σπάρμα

Greek Monolingual

το, Ν
ο σπόρος που έχει πέσει στη γη.
[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. σπαρ- του σπείρω (πρβλ. σπαρ-τός) + κατάλ. -μα (πρβλ. σπέρ-μα)].