3,253,554
edits
(3) |
m (Text replacement - "(?s)({{Lewis.*?}}\n)({{.*}}\n)({{LaEn.*?}}$)" to "$3 $1$2") |
||
Line 1: | Line 1: | ||
{{LaEn | |||
|lnetxt=paeniteo paenitere, paenitui, - V :: displease; (cause to) regret; repent, be sorry; [me paenitet => I am sorry] | |||
}} | |||
{{Lewis | {{Lewis | ||
|lshtext=<b>paenĭtĕo</b>: (less correctly poen-), ui, no<br /><b>I</b> [[sup]]., ēre, 2, v. a. and impers. [[root]] in [[poena]], q. v.; Gr. [[ποινή]]].<br /><b>I</b> Pers.<br /> <b>A</b> Act., to [[cause]] to [[repent]], to [[displease]] (anteclass. and [[late]] Lat.): et me [[quidem]] haec [[conditio]] [[nunc]] non paenitet, causes me no [[regret]], Plaut. Stich. 1, 1, 50: [[quod]] [[male]] emptum est [[semper]] paenitet, Cat. ap. Plin. 18, 5, 6, § 26: paenitemini et credite Evangelio, [[repent]], Vulg. Marc. 1, 15; id. Act. 3, 19.—<br /> <b>B</b> Neutr., to [[repent]], be [[sorry]]: momenta certaminum assuefaciebant militem [[minus]] jam [[tandem]] aut virtutis aut fortunae paenitere suae, Liv. 22, 12, 10: [[etiam]] [[nunc]] paenitere suā [[sponte]] Aequos [[quam]] pati hostilia malle, id. 3, 2, 4: Athenienses primi paenitere coeperunt, Just. 11, 3, 3: paenituit [[populus]], Vulg. Ecclus. 48, 16: non vult paenitere, id. Apoc. 2, 21.—Esp., in [[part]]. pres.: [[Lepidus]] paenitens consili, Sall. H. 1, 49 Dietsch: paenitens facti, Suet. Vit. 15; cf. id. Claud. 43 init.; cf. II. A. ε and ι [[infra]].—<br /><b>II</b> Impers.<br /> <b>A</b> It repents one, etc., i. e. I, [[you]], etc., [[repent]]; I, etc., [[repent]], am [[sorry]], [[grieve]], [[rue]], etc.<br /> <b>(a)</b> Aliquem alicujus rei: non paenitere me consilii de tuā mansione, Cic. Att. 9, 10, 8: quem ... in eam diem vitae non paenituerat, Just. 13, 1, 5: [[neque]] te, [[neque]] quenquam [[arbitror]] tuae paeniturum laudis, App. ap. Non. 158, 5: galeatum [[sero]] duelli paenitet, Juv. 1, 170.—<br /> <b>(b)</b> Alicujus rei [[alone]]: bonae mentis paenituisset, Sen. Q. N 4, praef. 7: paenitebatque [[modo]] consilii, [[modo]] paenitentiae ipsius, Curt. 10, 7, 12.—<br /> <b>(g)</b> Aliquem [[alone]]: si eos [[quidem]] non paeniteret, Cic. Fam. 9, 5, 2.—<br /> <b>(d)</b> With acc. of [[person]], foll. by inf.: efficiunt ut me non didicisse [[minus]] paeniteat, Cic. de Or. 2, 19, 77.—(ε) With neutr. pron. as subj. (cf. I. B. [[supra]]; Zumpt, Gr. § 442, explains the pron. in these passages as acc., [[but]] v. Krebs, Antibarb. p. 876): sapientis est [[nihil]], [[quod]] paenitere possit, facere, Cic. Tusc. 5, 28, 81: sequitur ut [[nihil]] paeniteat, id. ib. 5, 18, 53: quaeri [[oportet]] [[utrum]] id [[facinus]] [[sit]], [[quod]] paenitere fuerit [[necesse]], id. Inv. 2, 13, 43. —(ζ) Foll. by rel. adverb. [[clause]]: [[etsi]] solet eum, cum aliquid fecit, paenitere, Cic. Att. 8, 5, 1.—(η) With [[quod]]: [[valde]] ego ipsi, [[quod]] de suā sententiā decesserit, paenitendum [[puto]], Cic. Att. 7, 3, 6: paenitet [[quod]] non ab [[adultero]] [[coepi]], Quint. Decl. 335.— (θ) With dat. of [[agent]]: consilii nostri ... nobis paenitendum, Cic. Fam. 9, 5, 2.—(ι) Absol.: tanta vis fuit paenitendi, Cic. Tusc. 4, 37, 79: corrigere errorem paenitendo, id. Fragm. ap. Lact. 6, 24: [[Sallustius]] [[usque]] eo processit, ut non paeniturum pro non acturo paenitentiam dixerit, Quint. 9, 3, 12: paenitet et torqueor, Ov. P. 1, 2, 60; Prud. Cath. 2, 26.—<br /> <b>B</b> It discontents or displeases one, i. e. one is vexed, [[angry]], offended, [[dissatisfied]] ([[class]].; cf. [[taedet]]).<br /> <b>(a)</b> Aliquem alicujus rei: ut me imperii nostri paeniteret, Cic. Rep. 6, 16, 16: num hujusce te gloriae paenitebat? id. Phil. 1, 13, 33; cf. id. Rep. 3, 35, 47: num [[igitur]], si ad centesimum annum vixisset, senectutis suae eum paeniteret? id. Sen. 6, 19: paenitere se virium suarum, Liv. 8, 23: paenituit multos vanae sterilisque cathedrae, Juv. 7, 203.—<br /> <b>(b)</b> With [[quod]] and subj.: se paenitere, [[quod]] animum tuum offenderit, Cic. Att. 11, 13, 2.—<br /> <b>C</b> It concerns, is a [[care]] to, makes [[anxious]], dissatisfies; and [[with]] [[negative]], it is [[enough]], satisfies ([[mostly]] anteclass.): an paenitet te, [[quanto]] hic fuerit usui? are [[you]] not [[satisfied]]? Plaut. Ps. 1, 3, 71: paenitetne te, [[quot]] ancillas alam? id. Truc. 2, 6, 52: duas dabo, una si [[parum]]'st; et si duarum paenitebit, addentur duae, are not [[enough]], not [[satisfactory]], id. Stich. 4, 1, 34: an paenitebat flagitii te auctore [[quod]] fecisset Adulescens? [[was]] it not [[enough]]? Ter. Eun. 5, 6, 12; id. Heaut. 1, 1, 20; id. Phorm. 1, 3, 20: an paenitet vos, [[quod]] salvum [[atque]] incolumem exercitum traduxerim? Caes. B. C. 2, 32: [[quod]] a senatu quanti fiam [[minime]] me paenitet, Cic. Att. 1, 20, 2; cf.: tam diu velle debebis (discere), [[quoad]] te [[quantum]] proficias non paenitebit, id. Off. 1, 1, 2. —Hence,<br /> <b>A</b> paenĭtens, entis, P. a., repenting, [[repentant]], [[penitent]].<br /> <b>(a)</b> Absol.: [[optimus]] est [[portus]] paenitenti [[mutatio]] consilii, Cic. Phil. 12, 2, 7.—<br /> <b>(b)</b> With gen.: Lepidum paenitentem consilii, Sall. ap. [[Charis]]. p. 224 P.—<br /> <b>(g)</b> With de: signa paenitentis de matrimonio dederat, Suet. Claud. 43.— Hence, adv.: paenĭtenter, [[with]] [[regret]], repentantly ([[late]] Lat.): auguria paenitenter omissa, Min. Fel. Oct. 26.—<br /> <b>B</b> paenĭ-tendus, a, um, to be repented of, [[blamable]], [[objectionable]] (perh. not [[ante]]-Aug.).<br /> <b>1</b> Affirmatively: [[itaque]] hic [[ager]] [[sive]] exercetur, seu cessat, colono est [[paenitendus]], Col. 3, 2: paenitendae rei [[recordatio]], Sen. Brev. Vit. 10, 2.—<br /> <b>2</b> With a [[negative]]: sub [[haud]] paenitendo [[magistro]], Liv. 1, 35, 5; 25, 6, 10; 40, 6, 3: dicta non paenitenda, Gell. 1, 3, 2: [[gens]] Flavia reipublicae non paenitenda, Suet. Vesp. 1. | |lshtext=<b>paenĭtĕo</b>: (less correctly poen-), ui, no<br /><b>I</b> [[sup]]., ēre, 2, v. a. and impers. [[root]] in [[poena]], q. v.; Gr. [[ποινή]]].<br /><b>I</b> Pers.<br /> <b>A</b> Act., to [[cause]] to [[repent]], to [[displease]] (anteclass. and [[late]] Lat.): et me [[quidem]] haec [[conditio]] [[nunc]] non paenitet, causes me no [[regret]], Plaut. Stich. 1, 1, 50: [[quod]] [[male]] emptum est [[semper]] paenitet, Cat. ap. Plin. 18, 5, 6, § 26: paenitemini et credite Evangelio, [[repent]], Vulg. Marc. 1, 15; id. Act. 3, 19.—<br /> <b>B</b> Neutr., to [[repent]], be [[sorry]]: momenta certaminum assuefaciebant militem [[minus]] jam [[tandem]] aut virtutis aut fortunae paenitere suae, Liv. 22, 12, 10: [[etiam]] [[nunc]] paenitere suā [[sponte]] Aequos [[quam]] pati hostilia malle, id. 3, 2, 4: Athenienses primi paenitere coeperunt, Just. 11, 3, 3: paenituit [[populus]], Vulg. Ecclus. 48, 16: non vult paenitere, id. Apoc. 2, 21.—Esp., in [[part]]. pres.: [[Lepidus]] paenitens consili, Sall. H. 1, 49 Dietsch: paenitens facti, Suet. Vit. 15; cf. id. Claud. 43 init.; cf. II. A. ε and ι [[infra]].—<br /><b>II</b> Impers.<br /> <b>A</b> It repents one, etc., i. e. I, [[you]], etc., [[repent]]; I, etc., [[repent]], am [[sorry]], [[grieve]], [[rue]], etc.<br /> <b>(a)</b> Aliquem alicujus rei: non paenitere me consilii de tuā mansione, Cic. Att. 9, 10, 8: quem ... in eam diem vitae non paenituerat, Just. 13, 1, 5: [[neque]] te, [[neque]] quenquam [[arbitror]] tuae paeniturum laudis, App. ap. Non. 158, 5: galeatum [[sero]] duelli paenitet, Juv. 1, 170.—<br /> <b>(b)</b> Alicujus rei [[alone]]: bonae mentis paenituisset, Sen. Q. N 4, praef. 7: paenitebatque [[modo]] consilii, [[modo]] paenitentiae ipsius, Curt. 10, 7, 12.—<br /> <b>(g)</b> Aliquem [[alone]]: si eos [[quidem]] non paeniteret, Cic. Fam. 9, 5, 2.—<br /> <b>(d)</b> With acc. of [[person]], foll. by inf.: efficiunt ut me non didicisse [[minus]] paeniteat, Cic. de Or. 2, 19, 77.—(ε) With neutr. pron. as subj. (cf. I. B. [[supra]]; Zumpt, Gr. § 442, explains the pron. in these passages as acc., [[but]] v. Krebs, Antibarb. p. 876): sapientis est [[nihil]], [[quod]] paenitere possit, facere, Cic. Tusc. 5, 28, 81: sequitur ut [[nihil]] paeniteat, id. ib. 5, 18, 53: quaeri [[oportet]] [[utrum]] id [[facinus]] [[sit]], [[quod]] paenitere fuerit [[necesse]], id. Inv. 2, 13, 43. —(ζ) Foll. by rel. adverb. [[clause]]: [[etsi]] solet eum, cum aliquid fecit, paenitere, Cic. Att. 8, 5, 1.—(η) With [[quod]]: [[valde]] ego ipsi, [[quod]] de suā sententiā decesserit, paenitendum [[puto]], Cic. Att. 7, 3, 6: paenitet [[quod]] non ab [[adultero]] [[coepi]], Quint. Decl. 335.— (θ) With dat. of [[agent]]: consilii nostri ... nobis paenitendum, Cic. Fam. 9, 5, 2.—(ι) Absol.: tanta vis fuit paenitendi, Cic. Tusc. 4, 37, 79: corrigere errorem paenitendo, id. Fragm. ap. Lact. 6, 24: [[Sallustius]] [[usque]] eo processit, ut non paeniturum pro non acturo paenitentiam dixerit, Quint. 9, 3, 12: paenitet et torqueor, Ov. P. 1, 2, 60; Prud. Cath. 2, 26.—<br /> <b>B</b> It discontents or displeases one, i. e. one is vexed, [[angry]], offended, [[dissatisfied]] ([[class]].; cf. [[taedet]]).<br /> <b>(a)</b> Aliquem alicujus rei: ut me imperii nostri paeniteret, Cic. Rep. 6, 16, 16: num hujusce te gloriae paenitebat? id. Phil. 1, 13, 33; cf. id. Rep. 3, 35, 47: num [[igitur]], si ad centesimum annum vixisset, senectutis suae eum paeniteret? id. Sen. 6, 19: paenitere se virium suarum, Liv. 8, 23: paenituit multos vanae sterilisque cathedrae, Juv. 7, 203.—<br /> <b>(b)</b> With [[quod]] and subj.: se paenitere, [[quod]] animum tuum offenderit, Cic. Att. 11, 13, 2.—<br /> <b>C</b> It concerns, is a [[care]] to, makes [[anxious]], dissatisfies; and [[with]] [[negative]], it is [[enough]], satisfies ([[mostly]] anteclass.): an paenitet te, [[quanto]] hic fuerit usui? are [[you]] not [[satisfied]]? Plaut. Ps. 1, 3, 71: paenitetne te, [[quot]] ancillas alam? id. Truc. 2, 6, 52: duas dabo, una si [[parum]]'st; et si duarum paenitebit, addentur duae, are not [[enough]], not [[satisfactory]], id. Stich. 4, 1, 34: an paenitebat flagitii te auctore [[quod]] fecisset Adulescens? [[was]] it not [[enough]]? Ter. Eun. 5, 6, 12; id. Heaut. 1, 1, 20; id. Phorm. 1, 3, 20: an paenitet vos, [[quod]] salvum [[atque]] incolumem exercitum traduxerim? Caes. B. C. 2, 32: [[quod]] a senatu quanti fiam [[minime]] me paenitet, Cic. Att. 1, 20, 2; cf.: tam diu velle debebis (discere), [[quoad]] te [[quantum]] proficias non paenitebit, id. Off. 1, 1, 2. —Hence,<br /> <b>A</b> paenĭtens, entis, P. a., repenting, [[repentant]], [[penitent]].<br /> <b>(a)</b> Absol.: [[optimus]] est [[portus]] paenitenti [[mutatio]] consilii, Cic. Phil. 12, 2, 7.—<br /> <b>(b)</b> With gen.: Lepidum paenitentem consilii, Sall. ap. [[Charis]]. p. 224 P.—<br /> <b>(g)</b> With de: signa paenitentis de matrimonio dederat, Suet. Claud. 43.— Hence, adv.: paenĭtenter, [[with]] [[regret]], repentantly ([[late]] Lat.): auguria paenitenter omissa, Min. Fel. Oct. 26.—<br /> <b>B</b> paenĭ-tendus, a, um, to be repented of, [[blamable]], [[objectionable]] (perh. not [[ante]]-Aug.).<br /> <b>1</b> Affirmatively: [[itaque]] hic [[ager]] [[sive]] exercetur, seu cessat, colono est [[paenitendus]], Col. 3, 2: paenitendae rei [[recordatio]], Sen. Brev. Vit. 10, 2.—<br /> <b>2</b> With a [[negative]]: sub [[haud]] paenitendo [[magistro]], Liv. 1, 35, 5; 25, 6, 10; 40, 6, 3: dicta non paenitenda, Gell. 1, 3, 2: [[gens]] Flavia reipublicae non paenitenda, Suet. Vesp. 1. | ||
Line 7: | Line 10: | ||
{{Georges | {{Georges | ||
|georg=paeniteo ([[poeniteo]]), uī, ēre ([[paene]]), I) [[Unlust]]-, [[Unzufriedenheit]]-, [[Reue]] [[verursachen]], me [[haec]] [[condicio]] [[nunc]] [[non]] [[paenitet]], [[ich]] bin [[nicht]] [[unzufrieden]] [[mit]] usw., Plaut. [[Stich]]. 51. – II) [[Unlust]]-, [[Unzufriedenheit]]-, [[Reue]] [[empfinden]] ([[über]] [[etwas]], [[was]] [[man]] gern [[nicht]] getan od. gelitten hätte), A) pers. = etw. verwerflich [[finden]], [[mißbilligen]], [[sich]] [[leid]] [[sein]] [[lassen]], [[bereuen]], m. Genet. [[rei]], dimissi Demetrii, Iustin.: neglecti consilii, Iustin., u. so paenitens consilii, Sall.: [[non]] [[vult]] paenitere a fornicatione sua, Vulg. apoc. 2, 21. – absol., paeniterent, paenituerunt, [[non]] paenitebis, Vulg.: si paenitere possint, Liv.: paenitens, Cic.: [[paeniturus]], Sall.: [[vis]] paenitendi (der [[Reue]]), Cic.: paenitendo, [[durch]] [[Reue]], Cic. – dah. [[non]] od. [[haud]] [[paenitendus]], [[nicht]] verwerflich, [[magister]], Liv.: dicta, Gell.: [[iuvenis]] [[neque]] corpore [[neque]] [[animo]] [[neque]] fortunā [[paenitendus]], Apul. – B) impers., [[paenitet]] alqm alcis [[rei]] u. dgl., es ist jmd. [[unzufrieden]] od. [[nicht]] [[zufrieden]], -[[böse]] [[über]] etw., es findet od. fühlt [[sich]] jmd. [[bei]] etw. [[nicht]] befriedigt, es genügt jmdm. etw. [[nicht]], es ist jmdm. etw. [[nicht]] [[genug]], es tut jmdm. etw. [[leid]], es ärgert, verdrießt jmd. etw., es reut jmd. [[etwas]], u. [[non]] [[paenitet]] [[auch]] = es ist jmd. [[zufrieden]], es genügt jmdm., es ist jmdm. [[genug]], α) m. (u. zuw. [[ohne]]) Acc. pers. u. Genet. [[rei]]: suae quemque fortunae [[paenitet]], Cic.: sapientiam [[numquam]] [[sui]] [[paenitet]], ist [[niemals]] [[mit]] [[sich]] [[selbst]] [[unzufrieden]], Cic.: ne [[eius]] nati rem publicam paeniteret, der [[Staat]] [[sich]] [[über]] seine [[Geburt]] [[beklagen]] sollte, Vell.: ut [[quoius]] me [[non]] paeniteat mittas [[mihi]], Plaut.: me [[haud]] [[paenitet]] eorum sententiae [[esse]], quibus etc., [[ich]] bin [[nicht]] [[abgeneigt]], der [[Meinung]] derer beizutreten, denen usw., Liv. – populum iudicii paenitebat, das [[Volk]] reute das U., Nep.: me [[paenitet]] consilii, Cic. – [[ohne]] Acc. pers., aetatis [[maxime]] paenitebat, an seiner [[Jugend]] stieß [[man]] [[sich]] am meisten, Liv.: [[tamquam]] paeniteat laboris (die A. [[nicht]] genüge, [[noch]] zu [[wenig]] [[sei]]), [[novum]] [[bellum]] cum finitimo [[populo]] et potentissimo parari, Liv.: u. so [[velut]] paeniteret [[eius]] fidei, [[quam]] etc., [[als]] [[sei]] ihnen die Tr. [[leid]] ([[als]] ärgere [[sie]] die Tr.), die usw., Vell. – β) [[mit]] Acc. pers. u. Nom. pronom. neutr., [[nihil]] [[sane]] [[esse]], [[quod]] [[nos]] paeniteret, Cic.: id me [[paenitet]], Gell. – [[mit]] bl. Acc. pers., solet Dionysium, cum aliqiud [[furiose]] fecit, paenitere, Cic. – m. bl. Nom. pronom. neutr., [[nihil]], [[quod]] paenitere possit, facere, Cic.: so [[nihil]] [[umquam]] paenitendum [[admisi]], Amm. – γ) m. Acc. pers. u. folg. Infin., ut [[eum]] paeniteat [[non]] deformem [[esse]] natum, [[sich]] [[darüber]] [[beklagen]] sollte, daß er [[nicht]] usw., Cic.: [[neque]] me [[paenitet]] ([[ich]] bin [[gar]] [[nicht]] [[böse]] [[darüber]]), causam A. Cluentii defendere, Cic.: [[non]] [[paenitet]] me vixisse, Cic. – δ) m. bl. Infin., ut [[fortiter]] fecisse paeniteat, Cic.: [[nisi]] [[forte]] [[sic]] loqui [[paenitet]], Cic.: [[quamvis]] paenituisset audisse, Sen. rhet.: ecquid [[paenitet]] absolvisse, Sen. rhet. – ε) m. Acc. pers. u. folg. Acc. u. Infin., ut [[eum]] tali virtute tantāque firmitate animi se in rem publicam fuisse paeniteat, Cic. Sest. 95. – ζ) m. bl. Acc. u. Infin., [[paenitet]] in posterum diem dilatum ([[esse]]) [[certamen]], Liv. 10, 40, 1. – η) m. Acc. pers. u. folg. [[quod]] (daß), an [[paenitet]] [[vos]], [[quod]] salvum [[atque]] incolumem exercitum nullā [[omnino]] [[nave]] desideratā traduxerim? Caes.: Quintum [[paenitet]], [[quod]] animum tuum offendit, Cic. – θ) m. bl. folg. [[quod]] (daß), [[neque]] [[mihi]] [[umquam]] veniet in mentem paenitere, [[quod]] a me [[ipse]] [[non]] desciverim, Cic. ad Att. 2, 4, 2: [[paenitet]] [[enim]] [[quod]]... deduxisti, Liv. 10, 34, 18: [[quod]] [[male]] emptum est, [[semper]] [[paenitet]], Plin. 18, 26: [[paenitet]], [[quod]] [[non]] ab [[adultero]] [[coepi]], Ps. Quint. decl. 335. – ι) m. u. [[ohne]] Acc. u. folg. indir. Fragesatz (s. Brix Plaut. trin. 321. [[Wagner]] Ter. heaut. 72), paenitetne te, [[quot]] ancillas alam? Plaut.: is [[probus]] quem [[paenitet]] [[quam]] ([[wie]]) [[probus]] sit et [[frugi]] bonae, Plaut.: [[tamdiu]] [[velle]] debebis, [[quoad]] te, [[quantum]] proficias, [[non]] [[paenitet]], Cic.: [[enim]] [[quantum]] ([[wie]] [[wenig]]) [[hic]] operis fiat [[paenitet]], Ter.: [[quod]], a senatu [[quanti]] fiam, [[minime]] me [[paenitet]], Cic. – κ) absol., [[paenitet]] et torqueor, [[ich]] fühle [[Reue]] u. [[Qual]], Ov. ex Pont. 1, 1, 59 sq.: [[nunc]] [[paenitet]], Sen. contr. 7, 7 (22), 9: [[piget]], [[pudescit]], [[paenitet]], Prud. cath. 2, 26. | |georg=paeniteo ([[poeniteo]]), uī, ēre ([[paene]]), I) [[Unlust]]-, [[Unzufriedenheit]]-, [[Reue]] [[verursachen]], me [[haec]] [[condicio]] [[nunc]] [[non]] [[paenitet]], [[ich]] bin [[nicht]] [[unzufrieden]] [[mit]] usw., Plaut. [[Stich]]. 51. – II) [[Unlust]]-, [[Unzufriedenheit]]-, [[Reue]] [[empfinden]] ([[über]] [[etwas]], [[was]] [[man]] gern [[nicht]] getan od. gelitten hätte), A) pers. = etw. verwerflich [[finden]], [[mißbilligen]], [[sich]] [[leid]] [[sein]] [[lassen]], [[bereuen]], m. Genet. [[rei]], dimissi Demetrii, Iustin.: neglecti consilii, Iustin., u. so paenitens consilii, Sall.: [[non]] [[vult]] paenitere a fornicatione sua, Vulg. apoc. 2, 21. – absol., paeniterent, paenituerunt, [[non]] paenitebis, Vulg.: si paenitere possint, Liv.: paenitens, Cic.: [[paeniturus]], Sall.: [[vis]] paenitendi (der [[Reue]]), Cic.: paenitendo, [[durch]] [[Reue]], Cic. – dah. [[non]] od. [[haud]] [[paenitendus]], [[nicht]] verwerflich, [[magister]], Liv.: dicta, Gell.: [[iuvenis]] [[neque]] corpore [[neque]] [[animo]] [[neque]] fortunā [[paenitendus]], Apul. – B) impers., [[paenitet]] alqm alcis [[rei]] u. dgl., es ist jmd. [[unzufrieden]] od. [[nicht]] [[zufrieden]], -[[böse]] [[über]] etw., es findet od. fühlt [[sich]] jmd. [[bei]] etw. [[nicht]] befriedigt, es genügt jmdm. etw. [[nicht]], es ist jmdm. etw. [[nicht]] [[genug]], es tut jmdm. etw. [[leid]], es ärgert, verdrießt jmd. etw., es reut jmd. [[etwas]], u. [[non]] [[paenitet]] [[auch]] = es ist jmd. [[zufrieden]], es genügt jmdm., es ist jmdm. [[genug]], α) m. (u. zuw. [[ohne]]) Acc. pers. u. Genet. [[rei]]: suae quemque fortunae [[paenitet]], Cic.: sapientiam [[numquam]] [[sui]] [[paenitet]], ist [[niemals]] [[mit]] [[sich]] [[selbst]] [[unzufrieden]], Cic.: ne [[eius]] nati rem publicam paeniteret, der [[Staat]] [[sich]] [[über]] seine [[Geburt]] [[beklagen]] sollte, Vell.: ut [[quoius]] me [[non]] paeniteat mittas [[mihi]], Plaut.: me [[haud]] [[paenitet]] eorum sententiae [[esse]], quibus etc., [[ich]] bin [[nicht]] [[abgeneigt]], der [[Meinung]] derer beizutreten, denen usw., Liv. – populum iudicii paenitebat, das [[Volk]] reute das U., Nep.: me [[paenitet]] consilii, Cic. – [[ohne]] Acc. pers., aetatis [[maxime]] paenitebat, an seiner [[Jugend]] stieß [[man]] [[sich]] am meisten, Liv.: [[tamquam]] paeniteat laboris (die A. [[nicht]] genüge, [[noch]] zu [[wenig]] [[sei]]), [[novum]] [[bellum]] cum finitimo [[populo]] et potentissimo parari, Liv.: u. so [[velut]] paeniteret [[eius]] fidei, [[quam]] etc., [[als]] [[sei]] ihnen die Tr. [[leid]] ([[als]] ärgere [[sie]] die Tr.), die usw., Vell. – β) [[mit]] Acc. pers. u. Nom. pronom. neutr., [[nihil]] [[sane]] [[esse]], [[quod]] [[nos]] paeniteret, Cic.: id me [[paenitet]], Gell. – [[mit]] bl. Acc. pers., solet Dionysium, cum aliqiud [[furiose]] fecit, paenitere, Cic. – m. bl. Nom. pronom. neutr., [[nihil]], [[quod]] paenitere possit, facere, Cic.: so [[nihil]] [[umquam]] paenitendum [[admisi]], Amm. – γ) m. Acc. pers. u. folg. Infin., ut [[eum]] paeniteat [[non]] deformem [[esse]] natum, [[sich]] [[darüber]] [[beklagen]] sollte, daß er [[nicht]] usw., Cic.: [[neque]] me [[paenitet]] ([[ich]] bin [[gar]] [[nicht]] [[böse]] [[darüber]]), causam A. Cluentii defendere, Cic.: [[non]] [[paenitet]] me vixisse, Cic. – δ) m. bl. Infin., ut [[fortiter]] fecisse paeniteat, Cic.: [[nisi]] [[forte]] [[sic]] loqui [[paenitet]], Cic.: [[quamvis]] paenituisset audisse, Sen. rhet.: ecquid [[paenitet]] absolvisse, Sen. rhet. – ε) m. Acc. pers. u. folg. Acc. u. Infin., ut [[eum]] tali virtute tantāque firmitate animi se in rem publicam fuisse paeniteat, Cic. Sest. 95. – ζ) m. bl. Acc. u. Infin., [[paenitet]] in posterum diem dilatum ([[esse]]) [[certamen]], Liv. 10, 40, 1. – η) m. Acc. pers. u. folg. [[quod]] (daß), an [[paenitet]] [[vos]], [[quod]] salvum [[atque]] incolumem exercitum nullā [[omnino]] [[nave]] desideratā traduxerim? Caes.: Quintum [[paenitet]], [[quod]] animum tuum offendit, Cic. – θ) m. bl. folg. [[quod]] (daß), [[neque]] [[mihi]] [[umquam]] veniet in mentem paenitere, [[quod]] a me [[ipse]] [[non]] desciverim, Cic. ad Att. 2, 4, 2: [[paenitet]] [[enim]] [[quod]]... deduxisti, Liv. 10, 34, 18: [[quod]] [[male]] emptum est, [[semper]] [[paenitet]], Plin. 18, 26: [[paenitet]], [[quod]] [[non]] ab [[adultero]] [[coepi]], Ps. Quint. decl. 335. – ι) m. u. [[ohne]] Acc. u. folg. indir. Fragesatz (s. Brix Plaut. trin. 321. [[Wagner]] Ter. heaut. 72), paenitetne te, [[quot]] ancillas alam? Plaut.: is [[probus]] quem [[paenitet]] [[quam]] ([[wie]]) [[probus]] sit et [[frugi]] bonae, Plaut.: [[tamdiu]] [[velle]] debebis, [[quoad]] te, [[quantum]] proficias, [[non]] [[paenitet]], Cic.: [[enim]] [[quantum]] ([[wie]] [[wenig]]) [[hic]] operis fiat [[paenitet]], Ter.: [[quod]], a senatu [[quanti]] fiam, [[minime]] me [[paenitet]], Cic. – κ) absol., [[paenitet]] et torqueor, [[ich]] fühle [[Reue]] u. [[Qual]], Ov. ex Pont. 1, 1, 59 sq.: [[nunc]] [[paenitet]], Sen. contr. 7, 7 (22), 9: [[piget]], [[pudescit]], [[paenitet]], Prud. cath. 2, 26. | ||
}} | }} |