γέλως: Difference between revisions

|lstext='''γέλως''': Αἰολ. [[γέλος]] (ὡς [[ἔρος]] ἀντὶ [[ἔρως]], Γρηγ. Κ. 608), ὁ· γεν. γέλωτος, δοτ. γέλωτι, Ἐπ. γέλῳ, Ὀδ. Σ. 100· αἰτιατ. γέλωτα, ποιητ. γέλων, ἴδε κατωτέρ. (αἰτιατ. γέλω ἀναγινώσκεται ἔν τισι χωρίοις τῆς Ὀδυσσείας, ἴδε κατωτ., ἀλλ’ [[οὐδαμοῦ]] μετὰ βεβαιότητος)·- πληθ. γελώτων Πλάτ. Νόμ. 732C. ([[γελάω]]). Ὡς παρ’ ἡμῖν, γέλῳ ἔκθανον Ὀδ. Σ. 100· γέλωτα… παρέχουσαι (διάφ. γραφ. γέλω τε) Υ. 8, πρβλ. Ἀριστοφ. Ἱππ. 319, κτλ.· ἄσβεστον γέλον ὦρσεν (διάφ. γραφ. γέλω) Ὀδ. Υ. 346· ἄσβεστος δ’ ἄρ’ ἐνῶρτο [[γέλως]]… θεοῖσι Ἰλ. Α. 599, πρβλ. Ὀδ. Θ. 326· γέλων δ’ ἑτάροισιν ἔτευχεν Σ. 350· γέλων δ’ ἔθηκε συνδείπνοις Εὐρ. Ἴωνι 1172· γέλωτα ποιεῖν, κινεῖν, παρασκευάζειν, μηχανᾶσθαι, κτλ., Ξεν. Κύρ. 2. 2, 11, Συμπ. 1, 14, κτλ.· γέλων ξυντιθέναι, γέλωτα ἄγειν Σοφ. Αἴ. 303, 382· [[ὡσαύτως]], [[γέλως]] ὄρνυται (ἴδε ἀνωτ.)· γ. ἔχειν τινὰ Ὀδ. Θ. 344· γ. γίγνεται, Ἀττ.· καταρρήγνυται Ἀθήν 511C·- κατέχειν γέλωτα Ξεν. Κύρ. 2. 2, 5, κτλ.· οὗ γέλωτα δεῖ σ’ [[ὀφλεῖν]] Εὐρ. Μηδ. 404, πρβλ. Ἀριστοφ. ἐν Mein. Κωμ. Ἀποσπ. 2. 1176·- ἐπὶ γέλωτι, [[ὅπως]] προκαλέσῃ τις γέλωτα, Ἡρόδ. 9. 82, Ἀριστοφ. Βατρ. 404· γέλωτος ἄξια, γελοῖα, Εὐρ. [[Ἡρακλ]]. 507· ἅμα ἢ σὺν γέλωτι Πλάτ. Νόμ. 789D, Ξεν. Ἀν. 1. 2, 17· μετὰ γέλωτος Ἀντιφ. Λημν. 2. 6· ἐν γέλωτι, ἐν ἀστεϊσμῷ, Πλούτ. 2. 124D· ἐπίθετα: ἄσβεστος (ἴδε ἀνωτ.)· πολὺς γ., ἠχηρός, Ξεν. Κύρ. 2. 3, 18, κτλ. (ἐνῷ τὸ πλατὺς γ., [[ὅπερ]] ὁ Θωμ. Μάγ. συνιστᾷ ὡς ἀττικώτερον, εὑρίσκεται παρὰ Συνεσ. 188C, ἀλλὰ πρβλ. [[κατάγελως]])· [[μέγας]], ἰσχυρὸς γ. Πλάτ. Πολιτ. 295Ε, Πολ. 388Ε· Σαρδόνιος γ. (ἴδε ἐν λ. Σαρδόνιος)· [[Αἰάντειος]] γ., κακός, δυσμενὴς [[γέλως]], Παροιμιογρ. 2) μεταφ. ἐπὶ κυμάτων (πρβλ. [[γέλασμα]]), Ὀππ. Ἁλ. 4. 334. ΙΙ. [[αἰτία]] διὰ γέλωτα, [[ὑπόθεσις]] γέλωτος, ὕλη διὰ γέλωτα, γ. γίγνομαί τινι Σοφ. Ο. Κ. 902· ταῦτ’ οὐ γ. κλύειν ἐμοὶ Εὐρ. Ἴωνι 528· γέλωτα τίθεσθαι ἢ ἀποδεῖξαί τι Ἡρόδ. 3. 29., 7. 209, Πλάτ. Θεαιτ. 166Α· εἰς γ. τρέπειν, ἐμβάλλειν Θουκ. 6. 35, Δημ. 151. 19· ἐν γέλωτι ποιεῖσθαί τι Λουκ. Ἱστ. Συγγρ. 32, κτλ.· γ. ἔσθ’ ὡς χρώμεθα τοῖς πράγμασι Δημ. 47. 6· ὅσα γάρ…, [[πλείων]] ἐστὶ γ. τοῦ μηδενὸς ὁ αὐτ. 185. 18. ΙΙΙ. [[κοιλότης]] ἐν τῇ παρειᾷ κατὰ τὸν γέλωτα, πρβλ. [[γελασῖνος]].

|elrutext='''γέλως:''' ωτος ὁ (dat. γέλωτι - эп. [[γέλῳ]] или [[γέλω]], acc. γέλωτα - эп. [[γέλω]], поэт. [[γέλων]]; gen. pl. γελώτων)<br /><b class="num">1)</b> смех ([[ἄσβεστος]] Hom.; [[πολύς]] Xen.; [[ἰσχυρός]] Plat.; [[μῶρος]] Plut.): γέλωτα ([[γέλων]]) παρέχειν Hom., Xen., τιθέναι Eur., κινεῖν Xen., ποιεῖν Xen., Plat. и παρασκευάζειν Plat. возбуждать или вызывать смех; σὺν γέλωτι Xen., [[ἅμα]] γέλωτι Plat. и μετὰ γέλωτος Plut. со смехом, смеясь; ἐπὶ γέλωτι Her., Arph. для смеха, шутки ради; ἐν γέλωτι Plut. в шутку; γέλωτ᾽ ὀφλήσειν Arph. навлечь на себя насмешки;<br /><b class="num">2)</b> предмет насмешек, посмешище: γέλωτά τινα (τι) τίθεσθαι Her. или ἀποδεῖξαι Plat., εἰς (ἐς) γέλωτά τι τρέπειν Arph. или ἐμβαλεῖν Dem. и ἐν γέλωτι ποιεῖσθαί τι Luc. сделать кого(что)-л. посмешищем, поднять кого(что)-л. на смех; [[πλείων]] ἐστὶ γ. τοῦ μηδενός Dem. смехотворнее этого нет ничего; γ. ἐγὼ γένωμαι [[τῷδε]] Soph. он стал бы смеяться надо мной.