ἀΐσθω: Difference between revisions

No change in size ,  30 November 2022
m
Text replacement - "(?s)({{elru\n\|elrutext.*}}\n)({{.*}}\n)({{pape.*}})" to "$3 $1$2"
m (Text replacement - "Apoll" to "Apoll")
m (Text replacement - "(?s)({{elru\n\|elrutext.*}}\n)({{.*}}\n)({{pape.*}})" to "$3 $1$2")
Line 12: Line 12:
{{bailly
{{bailly
|btext=<i>seul. prés. et impf.</i><br />souffler, exhaler.<br />'''Étymologie:''' cf. [[ἄω]], [[ἄημι]] ; R. ἈϜ souffler.
|btext=<i>seul. prés. et impf.</i><br />souffler, exhaler.<br />'''Étymologie:''' cf. [[ἄω]], [[ἄημι]] ; R. ἈϜ souffler.
}}
{{pape
|ptext=Hom. [[zweimal]], <i>Il</i>. 20.403 αὐτὰρ ὁ θυμὸν [[ἄϊσθε]] καὶ ἤρυγεν, ὡς [[ὅτε]] [[ταῦρος]] – ἃς ἄρα [[τόν]] γ' ἐρυγόντα λέπ' ὀστέα θυμὸς [[ἀγήνωρ]]; 16.468 ὁ δ' [[ἔβραχε]] θυμὸν ἀΐσθων, κὰδ δ' ἔπεσ' ἐν κονίῃσι [[μακών]], ἀπὸ δ' [[ἔπτατο]] [[θυμός]]. Hiernach kann θυμὸν [[ἄϊσθε]] nicht [[heißen]] = er hauchte die [[Seele]] aus, wie Einige [[erklären]]. Man vgl. [[vielmehr]] 15.252 [[ἐφάμην]] νέκυας καὶ δῶμ' Ἀίδαο ἤματι τῷδ' ἴξεσθαι, [[ἐπεὶ]] φίλον [[ἄϊον]] [[ἦτορ]], wo Aristonic. <i>Scholl</i>. ἡ [[διπλῆ]], ὅτι [[ἄϊον]] ἀντὶ τοῦ ἐπῃσθόμην, τοῦτο δέ ἐστι τῆς ψυχῆς [[μοῦ]] ἥψατο. καὶ ἐν ἄλλοις (11.532) »τοὶ δὲ πληγῆς ἀΐοντες« ἐπαισθόμενοι τῆς πληγῆς. Also [[ἀΐσθω]] = αἴσθω, act. zu [[αἴσθομαι]], [[αἰσθάνομαι]]; θυμὸν [[ἄϊσθε]] = er fühlte sein [[Leben]], durch die [[Verwundung]], d.h. er zuckte [[zusammen]], im innersten [[Leben]] [[getroffen]]. Apoll. <i>Lex.Hom</i>. 16.16 ἀΐσθων αἰσθόμενος· » ὁ δ' [[ἀνέβραχε]] θυμὸν ἀΐσθων«. – Opp. <i>H</i>. 5.311.
}}
}}
{{elru
{{elru
Line 21: Line 24:
{{lsm
{{lsm
|lsmtext='''ἀΐσθω:''' μόνο σε ενεστ. και παρατ. ([[ἄημι]]), [[εκπνέω]], όπως το [[ἀποπνέω]]· θυμὸν [[ἄϊσθε]], παρέδιδε το [[πνεύμα]] του, εξέπνευσε, σε Ομήρ. Ιλ.
|lsmtext='''ἀΐσθω:''' μόνο σε ενεστ. και παρατ. ([[ἄημι]]), [[εκπνέω]], όπως το [[ἀποπνέω]]· θυμὸν [[ἄϊσθε]], παρέδιδε το [[πνεύμα]] του, εξέπνευσε, σε Ομήρ. Ιλ.
}}
{{pape
|ptext=Hom. [[zweimal]], <i>Il</i>. 20.403 αὐτὰρ ὁ θυμὸν [[ἄϊσθε]] καὶ ἤρυγεν, ὡς [[ὅτε]] [[ταῦρος]] – ἃς ἄρα [[τόν]] γ' ἐρυγόντα λέπ' ὀστέα θυμὸς [[ἀγήνωρ]]; 16.468 ὁ δ' [[ἔβραχε]] θυμὸν ἀΐσθων, κὰδ δ' ἔπεσ' ἐν κονίῃσι [[μακών]], ἀπὸ δ' [[ἔπτατο]] [[θυμός]]. Hiernach kann θυμὸν [[ἄϊσθε]] nicht [[heißen]] = er hauchte die [[Seele]] aus, wie Einige [[erklären]]. Man vgl. [[vielmehr]] 15.252 [[ἐφάμην]] νέκυας καὶ δῶμ' Ἀίδαο ἤματι τῷδ' ἴξεσθαι, [[ἐπεὶ]] φίλον [[ἄϊον]] [[ἦτορ]], wo Aristonic. <i>Scholl</i>. ἡ [[διπλῆ]], ὅτι [[ἄϊον]] ἀντὶ τοῦ ἐπῃσθόμην, τοῦτο δέ ἐστι τῆς ψυχῆς [[μοῦ]] ἥψατο. καὶ ἐν ἄλλοις (11.532) »τοὶ δὲ πληγῆς ἀΐοντες« ἐπαισθόμενοι τῆς πληγῆς. Also [[ἀΐσθω]] = αἴσθω, act. zu [[αἴσθομαι]], [[αἰσθάνομαι]]; θυμὸν [[ἄϊσθε]] = er fühlte sein [[Leben]], durch die [[Verwundung]], d.h. er zuckte [[zusammen]], im innersten [[Leben]] [[getroffen]]. Apoll. <i>Lex.Hom</i>. 16.16 ἀΐσθων αἰσθόμενος· » ὁ δ' [[ἀνέβραχε]] θυμὸν ἀΐσθων«. – Opp. <i>H</i>. 5.311.
}}
}}