κατεῖπον: Difference between revisions

{{ls

|lstext='''κατεῖπον''': ἀπαρ. κατειπεῖν, ἐν χρήσει ὡς ἀόρ. τοῦ ἐνεστ. [[καταγορεύω]] (κατερῶ [[εἶναι]] ὁ μέλλ.)· καὶ ἐν τῷ τύπῳ κατεῖπα Ἡρόδ. 2. 89, Ἀριστοφ. Εἰρ. 20·- ὁμιλῶ [[ἐναντίον]] ἢ ἐπὶ βλάβῃ τινός, κατηγορῶ, [[κατακρίνω]], τινος Ἡρόδ. 2. 89, Εὐρ. Ἑλ. 898, Ἀριστοφ. Εἰρ. 377, Θεσμ. 340· κ. τινος [[πρός]] τινα Πλάτ. Θεαίτ. 149Α· καὶ [[οὕτως]] (ἐπὶ παιγνιώδους ἐννοίας), Ξεν. Ἀπομν. 2. 6, 33· Ἡσύχ. «κατειπών· διαβαλών». ΙΙ. μετ’ αἰτ., ὁμιλῶ καθαρῶς, [[λέγω]] σαφῶς, [[διακηρύττω]], διηγοῦμαι, Λατ. renunciare, εἴ σοι γάμον [[κατεῖπον]] Εὐρ. Μήδ. 589· τοῖς θεαταῖς τὸν λόγον Ἀριστοφ. Σφ. 54· τἀν Σάμῳ [[αὐτόθι]] 283· κ. πατέρα, [[κάμνω]] αὐτὸν γνωστόν, Εὐρ. Ἴων 1385· κ. τοὺς ποιήσαντας, τὰ γεγενημένα, [[κατακρίνω]], [[ψέγω]], Ἀνδοκ. 20. 30, 33. 2)ἀπολ., [[λέγω]], διηγοῦμαι, κάτειπέ μοι, εἰπέ μοι καθαρά, δήλωσον, Ἀριστοφ. Νεφ. 156, 224, Πλ. 86·- ἑπομένης ἐξηρτημένης προτάσεως, κ. [[ὅκως]]…, Ἡρόδ. 1. 20· [[πόθεν]]… Ἀριστοφ. Εἰρ. 20· ὅ τι σιωπᾷς, κ. μοι [[αὐτόθι]] 657· πρὸς σὲ κ., ἐφ’ οἷς ἐλύπησάν με Ἰσοκρ. 85D, κτλ.

}}