesch. Prom. 812; [[ἕως]] οὖν ἂν ἐκμάθῃς, ἔχ' ἐλπίδα Soph. O. R. 834; [[ἕως]] ἂν ἔλθω Eur. Alc. 1024; φέρεται, [[ἕως]] ἂν στερεοῦ τινος ἀντιλάβηται Plat. Phaedr. 246 c; zuweilen fehlt ἄν, z. B. [[ἕως]] ἀνῇ τὸ [[πῆμα]] – σῶζ' αὐτά Soph. Phil. 753; ἐξαίρει βίον [[ἕως]] τις γυνὴ κληθῇ Tr. 147, vgl. Ai. 552; Ar. Pax 32; Plat. Eryx. 392 c; einzeln bei Sp., wie D. Hal. 4, 79. 5, 8. – c) in denselben Fällen, wenn von der Vergangenheit die Rede ist, mit dem optat., in dem auch oft eine Absicht ausgedrückt wird, καὶ τότ' ἐγὼ τὸν μοχλὸν ὑπὸ σποδοῦ [[ἤλασα]] πολλῆς, [[ἕως]] θερμαίνοιτο, bis er warm würde, Od. 9, 376, vgl. 5, 385; ἐκείνῳ ἔδωκεν, [[ἕως]] ἀνὴρ εἶναι δοκιμασθείην Dem. 27, 5; ἔδοξεν αὐτοῖς προϊέναι, [[ἕως]] Κύρῳ συμμίξειαν Xen. An. 2, 1, 2; bes. zum Ausdruck einer wiederholten Handlung, περιεμένομεν [[ἑκάστοτε]], [[ἕως]] ἀνοιχθείη τὸ [[δεσμωτήριον]] Plat. Phaed. 59 d; in indirecter Rede, δοὺς τοὺς ἡγεμόνας ἐκέλευε πορεύεσθαι, [[ἕως]] [[ἄγγελος]] ἔλθοι Xen. Cyr. 5, 3, 53; doch conj. mit ἄν, wenn das regierende Verbum ein Haupttempus ist, ὁρῶ τούτους –, [[ἕως]] ἂν ζῶσιν, εὐδαιμονέστερον διάγοντας An. 4, 1, 43, ἐρεῖ [[οὐδείς]], ὡς ἐγώ, [[ἕως]] ἂν παρῇ τις, χρῶμαι 1, 4, 8. – Bei vorausgehendem optat. tritt auch ἄν zum optat. (opt. potent.), [[τόφρα]] γὰρ ἂν ποτιπτυσσοίμεθα μύθῳ – [[ἕως]] κ' ἀπὸ πάντα δοθείη Od. 2, 77; οὐκ ἀποκρίναιο, [[ἕως]] ἂν τὰ ἀπ' ἐκείνης ὁρμηθέντα σκέψαιο Plat. Phaed. 101 d; τὸ μὲν ἂν ἐξαλείφοιεν – [[ἕως]] ἂν - ἤθη θεοφιλῆ ποιήσειαν Rep. VI, 501 c. Auffallender σώζειν ἐκέλευε, [[ἕως]] ἂν ἁρμόσαιμι Soph. Tr. 684; κἀγὼ μὲν ἠξίουν αὐτοὺς μαστιγοῦν τὸν ἐκδοθέντα, [[ἕως]] ἂν τἀληθῆ δόξειεν αὐτοῖς λέγειν Isocr. 17, 15. – d) selten steht der inf. dabei, οὐ πρότερον ἀνέῳξαν τὰς πύλας ἢ [[ἕως]] ἡμέραν λαμπρὰν [[γενέσθαι]] D. Hal. 9, 15 (wie sonst [[πρίν]]) u. a. Sp. – 21 [[so lange als]], [[während]], den Vordersatz einführend u. die Gleichzeitigkeit zweier Handlungen andeutend, bei Hom. dem [[τέως]] entsprechend, [[ἕως]] μέν ῥ' [[ἀπάνευθε]] θεοὶ θνητῶν ἔσαν ἀνδρῶν, [[τέως]] Ἀχαιοὶ μέγα κύδανον, während der ganzen Zeit siegten die Achäer, Il. 20, 41; Od. 4, 120; dem [[τόφρα]] entspr., Il. 18, 15. 21, 602, [[τόφρα]] δέ, Il. 10, 507. 11, 411; [[ἕως]] μὲν [[σῖτον]] ἔχον – [[τόφρα]] βοῶν ἀπέχοντο, so lange sie Speise hatten, Od. 12, 327; dem einfachen δέ entspr., [[ἕως]] ὁ ταῦθ' ὥρμαινε – ἕλκετο δ' ἐκ κολέοιο μέγα [[ξίφος]], ἦλθε δ' [[Ἀθήνη]] Il. 1, 193. Auch ohne Partikel im Nachsatz, [[ἕως]] μὲν ἔην ἔτι [[νήπιος]] – γήμασθ' οὔ μ' εἴα Od. 19, 530; H. h. Ven. 226. – Bei den Attikern – a) mit dem indicat., [[ἕως]] δ' ἔτ' [[ἔμφρων]] [[εἰμί]] Aesch. Ch. 1022; [[ἕως]] ἔτι [[νέος]] εἶ Plat. Parm. 135 d; [[ἕως]] μὲν πό λεμος ἦν – παρέμεινε Xen. An. 2, 6, 2. – b) wie oben mit dem conj. u. ἄν, οὔ μοι φόβου [[μέλαθρον]] ἐλπὶς ἐμπατεῖν, [[ἕως]] ἂν αἴθῃ πῦρ – Αἴγισθος, so lange nur Aegisthus –, Aesch. Ag. 1435; λέγειν τε χρὴ καὶ ἐρωτᾶν ὅ τι ἂν βούλησθε, [[ἕως]] ἂν οἱ Ἀθηναίων ἐῶσιν ἄνδρες [[ἕνδεκα]] Plat. Phaed. 85 b; [[ἕως]] ἂν ᾖ [[ἀδιάφθορος]] Phaedr. 252 d; ἀλλ' [[ὅμως]], [[ἕως]] ἂν τὴν αὐτὴν ἰδέαν ἀποδιδῷ – ὀρθῶς ἔχει, so lange, d. i. wenn nur, Crat. 389 e, vgl. 390 a 393 d; Xen. Hell. 1, 1, 24. – c) mit dem opt., Plat. Theaet. 155 a. – 3) bei Hom. liegt darin zuweilen auch die Absicht, [[damit]], c. optat., [[πέμπε]] δέ μιν πρὸς δώματ' Ὀδυσσῆος, [[εἵως]] Πηνελόπειαν – παύσειε κλαυθμοῖο Od. 4, 799, vgl. 5, 386. 6, 80. 9, 376. 19, 367. – B. Adverb. – 1) bis, – a) c. gen., [[ἕως]] δὲ τοῦ ἀποτῖσαι Aesch. 1, 16 im Gesetz; [[ἕως]] τριῶν πλοίων ἡ [[λειτουργία]] ἔστω Dem. 18, 106 im Gesetz; [[ἕως]] τούτου προέρχεται, [[ἕως]] ἂν ὁ μυκτὴρ ὑπερέχῃ αὐτῶν Arist. H. A. 9, 46; [[ἕως]] τούτου [[βούλομαι]] τὴν μνήμην ποιήσασθαι [[ἕως]] τοῦ μὴ δόξαι καταφρονεῖν Pol. 9, 36, 1, vgl. 5, 10, 3; oft im N. T. [[ἕως]] οὗ ἀποδῷς, bis daß du; einzeln schon bei Frühern, wie Her. 8, 74. – b) mit adverb., [[ἕως]] [[σήμερον]], Plut.; [[ἕως]] ὅτε, [[πότε]] u. ä., N. T u. a. Sp.; auch mit Präpos., [[ἕως]] εἰς τὸν χάρακα Pol. 1, 11, 14; [[ἕως]] πρὸς καλὸν ἑῷον ἀστέρα Ep. ad. 112 (V, 201). – 2) [[eine Zeitlang]], eine Weile; Il. 12, 141; ἃς Ἕκτωρ [[εἵως]] μὲν ἀπείλει · – ἀλλ' ὅτε δή Il. 13, 143, wie 17, 727. 730 Od. 2, 148 (selten im Anfange eines Satzes u. gewöhnlich mit μέν verbunden; eigtl. fehlt der Nachsatz, vgl. Nitzsch zu Od. 3, 1251; mit folgendem αὐτὰρ [[ἐπεί]], Il. 15, 277, wie Od. 3, 126; so auch Her. 8, 74, [[ἕως]] μὲν δὴ αὐτῶν ἀνὴρ ἀνδρὶ παραστὰς σιγῇ λόγον ἐποιέετο · – [[τέλος]] δέ. ἡ, gen. ἕω, dat. ἕῳ, acc. ἕω, ion. u. ep. ἠώς, dor. ἀώς, äol. [[αὔως]] (Curtius Grundz. d. Gr. Et. 2. Aufl. S. 358), der Tagesanbruch ([[ἕως]] ἡμέρας [[ἀρχή]] Plat. Defin. 411 b), die [[Morgenröthe]]; [[εὐάγγελος]] [[ἕως]] γένοιτο μητρὸς εὐφρόνης [[πάρα]] Aesch. Ag. 256; πρὸς πρώτην ἕω Soph. O. C. 478; ἡ [[φωσφόρος]] [[ἕως]] Eur. Ion 1158; [[ἕως]] λευκὸν ὄμμ' ἀναίρεται El. 102; [[μέχρι]] [[ἕως]] ἐγένετο Plat. Conv. 220 d; ἐξ ἕω [[μέχρι]] τῆς ἑτέρας ἕω τε καὶ ἡλίου ἀνατολῆς Legg. VII, 807 d; ἅμα τῇ ἕῳ, mit Tagesanbruch, Thuc. 2, 90 u. öfter; πρὸ τῆς ἕω 4, 31 u. A.; [[ὅπερ]] εἰώθει γίγνεσθαι ἐπὶ τὴν ἕω Thuc. 1, 84; ἐδόκει εἰς τὴν ἐπιοῦσαν ἕω ἥξειν [[βασιλέα]] Xen. An. 1, 7, 1. – Von der Himmelsgegend, [[Osten]], τὸ πρὸς τὴν ἕω Her. 4, 40; τὸ πρὸς ἕω Plat. Legg. VI, 760 d; τὰ πρὸς ἕω μέρη Arist. u. a. Sp.; auch c. gen., π ρὸς ἕω τῆς πόλεως, τοῦ ποταμοῦ, östlich vom, Xen. Hell. 5, 4, 49 Plut. Lucull. 27.
}}
{{bailly
|btext=<span class="bld">1</span>ἕω, <i>dat.</i> ἑῳ, <i>acc.</i> [[ἕω]] (ἡ) :<br /><b>1</b> l'aurore, le point du jour : [[ἅμα]] ἕῳ THC, [[ἅμα]] [[τῇ]] ἕῳ THC au point du jour ; ἡ Ἕως l'Aurore personnifiée;<br /><b>2</b> l'orient.<br />'''Étymologie:''' att. c. [[ἠώς]].<br /><span class="bld">2</span><i>épq.</i> [[εἵως]];<br /><b>A.</b> <i>conj.</i><br /><b>I.</b> jusqu’à ce que : [[μαχήσομαι]] [[εἵως]] [[κε]] [[τέλος]] πολέμοιο [[κιχείω]] IL je combattrai jusqu’à ce que je parvienne à la fin de la guerre ; [[ἕως]] μάθῃς SOPH jusqu’à ce que tu aies appris ; ἐκέλευεν πορεύεσθαι [[ἡσύχως]], [[ἕως]] [[ἄγγελος]] ἔλθοι XÉN il commandait d’avancer tranquillement, jusqu’à ce que le messager fût arrivé;<br /><b>II.</b> tandis que, pendant que, tant que, aussi longtemps que : [[εἵως]] πολεμίζομεν OD tant que nous faisons la guerre ; [[ἕως]] [[ἔτι]] [[ἐλπίς]] THC tant qu’il y avait de l'espoir ; [[ἕως]] [[ἔτι]] [[σοι]] [[σχολή]] XÉN tandis que tu en as encore le temps ; [[ἕως]] [[ἔτι]] τὸ [[πέλαγος]] οἷόν [[τε]] περαιοῦσθαι THC pendant qu’on pouvait encore traverser la mer ; [[ἕως]] ἂν αἴθῃ [[πῦρ]] ESCHL aussi longtemps que le feu brillera;<br /><b>III.</b> afin que, <i>avec l'opt.</i><br /><b>B.</b> <i>prép. avec idée de lieu ou de temps</i> :<br /><b>I.</b> jusque;<br /><b>1</b> <i>avec le gén.</i> jusqu’à ce point, jusqu’à ce moment : [[ἕως]] [[οὗ]], jusqu’à ce que;<br /><b>2</b> <i>avec une prép.</i> [[ἕως]] [[εἰς]], jusque vers, jusqu’à;<br /><b>3</b> <i>avec une conj.</i> [[ἕως]] [[ὅτε]] <i>avec l'ind.</i> jusqu’au moment où;<br /><b>4</b> <i>avec un adv.</i> [[ἕως]] [[ὀψέ]] THC jusqu’à un temps éloigné;<br /><b>II.</b> pendant un certain temps, quelque temps ; continuellement.<br />'''Étymologie:''' DELG cf. <i>skr.</i> yávat « aussi longtemps que ».
}}
}}
{{ls
{{ls
|lstext='''ἕως''': ἡ, Ἀττ. [[τύπος]] τοῦ Ἰων. ἠώς, ὃ ἴδε.
|lstext='''ἕως''': ἡ, Ἀττ. [[τύπος]] τοῦ Ἰων. ἠώς, ὃ ἴδε.
}}
{{bailly
|btext=<span class="bld">1</span>ἕω, <i>dat.</i> ἑῳ, <i>acc.</i> [[ἕω]] (ἡ) :<br /><b>1</b> l'aurore, le point du jour : [[ἅμα]] ἕῳ THC, [[ἅμα]] [[τῇ]] ἕῳ THC au point du jour ; ἡ Ἕως l'Aurore personnifiée;<br /><b>2</b> l'orient.<br />'''Étymologie:''' att. c. [[ἠώς]].<br /><span class="bld">2</span><i>épq.</i> [[εἵως]];<br /><b>A.</b> <i>conj.</i><br /><b>I.</b> jusqu’à ce que : [[μαχήσομαι]] [[εἵως]] [[κε]] [[τέλος]] πολέμοιο [[κιχείω]] IL je combattrai jusqu’à ce que je parvienne à la fin de la guerre ; [[ἕως]] μάθῃς SOPH jusqu’à ce que tu aies appris ; ἐκέλευεν πορεύεσθαι [[ἡσύχως]], [[ἕως]] [[ἄγγελος]] ἔλθοι XÉN il commandait d’avancer tranquillement, jusqu’à ce que le messager fût arrivé;<br /><b>II.</b> tandis que, pendant que, tant que, aussi longtemps que : [[εἵως]] πολεμίζομεν OD tant que nous faisons la guerre ; [[ἕως]] [[ἔτι]] [[ἐλπίς]] THC tant qu’il y avait de l'espoir ; [[ἕως]] [[ἔτι]] [[σοι]] [[σχολή]] XÉN tandis que tu en as encore le temps ; [[ἕως]] [[ἔτι]] τὸ [[πέλαγος]] οἷόν [[τε]] περαιοῦσθαι THC pendant qu’on pouvait encore traverser la mer ; [[ἕως]] ἂν αἴθῃ [[πῦρ]] ESCHL aussi longtemps que le feu brillera;<br /><b>III.</b> afin que, <i>avec l'opt.</i><br /><b>B.</b> <i>prép. avec idée de lieu ou de temps</i> :<br /><b>I.</b> jusque;<br /><b>1</b> <i>avec le gén.</i> jusqu’à ce point, jusqu’à ce moment : [[ἕως]] [[οὗ]], jusqu’à ce que;<br /><b>2</b> <i>avec une prép.</i> [[ἕως]] [[εἰς]], jusque vers, jusqu’à;<br /><b>3</b> <i>avec une conj.</i> [[ἕως]] [[ὅτε]] <i>avec l'ind.</i> jusqu’au moment où;<br /><b>4</b> <i>avec un adv.</i> [[ἕως]] [[ὀψέ]] THC jusqu’à un temps éloigné;<br /><b>II.</b> pendant un certain temps, quelque temps ; continuellement.<br />'''Étymologie:''' DELG cf. <i>skr.</i> yávat « aussi longtemps que ».
}}
}}
{{Autenrieth
{{Autenrieth