Διοσκορίδης

Wikipedia EN

1. Pedanius Dioscorides (Greek: Πεδάνιος Διοσκουρίδης, Pedánios Dioskourídēs; c. 40–90 AD) was a Greek physician, pharmacologist, botanist, and author of De materia medica (Περὶ ὕλης ἰατρικῆς, On Medical Material) —a 5-volume Greek encyclopedia about herbal medicine and related medicinal substances (a pharmacopeia), that was widely read for more than 1,500 years. He was employed as a physician in the Roman army.

Between AD 50 and 70 Dioscorides wrote a five-volume book in his native Greek, Περὶ ὕλης ἰατρικῆς (Perì hylēs íatrikēs), known in Western Europe more often by its Latin title De materia medica ("On Medical Material"), which became the precursor to all modern pharmacopeias.

In contrast to many classical authors, Dioscorides' works were not "rediscovered" in the Renaissance, because his book had never left circulation; indeed, with regard to Western materia medica through the early modern period, Dioscorides' text eclipsed the Hippocratic corpus.

In the medieval period, De materia medica was circulated in Greek, as well as Latin and Arabic translation.

While being reproduced in manuscript form through the centuries, it was often supplemented with commentary and minor additions from Arabic and Indian sources. Ibn al-Baitar's commentary on Dioscorides' De materia medica, entitled Tafsīr Kitāb Diāsqūrīdūs: تفسير كتاب دياسقوريدوس, has been used by scholars to identify many of the flora mentioned by Dioscorides.

A number of illustrated manuscripts of De materia medica survive. The most famous of these is the lavishly illustrated Vienna Dioscurides, produced in Constantinople in 512/513 AD. Densely illustrated Arabic copies survive from the 12th and 13th centuries, while Greek manuscripts survive today in the monasteries of Mount Athos.

De materia medica is the prime historical source of information about the medicines used by the Greeks, Romans, and other cultures of antiquity. The work also records the Dacian, Thracian, Roman, ancient Egyptian and North African (Carthaginian) names for some plants, which otherwise would have been lost. The work presents about 600 plants in all, although the descriptions are sometimes obscurely phrased, leading to comments such as: "Numerous individuals from the Middle Ages on have struggled with the identity of the recondite kinds", while some of the botanical identifications of Dioscorides' plants remain merely guesses.

De materia medica formed the core of the European pharmacopeia through the 19th century, suggesting that "the timelessness of Dioscorides' work resulted from an empirical tradition based on trial and error; that it worked for generation after generation despite social and cultural changes and changes in medical theory".

The plant genus Dioscorea, which includes the yam, was named after him by Linnaeus. A butterfly, the Bush hopper, Ampittia dioscorides which is found from India southeast towards Indonesia and east towards China, is named after him.

2. Dioscorides (Greek: Διοσκουρίδης, Dioskourídēs; 3rd century BC) was a Greek epigrammatist of the Hellenistic period. Dioscorides was the author of thirty-nine epigrams in the Greek Anthology. His epigrams are chiefly upon the great men and women of antiquity, especially the poets. One of them would seem, from its title in the Vatican MS., Διοσκορίδου Νικοπολίτου, to be the production of a later writer. The epigrams of Dioscorides were included in the Garland of Meleager.

Wikipedia EL

1. Ο Διοσκορίδης ή Διοσκουρίδης (3ος αι. π.Χ.) ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους επιγραμματοποιούς των Αλεξανδρινών χρόνων. Ως πιθανός τόπος καταγωγής του αναφέρεται η Ισσός. Ήταν μιμητής του Ασκληπιάδη και τα ποιήματά του είχαν τα πιο διαφορετικά θέματα. Ηρωϊκά, ερωτικά (από τα τολμηρότερα της Παλατινής Ανθολογίας), αφιερωμένα σε ποιητές, παιδεραστικά, και άλλα που μιλούσαν για απλούς ανθρώπους. Σαράντα από αυτά βρίσκονται συγκεντρωμένα στην Παλατινή Ανθολογία παρμένα από τον Στέφανο του Μελέαγρου.
2. Ο Διοσκορίδης ή Διοσκουρίδης ο Πεδάνιος ή Αναζαρβεύς (περίπου 10 μ. Χ. - 90 μ.Χ.) ήταν σημαντικός ιατρός, ριζοτόμος, φαρμακοποιός - φαρμακολόγος και βοτανολόγος. Εκτός από Πεδάνιος αποκαλείται και Αναζαρβεύς και αυτό το επέλεξε ο ίδιος, για να τιμήσει τον τόπον καταγωγής της μητέρας του, την Ανάζαρβον της Κιλικίας. Υπηρέτησε ως Ιατρός στον Ρωμαϊκό Στρατό επί της εποχής των Ρωμαίων αυτοκρατόρων Κλαυδίου (41-54 μ.Χ.) και Νέρωνος (54-68 μ.Χ.), άρα, αν και δεν είναι γνωστό το ακριβές έτος της γεννήσεώς του, θα πρέπει να υποτεθεί ότι εγεννήθη στις αρχές του 1ου αι. μ.Χ., ήτοι περίπου το 10 μ. Χ. και θα απέθανε περί το τέλη του 1ου αι. μ.Χ., πιθανώς περί το 90 μ.Χ. Ο Διοσκουρίδης είναι γνωστός κυρίως για το πεντάτομο έργο του «Περὶ ὕλης ἰατρικῆς», με τη μεγάλη επιρροή στη φαρμακολογία μέχρι το 1600 μ.Χ.. Υπάρχουν πολλά αντίγραφα του έργου του, ακόμη και του 5ου αιώνα. Θεωρείται ο μεγαλύτερος φαρμακολόγος της αρχαιότητας, η επιστημονική προσφορά του οποίου θεωρείται εφάμιλλη με εκείνη του Θεοφράστου του Ερέσιου στη βοτανική. Τα χειρόγραφα με την πραγματεία του Διοσκουρίδη, ιδιαίτερα τα παλαιότερα, όπως ο κώδικας της μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου όρους, της Κωνσταντινούπουλης που βρίσκεται στη βιβλιοθήκη της Βιέννης, της Νάπολης και του Μίτσιγκαν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σε μικρογραφία του 15ου αιώνα παρίσταται η Σοφία και η Εύρεσις να δείχνουν το φαρμακευτικό φυτό Μανδραγόρας ο φαρμακευτικός (Mandragora officinarum) και ένα ζωγράφο να το απεικονίζει. Ο Διοσκουρίδης ως στρατιωτικός Ιατρός είχε την δυνατότητα να περιέλθει τις περισσότερες περιοχές του γνωστού τότε κόσμου, να κάνει προσωπικές παρατηρήσεις, αναφορικά με φαρμακευτικά φυτά, αλλά και χρησιμοποιώντας τις μέχρι τότε αποθησαυρισμένες γνώσεις σχετικά με τα διάφορα φυτά και κυρίως τα φαρμακευτικά, διέσωσε πολύτιμες πληροφορίες. Μεταξύ άλλων αναφέρει για σχεδόν κάθε ένα φυτό, όλα τα διάφορα ονόματα, το οποίο αυτό έφερε και διά του τρόπου αυτού βοηθά στην συσχέτιση και την ταύτιση πολλών φυτών, που διαφορετικά αυτό θα ήταν δύσκολο. Στα σωζόμενα παλαιά χειρόγραφα του έργου του υπάρχουν μεν απεικονίσεις των περιγραφομένων φυτών, πολλές φορές όμως αυτές δεν ανταποκρίνονται τόσο στην πραγματική μορφή του φυτού, αλλά σε αυτά, τα οποία περί αυτού επιστεύοντο ή που θα ανέμενε κανείς από αυτό.

Spanish (DGE)

-ου, ὁ
• Alolema(s): dór. y beoc. -κορίδας IG 7.4156, SEG 30.448C (ambas Beocia III a.C.), jón. y frec. tard. -κουρίδης Plu.Ages.35, D.H.Din.12.19, Ath.11a, D.L.9.114, D.C.42.41.3, Philostr.VA 5.43, Synes.Ep.49, Aët.1.147, -κουρίδας SEG 12.219.5 (Delfos III a.C.), -κωρίδας ICr.1.22.2.13 (II a.C.)
• Morfología: [sg. gen. -ίδαο IG 7.4156, SEG 30.448C (ambas Beocia III a.C.), -ίδεω Call.Fr.384a.1, -ίδους Gal.19.64, Ptol.Geog.6.7.45, 8.22.17, Praec.Salubr.tít., Aët.6.16, Hippiatr.Cant.57.3]
Dioscórides o Dioscúrides
I personajes de alguna relevancia política
1 navarca, sobrino de Antígono Monoftalmo, venció a los atenienses el 314 a.C., D.S.19.62.
2 padre de Sosibio, ministro de Ptolomeo IV Filopátor al que Calímaco dedicó una elegía, Call.Fr.384a.1, IKnidos 112 (III a.C.), IG 7.507.3 (Tanagra III a.C.), 11(4).649.13 (Delos III a.C.).
3 amigo de Sinesio, Synes.Ep.79, l.c.
II en rel. con lit., rét., fil.
1 discípulo de Isócrates autor de un tratado sobre la constitución espartana y otro sobre Homero, Plu.Lyc.11, l.c., Ath.11a, D.L.9.114.
2 poeta epigramático, Diosc., I.
3 cómico del III a.C. IG 2².2325.178 (III a.C.).
4 chipriota, filósofo escéptico, discípulo de Timón de Fliunte, D.L.9.115.
5 discípulo de Crisipo y padre del estoico Zenón de Tarso, D.L.7.190.
6 n. de varios hist. de identificación dud., Diosc.Hist., I.
7 gramático de época de Hadriano, editor de Hipócrates, Diosc.Gloss., I.
III médicos
1 Facas, médico alejandrino de época de Cleopatra, Erot.5.7, Dsc.Ph., I.
2 Pedanio, de Anazarba, famoso médico de Claudio y Nerón, Gal.11.805, l.c., Aët.1.217, St.Byz.s.u. Ἀνάζαρβα, Dsc., I.
IV artistas plásticos
1 famoso orfebre de época de Augusto, Plin.HN 37.8, Suet.Aug.50.
2 samio, autor de mosaicos en Pompeya IG 14.703.
V geog. νῆσος Διοσκουρίδου Isla de Dioscórides al sur de la Península Arábiga, actual Socotora Peripl.M.Rubri 30, Ptol.Geog.8.22.17, St.Byz.s.u. Διοσκουριάς, tb. Διοσκορίδους πόλις Ptol.Geog.6.7.45.