ἀϋτέω: Difference between revisions

|lstext='''ἀϋτέω''': [ῡ], ἐν χρήσει παρ᾿ Ὁμ. μόνον ἐν τῷ γ΄ προσ. τοῦ παρατ. καὶ παρὰ τοῖς Ἀττ. ποιηταῖς ([[οὐδαμοῦ]] παρὰ Σοφ.) μόνον κατ᾿ ἐνεστ. καὶ παρατ.· ἠΰτησα Νόνν. Δ. 11. 185, Ἐπιγράμμ. Ἑλλ. 995. 7, πρβλ. [[ἐπαϋτέω]] (αὒω, [[κραυγάζω]]). Βοῶ, [[κράζω]] μεγάλῃ τῇ φωνῇ, «χουϊάζω», μακρὸν ἀΰτει, «μέγα ἐβόα» (Σχόλ.) , Ἰλ. Υ. 50· καὶ μέγ᾿ ἀΰτει Φ. 582· κληδὼν ἀϋτεῖ Αἰσχύλ. Ἀγ. 927· ― μετὰ συστοίχ. αἰτιατ., βοὰν ἀϋτῶ Εὐρ. Ἑκ. 1092· τοιαῦτ᾿ ἀϋτεῖ Αἰσχυλ. Θηβ. 284· ἀϋτεῖ δ᾿ ὀξὺ ὁ αὐτ. Πέρσ. 1059· τί τινι Εὐρ. Ἠλ. 757, κτλ. 2) μετ᾿ αἰτ. προσ., καλῶ, «φωνάζω», ἀΰτει πάντας ἀρίστους Ἰλ. Λ. 258, Εὐρ. Ἱππ. 168· τί Ζῆν ἀϋτεῖς; τὶ ἐπικαλεῖσαι τὸν Δία; Ἀριστοφ. Λυσ. 717· ― μετ᾿ αἰτ. προσ. καὶ ἀπαρεμφ., ὑμᾶς δ᾿ ἀϋτῶ... κοιμίσαι [[ξίφη]] Εὐρ. Ρῆσ. 668. 3) ἐπὶ πραγμάτων, ἴδε ἐν λ. αὗος Ι.