Anonymous

Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

criminor: Difference between revisions

From LSJ
No change in size ,  19 October 2022
m
Text replacement - "(?s)({{Lewis.*?}}\n)({{.*}}\n)({{LaEn.*?}}$)" to "$3 $1$2"
(2)
m (Text replacement - "(?s)({{Lewis.*?}}\n)({{.*}}\n)({{LaEn.*?}}$)" to "$3 $1$2")
Line 1: Line 1:
{{LaEn
|lnetxt=criminor criminari, criminatus sum V DEP :: accuse, denounce; charge (with); allege with accusation; make accusations
}}
{{Lewis
{{Lewis
|lshtext=<b>crīmĭnor</b>: ātus, 1, v. dep. [[crimen]], I..<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(a)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; With a [[personal]] [[object]], to [[accuse]] one of [[crime]], to [[complain]] of, [[impeach]], [[calumniate]] ([[rare]] [[but]] [[class]].): hanc metui ne me criminaretur [[tibi]], Ter. Eun. 5, 2, 16; so, aliquem alicui, Tac. Or. 42; Suet. Calig. 56; cf. under β: Q. Metellum [[apud]] populum Romanum criminatus est, [[bellum]] illum ducere, etc., Cic. Off. 3, 20, 79; cf. Liv. 1, 54, 8: Patres, id. 31, 6, 4: auctores, Quint. 1, 5, 11: inopinantem, Suet. Tib. 64 al.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(b)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; With things as objects, to [[complain]] of, to [[charge]] [[with]]: quibus (contionibus) cotidie potentiam meam [[invidiose]] criminabatur, Cic. Mil. 5, 12; so, res gestas argumentando crimenve dissolvere, id. Opt. Gen. 5, 15: [[nescio]] [[quid]] de illā tribu, id. Planc. 16, 38: auctoritatem Paullini, vigorem Celsi, maturitatem [[Galli]], Tac. H. 1, 87 fin.: rhetoricen vitiis, Quint. 2, 17, 26: humilitatem inopiamque ejus [[apud]] amicos Alexandri, Curt. 4, 1, 24: [[senatusconsultum]] absenti principi, Plin. Ep. 6, 13, 2; cf. α [[supra]].—With acc. and inf.: de amicitiā, [[quam]] a me violatam esse criminatus est, pauca dicam, Cic. Phil. 2, 1, 3; id. Rosc. Am. 15, 44; Liv. 2, 31, 5; 2, 37, 3.— With de, Auct. Her. 2, 30, 48.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(g)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; Absol., to [[accuse]], [[criminate]]: [[neque]] ego vos ultum injurias [[hortor]] ... [[neque]] discordias, ut [[illi]] criminantur, Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch: Tiberio criminante, Suet. Calig. 7; 30.
|lshtext=<b>crīmĭnor</b>: ātus, 1, v. dep. [[crimen]], I..<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(a)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; With a [[personal]] [[object]], to [[accuse]] one of [[crime]], to [[complain]] of, [[impeach]], [[calumniate]] ([[rare]] [[but]] [[class]].): hanc metui ne me criminaretur [[tibi]], Ter. Eun. 5, 2, 16; so, aliquem alicui, Tac. Or. 42; Suet. Calig. 56; cf. under β: Q. Metellum [[apud]] populum Romanum criminatus est, [[bellum]] illum ducere, etc., Cic. Off. 3, 20, 79; cf. Liv. 1, 54, 8: Patres, id. 31, 6, 4: auctores, Quint. 1, 5, 11: inopinantem, Suet. Tib. 64 al.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(b)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; With things as objects, to [[complain]] of, to [[charge]] [[with]]: quibus (contionibus) cotidie potentiam meam [[invidiose]] criminabatur, Cic. Mil. 5, 12; so, res gestas argumentando crimenve dissolvere, id. Opt. Gen. 5, 15: [[nescio]] [[quid]] de illā tribu, id. Planc. 16, 38: auctoritatem Paullini, vigorem Celsi, maturitatem [[Galli]], Tac. H. 1, 87 fin.: rhetoricen vitiis, Quint. 2, 17, 26: humilitatem inopiamque ejus [[apud]] amicos Alexandri, Curt. 4, 1, 24: [[senatusconsultum]] absenti principi, Plin. Ep. 6, 13, 2; cf. α [[supra]].—With acc. and inf.: de amicitiā, [[quam]] a me violatam esse criminatus est, pauca dicam, Cic. Phil. 2, 1, 3; id. Rosc. Am. 15, 44; Liv. 2, 31, 5; 2, 37, 3.— With de, Auct. Her. 2, 30, 48.—<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>(g)</b>&nbsp;&nbsp;&nbsp; Absol., to [[accuse]], [[criminate]]: [[neque]] ego vos ultum injurias [[hortor]] ... [[neque]] discordias, ut [[illi]] criminantur, Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch: Tiberio criminante, Suet. Calig. 7; 30.
Line 7: Line 10:
{{Georges
{{Georges
|georg=crīminor, ātus [[sum]], ārī ([[crimen]]), [[anschuldigen]], a) jmd. [[anschuldigen]], [[anklagen]], [[verklagen]], jmdm. Vorwürfe [[machen]], [[bes]]. im üblen Sinne = jmd. [[anschwärzen]], [[verunglimpfen]], [[verleumden]], senatum, Sall.: patres, Liv.: regem, Curt. – ne me criminaretur [[tibi]] ([[bei]] dir), Ter.: u. so [[alium]] [[alii]], Suet.: patres [[apud]] populum od. [[apud]] plebem, Liv.: Caesarem [[apud]] veteranos, Vell. – m. Ang. in bezug [[auf]] [[was]]? [[teils]] [[durch]] allg. Acc., [[nihil]] Sestium, Cic. – [[teils]] [[durch]] Acc. u. Infin., Q. Metellum [[apud]] populum Romanum [[criminatus]] est [[bellum]] illum ducere, Cic. – [[teils]] [[durch]] [[einen]] [[Satz]] m. [[quod]] u. Konj., magnā invidiā criminatur filium, [[vir]] [[natus]] [[quod]] rem feminarum tetigerit, Phaedr. – b) [[etwas]] [[anschuldigen]], zur [[Last]] [[legen]], zum [[Vorwurf]] [[machen]], [[über]] od. [[wegen]] etw. [[Klage]] [[führen]], [[sich]] [[beklagen]], [[sich]] [[beschweren]], Vorwürfe [[machen]], m. Ang. [[was]]? [[durch]] Acc., [[iam]] [[enim]] [[non]] [[libet]] [[omnia]] criminari, Cic.: tribuni [[plebis]] illae intermortuae contiones (Ansprachen ans [[Volk]]), quibus [[cotidie]] meam potentiam [[invidiose]] criminabatur, Cic.: [[libet]] [[enim]] [[tibi]] [[nescio]] [[quid]] [[etiam]] de [[illa]] tribu criminari, Cic.: Agrippinae amicitiam in eo cr., an ihm, Tac.: per publicanos cr. Metelli lentitudinem, Vell.: [[senatus]] [[consultum]] cr. absenti principi ([[bei]] dem abw. F.), Plin. ep.: cr. hanc rem [[apud]] regem, Iustin. – od. [[durch]] Genet., [[mutuo]] se rapinae turpissimae criminabantur, Apul. [[met]]. 10, 14. – od. [[durch]] Acc. u. Infin., [[venenum]] eiusdem Clodiae necandae causā parasse Caelium criminantur, Cic.: me [[esse]] gratum ([[dankbar]]) criminaris, Cic.: extrahi rem criminantes, Liv.: [[nunc]] [[apud]] mercennarios milites, [[nunc]] [[apud]] transfugas prodi Romano Syracusas criminabatur, Liv. – od. [[durch]] [[einen]] [[Satz]] m. [[quod]] u. Konj., criminabatur (machte zum [[Vorwurf]]) [[etiam]], [[quod]] Titum filium ab hominibus relegasset et [[ruri]] habitare iussisset, Cic. – m. Ang. in betreff? [[durch]] de u. Abl., illae [[res]], de quibus criminamur, Cornif. rhet. – c) absol., (wo die Pers. od. [[Sache]], die [[man]] anschuldigt, aus dem Zshg. zu [[ergänzen]] ist) = [[Klage]] [[führen]], [[vorwerfen]], [[als]] [[Beschuldiger]] (Ankläger) [[auftreten]], ut [[illi]] criminantur, Sall. fr.: argumentando criminari crimenve dissolvere, [[für]] Beschuldigungen [[als]] Beweisführer [[oder]] [[gegen]] Beschuldigungen [[als]] Widerleger [[auftreten]], Cic.: [[quo]] gravior criminantis [[auctoritas]] esset, Curt. – / Aktive Nbf. [[crimino]], āre, Enn. [[sat]]. 8. Plaut. Pseud. 493. – [[criminor]] [[passiv]] (vgl. [[Charis]]. 165, 11. Diom. 337, 18. Prisc. 8, 14), Cic. de leg. agr. 3, 13: criminantur, Augustin. de civ. dei 8, 21: criminatum [[esse]] ab alqo, Hyg. astr. 2, 18: [[criminatus]], Apul. [[met]]. 7, 23.
|georg=crīminor, ātus [[sum]], ārī ([[crimen]]), [[anschuldigen]], a) jmd. [[anschuldigen]], [[anklagen]], [[verklagen]], jmdm. Vorwürfe [[machen]], [[bes]]. im üblen Sinne = jmd. [[anschwärzen]], [[verunglimpfen]], [[verleumden]], senatum, Sall.: patres, Liv.: regem, Curt. – ne me criminaretur [[tibi]] ([[bei]] dir), Ter.: u. so [[alium]] [[alii]], Suet.: patres [[apud]] populum od. [[apud]] plebem, Liv.: Caesarem [[apud]] veteranos, Vell. – m. Ang. in bezug [[auf]] [[was]]? [[teils]] [[durch]] allg. Acc., [[nihil]] Sestium, Cic. – [[teils]] [[durch]] Acc. u. Infin., Q. Metellum [[apud]] populum Romanum [[criminatus]] est [[bellum]] illum ducere, Cic. – [[teils]] [[durch]] [[einen]] [[Satz]] m. [[quod]] u. Konj., magnā invidiā criminatur filium, [[vir]] [[natus]] [[quod]] rem feminarum tetigerit, Phaedr. – b) [[etwas]] [[anschuldigen]], zur [[Last]] [[legen]], zum [[Vorwurf]] [[machen]], [[über]] od. [[wegen]] etw. [[Klage]] [[führen]], [[sich]] [[beklagen]], [[sich]] [[beschweren]], Vorwürfe [[machen]], m. Ang. [[was]]? [[durch]] Acc., [[iam]] [[enim]] [[non]] [[libet]] [[omnia]] criminari, Cic.: tribuni [[plebis]] illae intermortuae contiones (Ansprachen ans [[Volk]]), quibus [[cotidie]] meam potentiam [[invidiose]] criminabatur, Cic.: [[libet]] [[enim]] [[tibi]] [[nescio]] [[quid]] [[etiam]] de [[illa]] tribu criminari, Cic.: Agrippinae amicitiam in eo cr., an ihm, Tac.: per publicanos cr. Metelli lentitudinem, Vell.: [[senatus]] [[consultum]] cr. absenti principi ([[bei]] dem abw. F.), Plin. ep.: cr. hanc rem [[apud]] regem, Iustin. – od. [[durch]] Genet., [[mutuo]] se rapinae turpissimae criminabantur, Apul. [[met]]. 10, 14. – od. [[durch]] Acc. u. Infin., [[venenum]] eiusdem Clodiae necandae causā parasse Caelium criminantur, Cic.: me [[esse]] gratum ([[dankbar]]) criminaris, Cic.: extrahi rem criminantes, Liv.: [[nunc]] [[apud]] mercennarios milites, [[nunc]] [[apud]] transfugas prodi Romano Syracusas criminabatur, Liv. – od. [[durch]] [[einen]] [[Satz]] m. [[quod]] u. Konj., criminabatur (machte zum [[Vorwurf]]) [[etiam]], [[quod]] Titum filium ab hominibus relegasset et [[ruri]] habitare iussisset, Cic. – m. Ang. in betreff? [[durch]] de u. Abl., illae [[res]], de quibus criminamur, Cornif. rhet. – c) absol., (wo die Pers. od. [[Sache]], die [[man]] anschuldigt, aus dem Zshg. zu [[ergänzen]] ist) = [[Klage]] [[führen]], [[vorwerfen]], [[als]] [[Beschuldiger]] (Ankläger) [[auftreten]], ut [[illi]] criminantur, Sall. fr.: argumentando criminari crimenve dissolvere, [[für]] Beschuldigungen [[als]] Beweisführer [[oder]] [[gegen]] Beschuldigungen [[als]] Widerleger [[auftreten]], Cic.: [[quo]] gravior criminantis [[auctoritas]] esset, Curt. – / Aktive Nbf. [[crimino]], āre, Enn. [[sat]]. 8. Plaut. Pseud. 493. – [[criminor]] [[passiv]] (vgl. [[Charis]]. 165, 11. Diom. 337, 18. Prisc. 8, 14), Cic. de leg. agr. 3, 13: criminantur, Augustin. de civ. dei 8, 21: criminatum [[esse]] ab alqo, Hyg. astr. 2, 18: [[criminatus]], Apul. [[met]]. 7, 23.
}}
{{LaEn
|lnetxt=criminor criminari, criminatus sum V DEP :: accuse, denounce; charge (with); allege with accusation; make accusations
}}
}}