στεφανηφορήσας καὶ ἱερατεύσας → having worn the crown and having had the priesthood
succussĭo: (subc-), ōnis, f. succutio,
I a shaking, quaking: succussio est, cum terra quatitur et sursum ac deorsum movetur, Sen. Q. N. 6, 21, 2.
succussĭō, ōnis, f. (succutio), secousse [de tremblement de terre] : Sen. Nat. 6, 21, 2.