κοττὶς

Greek (Liddell-Scott)

κοττὶς: ἢ κοτίς, -ίδος, ἡ, (Δωρ. ἀντὶ κεφαλὴ Πολυδ. Β΄, 29), ἡ παρεγκεφαλίς, Ἱππ. 468. 29, κτλ.· ὡσαύτως, κόττα ἢ κόττη, ὑποκορ. κοττάριον, Ἡσύχ.· πρβλ. κόττος. (Ἐντεῦθεν, πρόκοττα, τρόπος κουρᾶς τῆς κόμης, καθ’ ἣν ἀφίνετο μὲν μακρὰ κατὰ τὸ ἔμπροσθεν τῆς κεφαλῆς, ἐκείρετο δὲ βραχεῖα κατὰ τὸ ὄπισθεν, Πολυδ. Β΄, 29· ἐντεῦθεν καὶ τὸ Λατ. Gotta).