ανόθευτος

Greek Monolingual

-η, -ο (AM ἀνόθευτος, -ον)
1. αυτός που δεν έχει υποστεί νοθεία, αγνός, καθαρός
2. μτφ. γνήσιος
αρχ.
«ἀνόθευτος γάμος» (Αριστοτέλης)
αυτός που δεν βαρύνεται με μοιχεία.