κυνηγέτης

English (LSJ)

ου, ὁ, Dor. (never in Trag.) κυνᾱγέτᾱς Pi.N.6.14:—

   A huntsman, Od.9.120, E.HF860 (troch.), Hec. 1174, Pl.R.432b, X.Cyn.6.11, al., OGI20 (iii B.C.); in pl. of certain δαίμονες, Pl.Com.174.16, SIG1040.9 (Piraeus, iv B.C.): metaph., of one who seeks fame, Pi.l.c.:—fem. κῠνηγ-έτις, Dor. -ᾱγέτις, ιδος, huntress, Ach.Tat.8.12; epith. of Artemis, Corn.ND34: as Adj., κ. αἰγανέα AP6.115 (Antip.).

Greek (Liddell-Scott)

κῠνηγέτης: -ου, ὁ, Δωρ. κυνᾱγ- (ἴδε ἐν λ. κυναγός)· ― ὁ ἄγων κύνας, κυνηγός, θηρευτής, Ὀδ. Ι. 120, Εὐρ. Ἡρ. Μαιν. 860, Ἑκ. 1174, Πλάτ. Πολ. 432Β, καὶ συχν. παρὰ Ξεν. κυναγέτας ἀμφὶ πάλᾳ, ὁ θηρεύων τὸ βραβεῖον ἐν τῇ πάλῃ, Πινδ. Ν. 6. 26· ― θηλ. κυνηγέτις, Δωρ. -αγέτις, ιδος, ἡ κυνηγός, Ἀνθ. Π. 6. 115, Ἀχ. Τάτ. 8. 12.

French (Bailly abrégé)

ου (ὁ) :
qui mène des chiens (à la chasse), chasseur.
Étymologie: κυνηγέω.

English (Autenrieth)

(κύων, ἡγέομαι): literally leader of dogs, i. e. hunter, pl., Od. 9.120†.