ἀνᾱτὶ: [ῑ], ἐπίρρ. τοῦ ἄνατος, «ἄνευ ἄτης καὶ βλάβης» Ἡσύχ., ἀτιμωρητί, Αἰσχύλ. Εὐμ. 39, Σοφ. Ἀντ. 485, Εὐρ. Μήδ. 1357, Πλάτ. Νόμ. 871· γράφεται καὶ ἀνατεὶ Συλλ. Ἐπιγρ. 104· ἦττον ὀρθῶς κατὰ Βλωμφ. Γλωσσ. εἰς Αἰσχύλ. Πρ. 216.