κατακτητής

Greek Monolingual

ο, θηλ. κατακτήτρια
1. αυτός που κατακτά, αυτός που κάνει κάτι δικό του με τη βία («οι κατακτητές λυμαίνονται τη χώρα»)
2. αυτός που έχει ερωτικές επιτυχίες.
[ΕΤΥΜΟΛ. < κατακτῶ. Η λ. μαρτυρείται από το 1826 στον Νικόλαο Σπηλιάδη].