διαιτητής: Difference between revisions

{{ls

|lstext='''δῐαιτητής''': -οῦ, ὁ, ὁ κρίνων, διαλύων διαφοράν, Λατ. arbiter, Ἡρόδ. 5. 95, Πλάτ. Νόμ. 956C, κτλ.· τῆς γὰρ δίκης… γίγνεταί μοι δ. Στράτων Δημ. 541. 16· διαιτητὴς... ὁ [[μέσος]] Ἀριστ. Πολ. 4. 12, 5. - Ἐν Ἀθήναις οἱ διαιτηταὶ ἦσαν [[σῶμα]] ἀνδρῶν ὡρίμου ἡλικίας (τὸ 60 [[ἔτος]] συμπληρωσάντων), οἵτινες ἐξελέγοντο κατ’ [[ἔτος]] διὰ κλήρου· εἰς ἕνα ἐξ αὐτῶν ὁ ἄρχων ἠδύνατο νὰ παραπέμψῃ πᾶσαν ἰδιωτικὴν ὑπόθεσιν ἀντὶ νὰ εἰσαγάγῃ εἰς τοὺς ἡλιαστάς, ἂν καὶ [[ἑκάτερος]] τῶν διαδίκων εἶχε τὸ [[δικαίωμα]] νὰ κάμῃ ἔφεσιν τῆς δίκης εἰς τὸ [[δικαστήριον]] τοῦτο· ἐπληρώνοντο δὲ λαμβάνοντες μίαν δραχμὴν ([[παράστασις]]) παρ’ ἑκατέρου τῶν διαδίκων. Ὑπῆρχον [[ὡσαύτως]] ἰδιῶται διαιτηταί, ἐκλεγόμενοι ὑπὸ τῶν δύο μερῶν καὶ ἔχοντες ὅσην ἐξ ουσίαν ὁμοφώνως παρεχώρουν εἰς αὐτοὺς οἱ διάδικοι. Ὅρα Herm. Pol. Ant. § 145, ἢ, πρὸς πληρεστέραν γνῶσιν, Meier Die Diätelen Athens (1846). ΙΙ. παρὰ τοῖς Βυζαντ. = judex pedaneus.

}}