Anonymous

Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

προσήκω: Difference between revisions

From LSJ

προσήκω (view source)

Revision as of 08:35, 2 October 2022

No change in size ,  2 October 2022
m
Text replacement - "(?s)({{ls\n\|lstext.*}}\n)({{bailly.*}}\n)" to "$2$1"
m (Text replacement - "d’" to "d'")
m (Text replacement - "(?s)({{ls\n\|lstext.*}}\n)({{bailly.*}}\n)" to "$2$1")
Line 12: Line 12:
{{pape
{{pape
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0764.png Seite 764]] [[bis irgendwohin kommen]], reichen, sich bis irgendwohin erstrecken, herankommen; [[χρεία]] προσήκει, Aesch. Pers. 139; [[εἴπερ]] ὡς φίλοι προσήκετε, Soph. Phil. 229; O. C. 35; ἐνταῦθ' ἐλπίδος προσήκομεν, Eur. Or. 692. – Gew. übertr., bes. impers., προσήκει [[πρός]] τινα, es geht Einen an, hat Bezug auf ihn, Her. 8, 100, εἰ δὲ τῷ ξένῳ τούτῳ προσήκει Λαΐῳ τι συγγενές, Soph. O. R. 814, wenn irgend eine Verwandtschaft sich bis auf ihn erstreckt; προσήκει μοί τινος, mir kommt ein Antheil davon zu,[[ ich habe Theil daran]], Lys. 6, 38; [[οὐδέν]] μοι προσήκει τινός, ich habe keinen Theil daran, es geht mich nicht an, Xen. An. 3, 1, 31; vgl. Plat. Phaed. 88 b; ᾡ [[μήτε]] μέσου [[μήτε]] μερῶν προσήκει, Parm. 138 d; προσήκει οὐδενὶ ἀρχῆς, Xen. Cyr. 8, 1, 37; aber gew. c. dat., es <b class="b2">kommt Einem zu, paßt oder schickt sich für ihn</b>, οἷς προσῆκε πενθῆσαι τριχί, Aesch. Ch. 171; τῷ γὰρ προσήκει [[πλήν]] γ' ἐμοῦ καὶ σοῦ τάδε, Soph. El. 897; οὐ σοὶ προσήκει τήνδε προσφωνεῖν φάτιν, 1204; μῶν προσῆκέ σοι, Eur. I. T. 550; βελτίονί σοι προσήκει [[γενέσθαι]], Plat. Phaedr. 233 a; Gorg. 479 e; ὡς ἀγαθοῖς ὑμῖν προσήκει εἶναι, Xen. An. 3, 2, 11; ἃ ἱππάρχῳ προσῆκεν [[εἰδέναι]], de re equ. 12, 15; vgl. εἴθ' ὑμᾶς προσῆκεν ἐκ τῆς χώρας ἀπιέναι εἴθ' ἡμᾶς, An. 7, 7, 18, worauf sich die Bemerkung des Thom. Mag. bezieht: τὸ προσῆκεν ἀντὶ τοῦ προσήκει λαμβανόμενον Ἀττικόν ἐστιν, wie wir sagen: es ziemte sich, du müßtest, für »es ziemt sich, du mußt«. – Auch mit acc. c. int., οὔ σε προσήκει τὸ [[μέλημα]] λέγειν, Aesch. Ag. 1530; τί γὰρ προσήκει κατθανεῖν σ' ἐμοῦ μέτα, Eur. O. 1071; τούτους προσήκει τῶν [[πόλεων]] ἄρχειν, Plat. Gorg. 491 d; Lys. 301 c; er vrbdt auch ὡς νῦν ὁ τυχὼν καὶ οὐδὲν προσήκων ἔρχεται ἐπ' αὐτό, der Nichts damit zu thun hat, sich nicht dazu paßt, u. braucht προσῆκον absolut, da es sich ziemt, paßt, Crat. 397 b, vgl. Theaet. 196 c; πολὺ δή που ἡμᾶς προσήκει ἀμείνονας εἶναι, Xen. An. 3, 2, 15; Folgde; – οἱ προσήκοντες, die [[Verwandten]], τοῖς κυρίοισι καὶ προσήκουσι, Aesch. Ch. 678; u. vollständiger οἱ προσήκοντες γένει, Eur. Med. 1304; vgl. Ar. Ran. 697; Her. 1, 216; Plat. Legg. IX, 874 a u. öfter; auch ὀνόματι μόνον προσήκοντας, Conv. 179 c, nur dem Namen nach verwandt; φιλίᾳ, Xen. Cyr. 8, 7, 23; – τὸ προσῆκον, häufiger τὰ προσήκοντα, das Geziemende, Obliegende, die Pflicht, ἐκτὸς τοῦ προσήκοντος, Eur. Heracl. 215; μακρότερα τοῦ προσήκοντος ἐρωτᾶν, Plat. Crat. 413 a; auch τὸ προσῆκον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι, Rep. I, 332 c; τὴν προσήκουσαν ἀρετὴν ἑκάστῳ γένει, Critia. 110 c; τὰ προσήκοντα πράττειν καὶ περὶ θεοὺς καὶ περὶ ἀνθρώπους, Gorg. 507 a; Xen. Cyr. 3, 3, 1. 5, 2, 22; Isocr. 4, 76 setzt τὰ μηδὲν προσήκοντα dem ἴδια entgegen; u. ähnl. Thuc. τὰς προσηκούσας ἀρετὰς μὴ αἰσχῦναι, domesticas virtutes, 4, 33.
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0764.png Seite 764]] [[bis irgendwohin kommen]], reichen, sich bis irgendwohin erstrecken, herankommen; [[χρεία]] προσήκει, Aesch. Pers. 139; [[εἴπερ]] ὡς φίλοι προσήκετε, Soph. Phil. 229; O. C. 35; ἐνταῦθ' ἐλπίδος προσήκομεν, Eur. Or. 692. – Gew. übertr., bes. impers., προσήκει [[πρός]] τινα, es geht Einen an, hat Bezug auf ihn, Her. 8, 100, εἰ δὲ τῷ ξένῳ τούτῳ προσήκει Λαΐῳ τι συγγενές, Soph. O. R. 814, wenn irgend eine Verwandtschaft sich bis auf ihn erstreckt; προσήκει μοί τινος, mir kommt ein Antheil davon zu,[[ ich habe Theil daran]], Lys. 6, 38; [[οὐδέν]] μοι προσήκει τινός, ich habe keinen Theil daran, es geht mich nicht an, Xen. An. 3, 1, 31; vgl. Plat. Phaed. 88 b; ᾡ [[μήτε]] μέσου [[μήτε]] μερῶν προσήκει, Parm. 138 d; προσήκει οὐδενὶ ἀρχῆς, Xen. Cyr. 8, 1, 37; aber gew. c. dat., es <b class="b2">kommt Einem zu, paßt oder schickt sich für ihn</b>, οἷς προσῆκε πενθῆσαι τριχί, Aesch. Ch. 171; τῷ γὰρ προσήκει [[πλήν]] γ' ἐμοῦ καὶ σοῦ τάδε, Soph. El. 897; οὐ σοὶ προσήκει τήνδε προσφωνεῖν φάτιν, 1204; μῶν προσῆκέ σοι, Eur. I. T. 550; βελτίονί σοι προσήκει [[γενέσθαι]], Plat. Phaedr. 233 a; Gorg. 479 e; ὡς ἀγαθοῖς ὑμῖν προσήκει εἶναι, Xen. An. 3, 2, 11; ἃ ἱππάρχῳ προσῆκεν [[εἰδέναι]], de re equ. 12, 15; vgl. εἴθ' ὑμᾶς προσῆκεν ἐκ τῆς χώρας ἀπιέναι εἴθ' ἡμᾶς, An. 7, 7, 18, worauf sich die Bemerkung des Thom. Mag. bezieht: τὸ προσῆκεν ἀντὶ τοῦ προσήκει λαμβανόμενον Ἀττικόν ἐστιν, wie wir sagen: es ziemte sich, du müßtest, für »es ziemt sich, du mußt«. – Auch mit acc. c. int., οὔ σε προσήκει τὸ [[μέλημα]] λέγειν, Aesch. Ag. 1530; τί γὰρ προσήκει κατθανεῖν σ' ἐμοῦ μέτα, Eur. O. 1071; τούτους προσήκει τῶν [[πόλεων]] ἄρχειν, Plat. Gorg. 491 d; Lys. 301 c; er vrbdt auch ὡς νῦν ὁ τυχὼν καὶ οὐδὲν προσήκων ἔρχεται ἐπ' αὐτό, der Nichts damit zu thun hat, sich nicht dazu paßt, u. braucht προσῆκον absolut, da es sich ziemt, paßt, Crat. 397 b, vgl. Theaet. 196 c; πολὺ δή που ἡμᾶς προσήκει ἀμείνονας εἶναι, Xen. An. 3, 2, 15; Folgde; – οἱ προσήκοντες, die [[Verwandten]], τοῖς κυρίοισι καὶ προσήκουσι, Aesch. Ch. 678; u. vollständiger οἱ προσήκοντες γένει, Eur. Med. 1304; vgl. Ar. Ran. 697; Her. 1, 216; Plat. Legg. IX, 874 a u. öfter; auch ὀνόματι μόνον προσήκοντας, Conv. 179 c, nur dem Namen nach verwandt; φιλίᾳ, Xen. Cyr. 8, 7, 23; – τὸ προσῆκον, häufiger τὰ προσήκοντα, das Geziemende, Obliegende, die Pflicht, ἐκτὸς τοῦ προσήκοντος, Eur. Heracl. 215; μακρότερα τοῦ προσήκοντος ἐρωτᾶν, Plat. Crat. 413 a; auch τὸ προσῆκον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι, Rep. I, 332 c; τὴν προσήκουσαν ἀρετὴν ἑκάστῳ γένει, Critia. 110 c; τὰ προσήκοντα πράττειν καὶ περὶ θεοὺς καὶ περὶ ἀνθρώπους, Gorg. 507 a; Xen. Cyr. 3, 3, 1. 5, 2, 22; Isocr. 4, 76 setzt τὰ μηδὲν προσήκοντα dem ἴδια entgegen; u. ähnl. Thuc. τὰς προσηκούσας ἀρετὰς μὴ αἰσχῦναι, domesticas virtutes, 4, 33.
}}
{{bailly
|btext=<b>I.</b> venir vers <i>ou</i> jusqu’à, venir à : [[εἴπερ]] [[ὡς]] φίλοι προσήκετε SOPH si vous venez à moi comme amis ; ὄχθαι προσήκουσι ἐπὶ τὸν ποταμόν XÉN des escarpements descendent vers le fleuve ; <i>abs.</i> [[χρεία]] προσήκει ESCHL la nécessité devient pressante;<br /><b>II.</b> se rattacher à, <i>d'où</i><br /><b>1</b> être attenant ; <i>en parl. des liens du sang</i> [[μῶν]] προσῆκέ [[σοι]] ; EUR était-il ton parent ? γένει προσήκων βασιλεῖ XÉN parent du roi par sa naissance ; προσήκειν κατὰ [[γένος]] PLUT <i>ou</i> διὰ συγγένειαν PLUT être parent par la naissance ; [[οἱ]] προσήκοντές τινι <i>ou</i> τινος, <i>ou simpl.</i> [[οἱ]] προσήκοντες les parents ; <i>adj.</i> [[αἱ]] προσήκουσαι ἀρεταί THC les vertus héréditaires <i>ou</i> domestiques (<i>litt.</i> de la famille);<br /><b>2</b> se rapporter à, concerner, regarder, intéresser : [[τούτῳ]] προσήκει οὐδὲν τῆς Βοιωτίας XÉN cet homme n’a rien de commun avec la Béotie;<br /><b>3</b> être en rapport avec, convenir à, être séant à : προσήκει μοι XÉN il me sied de ; ἀγαθοῖς [[ὑμῖν]] προσήκει [[εἶναι]] XÉN il vous sied de vous bien comporter ; ἀπολοφυράμενοι ὃν προσήκει (<i>s.e.</i> ὀλοφύρεσθαι) THC maintenant que vous avez pleuré celui qu’il convient de pleurer ; <i>abs.</i> κατὰ τὸ προσῆκον PLUT comme il convient ; τὰ προσήκοντα XÉN les choses convenables, les bienséances, les devoirs ; <i>abs.</i> [[οὐ]] προσῆκον THC contre le droit;<br /><b>4</b> appartenir <i>en gén.</i> : τὰ μὴ προσήκοντα THC ce qui ne concerne pas qqn, ce qui lui est étranger ; οὐδὲν προσῆκον THC sans que cela nous regarde.<br />'''Étymologie:''' [[πρός]], [[ἥκω]].
}}
}}
{{ls
{{ls
|lstext='''προσήκω''': Δωρ. [[ποθήκω]], Χρησμ. παρὰ Δημ. 1072, Ἀνέκδ. Δελφ. 38. Ἔχω φθάσῃ εἴς τινα τόπον, ἔχω ἔλθῃ πλησίον, εἶμαι πλησίον, ἐγγύς, [[πάρειμι]], [[χρεία]] προσήκει Αἰσχύλ. Πέρσ. 143· ὡς φίλοι προσήκετε Σοφ. Φιλ. 229, πρβλ. Ο. Κ. 35, Ἠλ. 1142· ἐντεῦθ’ ἐλπίδος προσήκομεν Εὐρ. Ὀρ. 693· ὄχθαι πρ. ἐπὶ τὸν ποταμόν, φθάνουσι [[μέχρι]] τοῦ ποταμοῦ, Ξεν. Ἀν. 4. 3, 23· [[θέατρον]] πρ. πρὸς τὸ τῆς Ἑστίας ἱερὸν ὁ αὐτ. ἐν Ἑλλ. 7. 4, 31. ΙΙ. μεταφορ., [[ἀνήκω]] εἴς τινα, εἰ τῷ ξένῳ τούτῳ προσήκει Λαΐῳ τι συγγενὲς Σοφ. Ο. Τ. 814· τῷ γὰρ προσήκει... τόδε; τίς φροντίζει περὶ τούτου; ὁ αὐτ. ἐν Ἠλ. 909· Πενθεῖ δὲ τί [[μέρος]]... προσῆκε; Εὐρ. Βάκχ. 1302· ἑορτὴν ἑαυτῷ τι προσήκειν Θουκ. 1. 126· τῇ βασιλείᾳ πρ. οὐ ῥαδιουργία, ἀλλὰ [[καλοκαγαθία]] Ξεν. Ἀγησ. 11, 6, πρβλ. Πλάτ. Πολ. 443Α, Κριτί. 117D, κτλ.· [[ἐνίοτε]] μετὰ τῆς [[πρός]], οὐδὲν πρὸς Πέρσας τοῦτο προσήκει τὸ [[πάθος]] Ἡρόδ. 8. 100, πρβλ. Δίωνα Κ. 58. 27· ― [[ὡσαύτως]] ἐπὶ προσώπων, [[ἀνήκω]] εἴς τινα, συγγενεύω, τινὶ Εὐρ. Ι. Τ. 550 (ἴδε κατωτ. ΙΙΙ. 3)· αὐτῇ πρ. Φειδίας, ἔχει σχέσιν πρὸς αὐτήν, Ἀριστοφ. Εἰρ. 616· προσήκετε ἡμῖν τὰ μέγιστα Θουκ. 6. 84· πρ. γένει Ἀριστοφ. Βάτρ. 698· ― μετ’ ἀπαρεμφ., οὐ προσήκομεν κολάζειν τοῖσδε, δὲν ἀνήκομεν εἰς τούτους πρὸς τιμωρίαν, δηλ. δὲν προσήκει εἰς αὐτοὺς νὰ τιμωρήσωσιν ἡμᾶς. Εὐρ. Ὀρ. 771· πρβλ. κατωτ. ΙΙΙ. 1. 2) ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀπροσώπως, ἀνήκει, ἁρμόζει..., [[συχνάκις]] μετ’ ἀρνήσεως καὶ γεν. πράγματ., οὐδέν μοι πρ. τῆς αἰτίας ταύτης, οὐδεμίαν ἔχω σχέσιν [[πρός]]..., δὲν ἔχω νὰ κάμω μέ..., Ἀντιφῶν 145. 15, πρβλ. Ξεν. Ἀν. 3. 1, 31· ἐμοὶ [[οὐδαμόθεν]] πρ. τούτου τοῦ πράγματος Ἀνδοκ. 33. 30· οὐδ’ [[ὁτιοῦν]] πρ. ἑαυτοῖς οὐδενὸς τῶν Ἁγνίου Δημ. 1056. 14, πρβλ. 934. 3· οὕτω μετ’ ἐρωτήσεως, τὶ οὖν πρ. δῆτ’ ἐμοὶ Κορινθίων; Ἀριστοφ. Ὄρν. 969, πρβλ. Πλάτ. Πολ. 527D, Ξεν. Ἀπομν. 4. 5, 10, κτλ. β) μετὰ δοτ. προσώπ. καὶ ἀπαρ., ἀνήκει εἰς..., [[εἶναι]] ἁρμόδιον, [[πρέπον]], οἷς προσῆκε πενθῆσαι Αἰσχύλ. Χο. 173· οὔ σοι προσήκει τήνδε προσφωνεῖν φάτιν Σοφ. Ἠλ. 1213· [[τοὐναντίον]] δρῶν ἢ προσῆκ’ αὐτῷ ποιεῖν Ἀριστοφ. Πλ. 14· ἀγαθοῖς ὑμῖν πρ. [[εἶναι]] Ξεν. Ἀν. 3. 2, 11, πρβλ. Πλάτ. Φαῖδρ. 233Α.· ἴδε κατωτ. ΙΙΙ. 4· ― [[ὡσαύτως]] μετ’ αἰτ. προσώπ., οὔ σε προσήκει… λέγειν, δὲν [[εἶναι]] καλὸν σύ νά..., Αἰσχύλ. Ἀγ. 1551, πρβλ. Εὐρ. Ὀρ. 1071, Πλάτ. Γοργ. 491D, Ξεν. Ἀν. 3. 2, 15 ([[ἔνθα]] ὁ παρατ. προσῆκεν κεῖται ἀντὶ τοῦ προσήκει, πρβλ. τὸν αὐτ. ἐν Ἱππ. 12, 14. ― Ἀττικὴ ἡ [[χρῆσις]] αὕτη κατὰ τὸν Θωμ. Μάγιστρ.)· ― [[ἐνίοτε]] αἱ δύο συντάξεις συνάπτονται, προσήκει τοῖς μὲν ἄλλοις... στέργειν... σὲ δέ... νομίζειν Ἰσοκρ. 108Α, πρβλ. Ξεν. Κύρ. 2. 3, 8· ― [[ἐνίοτε]] τὸ ἀπαρέμφ. παραλείπεται νοούμενον, νῦν δὲ ἀπολοφυράμενοι ὃν πρ. [ἀπολοφύρασθαι]... ἄπιτε Θουκ. 2. 46· ἐγὼ δὲ πάντα ὅσα πρ. τὸν ἀγαθὸν πολίτην [πράττειν], ἔπραττον Δημ. 288. 25, πρβλ. 674 ἐν τέλ., Ἰσοκρ. περὶ Ἀντιδ. § 112 (119), Ξεν. Ἀπομν. 2. 1, 32. ΙΙΙ. ἡ μετοχὴ [[εἶναι]] συνηθεστάτη, 1) ὁ ἀνήκων εἴς τινα, [[αἰτία]] οὐδέν μοι προσήκουσα Δημ. 550. 23· μηδενὶ μηδὲν ποθήκουσα, ἐπὶ δούλης, Ἀνέκδ. Δελφ. 38· τὸ προσῆκον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι, cuique suum, Πλάτ. Πολ. 331D· ― [[ὡσαύτως]] μετὰ γεν., τοῖς τοῦ πράγματος πρ., τοῖς ἀνήκουσιν εἰς τὰ πράγματα, ὁ αὐτ. ἐν Νόμ. 643Β· ― ἀπολ., τὴν προσήκουσαν σωτηρίαν ἐκπορίζεσθαι, τὴν ἰδίαν ἀσφάλειαν, Θουκ. 6. 83· τὰς οὐ προσηκούσας ἁμαρτίας, οὐχὶ τὰ ἴδια σφάλματα, Ἀντιφῶν 122. 14· τὰ μὴ πρ., = ἀλλότρια, Θουκ. 4. 61· οἱ πρ. ξύμμαχοι ὁ αὐτ. 1. 40, κτλ. 2) ἁρμόζων, [[κατάλληλος]], [[ἁρμόδιος]], [[πρόσφορος]], ἡ πρ. [[σωτηρία]] ὁ αὐτ. 6. 83· τιμαὶ Πλάτ. Νόμ. 952C, Ἐπιν. 985D· [[ἔλεος]] Δημ. 577. 27, κτλ.· ― τὰ προσήκοντα, τὰ πρέποντα, τὰ καθήκοντά τινος, Ξεν. Κύρ. 3. 3, 1, Ἀπομν. 1. 1, 12, κτλ.· τὰ πρ. ἔργα ὁ αὐτ. ἐν Ἑλλ. 3. 4, 16· ― [[ὡσαύτως]], τὸ προσῆκον, ἐκτὸς τοῦ προσήκοντος Εὐρ. Ἡρακλ. 214· [[πέρα]] τοῦ πρ. Ἀντιφῶν 129. 30· μακρότερα τοῦ πρ. Πλάτ. Κρατ. 413Α· [[μᾶλλον]] τοῦ πρ. ὁ αὐτ. ἐν Νόμ. 697C· παρὰ τὸ πρ. Πλούτ. 2. 122Α· [[οὕτως]], οὐκ ἐκ προσηκόντων Θουκ. 3. 67· ― μετ’ ἀπαρεμφ., προσήκοντα ἀκοῦσαι σοφίσματα, κατάλληλα, ἁρμόζοντα νὰ ἀκούσῃ τις αὐτά, Πλάτ. Πολ. 496Α· λόγοι πρ. ἀκούειν ὁ αὐτ. ἐν Νόμ. 811D. 3) ἐπὶ προσώπων, συγγενεῖς, ἐσχετισμένοι διὰ συγγενείας, τὸ ἀνέκαθε τοῖσι Κυψελίδαισιν οὐδὲν ἦν προσήκων Ἡρόδ. 6. 128, πρβλ. Αἰσχύλ. Χο. 689, Σοφ. Ο. Τ. 811, Θουκ. 2. 29· γένει προσήκων βασιλεῖ Ξεν. Ἀν. 1. 6, 1, πρβλ. Πλάτ. Νόμ. 874Α· οἱ προσήκοντες γένει Εὐρ. Μήδ. 1304· κατὰ γένος, διὰ συγγένειαν Πλούτ. Θησ. 19, Κάτων Νεώτ. 14, κτλ.· οἱ προσήκοντές τινι Ἡρόδ. 4. 14, Ξεν. Ἑλλ. 1. 7, 21, κτλ.· ― καὶ ὡς οὐσιαστ., οἱ προσήκοντές τινος, οἱ συγγενεῖς τινος, οἱ οἰκεῖοι, Θουκ. 1. 128, Λυσί. 149. 15· ἢ μόνον, οἱ πρ. Ἡρόδ. 1. 216· οἱ [[μάλιστα]] πρ. ὁ αὐτ. 3. 24, Πλάτ. Ἀπόλ. 33D· Δωρ. οἱ ποθήκοντες Ἀνέκδ. Δελφ. ὡς ἀνωτ.· ― [[ὅθεν]] ὡς ἐπίθετ., αἱ προσήκουσαι ἀρεταί, κληρονομικὴ [[φήμη]] ἀγαθή, Θουκ. 4. 92. β) οὐδὲν προσήκων, μηδεμίαν ἔχων σχέσιν πρὸς τὴν ὑπόθεσιν, Πλάτ. Πολ. 539D· μετ’ ἀπαρ., θεόν... οὐδὲν προσήκοντ’ ἐν γόοις παραστατεῖν, εἰς ὃν [[οὐδόλως]] ἀνήκει τὸ νὰ βοηθῇ τινα ἐν θλίψεσιν, Αἰσχύλ. Ἀγ. 1079, πρὸς τοὺς μὴ προσήκοντας (ἐξυπακ. ὀλιγωρίας τυγχάνειν) Ἀριστ. Ρητ. 2. 2, 18. 4) ἐν χρήσει ἀπολ. ἐν τῷ οὐδετ., οὐ προσῆκον, ἂν καὶ [[οὐδόλως]] ἁρμόζει, Θουκ. 2. 40, πρβλ. 6. 84, Πλάτ. Κρατ. 397Β· οὐδὲν προσῆκόν τινα ἐπιτάσσειν Θουκ. 6. 82· καὶ [[ἄνευ]] ἀρνήσεως, ὡς προσ. αὐτοῖς χρῆσθαι Πλάτ. Θεαίτ. 196Ε.
|lstext='''προσήκω''': Δωρ. [[ποθήκω]], Χρησμ. παρὰ Δημ. 1072, Ἀνέκδ. Δελφ. 38. Ἔχω φθάσῃ εἴς τινα τόπον, ἔχω ἔλθῃ πλησίον, εἶμαι πλησίον, ἐγγύς, [[πάρειμι]], [[χρεία]] προσήκει Αἰσχύλ. Πέρσ. 143· ὡς φίλοι προσήκετε Σοφ. Φιλ. 229, πρβλ. Ο. Κ. 35, Ἠλ. 1142· ἐντεῦθ’ ἐλπίδος προσήκομεν Εὐρ. Ὀρ. 693· ὄχθαι πρ. ἐπὶ τὸν ποταμόν, φθάνουσι [[μέχρι]] τοῦ ποταμοῦ, Ξεν. Ἀν. 4. 3, 23· [[θέατρον]] πρ. πρὸς τὸ τῆς Ἑστίας ἱερὸν ὁ αὐτ. ἐν Ἑλλ. 7. 4, 31. ΙΙ. μεταφορ., [[ἀνήκω]] εἴς τινα, εἰ τῷ ξένῳ τούτῳ προσήκει Λαΐῳ τι συγγενὲς Σοφ. Ο. Τ. 814· τῷ γὰρ προσήκει... τόδε; τίς φροντίζει περὶ τούτου; ὁ αὐτ. ἐν Ἠλ. 909· Πενθεῖ δὲ τί [[μέρος]]... προσῆκε; Εὐρ. Βάκχ. 1302· ἑορτὴν ἑαυτῷ τι προσήκειν Θουκ. 1. 126· τῇ βασιλείᾳ πρ. οὐ ῥαδιουργία, ἀλλὰ [[καλοκαγαθία]] Ξεν. Ἀγησ. 11, 6, πρβλ. Πλάτ. Πολ. 443Α, Κριτί. 117D, κτλ.· [[ἐνίοτε]] μετὰ τῆς [[πρός]], οὐδὲν πρὸς Πέρσας τοῦτο προσήκει τὸ [[πάθος]] Ἡρόδ. 8. 100, πρβλ. Δίωνα Κ. 58. 27· ― [[ὡσαύτως]] ἐπὶ προσώπων, [[ἀνήκω]] εἴς τινα, συγγενεύω, τινὶ Εὐρ. Ι. Τ. 550 (ἴδε κατωτ. ΙΙΙ. 3)· αὐτῇ πρ. Φειδίας, ἔχει σχέσιν πρὸς αὐτήν, Ἀριστοφ. Εἰρ. 616· προσήκετε ἡμῖν τὰ μέγιστα Θουκ. 6. 84· πρ. γένει Ἀριστοφ. Βάτρ. 698· ― μετ’ ἀπαρεμφ., οὐ προσήκομεν κολάζειν τοῖσδε, δὲν ἀνήκομεν εἰς τούτους πρὸς τιμωρίαν, δηλ. δὲν προσήκει εἰς αὐτοὺς νὰ τιμωρήσωσιν ἡμᾶς. Εὐρ. Ὀρ. 771· πρβλ. κατωτ. ΙΙΙ. 1. 2) ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀπροσώπως, ἀνήκει, ἁρμόζει..., [[συχνάκις]] μετ’ ἀρνήσεως καὶ γεν. πράγματ., οὐδέν μοι πρ. τῆς αἰτίας ταύτης, οὐδεμίαν ἔχω σχέσιν [[πρός]]..., δὲν ἔχω νὰ κάμω μέ..., Ἀντιφῶν 145. 15, πρβλ. Ξεν. Ἀν. 3. 1, 31· ἐμοὶ [[οὐδαμόθεν]] πρ. τούτου τοῦ πράγματος Ἀνδοκ. 33. 30· οὐδ’ [[ὁτιοῦν]] πρ. ἑαυτοῖς οὐδενὸς τῶν Ἁγνίου Δημ. 1056. 14, πρβλ. 934. 3· οὕτω μετ’ ἐρωτήσεως, τὶ οὖν πρ. δῆτ’ ἐμοὶ Κορινθίων; Ἀριστοφ. Ὄρν. 969, πρβλ. Πλάτ. Πολ. 527D, Ξεν. Ἀπομν. 4. 5, 10, κτλ. β) μετὰ δοτ. προσώπ. καὶ ἀπαρ., ἀνήκει εἰς..., [[εἶναι]] ἁρμόδιον, [[πρέπον]], οἷς προσῆκε πενθῆσαι Αἰσχύλ. Χο. 173· οὔ σοι προσήκει τήνδε προσφωνεῖν φάτιν Σοφ. Ἠλ. 1213· [[τοὐναντίον]] δρῶν ἢ προσῆκ’ αὐτῷ ποιεῖν Ἀριστοφ. Πλ. 14· ἀγαθοῖς ὑμῖν πρ. [[εἶναι]] Ξεν. Ἀν. 3. 2, 11, πρβλ. Πλάτ. Φαῖδρ. 233Α.· ἴδε κατωτ. ΙΙΙ. 4· ― [[ὡσαύτως]] μετ’ αἰτ. προσώπ., οὔ σε προσήκει… λέγειν, δὲν [[εἶναι]] καλὸν σύ νά..., Αἰσχύλ. Ἀγ. 1551, πρβλ. Εὐρ. Ὀρ. 1071, Πλάτ. Γοργ. 491D, Ξεν. Ἀν. 3. 2, 15 ([[ἔνθα]] ὁ παρατ. προσῆκεν κεῖται ἀντὶ τοῦ προσήκει, πρβλ. τὸν αὐτ. ἐν Ἱππ. 12, 14. ― Ἀττικὴ ἡ [[χρῆσις]] αὕτη κατὰ τὸν Θωμ. Μάγιστρ.)· ― [[ἐνίοτε]] αἱ δύο συντάξεις συνάπτονται, προσήκει τοῖς μὲν ἄλλοις... στέργειν... σὲ δέ... νομίζειν Ἰσοκρ. 108Α, πρβλ. Ξεν. Κύρ. 2. 3, 8· ― [[ἐνίοτε]] τὸ ἀπαρέμφ. παραλείπεται νοούμενον, νῦν δὲ ἀπολοφυράμενοι ὃν πρ. [ἀπολοφύρασθαι]... ἄπιτε Θουκ. 2. 46· ἐγὼ δὲ πάντα ὅσα πρ. τὸν ἀγαθὸν πολίτην [πράττειν], ἔπραττον Δημ. 288. 25, πρβλ. 674 ἐν τέλ., Ἰσοκρ. περὶ Ἀντιδ. § 112 (119), Ξεν. Ἀπομν. 2. 1, 32. ΙΙΙ. ἡ μετοχὴ [[εἶναι]] συνηθεστάτη, 1) ὁ ἀνήκων εἴς τινα, [[αἰτία]] οὐδέν μοι προσήκουσα Δημ. 550. 23· μηδενὶ μηδὲν ποθήκουσα, ἐπὶ δούλης, Ἀνέκδ. Δελφ. 38· τὸ προσῆκον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι, cuique suum, Πλάτ. Πολ. 331D· ― [[ὡσαύτως]] μετὰ γεν., τοῖς τοῦ πράγματος πρ., τοῖς ἀνήκουσιν εἰς τὰ πράγματα, ὁ αὐτ. ἐν Νόμ. 643Β· ― ἀπολ., τὴν προσήκουσαν σωτηρίαν ἐκπορίζεσθαι, τὴν ἰδίαν ἀσφάλειαν, Θουκ. 6. 83· τὰς οὐ προσηκούσας ἁμαρτίας, οὐχὶ τὰ ἴδια σφάλματα, Ἀντιφῶν 122. 14· τὰ μὴ πρ., = ἀλλότρια, Θουκ. 4. 61· οἱ πρ. ξύμμαχοι ὁ αὐτ. 1. 40, κτλ. 2) ἁρμόζων, [[κατάλληλος]], [[ἁρμόδιος]], [[πρόσφορος]], ἡ πρ. [[σωτηρία]] ὁ αὐτ. 6. 83· τιμαὶ Πλάτ. Νόμ. 952C, Ἐπιν. 985D· [[ἔλεος]] Δημ. 577. 27, κτλ.· ― τὰ προσήκοντα, τὰ πρέποντα, τὰ καθήκοντά τινος, Ξεν. Κύρ. 3. 3, 1, Ἀπομν. 1. 1, 12, κτλ.· τὰ πρ. ἔργα ὁ αὐτ. ἐν Ἑλλ. 3. 4, 16· ― [[ὡσαύτως]], τὸ προσῆκον, ἐκτὸς τοῦ προσήκοντος Εὐρ. Ἡρακλ. 214· [[πέρα]] τοῦ πρ. Ἀντιφῶν 129. 30· μακρότερα τοῦ πρ. Πλάτ. Κρατ. 413Α· [[μᾶλλον]] τοῦ πρ. ὁ αὐτ. ἐν Νόμ. 697C· παρὰ τὸ πρ. Πλούτ. 2. 122Α· [[οὕτως]], οὐκ ἐκ προσηκόντων Θουκ. 3. 67· ― μετ’ ἀπαρεμφ., προσήκοντα ἀκοῦσαι σοφίσματα, κατάλληλα, ἁρμόζοντα νὰ ἀκούσῃ τις αὐτά, Πλάτ. Πολ. 496Α· λόγοι πρ. ἀκούειν ὁ αὐτ. ἐν Νόμ. 811D. 3) ἐπὶ προσώπων, συγγενεῖς, ἐσχετισμένοι διὰ συγγενείας, τὸ ἀνέκαθε τοῖσι Κυψελίδαισιν οὐδὲν ἦν προσήκων Ἡρόδ. 6. 128, πρβλ. Αἰσχύλ. Χο. 689, Σοφ. Ο. Τ. 811, Θουκ. 2. 29· γένει προσήκων βασιλεῖ Ξεν. Ἀν. 1. 6, 1, πρβλ. Πλάτ. Νόμ. 874Α· οἱ προσήκοντες γένει Εὐρ. Μήδ. 1304· κατὰ γένος, διὰ συγγένειαν Πλούτ. Θησ. 19, Κάτων Νεώτ. 14, κτλ.· οἱ προσήκοντές τινι Ἡρόδ. 4. 14, Ξεν. Ἑλλ. 1. 7, 21, κτλ.· ― καὶ ὡς οὐσιαστ., οἱ προσήκοντές τινος, οἱ συγγενεῖς τινος, οἱ οἰκεῖοι, Θουκ. 1. 128, Λυσί. 149. 15· ἢ μόνον, οἱ πρ. Ἡρόδ. 1. 216· οἱ [[μάλιστα]] πρ. ὁ αὐτ. 3. 24, Πλάτ. Ἀπόλ. 33D· Δωρ. οἱ ποθήκοντες Ἀνέκδ. Δελφ. ὡς ἀνωτ.· ― [[ὅθεν]] ὡς ἐπίθετ., αἱ προσήκουσαι ἀρεταί, κληρονομικὴ [[φήμη]] ἀγαθή, Θουκ. 4. 92. β) οὐδὲν προσήκων, μηδεμίαν ἔχων σχέσιν πρὸς τὴν ὑπόθεσιν, Πλάτ. Πολ. 539D· μετ’ ἀπαρ., θεόν... οὐδὲν προσήκοντ’ ἐν γόοις παραστατεῖν, εἰς ὃν [[οὐδόλως]] ἀνήκει τὸ νὰ βοηθῇ τινα ἐν θλίψεσιν, Αἰσχύλ. Ἀγ. 1079, πρὸς τοὺς μὴ προσήκοντας (ἐξυπακ. ὀλιγωρίας τυγχάνειν) Ἀριστ. Ρητ. 2. 2, 18. 4) ἐν χρήσει ἀπολ. ἐν τῷ οὐδετ., οὐ προσῆκον, ἂν καὶ [[οὐδόλως]] ἁρμόζει, Θουκ. 2. 40, πρβλ. 6. 84, Πλάτ. Κρατ. 397Β· οὐδὲν προσῆκόν τινα ἐπιτάσσειν Θουκ. 6. 82· καὶ [[ἄνευ]] ἀρνήσεως, ὡς προσ. αὐτοῖς χρῆσθαι Πλάτ. Θεαίτ. 196Ε.
}}
{{bailly
|btext=<b>I.</b> venir vers <i>ou</i> jusqu’à, venir à : [[εἴπερ]] [[ὡς]] φίλοι προσήκετε SOPH si vous venez à moi comme amis ; ὄχθαι προσήκουσι ἐπὶ τὸν ποταμόν XÉN des escarpements descendent vers le fleuve ; <i>abs.</i> [[χρεία]] προσήκει ESCHL la nécessité devient pressante;<br /><b>II.</b> se rattacher à, <i>d'où</i><br /><b>1</b> être attenant ; <i>en parl. des liens du sang</i> [[μῶν]] προσῆκέ [[σοι]] ; EUR était-il ton parent ? γένει προσήκων βασιλεῖ XÉN parent du roi par sa naissance ; προσήκειν κατὰ [[γένος]] PLUT <i>ou</i> διὰ συγγένειαν PLUT être parent par la naissance ; [[οἱ]] προσήκοντές τινι <i>ou</i> τινος, <i>ou simpl.</i> [[οἱ]] προσήκοντες les parents ; <i>adj.</i> [[αἱ]] προσήκουσαι ἀρεταί THC les vertus héréditaires <i>ou</i> domestiques (<i>litt.</i> de la famille);<br /><b>2</b> se rapporter à, concerner, regarder, intéresser : [[τούτῳ]] προσήκει οὐδὲν τῆς Βοιωτίας XÉN cet homme n’a rien de commun avec la Béotie;<br /><b>3</b> être en rapport avec, convenir à, être séant à : προσήκει μοι XÉN il me sied de ; ἀγαθοῖς [[ὑμῖν]] προσήκει [[εἶναι]] XÉN il vous sied de vous bien comporter ; ἀπολοφυράμενοι ὃν προσήκει (<i>s.e.</i> ὀλοφύρεσθαι) THC maintenant que vous avez pleuré celui qu’il convient de pleurer ; <i>abs.</i> κατὰ τὸ προσῆκον PLUT comme il convient ; τὰ προσήκοντα XÉN les choses convenables, les bienséances, les devoirs ; <i>abs.</i> [[οὐ]] προσῆκον THC contre le droit;<br /><b>4</b> appartenir <i>en gén.</i> : τὰ μὴ προσήκοντα THC ce qui ne concerne pas qqn, ce qui lui est étranger ; οὐδὲν προσῆκον THC sans que cela nous regarde.<br />'''Étymologie:''' [[πρός]], [[ἥκω]].
}}
}}
{{grml
{{grml
Retrieved from "https://lsj.gr/wiki/Special:MobileDiff/2641268"