ἀσυνδύαστος

English (LSJ)

[ῠ], ον,

   A = ἀσύμπλοκος, Hsch.; = ἀσύζευκτος, Suid.

German (Pape)

[Seite 380] ungepaart, unverbunden, Schol. Plat. 460.

Greek (Liddell-Scott)

ἀσυνδύαστος: -ον, μὴ συνδυαζόμενος, μὴ συνενούμενος, μὴ συζευγνύμενος, τοῦτο τὸ ὄρνεον μένειν, εἰ διαζευχθείη τῆς συζυγίας εἰς τὸ ἐφεξῆς ἀσυνδύαστον Γρηγ. Νύσσ. τ. 1. σ. 507D, πρβλ. καὶ 667Β. ΙΙ. Ἐπίρρ. ἀσυνδυάστως, ἄνευ συζεύξεως, οἱ γῦπες ἀσυνδυάστως τίκτουσιν Ρήτορες (Walz) τ. 3. σ. 731, 10.