LSJ

ἀκούω: Difference between revisions

Page Discussion

ἀκούω (view source)

Revision as of 11:45, 2 October 2022

No change in size ,  2 October 2022
m
Text replacement - "(?s)({{ls\n\|lstext.*}}\n)({{bailly.*}}\n)" to "$2$1"
m (Text replacement - "(?s)({{LSJ.*}}\n)({{.*}}\n)({{DGE.*}}\n)" to "$1$3$2")
m (Text replacement - "(?s)({{ls\n\|lstext.*}}\n)({{bailly.*}}\n)" to "$2$1")
Line 15: Line 15:
{{pape
{{pape
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0078.png Seite 78]] fut. ἀκούσομαι; ἀκούσω Lyc. 378. 686. 1373; LXX.; N. T., Matth. 13, 14; Luc. Navig. 11; Anth.; aor. ἤκουσα; perf. ἀκήκοα, dor. ἄκουκα, Plut. Ages. 21; plusqpf. ἠκηκόειν Xen. Cyr. 3, 2, 2, ἀκηκόειν Plat. Crat. 384 b; pass. perf. ἤκουσμαι, aor. ἠκούσθην, fut. ἀκουσθήσομαι Plat. Rep. VI, 507 d; – 1) hören, οἱ δ' οὔασι πάντες ἄκουον Iliad. 12, 442, ὠσίν Plat. Rep. I, 352 e, οὔασιν ὄσσαν ἀκ. Hes. Th. 701; – a) die Person, aus deren Munde man etwas hört, steht im gen., βασιλῆος Iliad. 19, 256, Γοργίου Plat. Phil. 58 a, Σειρήνων Xen. Mem. 2, 6, 31; περὶ τοῦ δικαίου ἀκήκοας ἄλλων τε πολλῶν καὶ Ὁμήρου Plat. Alc. I, 112 b. Dazu tritt häufig ein Particip, βαρὺ στενάχοντος Od. 8, 95; σοῦ λέγοντος Plat. Prot. 320 b; [[αὐτοῦ]] καὶ περὶ [[φίλων]] διαλεγομένου Xen. Mem. 2, 4, 1. – Das Ausgehen des Gehörten von einer Person wird auch durch Präpositionen bezeichnet, [[πρός]] τινος Il. 6, 524; Her. 1, 118; Soph. Ai. 1214 Phil. 1063; ἔκ τινος Od. 15, 374; Her. 3, 62. In Prosa am gew. [[παρά]] τινός τι, Soph. O. R. 95; Thuc. 6, 93; παρὰ Τισσαφέρνους Κύρου στόλον Xen. An. 1, 2, 5; Plat. Rep. VI, 506 c; γνώμην ἀφ' ἁπάντων Thuc. 1, 125. – b) Die Sache steht im acc., wenn das eigentliche Object des Hörens ausgedrückt wird, μῦθον, ὄσσαν, [[κλέος]], βίοτον καὶ νόστον, von dem Leben u. der Heimkehr, Od. 1, 287; u. so Att.; pass. ἀκουόμεναι συμφωνίαι Plat. Rep. VII, 531 a; sehr gewöhnlich τινός τι, von einem etwas, [[ταῦτα]] Καλυψοῦς ἤκουσα, das habe ich die Kalypso sagen hören, Od. 12, 389; auch mit hinzugesetztem partic., ὅ σου [[καλῶς]] λέγοντος ἤκουσα Plat. Lach. 194 c; Προδίκου μυρία τινὰ ἀκήκοα διαιροῦντος Charm. 163 d; ἐμοῦ πᾶσαν ἀλήθειαν Apol. 17 b; χαλεπῶς τήν φυγὴν ἤκουε, er hörte nicht gern von der Flucht sprechen Plut. Nic. 22; [[περί]] τινος Od. 19, 270. – c) Die Sache steht im gen., wenn sie das Hören veranlaßt, nicht als Gegenstand des Hörens gedachtwird, sodaß ἀκούειν eigentlich nicht transitiv zu fassen. Dah. nur bei Wörtern, die einen Ton bezeichnen, μυκηθμοῦ τ' ἤκουσα βοῶν αὐλιζομενάων οἰῶν τε βληχήν Od. 12, 265, ἢ στοναχῆς ἠὲ κτύπου 21, 237, μύθων καὶ ῥήσιος 290; ἀγγελίας Pind. Ol. 8, 81; ἱππικῶν, φρυαγμάτων, εὐγμάτων, βοῆς, Aesch. Sept. 227. 249 Ch. 493; φωνῆς, φήμης, Soph. Phil. 225 El. 1097; Eur. τίνων γόων ἤκουσα καὶ στέρνων κτύπον Suppl. 98; ἐμῆς γνώμης Herc. Fur. 279; θορύβου διὰ τῶν τάξεων ἰόντος, ein durch die Reihen gehendes Geräusch vernehmen, Xen. An. 1, 8, 16; τῶν λόγωντῶν πρὸς ὑμᾶς ἰόντωνἀκούσεσθε, fast für τῶν ἀγγέλων; [[αὐτοῦ]] τοῦ νόμου Dem. 21, 46 vgl. 48; τῶνλοιδοριῶν καὶ κακηγοριῶν Dem. 8, 3, für λοιδορούντων; so daß man sichdie Sache hier immer als ein thätiges, auf das Ohr des Hörers einwirkendes denkt; dah. fällt Xen. Oec. 11, 11 τῆς χρηματίσεως für περὶ τῆς sehr auf, wie ὧν [[ἀκούω]] καὶ παρὰ τῶν ἀφικνουμένων λόγῳ τὰ δὲ καὶ δι' ἐπιστολῶν Dem. 50, 62; auch mit doppeltem gen., ἵνα μὴ τῶν δικαίων ἀκούῃ μου 18, 9. Aus Antiphon wird B. A. 89 δρᾶμ' ἀκοῦσαι angeführt für δράματος. – d) das Object des Hörens kann auch eine Person sein, über die man etwas hört; diese steht am gewöhnlichsten im acc., so daß ein partic. dazu tritt: τὸν μάντιν εἰπόντα ἤκουσε, er hörte, der Seher habe gesagt, Soph. Phil. 614; πτώσσοντας ὑφ' Ἕκτορι πάντας Il. 7, 129; vgl. Her. 7, 10, 8; Θεμιστοκλέα ἄνδρα ἀγαθὸν γεγονότα, daß Themistokles ein wackerer Mann geworden, Plat. Gorg. 503 c; vgl. Xen. An. 1, 2, 21; τοὺς πολεμίους προσιόντας Cyr. 2, 4, 12; auch der bloße acc., τοῦτον γὰρ οὖν ἀκήκοας, du hast ja von ihm gehört, Ar. Thesm. 164. Häufig steht in diesem Falle, wo nicht das unmittelbare Vernehmen einer Rede ausgedrückt wird, das praes. [[ἀκούω]] mit Perfectbedeutung, ich habe vernommen, Od. 1 5, 403 νῆσός τις [[Συρίη]] κικλήσκεται, εἴ που ἀκούεις, Ὀρτυγίης καθύπερθεν, 3, 193 Ἀτρείδην δὲ καὶ αὐτοὶ ἀκούετε, ὡς ἦλθε, ihr habt gehört von dem Atriden, daß er heimkehrte; vgl. Xen. An. 1, 9, 28 Hell. 6, 1, 4; auch acc. c. infin., ἀκούομέν σε ὄλβιον εἶναι Il. 24, 543; vgl. Soph. Ant. 817; so bes. bei Gerüchten oder unsichern Angaben: ἤκουε καλὸν αὐτὸν εἶναι Xen. Cyr. 1. 3, 1; An. 2, 5, 13. Es treten übrigens auch Partikeln ein, ὅτι, ὡς, [[οὕνεκα]] Soph. O. C. 33. Bei Hom. steht auch hier der gen. c. partic., Od. 1, 289 εἰ δέ κε τεθνηῶτος ἀκούσῃς, vgl. 11, 458 Il. 24, 490; αὐτὰρ Ὀδυσσῆος οὔ ποτ' ἔφασκεν, ζωοῦ οὐδὲ θανόντος, ἐπιχθονίων τευ ἀκοῦσαι Od. 17, 115. – 2) Auf Jemand hören, ihm Gehör geben, meist τινός; dat. Il. 16, 515 Soph. El. 220; von den Göttern: auf das Flehen der Menschen hören, sie anhören, Il. 1, 381; 16, 531 [[ὅττι]] οἱ ὦκ' ἤκουσε [[μέγας]] θεὸς εὐξαμένοιο; λιτῶν Aesch. Ag. 402; κατευγμάτων Eur. Hipp. 1160; vgl. Plat. Legg. XI, 931 c.; von Menschen: Gehör geben, ἄλλων μῦθον ἀκούων [[πυνθάνομαι]] Od. 2, 314; Il. 2. 200; folgen, gehorchen, θεοῦ δ' ἃς [[δῆμος]] ἄκουεν Od. 7, 11; οὐδὲν οὐδεὶς οὐδενὸς ἀκούει, leiner hört auf den andern, Eur. Cycl. 119; ἀρχῆς Aesch. Spt. 178; σοῦ, λόγων, Ag. 930 Suppl. 984; τῶν κρατούντων ἐστὶ πάντ' ἀκουστέα, den Gebietern muß man in Allem gehorchen, Soph. El. 340; vgl. O. C. 169; oft in Prosa, von VLL. πειθαρχεῖν erkl., Her. 3, 61; Xen. Cyr. 8, 6, 1 An. 2, 6, 11; Pol. 5, 79; auch im mildern Sinne: beistimmen, billigen, vgl. Plat. Soph. 249 d; Ion. 536 d. – 3) übh. vernehmen, ἐκ βιβλίου [[ἀκούω]], ich habe daraus gelernt, Plat. Phaedr. 268 c; auch lesen, bes. Sp., οἱ ἀκούοντες die Leser, z. B. Pol. 1, 13, 6, während bei den Att., bes. den Rednern, die Zuhörer so heißen. – 4) aus Verbindungen wie αἴσχεα πρὸς Τρώων Il. 6, 524, πολλὰ κακὰ ἀκ. Ar. Nub. 1329, μεῖζον κακὸν ἀκ. Hes. O. 719, übles zu hören bekommen, entwickelt sich die Bdtg: in einem Rufe stehen, κακῶς ἀκούειν, in bösem Rufe stehen; oft Eur.; κακῶς ἀκ. καὶ ὀνειδίζεσθαι Plat. Hipp. mai. 304 e; Dem. 19, 314 κακῶς φησι ἀκηκοέναι, er sagt, er sei beschimpft, wenn einer γεγραμμάτευκας Αἰσχίνη zu ihm sagt; [[παρά]] τινι, bei einem, Pol. 3, 94; auch mit hinzugefügtem [[πρός]] τινος, von Jemand geschmäht werden, Her. 7, 16, 1 Luc. Fugit. 29; ὑπό τινος Lys. 8, 15; φλαύρως ἀκ. Her. 7, 10, 7; ἄριστα Ἑλλήνων ἤκουσαν, sie standen im besten Rufe unter den Griechen, 8, 93; vgl. Soph. Phil. 1297, [[ἄμεινον]] 9, 79, εὖ 2, 173; Xen. An. 7, 7, 23, καλά Cyr. 7, 1, 13, [[καλῶς]] Men. Stob. fl. 15, 1. Dah. tritt auch ein nominativ. dazu, ἤκουον εἶναι πρῶτοι, man sagte von ihnen, daß sie die Ersten wären, Her. 3, 131; οὐ τὸ καλὸς εἶναι [[ἄξιος]] ἀκούειν Plat. Lys. 207 a, du verdienst nicht – genannt zu werden; κόλακες καὶ ἐχθροὶ καὶ πάντα ἤκουον, dem φίλοι καὶ ξένοι ὠνομάζοντο entgegengesetzt, Dem. 18, 46, nachgeahmt von Luc. Nigr. 22; αγαθὸς ἀκούσεαι ἐξ ἀστῶν Theocr. 29, 21 vgl. 16, 30; [[κακός]], ἀνάσσων, Soph. O. C. 992 O. R. 903; [[πᾶν]] [[ῥῆμα]] καὶ πᾶσαν φωνήν, jedes Schmähwort zu hören bekommen, Pol. 12, 8, 5. – 5) ὡς οὕτω γε ἀκοῦσαι, wie man so hört, beim ersten Anhören, ohne nähere Prüfung, Plat. Euth. 3 b, als selbstständiger Zwischensatz; vgl. Wolf Lept. p. 235. – 6) Bei Ath. III, 81 f u. öfter τὸ [[κυδώνιον]] [[μῆλον]] ἀκούουσιν, sie verstehen darunter eine Quitte, vgl. Phot. lex. V. ἀάπτους u. Poll. 9, 69. – Hom. braucht das med. für act., ἀκούετο λαὸς ἀυτῆς Il. 4, 331.
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0078.png Seite 78]] fut. ἀκούσομαι; ἀκούσω Lyc. 378. 686. 1373; LXX.; N. T., Matth. 13, 14; Luc. Navig. 11; Anth.; aor. ἤκουσα; perf. ἀκήκοα, dor. ἄκουκα, Plut. Ages. 21; plusqpf. ἠκηκόειν Xen. Cyr. 3, 2, 2, ἀκηκόειν Plat. Crat. 384 b; pass. perf. ἤκουσμαι, aor. ἠκούσθην, fut. ἀκουσθήσομαι Plat. Rep. VI, 507 d; – 1) hören, οἱ δ' οὔασι πάντες ἄκουον Iliad. 12, 442, ὠσίν Plat. Rep. I, 352 e, οὔασιν ὄσσαν ἀκ. Hes. Th. 701; – a) die Person, aus deren Munde man etwas hört, steht im gen., βασιλῆος Iliad. 19, 256, Γοργίου Plat. Phil. 58 a, Σειρήνων Xen. Mem. 2, 6, 31; περὶ τοῦ δικαίου ἀκήκοας ἄλλων τε πολλῶν καὶ Ὁμήρου Plat. Alc. I, 112 b. Dazu tritt häufig ein Particip, βαρὺ στενάχοντος Od. 8, 95; σοῦ λέγοντος Plat. Prot. 320 b; [[αὐτοῦ]] καὶ περὶ [[φίλων]] διαλεγομένου Xen. Mem. 2, 4, 1. – Das Ausgehen des Gehörten von einer Person wird auch durch Präpositionen bezeichnet, [[πρός]] τινος Il. 6, 524; Her. 1, 118; Soph. Ai. 1214 Phil. 1063; ἔκ τινος Od. 15, 374; Her. 3, 62. In Prosa am gew. [[παρά]] τινός τι, Soph. O. R. 95; Thuc. 6, 93; παρὰ Τισσαφέρνους Κύρου στόλον Xen. An. 1, 2, 5; Plat. Rep. VI, 506 c; γνώμην ἀφ' ἁπάντων Thuc. 1, 125. – b) Die Sache steht im acc., wenn das eigentliche Object des Hörens ausgedrückt wird, μῦθον, ὄσσαν, [[κλέος]], βίοτον καὶ νόστον, von dem Leben u. der Heimkehr, Od. 1, 287; u. so Att.; pass. ἀκουόμεναι συμφωνίαι Plat. Rep. VII, 531 a; sehr gewöhnlich τινός τι, von einem etwas, [[ταῦτα]] Καλυψοῦς ἤκουσα, das habe ich die Kalypso sagen hören, Od. 12, 389; auch mit hinzugesetztem partic., ὅ σου [[καλῶς]] λέγοντος ἤκουσα Plat. Lach. 194 c; Προδίκου μυρία τινὰ ἀκήκοα διαιροῦντος Charm. 163 d; ἐμοῦ πᾶσαν ἀλήθειαν Apol. 17 b; χαλεπῶς τήν φυγὴν ἤκουε, er hörte nicht gern von der Flucht sprechen Plut. Nic. 22; [[περί]] τινος Od. 19, 270. – c) Die Sache steht im gen., wenn sie das Hören veranlaßt, nicht als Gegenstand des Hörens gedachtwird, sodaß ἀκούειν eigentlich nicht transitiv zu fassen. Dah. nur bei Wörtern, die einen Ton bezeichnen, μυκηθμοῦ τ' ἤκουσα βοῶν αὐλιζομενάων οἰῶν τε βληχήν Od. 12, 265, ἢ στοναχῆς ἠὲ κτύπου 21, 237, μύθων καὶ ῥήσιος 290; ἀγγελίας Pind. Ol. 8, 81; ἱππικῶν, φρυαγμάτων, εὐγμάτων, βοῆς, Aesch. Sept. 227. 249 Ch. 493; φωνῆς, φήμης, Soph. Phil. 225 El. 1097; Eur. τίνων γόων ἤκουσα καὶ στέρνων κτύπον Suppl. 98; ἐμῆς γνώμης Herc. Fur. 279; θορύβου διὰ τῶν τάξεων ἰόντος, ein durch die Reihen gehendes Geräusch vernehmen, Xen. An. 1, 8, 16; τῶν λόγωντῶν πρὸς ὑμᾶς ἰόντωνἀκούσεσθε, fast für τῶν ἀγγέλων; [[αὐτοῦ]] τοῦ νόμου Dem. 21, 46 vgl. 48; τῶνλοιδοριῶν καὶ κακηγοριῶν Dem. 8, 3, für λοιδορούντων; so daß man sichdie Sache hier immer als ein thätiges, auf das Ohr des Hörers einwirkendes denkt; dah. fällt Xen. Oec. 11, 11 τῆς χρηματίσεως für περὶ τῆς sehr auf, wie ὧν [[ἀκούω]] καὶ παρὰ τῶν ἀφικνουμένων λόγῳ τὰ δὲ καὶ δι' ἐπιστολῶν Dem. 50, 62; auch mit doppeltem gen., ἵνα μὴ τῶν δικαίων ἀκούῃ μου 18, 9. Aus Antiphon wird B. A. 89 δρᾶμ' ἀκοῦσαι angeführt für δράματος. – d) das Object des Hörens kann auch eine Person sein, über die man etwas hört; diese steht am gewöhnlichsten im acc., so daß ein partic. dazu tritt: τὸν μάντιν εἰπόντα ἤκουσε, er hörte, der Seher habe gesagt, Soph. Phil. 614; πτώσσοντας ὑφ' Ἕκτορι πάντας Il. 7, 129; vgl. Her. 7, 10, 8; Θεμιστοκλέα ἄνδρα ἀγαθὸν γεγονότα, daß Themistokles ein wackerer Mann geworden, Plat. Gorg. 503 c; vgl. Xen. An. 1, 2, 21; τοὺς πολεμίους προσιόντας Cyr. 2, 4, 12; auch der bloße acc., τοῦτον γὰρ οὖν ἀκήκοας, du hast ja von ihm gehört, Ar. Thesm. 164. Häufig steht in diesem Falle, wo nicht das unmittelbare Vernehmen einer Rede ausgedrückt wird, das praes. [[ἀκούω]] mit Perfectbedeutung, ich habe vernommen, Od. 1 5, 403 νῆσός τις [[Συρίη]] κικλήσκεται, εἴ που ἀκούεις, Ὀρτυγίης καθύπερθεν, 3, 193 Ἀτρείδην δὲ καὶ αὐτοὶ ἀκούετε, ὡς ἦλθε, ihr habt gehört von dem Atriden, daß er heimkehrte; vgl. Xen. An. 1, 9, 28 Hell. 6, 1, 4; auch acc. c. infin., ἀκούομέν σε ὄλβιον εἶναι Il. 24, 543; vgl. Soph. Ant. 817; so bes. bei Gerüchten oder unsichern Angaben: ἤκουε καλὸν αὐτὸν εἶναι Xen. Cyr. 1. 3, 1; An. 2, 5, 13. Es treten übrigens auch Partikeln ein, ὅτι, ὡς, [[οὕνεκα]] Soph. O. C. 33. Bei Hom. steht auch hier der gen. c. partic., Od. 1, 289 εἰ δέ κε τεθνηῶτος ἀκούσῃς, vgl. 11, 458 Il. 24, 490; αὐτὰρ Ὀδυσσῆος οὔ ποτ' ἔφασκεν, ζωοῦ οὐδὲ θανόντος, ἐπιχθονίων τευ ἀκοῦσαι Od. 17, 115. – 2) Auf Jemand hören, ihm Gehör geben, meist τινός; dat. Il. 16, 515 Soph. El. 220; von den Göttern: auf das Flehen der Menschen hören, sie anhören, Il. 1, 381; 16, 531 [[ὅττι]] οἱ ὦκ' ἤκουσε [[μέγας]] θεὸς εὐξαμένοιο; λιτῶν Aesch. Ag. 402; κατευγμάτων Eur. Hipp. 1160; vgl. Plat. Legg. XI, 931 c.; von Menschen: Gehör geben, ἄλλων μῦθον ἀκούων [[πυνθάνομαι]] Od. 2, 314; Il. 2. 200; folgen, gehorchen, θεοῦ δ' ἃς [[δῆμος]] ἄκουεν Od. 7, 11; οὐδὲν οὐδεὶς οὐδενὸς ἀκούει, leiner hört auf den andern, Eur. Cycl. 119; ἀρχῆς Aesch. Spt. 178; σοῦ, λόγων, Ag. 930 Suppl. 984; τῶν κρατούντων ἐστὶ πάντ' ἀκουστέα, den Gebietern muß man in Allem gehorchen, Soph. El. 340; vgl. O. C. 169; oft in Prosa, von VLL. πειθαρχεῖν erkl., Her. 3, 61; Xen. Cyr. 8, 6, 1 An. 2, 6, 11; Pol. 5, 79; auch im mildern Sinne: beistimmen, billigen, vgl. Plat. Soph. 249 d; Ion. 536 d. – 3) übh. vernehmen, ἐκ βιβλίου [[ἀκούω]], ich habe daraus gelernt, Plat. Phaedr. 268 c; auch lesen, bes. Sp., οἱ ἀκούοντες die Leser, z. B. Pol. 1, 13, 6, während bei den Att., bes. den Rednern, die Zuhörer so heißen. – 4) aus Verbindungen wie αἴσχεα πρὸς Τρώων Il. 6, 524, πολλὰ κακὰ ἀκ. Ar. Nub. 1329, μεῖζον κακὸν ἀκ. Hes. O. 719, übles zu hören bekommen, entwickelt sich die Bdtg: in einem Rufe stehen, κακῶς ἀκούειν, in bösem Rufe stehen; oft Eur.; κακῶς ἀκ. καὶ ὀνειδίζεσθαι Plat. Hipp. mai. 304 e; Dem. 19, 314 κακῶς φησι ἀκηκοέναι, er sagt, er sei beschimpft, wenn einer γεγραμμάτευκας Αἰσχίνη zu ihm sagt; [[παρά]] τινι, bei einem, Pol. 3, 94; auch mit hinzugefügtem [[πρός]] τινος, von Jemand geschmäht werden, Her. 7, 16, 1 Luc. Fugit. 29; ὑπό τινος Lys. 8, 15; φλαύρως ἀκ. Her. 7, 10, 7; ἄριστα Ἑλλήνων ἤκουσαν, sie standen im besten Rufe unter den Griechen, 8, 93; vgl. Soph. Phil. 1297, [[ἄμεινον]] 9, 79, εὖ 2, 173; Xen. An. 7, 7, 23, καλά Cyr. 7, 1, 13, [[καλῶς]] Men. Stob. fl. 15, 1. Dah. tritt auch ein nominativ. dazu, ἤκουον εἶναι πρῶτοι, man sagte von ihnen, daß sie die Ersten wären, Her. 3, 131; οὐ τὸ καλὸς εἶναι [[ἄξιος]] ἀκούειν Plat. Lys. 207 a, du verdienst nicht – genannt zu werden; κόλακες καὶ ἐχθροὶ καὶ πάντα ἤκουον, dem φίλοι καὶ ξένοι ὠνομάζοντο entgegengesetzt, Dem. 18, 46, nachgeahmt von Luc. Nigr. 22; αγαθὸς ἀκούσεαι ἐξ ἀστῶν Theocr. 29, 21 vgl. 16, 30; [[κακός]], ἀνάσσων, Soph. O. C. 992 O. R. 903; [[πᾶν]] [[ῥῆμα]] καὶ πᾶσαν φωνήν, jedes Schmähwort zu hören bekommen, Pol. 12, 8, 5. – 5) ὡς οὕτω γε ἀκοῦσαι, wie man so hört, beim ersten Anhören, ohne nähere Prüfung, Plat. Euth. 3 b, als selbstständiger Zwischensatz; vgl. Wolf Lept. p. 235. – 6) Bei Ath. III, 81 f u. öfter τὸ [[κυδώνιον]] [[μῆλον]] ἀκούουσιν, sie verstehen darunter eine Quitte, vgl. Phot. lex. V. ἀάπτους u. Poll. 9, 69. – Hom. braucht das med. für act., ἀκούετο λαὸς ἀυτῆς Il. 4, 331.
}}
{{bailly
|btext=<i>f.</i> ἀκούσομαι, <i>ao.</i> [[ἤκουσα]], <i>pf.</i> [[ἀκήκοα]], <i>pqp.</i> [[ἠκηκόειν]], <i>att.</i> [[ἠκηκόη]];<br /><i>Pass. f.</i> ἀκουσθήσομαι, <i>ao.</i> [[ἠκούσθην]], <i>pf.</i> ἄκουσμαι, <i>pqp.</i> ἠκούσμην;<br /><i>A.</i> entendre :<br /><b>I.</b> <i>en gén. avec un gén. de <i>pers.</i> et un gén. ou un acc. de chose</i> : ἀ. πατρός OD entendre parler de son père ; ἀκούειν [[περί]] τινος ATT entendre parler de qqn <i>ou</i> de qch ; [[εἰ]] [[δέ]] [[κε]] τεθνηῶτος ἀκούσῃς OD si tu apprenais qu’il fût mort ; ἀκούει τοὺς πολεμίους προσιόντας XÉN il apprend que l'ennemi s'avance ; ἀκούειν αὐτὸν ὄλβιον [[εἶναι]] IL apprendre qu’il est heureux;<br /><b>II.</b> <i>p. suite</i><br /><b>1</b> entendre dire, savoir par ouï-dire : ἤκουε καλὸν κἀγαθὸν αὐτὸν [[εἶναι]] XÉN il entendait dire qu’il était parfait ; <i>abs.</i> ἔξοιδ’ ἀκούων SOPH je le sais pour l'entendre dire ; εἴ που ἀκούεις OD peut-être le sais-tu par ouï-dire ? (<i>lat.</i> fando audire);<br /><b>2</b> apprendre <i>en gén.</i><br /><b>3</b> entendre, comprendre : κλύοντες [[οὐκ]] [[ἄκουον]] ESCHL entendant, ils ne comprenaient pas;<br /><b>B.</b> prêter l'oreille à, écouter, <i>d'où</i><br /><b>1</b> déférer à, exaucer, <i>gén., rar. dat.</i><br /><b>2</b> obéir à, gén.;<br /><b>C.</b> entendre parler de soi en bien <i>ou</i> en mal, avoir une réputation bonne <i>ou</i> mauvaise : [[εὖ]] ἀκούειν être loué (<i>cf. lat.</i> bene, male audire) ; καλὰ ἀκούειν XÉN recevoir des éloges ; αἰσχρὰ ἀκούειν SOPH, [[κακῶς]] ἀκούειν PLUT, [[φλαύρως]] ἀκούειν HDT être décrié <i>ou</i> blâmé ; ἀκούειν [[πρός]] τινος [[κακῶς]] HDT, [[κακῶς]] ἀκούειν [[ὑπό]] τινος LYS être décrié par qqn ; [[κακῶς]] ἀκούειν [[ἐπί]] τινι PLUT avoir mauvaise réputation à cause de qqn ; ἀκούειν [[οὕτως]] δεινὸν [[πρᾶγμα]] LYS être accusé d'un crime tellement abominable ; [[εὖ]] ἀκούειν [[περί]] τινος HDT être loué pour qch ; κόλακες καὶ ἐχθροὶ καὶ πάντα ἤκουον DÉM ils s'entendaient appeler flatteurs et ennemis et tout ce qu’on voudra ; <i>qqf accompagné de l'inf.</i> ἤκουον [[εἶναι]] πρῶτοι HDT ils passaient pour être les premiers;<br /><i><b>Moy.</b></i> ἀκούομαι (<i>impf.</i> ἠκουόμην) entendre, écouter, gén..<br />'''Étymologie:''' ἀ- prosth., R. ΚοϜ &gt; κου- et κο-, faire attention, cf. [[κοέω]] -- DELG anc. explication : de *ἀκ-ουσ-jω tendre l'oreille, de ἀκ- et [[οὖς]] ; explic. actuelle : <i>got.</i> hausjan « entendre » ; cf. [[κοέω]].
}}
}}
{{ls
{{ls
|lstext='''ἀκούω''': [ᾰ]: Ἐπ. παρατ. ἄκουον, Ἰλ. Μ, 442, μέλλ. ἀκούσομαι (ὁ ἐνεργ. [[τύπος]] ἀκούσω κατὰ πρῶτον ἀπαντᾶ παρ’ Ἀλεξανδρίνοις συγγραφ. ὡς Λυκόφρ. 378, 686, Ἑβδ., Διον. Ἁλ., κτλ.· πρβλ. Winer Γραμματ. τῆς Κ. Δ. σ. 99, τοῦ Veitch τὰ ἀνώμαλα Ἑλλ. ῥήματα ἐν λέξ.): ― ἀόρ. ἤκουσα, Ἐπ. ἄκουσα, Ἰλ. Ω. 223: ― πρκμ. ἀκήκοα, Λακων. ἄκουκα, Πλουτ. Λυκοῦργ. 20, Ἆγις 21: ― μεταγεν. ἤκουκα: ὑπερσ. ἀκηκόειν, Ἡρόδ. 2. 57., 7. 208, Λυκοῦργ. 15· ἠκηκόειν, Ξεν. Οἰκ. 15. 5· παλαιὰ Ἀττ. ἠκηκόη, Ἀριστοφ. Σφ. 800, Εἰρ. 616 ([[ἔνθα]] ἴδε Σχόλ.)· ἀκηκόη, Πλάτ. Kρατ. 384Β. ― Σπάν. κατὰ μέσ. τύπον, ἐνεστ. (ἴδε κατωτέρω II, 2), Ἐπ. παρατ. ἀκούετο, Ἰλ. Δ. 331: ἀόρ. ἠκουσάμην, Μόσχ. 3. 120. ― Παθ. μέλλ. ἀκουσθήσομαι, Πλάτ. Πολ. 507D: ἀόρ. ἠκούσθην, Θουκ. 3. 38, Λουκ.: ― πρκμ. ἤκουσμαι, Διον. Ἁλ. Ρητ. 11. 10, Ψευδο-Λουκ. Φιλόπατρ. 4· τὸ ἀκήκουσμαι, ἐν Λουκ. Πῶς δεῖ Ἱστ. συγγρ. 49 διωρθώθη ἤδη. (Ἡ [[ῥίζα]] φαίνεται νὰ [[εἶναι]] ΚΟΥ, ὅ ἐ. ΚΟF μετὰ προθεματικοῦ α· πρβλ. [[κοέω]], [[ἀκοή]]). Ἀκούω, Ὅμηρ., κτλ.: τό: κλύειν, ἀκοῦσαι (Αἰσχύλ. Χο. 5.) ἐμπαίζεται ὡς ταυτολογία ὑπὸ Ἀριστοφ. (Βάτρ. 1173 κἑξ.), ἀλλὰ πρβλ. ΙΙ. 3. ― Συντάσσεται [[κυρίως]] μετ’ αἰτ. τοῦ ἀκουσθέντος πράγματος, καὶ γενικῆς τοῦ προσώπου παρ’ οὗ ἠκούσθη τὸ ἀκουσθέν, ― ὡς [[ταῦτα]] Καλυψοῦς ἤκουσα, Ὀδ. Μ. 389, πρβλ. Σοφ. Ο. Τ. 43, κτλ., ἡ δὲ γεν. τοῦ προσώπου [[πολλάκις]] παραλείπεται, πάντ’ ἀκήκοας λόγον, ὁ αὐτ. Αἴ. 480, κτλ., ἢ ἡ αἰτιατ. τοῦ πράγματος ἄκουε τοῦ θανόντος, Α. Ἠλ. 643· πρβλ. 644: ― [[συχνάκις]] [[ὅμως]] μ. γεν. πράγματος, φθογγῆς, κτύπου, ἀκούειν αὐτήν, ἔχειν τὸν ἦχον αὐτῶν, Ὀδ. Μ. 198., Φ. 237, λόγων, Σοφ. Ο. Κ. 1887. β) μετὰ γεν. τοῦ ἀντικειμένου, [[ἀκούω]] [[περί]] τινος, [[ἀκούω]] νὰ λέγωσι [[περί]] τινος, ἀκ. πατρός, Ὀδ. Δ. 114· εἰς τοῦτο [[συχνάκις]] προστίθεται [[μετοχή]], ἀκ. πατρὸς τεθνηῶτος, Α. 289, κτλ., μετὰ τῆς αὐτῆς ἐννοίας μετ’ αἰτ., [[αὐτόθι]] 287· τοῦτο κοινῶς παρὰ πεζοῖς [[εἶναι]], ἀκ. [[περί]] τινος, ὡς κατὰ πρῶτον ἐν Ὀδ. Τ. 270, πρβλ. Εὐρ. Ι. Τ. 964. γ) παρὰ πεζοῖς τὸ [[πρόσωπον]] παρ’ οὗ τὸ ἀκουσθὲν ἠκούσθη [[συχνάκις]] λαμβάνει πρόθεσιν, ὡς ἀκούειν τι ἀπό, ἐκ, [[παρά]], [[πρός]] τινος, ὡς πρῶτον ἐν Ἰλ. Ζ. 524, πρβλ. Ἡρόδ. 3. 62, Σοφ. Ο. Τ. 7. 95, Θουκ. 1. 125· μετὰ δοτ. προσ., ὡς ἐν Ἰλ. Π. 515, Σοφ. Ἠλ. 227. δ) οὐχὶ [[συχνάκις]] μετὰ διπλῆς γεν. προσώπ. καὶ πράγ., [[ἀκούω]] [[περί]] τινος πράγματος [[παρά]] τινος προσώπου, ὡς ἐν Ὀδ. Ρ. 115, Δημ. 228, 12 ε) ἡ [[πρᾶξις]] ἢ [[κατάστασις]] τοῦ προσώπου ἢ πράγματος προστίθεται κατὰ μετοχ. ἢ ἀπαρ., ― κατὰ μετοχήν, [[ὁπότε]] τὸ ἀκούειν ἰσοδυναμεῖ πρὸς βεβαίαν γνῶσιν, ἄλλως κατ’ ἀπαρέμφ., ὡς εἰ πτώσσοντας ὑφ’ Ἕκτορι πάντας ἀκούσαι, ἂν ἤθελεν ἀκούσῃ (μάθῃ) ὅτι πάντες νῦν τρέμουσιν ὑποπτήσσοντες ὑπὸ τὸν Ἕκτορα, Ἰλ. Η. 129· πρβλ. Ἡρόδ. 7. 10, 8, Ξεν. Κύρ. 2. 4, 12., Δημ. 31. 3., ἀλλὰ ἀκ. αὐτὸν ὄλβιον [[εἶναι]], [[ἀκούω]] ([[καθόλου]]) ὅτι αὐτὸς [[εἶναι]] [[εὐτυχής]], Ἰλ. Ω. 543· πρβλ. Ξεν Ἀν. 2. 5, 13, κτλ.: ― τοῦτο [[συχνάκις]] μετατρέπεται εἰς τὸ ἀκούεν ὅτι ἢ ὡς μετὰ παρεμφατικοῦ ῥήματος ὡς ἐν Ὀδ. Γ. 193, Ξεν. Ἀπομν. 4. 2, 33· ὡσάυτως ἀκ. [[οὕνεκα]], Σοφ. Ο. Κ. 33. ς) μετὰ γενικῆς καὶ μετοχ. πρὸς ἔκφρασιν ἐκείνου, τὸ ὁποῖον πράγματι ἀκούει τις διὰ τῶν ἰδίων αὑτοῦ ὤτων [[παρά]] τινος προσώπου, ταῦτ’... ἤκουον σαφῶς Ὀδυσσέως λέγοντος, Σοφ. Φ. 595· ἀκ. τινὸς λέγοντος, διαλεγομένου, Πλάτ. Πρωτ. 320Β. Ξεν. Ἀπομ. 2. 4. 1. ― Ὁ Ὅμ. [[ἅπαξ]] μεταχειρίζεται τὸ [[μέσον]] ἀντὶ τοῦ ἐνεργ., ἀκούετο [[λαός]] ἀϋτῆς, Ἰλ. Δ. 331. 2) [[γνωρίζω]] ἐξ ἀκοῆς, ἔξοιδ’ ἀκούων, Σοφ. Ο. Τ. 105· ἡ [[σημασία]] αὕτη [[ἐνίοτε]] φαίνεται ὅτι περιέχει χρῆσιν τοῦ ἐνεστῶτος μετ’ ἐννοίας παρακειμένου, νῆσός τις Συρίη κικλήσκεται, εἴ που ἀκούεις, Ὀδ. Ο. 403· πρβλ. Γ. 193 καὶ οὕτω παρὰ τοῖς πεζοῖς τῶν Ἀττ., Πλάτ. Γοργ. 503C., Πολ. 407Α., Λουκ. Ἐνύπ. 13. 3) ἀπολύτως, [[ἀκούω]], [[προσέχω]], ἰδίως ἐν ἀρχῇ κηρύγματος, ἀκούετε λεῴ, ἀκούσατε, προσέξατε, ἴδε λαὸς Ι. ἐν τέλ.: περὶ τοῦ Σοφ. Ο. Τ. 1387, ἴδε [[πηγή]] 2. 4) οἱ ἀκούοντες, οἱ ἀναγνῶσται βιβλίου τινός, Πολύβ. 1, 13, 6, καὶ ἀλλ. ΙΙ. δίδω προσοχὴν εἰς τὴν παράκλησίν τινος, μ. γεν. Ἰλ. Α. 381, κτλ.· σπανίως μ. δοτ. ἀκούεν ἀνέρι κηδομένω, προσέχειν εἰς τοὺς λόγους [[αὐτοῦ]], Ἰλ. Π. 515, κατὰ [[σχῆμα]] ἀνακόλουθον μετὰ γεν. μετοχ. ἀκολουθούσης δοτικήν, [[ὅττι]] οἱ ὦκ’ ἤκουσε... θεὸς εὐξαμένοιο, [[αὐτόθι]] 531. 2) [[ὑπακούω]], βασιλῆος, θεοῦ, Ἰλ. Τ. 256, Ὀδ. Η. 11· οὕτω, τὸ μέσ. Λεωφίλου δ’ ἀκούεται [πάντα], Ἀρχίλ. 69. 3) [[ἀκούω]] καὶ ἐννοῶ, κλύοντες οὐκ ἤκουον, Αἰσχύλ. Πρ. 448. ΙΙΙ. μεθ’ Ὅμηρ. χρησιμεύει ὡς παθητ. τοῦ εὖ ἢ κακῶς λέγειν τινά, [[ἀκούω]] ἐμαυτὸν καλούμενον [[καλῶς]] ἢ κακῶς, ὡς τὸ Λατ. audire, [[εἴπερ]] ὄρθ’ ἀκούεις, Ζεῦ, Σοφ. Ο. Τ. 903 (πρβλ. Αἰσχύλ. Ἀγ. 161)· κακῶς ἀκ. ὑπό τινος, κακολογοῦμαι ὑπό τινος, [[πρός]] τινος, Ἡρόδ. 7. 16, 1· [[περί]] τινος, διὰ πρᾶγμά τι, ὁ αὐτ. 6. 86, 1· εὖ, κακῶς, ἄριστα ἀκ., Λατ. bene, male audire, Ἡρόδ. 2. 173, 8. 93, Σοφ. Φ. 1313, Ἀντιφῶν 138, 13, κτλ. 2) μετ’ ὀνομαστ. τοῦ ὑποκειμ. ἀκούειν κακός, [[καλός]], Σοφ. Ο. Κ. 988, Πλάτ. Λύσ. 207Α· νῦν κόλακες καὶ θεοῖς ἐχθροί... ἀκούουσι, Δημ. 241, 13. κτλ. 3) [[ἐνίοτε]] μετ’ ἀπαρεμφ. ἤκουον [[εἶναι]] πρῶτοι, = ἐλέγοντο ἢ ἐνομίζοντο ὅτι ἦσαν πρῶτοι, Ἡρόδ. 3. 131· οὕτω καὶ ἀκούσομαι μὲν ὡς ἔφυν οἴκτου [[πλέως]], Σοφ. Φ. 1074. 4) μετ’ αἰτιατ. πράγματος, ἀκ. κακά, [[ἀκούω]] νὰ λέγωνται κακὰ [[ἐναντίον]] μου ὑπό τινος, Ἀριστοφ. Θεσμ. 388· πρβλ. Σοφ. Φ. 607· οὕτω καὶ ἀκ. λόγον ἐσλόν, Πινδ. Ι. 4. (5) 17· φήμας... κακὰς ἤκουσεν, Εὐρ. Ἑλ. 615. 5) [[οὕτως]] ἀκ., [[ἀκούω]] τι οὕτω λεγόμενον, ὅ ἐ. τοιαύτη [[εἶναι]] ἡ πρώτη [[ἐντύπωσις]], Οὐόλφ. εἰς Δημ. Λεπτ. 235. Schäf. Μελ. 80· ὡς οὕτω γ’ ἀκοῦσαι, Πλάτ. Εὐθύφρ. 3Β· ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι, ὁ αὐτ. Λύσ. 216Α· IV. Παρὰ Σχολιασταῖς, ἐννοῶ τι, [[οὕτως]] ἢ [[οὕτως]], προσυπονοῶ, Λατ. subaudire, Σχόλ. εἰς Εὐρ. Ὄρ. 333· τι ἐπί τινος, Σχόλ. εἰς Ἱππ. 73· [[οὕτως]] [[ἀκουστέον]], Σχόλ. εἰς Ὀρ. 1289, Σχόλ. εἰς Ἀπολλ. Ρόδ. 3. 86.
|lstext='''ἀκούω''': [ᾰ]: Ἐπ. παρατ. ἄκουον, Ἰλ. Μ, 442, μέλλ. ἀκούσομαι (ὁ ἐνεργ. [[τύπος]] ἀκούσω κατὰ πρῶτον ἀπαντᾶ παρ’ Ἀλεξανδρίνοις συγγραφ. ὡς Λυκόφρ. 378, 686, Ἑβδ., Διον. Ἁλ., κτλ.· πρβλ. Winer Γραμματ. τῆς Κ. Δ. σ. 99, τοῦ Veitch τὰ ἀνώμαλα Ἑλλ. ῥήματα ἐν λέξ.): ― ἀόρ. ἤκουσα, Ἐπ. ἄκουσα, Ἰλ. Ω. 223: ― πρκμ. ἀκήκοα, Λακων. ἄκουκα, Πλουτ. Λυκοῦργ. 20, Ἆγις 21: ― μεταγεν. ἤκουκα: ὑπερσ. ἀκηκόειν, Ἡρόδ. 2. 57., 7. 208, Λυκοῦργ. 15· ἠκηκόειν, Ξεν. Οἰκ. 15. 5· παλαιὰ Ἀττ. ἠκηκόη, Ἀριστοφ. Σφ. 800, Εἰρ. 616 ([[ἔνθα]] ἴδε Σχόλ.)· ἀκηκόη, Πλάτ. Kρατ. 384Β. ― Σπάν. κατὰ μέσ. τύπον, ἐνεστ. (ἴδε κατωτέρω II, 2), Ἐπ. παρατ. ἀκούετο, Ἰλ. Δ. 331: ἀόρ. ἠκουσάμην, Μόσχ. 3. 120. ― Παθ. μέλλ. ἀκουσθήσομαι, Πλάτ. Πολ. 507D: ἀόρ. ἠκούσθην, Θουκ. 3. 38, Λουκ.: ― πρκμ. ἤκουσμαι, Διον. Ἁλ. Ρητ. 11. 10, Ψευδο-Λουκ. Φιλόπατρ. 4· τὸ ἀκήκουσμαι, ἐν Λουκ. Πῶς δεῖ Ἱστ. συγγρ. 49 διωρθώθη ἤδη. (Ἡ [[ῥίζα]] φαίνεται νὰ [[εἶναι]] ΚΟΥ, ὅ ἐ. ΚΟF μετὰ προθεματικοῦ α· πρβλ. [[κοέω]], [[ἀκοή]]). Ἀκούω, Ὅμηρ., κτλ.: τό: κλύειν, ἀκοῦσαι (Αἰσχύλ. Χο. 5.) ἐμπαίζεται ὡς ταυτολογία ὑπὸ Ἀριστοφ. (Βάτρ. 1173 κἑξ.), ἀλλὰ πρβλ. ΙΙ. 3. ― Συντάσσεται [[κυρίως]] μετ’ αἰτ. τοῦ ἀκουσθέντος πράγματος, καὶ γενικῆς τοῦ προσώπου παρ’ οὗ ἠκούσθη τὸ ἀκουσθέν, ― ὡς [[ταῦτα]] Καλυψοῦς ἤκουσα, Ὀδ. Μ. 389, πρβλ. Σοφ. Ο. Τ. 43, κτλ., ἡ δὲ γεν. τοῦ προσώπου [[πολλάκις]] παραλείπεται, πάντ’ ἀκήκοας λόγον, ὁ αὐτ. Αἴ. 480, κτλ., ἢ ἡ αἰτιατ. τοῦ πράγματος ἄκουε τοῦ θανόντος, Α. Ἠλ. 643· πρβλ. 644: ― [[συχνάκις]] [[ὅμως]] μ. γεν. πράγματος, φθογγῆς, κτύπου, ἀκούειν αὐτήν, ἔχειν τὸν ἦχον αὐτῶν, Ὀδ. Μ. 198., Φ. 237, λόγων, Σοφ. Ο. Κ. 1887. β) μετὰ γεν. τοῦ ἀντικειμένου, [[ἀκούω]] [[περί]] τινος, [[ἀκούω]] νὰ λέγωσι [[περί]] τινος, ἀκ. πατρός, Ὀδ. Δ. 114· εἰς τοῦτο [[συχνάκις]] προστίθεται [[μετοχή]], ἀκ. πατρὸς τεθνηῶτος, Α. 289, κτλ., μετὰ τῆς αὐτῆς ἐννοίας μετ’ αἰτ., [[αὐτόθι]] 287· τοῦτο κοινῶς παρὰ πεζοῖς [[εἶναι]], ἀκ. [[περί]] τινος, ὡς κατὰ πρῶτον ἐν Ὀδ. Τ. 270, πρβλ. Εὐρ. Ι. Τ. 964. γ) παρὰ πεζοῖς τὸ [[πρόσωπον]] παρ’ οὗ τὸ ἀκουσθὲν ἠκούσθη [[συχνάκις]] λαμβάνει πρόθεσιν, ὡς ἀκούειν τι ἀπό, ἐκ, [[παρά]], [[πρός]] τινος, ὡς πρῶτον ἐν Ἰλ. Ζ. 524, πρβλ. Ἡρόδ. 3. 62, Σοφ. Ο. Τ. 7. 95, Θουκ. 1. 125· μετὰ δοτ. προσ., ὡς ἐν Ἰλ. Π. 515, Σοφ. Ἠλ. 227. δ) οὐχὶ [[συχνάκις]] μετὰ διπλῆς γεν. προσώπ. καὶ πράγ., [[ἀκούω]] [[περί]] τινος πράγματος [[παρά]] τινος προσώπου, ὡς ἐν Ὀδ. Ρ. 115, Δημ. 228, 12 ε) ἡ [[πρᾶξις]] ἢ [[κατάστασις]] τοῦ προσώπου ἢ πράγματος προστίθεται κατὰ μετοχ. ἢ ἀπαρ., ― κατὰ μετοχήν, [[ὁπότε]] τὸ ἀκούειν ἰσοδυναμεῖ πρὸς βεβαίαν γνῶσιν, ἄλλως κατ’ ἀπαρέμφ., ὡς εἰ πτώσσοντας ὑφ’ Ἕκτορι πάντας ἀκούσαι, ἂν ἤθελεν ἀκούσῃ (μάθῃ) ὅτι πάντες νῦν τρέμουσιν ὑποπτήσσοντες ὑπὸ τὸν Ἕκτορα, Ἰλ. Η. 129· πρβλ. Ἡρόδ. 7. 10, 8, Ξεν. Κύρ. 2. 4, 12., Δημ. 31. 3., ἀλλὰ ἀκ. αὐτὸν ὄλβιον [[εἶναι]], [[ἀκούω]] ([[καθόλου]]) ὅτι αὐτὸς [[εἶναι]] [[εὐτυχής]], Ἰλ. Ω. 543· πρβλ. Ξεν Ἀν. 2. 5, 13, κτλ.: ― τοῦτο [[συχνάκις]] μετατρέπεται εἰς τὸ ἀκούεν ὅτι ἢ ὡς μετὰ παρεμφατικοῦ ῥήματος ὡς ἐν Ὀδ. Γ. 193, Ξεν. Ἀπομν. 4. 2, 33· ὡσάυτως ἀκ. [[οὕνεκα]], Σοφ. Ο. Κ. 33. ς) μετὰ γενικῆς καὶ μετοχ. πρὸς ἔκφρασιν ἐκείνου, τὸ ὁποῖον πράγματι ἀκούει τις διὰ τῶν ἰδίων αὑτοῦ ὤτων [[παρά]] τινος προσώπου, ταῦτ’... ἤκουον σαφῶς Ὀδυσσέως λέγοντος, Σοφ. Φ. 595· ἀκ. τινὸς λέγοντος, διαλεγομένου, Πλάτ. Πρωτ. 320Β. Ξεν. Ἀπομ. 2. 4. 1. ― Ὁ Ὅμ. [[ἅπαξ]] μεταχειρίζεται τὸ [[μέσον]] ἀντὶ τοῦ ἐνεργ., ἀκούετο [[λαός]] ἀϋτῆς, Ἰλ. Δ. 331. 2) [[γνωρίζω]] ἐξ ἀκοῆς, ἔξοιδ’ ἀκούων, Σοφ. Ο. Τ. 105· ἡ [[σημασία]] αὕτη [[ἐνίοτε]] φαίνεται ὅτι περιέχει χρῆσιν τοῦ ἐνεστῶτος μετ’ ἐννοίας παρακειμένου, νῆσός τις Συρίη κικλήσκεται, εἴ που ἀκούεις, Ὀδ. Ο. 403· πρβλ. Γ. 193 καὶ οὕτω παρὰ τοῖς πεζοῖς τῶν Ἀττ., Πλάτ. Γοργ. 503C., Πολ. 407Α., Λουκ. Ἐνύπ. 13. 3) ἀπολύτως, [[ἀκούω]], [[προσέχω]], ἰδίως ἐν ἀρχῇ κηρύγματος, ἀκούετε λεῴ, ἀκούσατε, προσέξατε, ἴδε λαὸς Ι. ἐν τέλ.: περὶ τοῦ Σοφ. Ο. Τ. 1387, ἴδε [[πηγή]] 2. 4) οἱ ἀκούοντες, οἱ ἀναγνῶσται βιβλίου τινός, Πολύβ. 1, 13, 6, καὶ ἀλλ. ΙΙ. δίδω προσοχὴν εἰς τὴν παράκλησίν τινος, μ. γεν. Ἰλ. Α. 381, κτλ.· σπανίως μ. δοτ. ἀκούεν ἀνέρι κηδομένω, προσέχειν εἰς τοὺς λόγους [[αὐτοῦ]], Ἰλ. Π. 515, κατὰ [[σχῆμα]] ἀνακόλουθον μετὰ γεν. μετοχ. ἀκολουθούσης δοτικήν, [[ὅττι]] οἱ ὦκ’ ἤκουσε... θεὸς εὐξαμένοιο, [[αὐτόθι]] 531. 2) [[ὑπακούω]], βασιλῆος, θεοῦ, Ἰλ. Τ. 256, Ὀδ. Η. 11· οὕτω, τὸ μέσ. Λεωφίλου δ’ ἀκούεται [πάντα], Ἀρχίλ. 69. 3) [[ἀκούω]] καὶ ἐννοῶ, κλύοντες οὐκ ἤκουον, Αἰσχύλ. Πρ. 448. ΙΙΙ. μεθ’ Ὅμηρ. χρησιμεύει ὡς παθητ. τοῦ εὖ ἢ κακῶς λέγειν τινά, [[ἀκούω]] ἐμαυτὸν καλούμενον [[καλῶς]] ἢ κακῶς, ὡς τὸ Λατ. audire, [[εἴπερ]] ὄρθ’ ἀκούεις, Ζεῦ, Σοφ. Ο. Τ. 903 (πρβλ. Αἰσχύλ. Ἀγ. 161)· κακῶς ἀκ. ὑπό τινος, κακολογοῦμαι ὑπό τινος, [[πρός]] τινος, Ἡρόδ. 7. 16, 1· [[περί]] τινος, διὰ πρᾶγμά τι, ὁ αὐτ. 6. 86, 1· εὖ, κακῶς, ἄριστα ἀκ., Λατ. bene, male audire, Ἡρόδ. 2. 173, 8. 93, Σοφ. Φ. 1313, Ἀντιφῶν 138, 13, κτλ. 2) μετ’ ὀνομαστ. τοῦ ὑποκειμ. ἀκούειν κακός, [[καλός]], Σοφ. Ο. Κ. 988, Πλάτ. Λύσ. 207Α· νῦν κόλακες καὶ θεοῖς ἐχθροί... ἀκούουσι, Δημ. 241, 13. κτλ. 3) [[ἐνίοτε]] μετ’ ἀπαρεμφ. ἤκουον [[εἶναι]] πρῶτοι, = ἐλέγοντο ἢ ἐνομίζοντο ὅτι ἦσαν πρῶτοι, Ἡρόδ. 3. 131· οὕτω καὶ ἀκούσομαι μὲν ὡς ἔφυν οἴκτου [[πλέως]], Σοφ. Φ. 1074. 4) μετ’ αἰτιατ. πράγματος, ἀκ. κακά, [[ἀκούω]] νὰ λέγωνται κακὰ [[ἐναντίον]] μου ὑπό τινος, Ἀριστοφ. Θεσμ. 388· πρβλ. Σοφ. Φ. 607· οὕτω καὶ ἀκ. λόγον ἐσλόν, Πινδ. Ι. 4. (5) 17· φήμας... κακὰς ἤκουσεν, Εὐρ. Ἑλ. 615. 5) [[οὕτως]] ἀκ., [[ἀκούω]] τι οὕτω λεγόμενον, ὅ ἐ. τοιαύτη [[εἶναι]] ἡ πρώτη [[ἐντύπωσις]], Οὐόλφ. εἰς Δημ. Λεπτ. 235. Schäf. Μελ. 80· ὡς οὕτω γ’ ἀκοῦσαι, Πλάτ. Εὐθύφρ. 3Β· ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι, ὁ αὐτ. Λύσ. 216Α· IV. Παρὰ Σχολιασταῖς, ἐννοῶ τι, [[οὕτως]] ἢ [[οὕτως]], προσυπονοῶ, Λατ. subaudire, Σχόλ. εἰς Εὐρ. Ὄρ. 333· τι ἐπί τινος, Σχόλ. εἰς Ἱππ. 73· [[οὕτως]] [[ἀκουστέον]], Σχόλ. εἰς Ὀρ. 1289, Σχόλ. εἰς Ἀπολλ. Ρόδ. 3. 86.
}}
{{bailly
|btext=<i>f.</i> ἀκούσομαι, <i>ao.</i> [[ἤκουσα]], <i>pf.</i> [[ἀκήκοα]], <i>pqp.</i> [[ἠκηκόειν]], <i>att.</i> [[ἠκηκόη]];<br /><i>Pass. f.</i> ἀκουσθήσομαι, <i>ao.</i> [[ἠκούσθην]], <i>pf.</i> ἄκουσμαι, <i>pqp.</i> ἠκούσμην;<br /><i>A.</i> entendre :<br /><b>I.</b> <i>en gén. avec un gén. de <i>pers.</i> et un gén. ou un acc. de chose</i> : ἀ. πατρός OD entendre parler de son père ; ἀκούειν [[περί]] τινος ATT entendre parler de qqn <i>ou</i> de qch ; [[εἰ]] [[δέ]] [[κε]] τεθνηῶτος ἀκούσῃς OD si tu apprenais qu’il fût mort ; ἀκούει τοὺς πολεμίους προσιόντας XÉN il apprend que l'ennemi s'avance ; ἀκούειν αὐτὸν ὄλβιον [[εἶναι]] IL apprendre qu’il est heureux;<br /><b>II.</b> <i>p. suite</i><br /><b>1</b> entendre dire, savoir par ouï-dire : ἤκουε καλὸν κἀγαθὸν αὐτὸν [[εἶναι]] XÉN il entendait dire qu’il était parfait ; <i>abs.</i> ἔξοιδ’ ἀκούων SOPH je le sais pour l'entendre dire ; εἴ που ἀκούεις OD peut-être le sais-tu par ouï-dire ? (<i>lat.</i> fando audire);<br /><b>2</b> apprendre <i>en gén.</i><br /><b>3</b> entendre, comprendre : κλύοντες [[οὐκ]] [[ἄκουον]] ESCHL entendant, ils ne comprenaient pas;<br /><b>B.</b> prêter l'oreille à, écouter, <i>d'où</i><br /><b>1</b> déférer à, exaucer, <i>gén., rar. dat.</i><br /><b>2</b> obéir à, gén.;<br /><b>C.</b> entendre parler de soi en bien <i>ou</i> en mal, avoir une réputation bonne <i>ou</i> mauvaise : [[εὖ]] ἀκούειν être loué (<i>cf. lat.</i> bene, male audire) ; καλὰ ἀκούειν XÉN recevoir des éloges ; αἰσχρὰ ἀκούειν SOPH, [[κακῶς]] ἀκούειν PLUT, [[φλαύρως]] ἀκούειν HDT être décrié <i>ou</i> blâmé ; ἀκούειν [[πρός]] τινος [[κακῶς]] HDT, [[κακῶς]] ἀκούειν [[ὑπό]] τινος LYS être décrié par qqn ; [[κακῶς]] ἀκούειν [[ἐπί]] τινι PLUT avoir mauvaise réputation à cause de qqn ; ἀκούειν [[οὕτως]] δεινὸν [[πρᾶγμα]] LYS être accusé d'un crime tellement abominable ; [[εὖ]] ἀκούειν [[περί]] τινος HDT être loué pour qch ; κόλακες καὶ ἐχθροὶ καὶ πάντα ἤκουον DÉM ils s'entendaient appeler flatteurs et ennemis et tout ce qu’on voudra ; <i>qqf accompagné de l'inf.</i> ἤκουον [[εἶναι]] πρῶτοι HDT ils passaient pour être les premiers;<br /><i><b>Moy.</b></i> ἀκούομαι (<i>impf.</i> ἠκουόμην) entendre, écouter, gén..<br />'''Étymologie:''' ἀ- prosth., R. ΚοϜ &gt; κου- et κο-, faire attention, cf. [[κοέω]] -- DELG anc. explication : de *ἀκ-ουσ-jω tendre l'oreille, de ἀκ- et [[οὖς]] ; explic. actuelle : <i>got.</i> hausjan « entendre » ; cf. [[κοέω]].
}}
}}
{{Autenrieth
{{Autenrieth
Retrieved from "https://lsj.gr/wiki/Special:MobileDiff/2649602"