επιτέλειος

Greek Monolingual

ἐπιτέλειος, -ον (Α)
1. τέλειος («ἐπιτελείαις εὐχαῑς», Ιώσ.)
2. επιγρ. (ως επίθ. της Αφροδίτης) αυτός που φέρνει κάτι σε πέρας.
[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + τέλειος (< τέλος)].