| |lstext='''μηδὲ''': (μή, δέ), ἀρνητικὸν [[μόριον]] ἐν χρήσει ὡς τὸ οὐδὲ (πρὸς ὃ ἔχει τὴν αὐτὴν σχέσιν ἣν τὸ μὴ πρὸς τὸ οὐ), ἐν χρήσει δὲ τὸ μὲν ὡς [[σύνδεσμος]], τὸ δὲ ὡς ἐπίρρ. Α. ὡς [[σύνδεσμος]] συνάπτων δύο ὅλας προτάσεις ἢ καὶ κῶλα καὶ συντασσόμενον ὡς τὸ μὴ ἴδε ἐν λέξ. οὐδὲ ΙΙ. 1), μή τι σὺ [[ταῦτα]]... διείρεο [[μηδὲ]] μετάλλα Ἰλ. Α. 550, πρβλ. Δ. 302, κτλ.· ― σπανιώτερον [[ἄνευ]] προηγουμένης ἀρνήσεως, τεκνοῦσθαι, μηδ’ ἄπαιδα θνήσκειν Αἰσχύλ. Ἀγ. 754, πρβλ. Εὐμ. 714, Ἱκ. 409· ὕδατος, μελίσσης· [[μηδὲ]] προσφέρειν [[μέθυ]] Σοφ. Ο. Κ. 481. 2) διπλασιαζόμενον, μηδέ... μηδέ..., ἀντιτίθησι πρὸς ἄλληλα δύο κῶλα περιόδου, Ἰλ. Δ. 303 κἑξ., κτλ.· ― [[μηδὲ]] [[ὡσαύτως]] ἕπεται προηγουμένου [[μήτε]], Πινδ. Ι. 2. 65, Σοφ. Φιλ. 771, Πλάτ. Πρωτ. 327C (ἴδε ἐν λέξ. [[οὔτε]] ΙΙ. 3)· ἀλλὰ τὸ [[μήτε]] δὲν δύναται [[κυρίως]] νὰ ἀκολουθήσῃ ἡγουμένου τοῦ [[μηδὲ]] (πρβλ. [[οὐδέ]], [[οὔτε]]), [[διότι]] τὸ παρὰ Σοφ. ἐν Φιλ. 255, οὗ [[μηδὲ]] [[κληδών]]... [[οἴκαδε]], μήθ’ (κατὰ τὸν Ἕρμανν. ἀντὶ μηδ’) Ἑλλάδος γῆς [[μηδαμοῦ]] διῆλθε που, [[ἑρμηνευτέον]] ὧδε: περὶ οὗ (δηλ. ἐμοῦ) [[μηδὲ]] κἂν [[φήμη]] ἔχει ἐλθεῖ [[[μήτε]]] εἰς τὸν οἶκόν μου [[μήτε]] εἰς κἀνὲν [[μέρος]] τῆς Ἑλλάδος, ἴδε Elmsl. εἰς Εὐρ. Μήδ. 4. ― Περὶ τοῦ [[μηδὲ]] ἡγουμένου [[οὐδέ]], ἴδε ἐν λέξ. οὐ Α. ΙΙ. 3. Β. ὡς ἐπίρρ. συναπτόμενον [[μετὰ]] μιᾶς μόνης λέξεως ἢ φράσεως, Λατ. ne... quidem, μηδ’ «ὁπότ’ ἂν Τροίη μαλερῷ πυρὶ πᾶσα δάηται καιομένη Ἰλ. Φ. 375· ἦ ἵνα μηδ’ ὄνομ’ [[αὐτοῦ]] ἐν ἀνθρώποισι λίπηται Ὀδ. Δ. 710, κτλ.· ἐπαναλαμβανόμενον [[χάριν]] ἐμφάσεως, τῶν (δηλ. Τρώων) μή τις ὑπεκφύγοι αἰπὺν ὄλεθρον... μηδ’ ὅντινα γαστέρι [[μήτηρ]] κοῦρον ἐόντα φέροι, μηδ’ ὃς φύγοι, τούτων (δηλ. τῶν Τρώων) κανεὶς να μὴ διαφύγῃ τὸν παντελῆ ὄλεθρον, [[μηδὲ]] [[ἐκεῖνος]] ὃν ἡ [[μήτηρ]] νήπιον [[ὄντα]] βαστάζει ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς, [[μηδὲ]] αὐτὸς νὰ διαφύγῃ, Ἰλ. Ζ. 58· (περὶ τοῦ ἐν Ὀδ. Δ. 684, Λ. 613, ἴδε ἐν λέξ. μὴ Α. IV.) τὸ μήποτ’ [[αὖθις]] μηδ’ ἀναστῆναι (ἂν ἀνστῆναι Weill) Αἰσχύλ. Ἀγ. 569, κτλ.· ― ὁ Ὅμηρ. [[συχνάκις]] μεταχειρίζεται τὸ [[μηδὲ]] τι, ἴδε ἐν λέξει [[μῆτις]].
| |
