βάκκαρις
English (LSJ)
ἡ, gen. ιδος, dat. ιδι Ar.Fr.319, Magnes 3, but
A βακκάρῑ Semon.16, Hippon.41: acc. -ιν Hp.Nat.Mul.6: pl., βακκάρεις A.Fr. 14, Ion Trag.24:—unguent made from ἄσαρον, Il.cc. (Lydian word, Sch.A.Pers.42: one kind, = μύρον Λύδιον, Hsch.)
German (Pape)
[Seite 427] ιδος, ἡ, Ath. XV, 690 aus Ar. u. ebenda βακκάριδι κεχριμένος; Magnes com βακκάρει τὰς ῥῖνας ἤλειφον; Hipponax; Achaeus; βακκάρεις Ion und Aeschyl.; βάκχαριν Cephisodor. ib. 689 f; Diosc. βακκάριδος u. s. w.; baccaris, eine Pflanze mit wohlriechender Wurzel, aus der man ein Oel bereitete, vgl. Voß Virg. ecl. 4, 19.
Greek (Liddell-Scott)
βάκκᾰρις: ἡ, γεν. –ιδος Μάγν. Λυδ. 1, Ἀριστοφ. Ἀποσπ. 303· -εως Ἱππῶν. 27, κτλ., παρ’ Ἀθήν. 690· δοτ. βακκάρει ἤ -ῑ, Σιμων., κτλ., αὐτόθι· πληθ. βακκάρεις Αἰσχύλ. Ἀποσπ. 12, κτλ., αὐτόθι: ― baccar ἤ baccaris, ἄγνωστόν τι φυτὸν ῥίζαν ἔχον ἀρωματώδη, ἐξ ἧς ἐξῆγον ἔλαιόν τι (βακκάριον ἔλαιον Ἱππ. 569. 49, πρβλ. 645. 45), καλούμενον ὑπό τινων νάρδος, ὑφ’ ἑτέρων κόνυζα· πρβλ. βάκχαρις. (Λέξις Λυδικ., Σχόλ. εἰς Αἰσχύλ. Πέρσ. 41).
Spanish (DGE)
-ιδος, ἡ
• Alolema(s): βάκκαρ, τό Plin.HN 21.29, 30; βάκχαρ Ps.Dsc.1.10; βάκχαρις Cephisod.3, Dsc.3.44, Aret.CA 2.10
• Morfología: [sg. ac. -ιν Hp.Nat.Mul.6, Sch.A.Pers.41D., dat. βακκάρει Achae.10.1, βακκάρι Semon.15.2, Hippon.107.21, plu. ac. βακκάρεις A.Fr.14]
I bot.
1 ásaro, nardo rústico, Asarum europaeum L., Plin.HN 12.45, 21.19, 30, Ps.Dsc.l.c.; cf. ἄσαρον.
2 pamporcino, Cyclamen hederaefolium L., o bien esp. oriental de perpetua inmmortal, Helichrysum sanguineum Kostel, Cephisod.l.c., Dsc.3.44.
3 ajo, Alium sativum L. Gloss.2.433.
4 planta no identificada con exactitud, prob. Valeriana celtica L., o la 2, Verg.B.4.19, 7.27, Seru.Buc.4.19, cf. quizá Plu.2.647d.
II ungüento hecho con ásaro κἠλειφόμην μύροισι καὶ θυώμασι καὶ βακκάρι Semon.l.c., βακκάρι δὲ τὰς ῥῖνας ἤλειφον Hippon.l.c., cf. Magnes 3, Achae.l.c., A.l.c., S.Fr.1032, Ar.Fr.336, Eup.58, Io Trag.24.1, Hp.l.c., Aret.CA 2.10.4, Sch.A.Pers.41, Hsch.; cf. βακχάριος.
• Etimología: Seguramente prést. del lid.