cognitus
Ζῶμεν πρὸς αὐτὴν τὴν τύχην οἱ σώφρονες → Fortunae arbitrio nos modesti vivimus → Wir Weise leben mit dem Ziel des Glücks allein
Latin > English (Lewis & Short)
cognĭtus: a, um, Part. and P. a., from cognosco.
cognĭtus: ūs, m. cognosco,
I a becoming acquainted with, a knowing: variorum populorum, App. M. 9, p. 225.
Latin > French (Gaffiot 2016)
cognĭtus,¹¹ a, um, part. de cognosco || pris adjt, connu, reconnu : Cic. Cæc. 104 ; cognitior Ov. Tr. 4, 6, 28 ; cognitissimus Catul. 4, 14.
Latin > German (Georges)
(1) cōgnitus1, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (cognosco), bekannt, erkannt, dah. auch bewährt, erprobt, res cognitae, Cic.: homo virtute cognitā, Cic.: multarum rerum experientiā cogniti, Tac.: populo bene cognitus, Treb. Poll. – sed magis hoc, quo sunt cognitiora (mala nostra), gravant, Ov. trist. 4, 6, 28: quanta sit herbarum potentia, nulli quam mihi cognitius, Ov. met. 14, 15: tibi haec fuisse et esse cognitissima ait phaselus, Catull. 4, 14.
(2) cōgnitus2, Abl. ū, m. (cognosco), das Kennenlernen, multarum civitatum obitu et variorum populorum cognitu summas adeptus virtutes, Apul. met. 9, 13.
