ορθόδικος

Greek Monolingual

ὀρθόδικος, -ον (Α)
αυτός που δικάζει δίκαια, ορθά («ὀρθόδικος Στύξ», Βακχ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < ορθ(ο)- + -δικος (< δίκη), πρβλ. ευθύ-δικος].