3,274,216
edits
οὐκοῦν: Difference between revisions
From LSJ
m
Text replacement - "(?s)({{ls\n\|lstext.*}}\n)({{bailly.*}}\n)" to "$2$1"
m (Text replacement - "m’" to "m'") |
m (Text replacement - "(?s)({{ls\n\|lstext.*}}\n)({{bailly.*}}\n)" to "$2$1") |
||
| Line 12: | Line 12: | ||
{{pape | {{pape | ||
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0411.png Seite 411]] ist eine reine Schlußpartikel geworden, συλλογιστικόν, so daß οὐ nach den alten Gramm. παραπληρωματικόν ist, [[demnach]], [[folglich]]; das scheinbare Verschwinden der Negation bei solcher Übersetzung erklärt sich daraus, daß sich das Fragewort [[οὔκουν]] im Gebrauche so abschwächte, daß es allein gesetzt nur die natürliche, von selbst sich ergebende Folge bezeichnet, die, wie man erwartet, jeder zugiebt, οὐκοῦν, ἐπειδὰν πνεῦμα [[τοὐκ]] πρώρας ἀνῇ, [[τότε]] στελοῦμεν, wir werden also segeln, Soph. Phil. 635, was man auf die Frage στελοῦμεν· [[οὔκουν]], sc. στελοῦμεν, zurückführen kann, wir werden segeln, nicht wahr? vgl. [[οὐκοῦν]] [[ὅταν]] δὴ μὴ [[σθένω]] πεπαύσομαι, so werde ich demnach ruhen, wenn ich Richts vermag, Ant. 91, wo man wieder ein »nicht wahr?« zum Grunde liegend annehmen kann; vgl. 811 El. 789; ἀλλ' οὐκ ἔχει γὰρ δᾷδας· – [[οὐκοῦν]] κλαύσεται, so wird er also Schläge bekommen, Ar. Plut. 425; ib. 549 steht auch in der Frage [[οὐκοῦν]] [[δήπου]] τῆς πτωχείας πενίαν φαμὲν εἶναι ἀδελφήν; wir sagen »doch wohl«. – In Prosa, οὐκοῦν χρή, Plat. Rep. VIII, 559 a u. öfter. – Vgl. übrigens über den Unterschied Hermann zu Vig. p. 794 ff. | |ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0411.png Seite 411]] ist eine reine Schlußpartikel geworden, συλλογιστικόν, so daß οὐ nach den alten Gramm. παραπληρωματικόν ist, [[demnach]], [[folglich]]; das scheinbare Verschwinden der Negation bei solcher Übersetzung erklärt sich daraus, daß sich das Fragewort [[οὔκουν]] im Gebrauche so abschwächte, daß es allein gesetzt nur die natürliche, von selbst sich ergebende Folge bezeichnet, die, wie man erwartet, jeder zugiebt, οὐκοῦν, ἐπειδὰν πνεῦμα [[τοὐκ]] πρώρας ἀνῇ, [[τότε]] στελοῦμεν, wir werden also segeln, Soph. Phil. 635, was man auf die Frage στελοῦμεν· [[οὔκουν]], sc. στελοῦμεν, zurückführen kann, wir werden segeln, nicht wahr? vgl. [[οὐκοῦν]] [[ὅταν]] δὴ μὴ [[σθένω]] πεπαύσομαι, so werde ich demnach ruhen, wenn ich Richts vermag, Ant. 91, wo man wieder ein »nicht wahr?« zum Grunde liegend annehmen kann; vgl. 811 El. 789; ἀλλ' οὐκ ἔχει γὰρ δᾷδας· – [[οὐκοῦν]] κλαύσεται, so wird er also Schläge bekommen, Ar. Plut. 425; ib. 549 steht auch in der Frage [[οὐκοῦν]] [[δήπου]] τῆς πτωχείας πενίαν φαμὲν εἶναι ἀδελφήν; wir sagen »doch wohl«. – In Prosa, οὐκοῦν χρή, Plat. Rep. VIII, 559 a u. öfter. – Vgl. übrigens über den Unterschied Hermann zu Vig. p. 794 ff. | ||
}} | |||
{{bailly | |||
|btext=<i>adv.</i><br /><b>1</b> donc, eh bien donc, eh bien alors : [[οὐκοῦν]], [[ὅταν]] δὴ μὴ [[σθένω]], πεπαύσομαι SOPH eh bien alors, quand la force me manquera, je m'arrêterai ; <i>dans les propos. interrog.</i> et alors ? eh bien donc ?;<br /><b>2</b> <i>c.</i> [[οὖν]], donc, par suite.<br />'''Étymologie:''' [[οὐκ]], [[οὖν]] ; le sens nég. en apparence écarté subsiste au fond de l'ex. ci-dessus : [[οὐκοῦν]], [[ὅταν]] δὴ μὴ [[σθένω]], πεπαύσομαι, équivaut à [[ὅταν]] δὴ μὴ [[σθένω]], πεπαύσομαι· [[οὐκοῦν]] ; quand la force me manquera, je m'arrêterai, n’est-il pas vrai ? ou n’est-ce pas ? d'où, en renversant l'ordre des idées : eh bien alors, quand la force me manquera, je m'arrêterai. | |||
}} | }} | ||
{{ls | {{ls | ||
|lstext='''οὐκοῦν''': Ἐπίρρ. κατ’ ἀρχὰς ταὐτὸν τῷ [[οὔκουν]], ἀλλὰ ἀπώλεσε πᾶσαν ἀρνητικὴν δύναμιν (ἴδε κατωτ.), λοιπὸν [[ἑπομένως]], ἄρα, Λατ. ergo, igitur, itaque, συχν. παρ’ Ἀττ., [[οὐκοῦν]], [[ὅταν]] δὴ μὴ [[σθένω]], πεπαύσομαι Σοφ. Ἀντ. 91, πρβλ. 817, Φ. 639. Πλάτ., κτλ.· εἰρωνικῶς, [[οὐκοῦν]] ὑπόλοιπον δουλεύειν Δημ. 104. 13, πρβλ. Ἀριστοφ. Πλ. 1087· - [[οὐκοῦν]] οὐ; = [[οὔκουν]]; λοιπὸν ὄχι; Πλάτ. Φίληβ. 43D· [[οὕτως]], [[οὐκοῦν]] [[οὐδέ]]..; Δημ. -Παρ’ Αἰσχίν. 23. 1, δυνάμεθα νὰ γράψωμεν ἢ: [[οὔκουν]] μή... αὐτομολήσῃς, λοιπὸν μὴ αὐτομολήσῃς, ἢ [[οὐκοῦν]] μὴ… αὐτ. (= οὐ μὴ οὖν αὐτ.), λοιπὸν δὲν θὰ αὐτομολήσῃς. 2) ἐν ἐρωτήσεσι, λοιπόν; «τὸ λοιπόν;» Ξεν. Κύρ. 2. 4, 15, κτλ.· τὸ πλεῖστον εἰρωνικῶς, ὁ αὐτ. ἐν Ἀπομν. 4. 2, 20, Πλάτ. Πρωτ. 360Β-D. 3) ἐν ἀποκρίσεσι, βεβαίως ἀναμφιβόλως, Ἀριστοφ. Εἰρ. 364, πρβλ. Πλάτ. Πολιτ. 287C, 289D. - Ἡ διαφορὰ μεταξὺ [[οὔκουν]] καὶ [[οὐκοῦν]], καθ’ ἣν τὸ δεύτερον ἀπόλλυσιν ἐν τῇ χρήσει τὴν ἀρνητικὴν δύναμιν, σαφῶς ὁρίζεται ὑπὸ τῶν παλαιῶν γραμματικῶν, ἴδε Ἀμμών. ἐν λ., Α. Β. 57. 10., 525. 28. Ὁ Elmsl. ἐν Εὐρ. Ἡρακλ. 256 προτείνει τὴν καθαίρεσιν τῆς διαφορᾶς μεταξὺ [[οὔκουν]] (ὄχι λοιπὸν) καὶ [[οὐκοῦν]] (λοιπόν), καὶ συνιστᾷ τὴν διῃρημένην γραφὴν οὐκ οὖκ ἁπανταχοῦ, μετὰ τοῦ ἐρωτηματικοῦ σημείου ἢ [[ἄνευ]] [[αὐτοῦ]] κατὰ τὴν ἔννοιαν. Ἀλλ’ ἂν καὶ παρὰ τοῖς ἀρχαιοτάτοις συγγραφεῦσιν ἑκατέρα [[λέξις]] ἀείποτε διετήρει τὴν ἰδίαν αὑτῆς σημασίαν καὶ δύναμιν, [[ὅμως]] τοιοῦτον κανόνα δὲν δυνάμεθα ἁπανταχοῦ νὰ ἐφαρμόσωμεν, [[οἷον]] [[ὅπου]] τὸ [[οὐκοῦν]] κεῖται μετὰ προστακτ., [[οὐκοῦν]] ἱκανῶς ἐχέτω, ἂς ἀρκέσῃ λοιπὸν τοῦτο, Πλάτ. Φαῖδρ. 274Β, πρβλ. Λουκ. Νεκρ. Διάλ. 23. 3· καὶ ἡ [[προσθήκη]] τοῦ ἀρνητ. οὐ (ἴδε ἀνωτ. 1) σημαίνει ὅτι τὸ [[οὐκοῦν]] ἀπώλεσε τὴν ἀρνητικὴν αὑτοῦ δύναμιν. | |lstext='''οὐκοῦν''': Ἐπίρρ. κατ’ ἀρχὰς ταὐτὸν τῷ [[οὔκουν]], ἀλλὰ ἀπώλεσε πᾶσαν ἀρνητικὴν δύναμιν (ἴδε κατωτ.), λοιπὸν [[ἑπομένως]], ἄρα, Λατ. ergo, igitur, itaque, συχν. παρ’ Ἀττ., [[οὐκοῦν]], [[ὅταν]] δὴ μὴ [[σθένω]], πεπαύσομαι Σοφ. Ἀντ. 91, πρβλ. 817, Φ. 639. Πλάτ., κτλ.· εἰρωνικῶς, [[οὐκοῦν]] ὑπόλοιπον δουλεύειν Δημ. 104. 13, πρβλ. Ἀριστοφ. Πλ. 1087· - [[οὐκοῦν]] οὐ; = [[οὔκουν]]; λοιπὸν ὄχι; Πλάτ. Φίληβ. 43D· [[οὕτως]], [[οὐκοῦν]] [[οὐδέ]]..; Δημ. -Παρ’ Αἰσχίν. 23. 1, δυνάμεθα νὰ γράψωμεν ἢ: [[οὔκουν]] μή... αὐτομολήσῃς, λοιπὸν μὴ αὐτομολήσῃς, ἢ [[οὐκοῦν]] μὴ… αὐτ. (= οὐ μὴ οὖν αὐτ.), λοιπὸν δὲν θὰ αὐτομολήσῃς. 2) ἐν ἐρωτήσεσι, λοιπόν; «τὸ λοιπόν;» Ξεν. Κύρ. 2. 4, 15, κτλ.· τὸ πλεῖστον εἰρωνικῶς, ὁ αὐτ. ἐν Ἀπομν. 4. 2, 20, Πλάτ. Πρωτ. 360Β-D. 3) ἐν ἀποκρίσεσι, βεβαίως ἀναμφιβόλως, Ἀριστοφ. Εἰρ. 364, πρβλ. Πλάτ. Πολιτ. 287C, 289D. - Ἡ διαφορὰ μεταξὺ [[οὔκουν]] καὶ [[οὐκοῦν]], καθ’ ἣν τὸ δεύτερον ἀπόλλυσιν ἐν τῇ χρήσει τὴν ἀρνητικὴν δύναμιν, σαφῶς ὁρίζεται ὑπὸ τῶν παλαιῶν γραμματικῶν, ἴδε Ἀμμών. ἐν λ., Α. Β. 57. 10., 525. 28. Ὁ Elmsl. ἐν Εὐρ. Ἡρακλ. 256 προτείνει τὴν καθαίρεσιν τῆς διαφορᾶς μεταξὺ [[οὔκουν]] (ὄχι λοιπὸν) καὶ [[οὐκοῦν]] (λοιπόν), καὶ συνιστᾷ τὴν διῃρημένην γραφὴν οὐκ οὖκ ἁπανταχοῦ, μετὰ τοῦ ἐρωτηματικοῦ σημείου ἢ [[ἄνευ]] [[αὐτοῦ]] κατὰ τὴν ἔννοιαν. Ἀλλ’ ἂν καὶ παρὰ τοῖς ἀρχαιοτάτοις συγγραφεῦσιν ἑκατέρα [[λέξις]] ἀείποτε διετήρει τὴν ἰδίαν αὑτῆς σημασίαν καὶ δύναμιν, [[ὅμως]] τοιοῦτον κανόνα δὲν δυνάμεθα ἁπανταχοῦ νὰ ἐφαρμόσωμεν, [[οἷον]] [[ὅπου]] τὸ [[οὐκοῦν]] κεῖται μετὰ προστακτ., [[οὐκοῦν]] ἱκανῶς ἐχέτω, ἂς ἀρκέσῃ λοιπὸν τοῦτο, Πλάτ. Φαῖδρ. 274Β, πρβλ. Λουκ. Νεκρ. Διάλ. 23. 3· καὶ ἡ [[προσθήκη]] τοῦ ἀρνητ. οὐ (ἴδε ἀνωτ. 1) σημαίνει ὅτι τὸ [[οὐκοῦν]] ἀπώλεσε τὴν ἀρνητικὴν αὑτοῦ δύναμιν. | ||
}} | }} | ||
{{StrongGR | {{StrongGR | ||
