ἐνθουσιάζω

English (LSJ)

in Trag. always ἐνθουσιάω (also in Ph., 1.148, al.); in Pl. both forms occur (v. infr.):—

   A to be inspired or possessed by a god, to be in ecstasy, ἐνθουσιᾷ δὴ δῶμα A.Fr.58; ὥσπερ ἐνθουσιῶν X.Cyr.1.4.8; ἡ ψυχὴ . . ἐνθουσιάζουσα Pl.Ion535c, cf. 536b; ἐνθουσιάζοντες Id.Ap. 22c; ἐνθουσιῶντες Id.Phdr.253a; ἐνθουσιάσας Id.Tht.180c; ὑπὸ τῶν Νυμφῶν . . ἐνθουσιάσω Id.Phdr.241e; ὑφ' ἡδονῆς ἐνθουσιᾷ Id.Phlb.15e; ἐνθουσιάσαι ποιεῖν τοὺς ἀκροατάς Arist.Rh.1408b14: c. dat., ἐνθουσιᾷς τοῖς σαυτοῦ κακοῖς E.Tr. 1284; ταῖς φωναῖς -άζοντες Phld.Lib.p.4 O.; περὶ φιλοσοφίαν Plu.Cat.Ma.22; εἴς τι Ael.NA4.31; προ'ς τὴν ἀλήθειαν Jul.Or.4.136b.    II c. acc., inspire, ἔρωτας ἐνεθουσίασε θεοῖς Herm. ap. Stob.1.49.44 codd. ἐνθουσί-ασις, εως, ἡ, = sq., Pl.Phdr.249e (pl.), Ph.2.344 (pl.), Iamb.Myst.3.6.