3,277,301
edits
ἀκούω: Difference between revisions
From LSJ
1
(2) |
(1) |
||
| Line 42: | Line 42: | ||
{{lsm | {{lsm | ||
|lsmtext='''ἀκούω:''' (√<i>ΑΚΟϜ</i>), [ᾰ]· Επικ. παρατ. [[ἄκουον]]· μέλ. [[ἀκούσομαι]] (Ενεργ. [[τύπος]] <i>ἀκούσω</i> μόνο σε μεταγεν. συγγραφείς)· αόρ. αʹ [[ἤκουσα]], Επικ. [[ἄκουσα]]· παρακ. [[ἀκήκοα]], Λακων. [[ἄκουκα]]· υπερσ. [[ἠκηκόειν]]· αρχ. Αττ. [[ἠκηκόη]], Ιων. [[ἀκηκόειν]] — Μέσ., Επικ. παρατ. <i>ἀκούετο</i>, αόρ. αʹ <i>ἠκουσάμην</i> — Παθ. μέλ. <i>ἀκουσθήσομαι</i>, αόρ. αʹ [[ἠκούσθην]], παρακ. [[ἤκουσμαι]]·<br /><b class="num">I. 1.</b> [[ακούω]], σε Όμηρ. κ.λπ. — Συντάσσεται [[κυρίως]] με αιτ.του πράγματος που ακούστηκε, με γεν. του προσώπου από το οποίο ακούστηκε [[κάτι]], [[ταῦτα]] Καλυψοῦς [[ἤκουσα]], σε Ομήρ. Οδ.· η γεν. προσ. μπορεί να παραληφθεί, <i>ἀκήκοας λόγον</i>, σε Σοφ. ή και η αιτ. πράγμ., <i>ἄκουε τοῦ θανόντος</i>, στον ίδ.· [[συχνά]] όμως με γεν. πράγμ., έχω ακούσει για [[κάτι]].<br /><b class="num">2.</b> με γεν. αντικειμ., [[ακούω]] για, [[ακούω]] να λένε για, <i>ἀκ. πατρός</i>, σε Ομήρ. Οδ.· ομοίως και με αιτ., στο ίδ.· ομοίως, ἀκ. [[περί]] τινος.<br /><b class="num">3.</b> το [[πρόσωπο]] από το οποίο γίνεται αντιληπτό [[κάτι]] παίρνει πρόθ., ἀκούειν τι ἀπό, <i>ἔκ</i>, [[παρά]], [[πρός]] τινος, σε Ομήρ. Ιλ., Αττ.<br /><b class="num">II.</b> [[γνωρίζω]] εξ ακοής, [[εἴ που]] ἀκούεις, σε Ομήρ. Οδ.· ομοίως και σε Πλάτ. κ.λπ.<br /><b class="num">III.</b> απόλ., [[ακούω]], [[προσέχω]], [[δίνω]] [[προσοχή]], στην [[αρχή]], στο [[ξεκίνημα]] διακήρυξης ή αγγέλματος ἀκούετε [[λεῴ]], ακούστε προσεκτικά, άνθρωποι.<br /><b class="num">IV.</b>αφουγκράζομαι, [[προσέχω]] σε, [[δίνω]] [[προσοχή]], σε Ομήρ. Ιλ.<br /><b class="num">2.</b> [[υπακούω]], με γεν. ή σπανιότερα με δοτ., στο ίδ.<br /><b class="num">3.</b> [[ακούω]] και [[καταλαβαίνω]], [[εννοώ]], <i>κλύοντες οὐκ ἤκουον</i>, σε Αισχύλ.<br /><b class="num">V.</b> με Παθ. [[σημασία]] μαζί με επίρρ., [[ακούω]] τον εαυτό μου να αποκαλείται με θετικό ή αρνητικό τρόπο, όπως το Λατ. audire, [[κακῶς]] ἀκ. [[πρός]] τινος, κακολογούμαι από κάποιον, σε Ηρόδ.· <i>εὖ</i>, [[κακῶς]], <i>ἄριστα ἀκ</i>., Λατ. [[bene]], [[male]] audire, στον ίδ., Αττ.<br /><b class="num">2.</b> με ουσ., ἀκούειν [[κακός]], [[καλός]], σε Σοφ., Πλάτ.· <i>κόλακες ἀκούουσι</i>, σε Δημ.<br /><b class="num">3.</b> με αιτ. πράγμ., <i>ἀκ. [[κακά]]</i>, [[ακούω]] να λέγονται [[κακά]] [[εναντίον]] μου από κάποιον, σε Αριστοφ.· <i>φήμας κακὰς ἤκουσεν</i>, σε Ευρ. | |lsmtext='''ἀκούω:''' (√<i>ΑΚΟϜ</i>), [ᾰ]· Επικ. παρατ. [[ἄκουον]]· μέλ. [[ἀκούσομαι]] (Ενεργ. [[τύπος]] <i>ἀκούσω</i> μόνο σε μεταγεν. συγγραφείς)· αόρ. αʹ [[ἤκουσα]], Επικ. [[ἄκουσα]]· παρακ. [[ἀκήκοα]], Λακων. [[ἄκουκα]]· υπερσ. [[ἠκηκόειν]]· αρχ. Αττ. [[ἠκηκόη]], Ιων. [[ἀκηκόειν]] — Μέσ., Επικ. παρατ. <i>ἀκούετο</i>, αόρ. αʹ <i>ἠκουσάμην</i> — Παθ. μέλ. <i>ἀκουσθήσομαι</i>, αόρ. αʹ [[ἠκούσθην]], παρακ. [[ἤκουσμαι]]·<br /><b class="num">I. 1.</b> [[ακούω]], σε Όμηρ. κ.λπ. — Συντάσσεται [[κυρίως]] με αιτ.του πράγματος που ακούστηκε, με γεν. του προσώπου από το οποίο ακούστηκε [[κάτι]], [[ταῦτα]] Καλυψοῦς [[ἤκουσα]], σε Ομήρ. Οδ.· η γεν. προσ. μπορεί να παραληφθεί, <i>ἀκήκοας λόγον</i>, σε Σοφ. ή και η αιτ. πράγμ., <i>ἄκουε τοῦ θανόντος</i>, στον ίδ.· [[συχνά]] όμως με γεν. πράγμ., έχω ακούσει για [[κάτι]].<br /><b class="num">2.</b> με γεν. αντικειμ., [[ακούω]] για, [[ακούω]] να λένε για, <i>ἀκ. πατρός</i>, σε Ομήρ. Οδ.· ομοίως και με αιτ., στο ίδ.· ομοίως, ἀκ. [[περί]] τινος.<br /><b class="num">3.</b> το [[πρόσωπο]] από το οποίο γίνεται αντιληπτό [[κάτι]] παίρνει πρόθ., ἀκούειν τι ἀπό, <i>ἔκ</i>, [[παρά]], [[πρός]] τινος, σε Ομήρ. Ιλ., Αττ.<br /><b class="num">II.</b> [[γνωρίζω]] εξ ακοής, [[εἴ που]] ἀκούεις, σε Ομήρ. Οδ.· ομοίως και σε Πλάτ. κ.λπ.<br /><b class="num">III.</b> απόλ., [[ακούω]], [[προσέχω]], [[δίνω]] [[προσοχή]], στην [[αρχή]], στο [[ξεκίνημα]] διακήρυξης ή αγγέλματος ἀκούετε [[λεῴ]], ακούστε προσεκτικά, άνθρωποι.<br /><b class="num">IV.</b>αφουγκράζομαι, [[προσέχω]] σε, [[δίνω]] [[προσοχή]], σε Ομήρ. Ιλ.<br /><b class="num">2.</b> [[υπακούω]], με γεν. ή σπανιότερα με δοτ., στο ίδ.<br /><b class="num">3.</b> [[ακούω]] και [[καταλαβαίνω]], [[εννοώ]], <i>κλύοντες οὐκ ἤκουον</i>, σε Αισχύλ.<br /><b class="num">V.</b> με Παθ. [[σημασία]] μαζί με επίρρ., [[ακούω]] τον εαυτό μου να αποκαλείται με θετικό ή αρνητικό τρόπο, όπως το Λατ. audire, [[κακῶς]] ἀκ. [[πρός]] τινος, κακολογούμαι από κάποιον, σε Ηρόδ.· <i>εὖ</i>, [[κακῶς]], <i>ἄριστα ἀκ</i>., Λατ. [[bene]], [[male]] audire, στον ίδ., Αττ.<br /><b class="num">2.</b> με ουσ., ἀκούειν [[κακός]], [[καλός]], σε Σοφ., Πλάτ.· <i>κόλακες ἀκούουσι</i>, σε Δημ.<br /><b class="num">3.</b> με αιτ. πράγμ., <i>ἀκ. [[κακά]]</i>, [[ακούω]] να λέγονται [[κακά]] [[εναντίον]] μου από κάποιον, σε Αριστοφ.· <i>φήμας κακὰς ἤκουσεν</i>, σε Ευρ. | ||
}} | |||
{{elru | |||
|elrutext='''ἀκούω:''' (ᾰ) (fut. [[ἀκούσομαι]], aor. [[ἤκουσα]] - эп.-дор., aor. [[ἄκουσα]] с ᾱκ и ᾰκ, pf. [[ἀκήκοα]] - дор. [[ἄκουκα]], ppf. [[ἠκηκόειν]] и [[ἠκηκόη]] - ион. [[ἀκηκόειν]] и ἀκηκόη; pass.: fut. ἀκουσθήσομαι, aor. [[ἠκούσθην]] pf. [[ἤκουσμαι]]; редко med.)<br /><b class="num">1)</b> слышать: ἀ. τινός Hom., Her., Xen.: слышать кого-л.; ἀ. τι и τινός Hom., Trag., Xen., Plat.: слышать что-л. или о чем-л.; [[χαλεπῶς]] ἤκουέ τι Plut. ему тяжело было слышать что-л.; ἀ. τί τινος Hom., τι ἔκ τινος Hom., τι πρός τινος Hom., Her., Soph., τι [[παρά]] τινος Xen., Plat. и τι [[ἀπό]] τινος Thuc., реже τινός τινος Hom., Dem. и τι [[ὑπό]] τινος Xen. слышать что-л. (о чем-л.) от кого-л.; ἀ. τινός и περί τινος Hom., Thuc., Xen. или τινά Arph. слышать (узнавать) про кого(что)-л.; τοῦτον γὰρ [[οὖν]] ἀκήκοας Arph. ты ведь про него слышал;<br /><b class="num">2)</b> слышать (в прошлом), знать понаслышке: ἔξοιδ᾽ ἀκούων Soph. я знаю понаслышке; ὡς [[οὕτω]] γε или ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι Plat. как слышно, как говорят;<br /><b class="num">3)</b> слушать (τινός Diog. L.): οὗ καὶ σὺ ἀκήκοας Plat. (Перикл), слушателем которого ты сам был;<br /><b class="num">4)</b> благосклонно выслушивать, внимать: ἀκοῦσαί τινος εὐξαμένου Hom. или κατευγμάτων τινός Eur. внять чьим-л. мольбам;<br /><b class="num">5)</b> слушаться, повиноваться (τινός Hom., Aesch., Her., Dem., Plut.): ἀκούει οὐδὲν οὐδεὶς οὐδενός Eur. никто ни в чем никому не повинуется;<br /><b class="num">6)</b> слышать, понимать: κλύοντες οὐκ ἤκουον Aesch. они слушали, но не понимали;<br /><b class="num">7)</b> узнавать (ἐκ βιβλίου Plat.): οἱ ἀκούοντες Polyb. читатели;<br /><b class="num">8)</b> выслушивать про себя (что-л.), т. е. слыть, считаться (кем-л.) (ср. лат. [[bene]] или [[male]] audire): [[κακῶς]] ἀ. πρός τινος Her., [[ὑπό]] τινος Lys. и [[παρά]] τινι Polyb., Plut.; иметь дурную славу у кого-л.; [[πᾶν]] [[ῥῆμα]] καὶ πᾶσαν φωνὴν ἀ. Polyb. подвергаться всевозможным поношениям; πᾶσιν ἐν Ἀργείοισιν ἤκουες [[τάδε]] Eur. так говорили о тебе все аргивяне; Ἀργεῖοι ἤκουον μουσικὴν εἶναι Ἑλλήνων πρῶτοι Her. аргивяне слыли первыми музыкантами среди греков; [[εἴπερ]] ὄρθ᾽ ἀκούεις πάντ᾽ ἀνάσσων Soph. если тебя правильно называют владыкой мира. | |||
}} | }} | ||
