3,252,128
edits
φάσσα: Difference between revisions
From LSJ
m
no edit summary
m (Text replacement - "mdlsjtxt=!" to "mdlsjtxt=") |
mNo edit summary |
||
| Line 31: | Line 31: | ||
|mdlsjtxt=[[φάσσα]], αττιξ [[φάττα]], ἡ,<br />a [[wild]] [[pigeon]], ringdove, Ar. | |mdlsjtxt=[[φάσσα]], αττιξ [[φάττα]], ἡ,<br />a [[wild]] [[pigeon]], ringdove, Ar. | ||
}} | }} | ||
[[File:Columba palumbus -Quinton, Birmingham, England -head-8.jpg|thumb|Columba palumbus -Quinton, Birmingham, England -head-8]] | |||
==Wikipedia EL== | |||
Η φάσσα είναι πτηνό της οικογενείας των Περιστεριδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Columba palumbus και περιλαμβάνει 5 υποείδη. | |||
Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος Columba palumbus palumbus. | |||
Η επιστημονική ονομασία του γένους Columba, είναι λατινική και αντιστοιχεί ακριβώς στην ελληνική λέξη Περιστέρι. Η ονομασία φάσσα έχει αρχαϊκή προέλευση αλλά είναι αγνώστου ετυμολογίας:. | |||
H φάσσα είναι μερικώς μεταναστευτικό είδος με ευρεία κατανομή σε περιοχές του Παλαιού Κόσμου, από τις ακτές του Ατλαντικού (Μαρόκο, Πορτογαλία, Ιρλανδία, μέχρι ανατολικά στη Σιβηρία και, βόρεια μέχρι τις 67 μοίρες γεωγραφικό πλάτος, περίπου). Στην Ευρώπη, απαντάται σε όλη την επικράτεια εκτός από την Ισλανδία και τη βόρεια Σκανδιναβία. Ένα είδος είναι ενδημικό των Αζορών, ενώ κάποτε υπήρχε ένα ακόμη ενδημικό, στη νήσο Μαδέιρα, το οποίο όμως έχει σήμερα εξαφανιστεί. | |||
==Wikipedia EN== | |||
The common wood pigeon (Columba palumbus) is a large species in the dove and pigeon family. It belongs to the genus Columba and, like all pigeons and doves, belongs to the family Columbidae. It is locally known in southeast England as the "culver"; This name has given rise to several areas known for keeping pigeons to be named after it, such as Culver Down. | |||
The genus name Columba is the Latin word meaning "pigeon, dove", whose older etymology comes from the Ancient Greek κόλυμβος (kolumbos), "a diver", from κολυμβάω (kolumbao), "dive, plunge headlong, swim". Aristophanes (Birds, 304) and others use the word κολυμβίς (kolumbis), "diver", for the name of the bird, because of its swimming motion in the air. The specific epithet palumbus is derived from the Latin palumbes, "wood pigeon". | |||
==Wikipedia DE== | |||
[[File:Columba palumbus 1 (Marek Szczepanek).jpg|thumb|Columba palumbus 1 (Marek Szczepanek)]] | |||
Die Ringeltaube (Columba palumbus) ist eine Vogelart aus der Familie der Tauben (Columbidae). Sie ist die größte Taubenart Mitteleuropas und besiedelt weite Teile der Paläarktis von Nordafrika, Portugal und Irland nach Osten bis Westsibirien und Kaschmir. Auffällige Merkmale sind die weißen Flügelbänder und der weiße Halsstreifen. Ringeltauben, im deutschsprachigen Raum auch Waldtauben genannt, bewohnen bewaldete Landschaften aller Art, aber auch Alleen, Parks und Friedhöfe, heute auch bis in die Zentren der Städte. Die Ernährung erfolgt wie bei den meisten Arten der Familie fast ausschließlich pflanzlich. Die Ringeltaube ist je nach geografischer Verbreitung Standvogel, Teilzieher oder überwiegend Kurzstreckenzieher und verbringt den Winter vor allem in West- und Südwesteuropa. Die Art ist trotz der starken Bejagung in vielen Ländern ein häufiger Brutvogel und in Europa nicht gefährdet. | |||
==Wikipedia FR== | |||
Le Pigeon ramier (Columba palumbus) ou Palombe est la plus grande et la plus commune des espèces de pigeons européens : il pèse de 460 à 570 grammes, son envergure est de 75 à 80 centimètres et sa longueur de 40 à 42 centimètres. Il est répandu aussi bien en forêt que dans les milieux urbains ou ruraux. La colonisation des grandes villes est plus récente que celle réalisée par le pigeon biset. Les pigeons ramiers reviennent au nid initial de génération en génération pendant des dizaines d'années. | |||
Les populations ouest-européennes du pigeon ramier sont erratiques et sédentaires, tandis que les populations du nord et de l'est de l’Europe sont migratrices. La population britannique ne quitte son île qu'exceptionnellement à l'occasion, rarissime, d'un enneigement prolongé. | |||
Les populations migratrices au long cours franchissent les Pyrénées pour hiverner dans la péninsule Ibérique, où elles s'alimentent de glands dans les « dehesas ». Ce sont ces populations migratrices au long cours qui supportent l'essentiel de la pression de chasse lors de leur migration à l'automne et, depuis quelques années, sur leurs lieux de stationnement hivernal. Elles sont en forte diminution, tandis que les populations « erratico-sédentaires » semblent se maintenir ou progresser. | |||
