κλιτύς

German (Pape)

[Seite 1455] ύος, ἡ, ein abschüssiger Ort, Abhang, Hügel; πολλὰς δὲ κλιτῦς τότ' ἀποτμήγουσι χαράδραι Il. 16, 390; ἐς κλιτὺν ἀναβάς Od. 5, 470; Παρνησία, Τ, ρυνθία, Soph. Ant. 1131 Trach. 270; δοχμιᾶν διὰ κλιτύων Eur. Alc. 578; sp. D., wie Nic. Al. 34 u. Nonn. [Bei Hom. ist υ in den zweisylbigen Casus lang.]

Greek (Liddell-Scott)

κλῑτύς: -ύος, ἡ, αἰτ. πληθ. κλιτῦς Ἰλ. Π. 390· (κλίνω)· ― κατωφέρεια, πλευρὰ βουνοῦ, λατ. clivus, Ἰλ. ἔνθ’ ἀνωτ., Ὀδ. Ε. 470· Παρνησίαν ὑπὲρ κλιτὺν Σοφ. Ἀντ. 1145· Τιρυνθίαν πρὸς κλ. ὁ αὐτ. ἐν Τρ. 270, κτλ. ― Λέξ. ποιητ. ῑ ἀείποτε· ῡ ἐν τῇ αἰτ. κλιτὺν Ὀδ. ἔνθ’ ἀνωτ., ἐν ἄρσει· ἀλλ’ οὐδέποτε οὕτω παρ’ Ἀττ..

French (Bailly abrégé)

ύος (ἡ) :
pente, penchant, colline.
Étymologie: κλίνω.

Greek Monolingual

η (AM κλιτύς, -ύος)
βλ. κλε(ι)τύς.

Greek Monotonic

κλῑτύς: -ύος, ἡ, αιτ. πληθ. κλιτῡς, (κλίνω) πλαγιά, κατωφέρεια, πλευρά βουνού, Λατ. divus, σε Όμηρ., Σοφ.

Russian (Dvoretsky)

κλῑτύς: ύος ἡ (эп. acc.: sing. κλιτύν с ῡ, pl. κλιτῦς) скат, склон или холм Hom., Trag.