ὑπάρχω: Difference between revisions

|lstext='''ὑπάρχω''': μέλλ. -ξω· ἀόρ. ὑπῆρξα. - Παθ., πρκμ. ὑπῆργμαι καὶ Ἰωνικ. ἐν τῇ δοτ. πληθυντ. τῆς μετοχ. ὑπαργμένοισι ἀντὶ ὑπηργμένοισι, Ἡρόδ. 7. 11. Ἄρχομαι, [[κάμνω]] [[ἀρχήν]]. - Συντακτικῶς τίθεται: 1) ἀπολ., Ὀδ. Ω. 286, Εὐρ. Φοίν. 1223· ὑπάρχων ἠδίκεις αὐτοὺς Ἰσοκρ. 356Α· τὸν ὑπάρξαντα, τὸν ἀρξάμενον (τῆς ἔριδος), Δημ. 1350. 4, πρβλ. 1345. 7· ἀμύνεσθαι τοὺς ὑπάρξαντας Λυσί. 169. 44· ἀμυνομένους, μὴ ὑπάρχοντας Πλάτ. Γοργ. 456Ε· ὡς οὐχ ὑπάρχων ἀλλὰ τιμωρούμενος Μένανδρ. ἐν «Ὀλυνθίᾳ» 2· - [[οὕτως]] ἐν τῷ μέσ. τύπῳ, Πλάτ. Τίμ. 41C, Αἰλ. π. Ζ. 12. 41, κλπ. 2) μετὰ γεν., ἀρχὴν ποιοῦμαι, [[ἀρχίζω]], ἀδίκων ἔργων, ἀδικίης Ἡρόδ. 1. 5, 4. 1, πρβλ. Θουκ. 2. 74. κτλ.· πολλῶν κακῶν, μεγάλων ἀχέων Εὐρ. Φοίν. 1581, Ἀνδρ. 274, πρβλ. Ἡρ. Μαιν. 1169· ὑπ. τῆς ἐλευθερίας τῇ Ἑλλάδι Ἀνδοκ. 18. 34, πρβλ. Πλάτ. Μενέξ. 237Β - [[οὕτως]] ἐν τῷ μέσ. τύπῳ, ὑπ. τῆς ἀκμῆς, τῆς βαδίσεως Αἰλ. π. Ζ. 1. 20., 4. 34. 3) μετὰ μετοχ., ἄρχομαι ποιεῖν τι, ἐμὲ ὑπῆρξαν ἄδικα ποιεῦντες Ἡρόδ. 6. 133, πρβλ. 7. 8, 2., 9. 78· ὑπάρχει εὖ (ἢ κακῶς) ποιῶν τινα Ξενοφ. Ἀνάβ. 2. 3, 23., 5. 5, 9· δυνάμεθα νὰ ὑπονοήσωμεν μετοχὴν ἐν Θουκ. 2. 67· τοῖς αὐτοῖς ἀμύνεσθαι οἵσπερ οἱ Λακεδαιμόνιοι ὑπῆρξαν (ἐξυπακ. ἀμυνόμενοι), πρβλ. Αἰσχύλ. Χο. 1068. β) ἐν τῷ μέσ. τύπῳ μετ’ ἀπαρ., Αἰλ. π. Ζ. 14. 11. 4) μετ’ αἰτ., ὑπ. εὐεργεσίας εἴς τινα ἤ τινι, [[ἀρχίζω]] νὰ εὐεργετῶ τινα, Δημ. 431. 17, Αἰσχίν. 31, 31· ὑπ. τοῦτο (ἐξυπακ. τὸ παρακαλεῖν) Μένανδρ. ἐν Ἀδήλ. 236. - Παθητ., ὑπηρεσίαι ὑπηργμέναι εἴς τινα Αἰσχίν. 42. 23· τὰ παρὰ τῶν θεῶν ὑπηργμένα Δημ. 12. 1· τὰ ἔκ τινος ὑπαργμένα (Ἰων. ἀντὶ ὑπηργ-) Ἡρόδ. 7. 11· ὑπηργμένων πολλῶν κἀγαθῶν Ἀριστοφ. Λυσ. 1169· οὐδέν μοι ὑπῆρκτο εἰς αὐτὸν Ἀντιφῶν 136. 13· ἀνάξια τῶν εἰς ὑμᾶς ὑπηργμένων Λυσί. 164. 7· ἄξιον τῶν ὑπ., ἰσούμενον πρὸς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶχον πραχθῆ δι’ αὐτόν, Ἀριστ. Ἠθικ. Νικ. 8. 14, 4· - ἀπροσ., ὑπῆρκτο [[αὐτοῦ]], εἶχε γείνῃ ἀρχὴ [[αὐτοῦ]], Θουκ. 1. 93. Β. ἐν τῷ ἐνεργ. μόνον, [[ἀρχίζω]] νὰ [[ὑπάρχω]], ἀναφαίνομαι, παιδοβόροι μὲν πρῶτον μόχθοι Αἰσχύλ. Χο. 1068· [[ὅθεν]] εὐμάρει’ ὑπάρχοι πόρου Σοφ. Φιλ. 704, Δημ. 804. 22, Αἰσχίν. 25. 29. 2) ὡς καὶ νῦν, [[ὑπάρχω]], αὗταί τε δὴ αἱ [[νῆες]] τοῖσι Ἀθηναίοισι προποιηθεῖσαι ὑπῆρχον, ἤδη ὑπῆρχον, κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς τὰς ἑτέρας, ἃς ἔμελλον νὰ προσναυπηγήσωσι, Ἡρόδ. 7. 144· εἰ [[τοίνυν]] σφι χώρη γε μηδεμία ὑπῆρχε, ἐὰν ἐξ ἀρχῆς δὲν εἶχον οὐδεμίαν χώραν, ὁ αὐτ. 2. 15· ἔδει πρῶτον μὲν ὑπάρχειν πάντων ἰσηγορίαν Εὔπολ. ἐν «Χρυσῷ γένει» 3· ὑπαρχούσης μὲν [[τιμῆς]], παρούσης δὲ δυνάμεως Ξενοφ. Ἀγησ. 8. 1· τοῦτο δεῖ προσεῖναι, τὰ δ’ ἄλλα ὑπάρχει Δημ. 32. 20, πρβλ. 103. 6· ταὐτὰ ὑπ. αὐτῷ [[ἅπερ]] ἐμοὶ Ἀντιφῶν 136. 22, πρβλ. Λυσί. 122. 13· ὑμῖν... ἐλευθερίαν τε ὑπάρχειν καὶ Λακεδαιμονίων ξυμμάχοις κεκλῆσθαι Θουκ. 5. 9· -μετὰ γεν., οἴκοις δ’ ὑπάρχει τῶνδε, εὑρίσκεται ἱκανὴ [[ποσότης]] τούτων ἐν τῷ οἴκῳ, Αἰσχύλ. Ἀγ. 961, πρβλ. Πινδ. Π. 4. 366, Ξενοφ. Κύρ. Παιδ. 1. 5, 5· - [[συχν]]. ἐν τῇ μετοχ., ἡ ὑπάρχουσα [[οὐσία]], ἡ «εὑρισκομένη» [[περιουσία]], Ἰσοκρ. 8Α· τὰ ὑπ. ἁμαρτήματα Θουκ. 2. 92· ἐξέστω... ἀποδόσθαι τῆς ὑπαρχούσης [[τιμῆς]], εἰς τὴν τρέχουσαν τιμήν, Δημ. 926. 24· οἱ ὑπ. πολῖται, οἱ εὑρισκόμενοι πολῖται, ὁ αὐτ. 324. 6· τῆς φύσεως ὑπ., τῆς φύσεως οὔσης ὁποία [[εἶναι]], Ξεν. Κύρ. Παιδ. 6. 4, 4· - [[ὡσαύτως]], ὑπάρχον ἐστί τι Ἡρόδ. 5. 124. 3) [[ὄντως]] [[ὑπάρχω]], ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ φαίνομαι, Ἀριστ. περὶ Οὐρ. 2. 14, 17, Μετὰ τὰ Φυσ. 8. 2, 3· ἀθεώρητοι τῶν ὑπαρχόντων ὁ αὐτ. περὶ Γεν. κ. Φθορ. 1. 2, 10. 4) [[ἁπλῶς]], εἶμαι, πημονῆς δ’ [[ἅλις]] γ’ ὑπάρχει Αἰσχύλ. Ἀγ. 1656· τοῖσιν ἄγουσιν κλαύμαθ’ ὑπάρξει Σοφοκλ. Ἀντ. 932· καὶ μετὰ κατηγορουμένου, θησαυρὸς ἄν σοι [[παῖς]] ὑπῆρχ’ οὑμὸς Εὐρ. Ἑκ. 1229· τὸ [[χωρίον]] καρτερὸν ὑπ. Θουκ. 4. 4· ἀλλὰ καὶ παιδείας [[δεῖν]] φημι τῷ [[ταῦτα]] μέλλοντι δυνήσεσθαι καὶ φύσεως ἀγαθῆς ὑπάρξαι Ξεν. Οἰκ. 21. 11· κἂν σοφὸς ὑπάρχῃ Φιλήμ. ἐν Ἀδήλ. 15· μέγα ὑπ. τινί τι, [[μεγάλως]] ὠφελεῖ τινα, Δημ. 33. 27· - πολλῶν ὑπάρξει κῦρος... καλῶν = κυρώσει πολλὰ καλὰ Σοφ. Ἠλ. 919. 5) [[ἐνίοτε]] μετὰ μετοχῆς, σχεδὸν ὡς τὸ [[τυγχάνω]], τοιαῦτα [αὐτῷ] ὑπῆρχε ἐόντα Ἡρόδ. 1. 192· ὑπ. ἐχθρὸς ὢν Δημ. 526. 18 ὑπ. κεκτημένος ὁ αὐτ. 30. 15, πρβλ. 190, ἐν τέλ. 6) ὑπ. τινός, εἶμαι ἀπόγονός τινος, Διονύσ. Ἁλ. 2. 65. ΙΙ. ὡς τὸ [[ὑπόκειμαι]] ΙΙ. 2, [[ὑπόκειμαι]] ὡς βάσις, λαμβάνομαι ὡς δεδομένον, Πλάτ. Συμπ. 198D· τούτου ὑπάρχοντος, τούτων ὑπαρχόντων = quae cum ita sint, ὁ αὐτ. ἐν Τιμ. 30C, 29· τιθέναι ὡς ὑπάρχον ὁ αὐτ. Πολ. 458Α. ΙΙΙ. [[ἀνήκω]] εἴς τινα, ὑπάρχει τινί τι, ἔχει τίς τι, Ἡρόδ. 6. 109, κλπ.· τὸ μιμεῖσθαι πᾶσιν ὑπ. Θουκ. 2. 64, πρβλ. 4. 18· τὴν ὑπάρχουσαν ἀπ’ [[ἀλλήλων]] ἀμφοτέροις [σωτηρίαν] ὁ αὐτ. 6. 86· τῇ τέχνῃ ὑπάρχειν διδούς, ἀπονέμων ὡς ἰδιότητα τῆς τέχνης, Πλάτ. Φίληβ. 58C, πρβλ. Θεαίτ. 150B, C. 2) ἐπὶ προσώπων, ὑπ. τινί, εἶμαι ἀφωσιωμένος εἴς τινα, Ξεν. Ἀν. 1. 1, 4, Ἑλλ. 7. 5, 5, Δημ. 358. 7, κλπ.· καθ’ ὑμῶν ὑπάρξει ἐκείνῳ, θὰ [[εἶναι]] μετ’ ἐκείνου [[ἐναντίον]] ὑμῶν, Δημ. 377. 10, πρβλ. 22. 5. 3) ἐν τῇ λογικῇ τοῦ Ἀριστ. τὸ ὑπάρχειν σημαίνει τὴν ὕπαρξιν ἰδιοτήτων ἔν τινι ὑποκειμένῳ [[εἴτε]] φυσικῶν [[εἴτε]] τυχαίων, Μετὰ τὰ Φυσικ. 4. 30, 1· ὑπ. τινι = κατηγορεῖσθαί τινος [[αὐτόθι]] 1. 1, 3, περὶ Ἑρμην. 3, 2· ἐπί τινος [[αὐτόθι]] 2, 3· ὑπ’ τινὶ ζῴῳ δίποδι [[εἶναι]] Τοπικ. 2. 1, 3, κλπ. IV. [[συχν]]. ἐν τῷ οὐδ. πληθ. τῆς μετοχ., τὰ ὑπάρχοντα, 1) ἐν μέρει ἐπὶ τῆς σημασίας Ι, ὑπάρχουσαι περιστάσεις, ὑπάρχουσαι εὐκολίαι, Δημ. 18. 12· ἀπὸ τῶν ἀεὶ ὑπαρχόντων σφαλέντες Θουκ. 4. 18, πρβλ. 6. 33· πρὸς τὰ ὑπ. ὁ αὐτ. 6. 31· ἐκ τῶν ὑπ., κατὰ τὰς περιστάσεις, [[συμφώνως]] πρὸς τὰ μέσα τὰ ὁποῖα ἔχει τις, Ξεν. Ἀν. 6. 4, 9, Ἀριστ. Πολιτικ. 4. 1, 4· ὡς ἐκ τῶν ὑπ. Θουκ. 7. 76., 8. 1. 2) ἐν μέρει ἐπὶ τῆς σημασ. ΙΙΙ, τὰ ἀνήκοντα εἴς τινα, τὰ κτήματα ἢ ἡ [[περιουσία]] τινός, [[αὐτόθι]] 1. 70, 144, κλπ.· τὰ ἑκατέροις ὑπ. ὁ αὐτ. 1. 141· περὶ τῶν ὑπ. κινδυνεύειν Ἰσοκρ. 38Ε· καὶ ὡς οὐσιαστ., τὰ ὑπ’ [[αὐτοῦ]] Εὐαγγ. κατὰ Ματθ. κδ΄, 47· πρβλ. [[ἀναρρίπτω]] ΙΙ. V. ἀπροσ. ὑπάρχει, τὸ βέβαιον [[εἶναι]] ὅτι... μετ’ αἰτ. καὶ ἀπαρ., ὑπ. γάρ σε μὴ γνῶναί τινα Σοφ. Ἠλ. 1340 ὡς ὑπ. τοῦ ἔχειν... ὡς συμβαίνει τὸ [[πρᾶγμα]] ἐν σχέσει πρὸς τὸ ἔχειν, Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 3. 7, 12· περὶ τοὺς μαστοὺς ὑπεναντίως ὑπ. [[αὐτόθι]] 2. 1, 38. 2) ἐπιτρέπεται, [[εἶναι]] δυνατόν, μετὰ δοτ. καὶ ἀπαρ., ὑπ. μοι [[εἶναι]] ἢ ποιεῖν τι Θουκ. 7. 63, Ἀνδοκ. 22. 13, κλπ.· ὑπ. αὐτῇ εὐδαίμονι [[εἶναι]] Πλάτ. Φαίδων 81Α, πρβλ. Πρωτ. 345Α, Φαῖδρ. 240Β, κλπ.· [[ὡσαύτως]] [[ἄνευ]] δοτ., οὐχ ὑπ’ εἰδέναι Θουκ. 1. 32, πρβλ. Ἰσαῖον 66. 3, κλπ.· - ἀπολ., [[ὥσπερ]] ὑπῆρχε, ὅσον ἦτο δυνατόν, Θουκ. 3. 109. 3) ἐν τῷ οὐδ. τῆς μετοχ. ὡς τὰ ἐξόν, παρόν, κτλ., ὑπάρχον ὑμῖν πολεμεῖν Θουκ. 1. 124, Πλάτ. Συμπ. 217Α. Γ. εἶμαι [[ὕπαρχος]], [[ὑποδιοικητής]], [[ὑποστράτηγος]], Δίων Κ. 36. 19· τῷ... Ἀντωνίνῳ ὁ αὐτ. 71. 34. ΙΙ. [[λίαν]] ἀμφίβολ. ἐπὶ τῆς σημασίας τοῦ ἁπλοῦ ἄρχω, κυβερνῶ, διοικῶ· [[διότι]] ἐν Θουκ. 6. 87 ὁ Σχολιαστὴς πλημμελῶς ἑρμηνεύει, ἴδε Arnold. ἐν τόπῳ· ἐν δὲ Ἀριστ. Πολιτικ. 4. 4, 22, ὁ Schneid. διορθοῖ ἄρχειν ἐκ τοῦ 6. 2, 9.