τε: Difference between revisions

|lstext='''τε''': ἐγκλιτικὸν [[μόριον]], = καί, Λατ. que (συγγενὲς τῷ δεικτικῷ τό, ὡς τὸ Λατ. que συγγενὲς τῷ ἀναφ. qui), [[πολλαχοῦ]] [[μάλιστα]] παρ’ Ἐπικ. ποιηταῖς. (Πρβλ. Λατ. -que, Σανσκρ. ќa, Ζενδ. ca· οὕτω τὰ Δωρ. ὅκα, τόκα, πόκα ἀντιστοιχοῦσι πρὸς τὰ ὅτι, τότε, πότε.) Α. ὡς πράγματι, [[σύνδεσμος]], ὅτε διακρίνεται ἀπὸ τοῦ καί, καθ’ ὅσον ἡ δι’ [[αὐτοῦ]] [[σύνδεσις]] [[εἶναι]] χαλαρωτέρα, χρησιμεύει δηλ. [[ἁπλῶς]] [[ὅπως]] συνείρῃ κατὰ σειρὰν διαφόρους ἐκφράσεις χωρὶς νὰ νοῇ πραγματικὴν ἢ ἐσωτερικὴν σύνδεσιν καὶ σχέσιν μεταξὺ αὐτῶν, [[οἷον]] ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας Κίλλαν τε ζαθέην, Τενέδοιό τε ἶφι ἀνάσσεις Ἰλ. Α. 37, πρβλ. Β. 495· - τοῦτο δὲ οὐ μόνον μετὰ μεμονωμένων λέξεων ἀλλὰ καὶ μετὰ προτάσεων, ὅν δ’ αὖ δήμου τ’ ἄνδρα ἴδοι βοόωντά τ’ ἐφεύροι Ἰλ. Β. 198. Ι. ἡ [[πλήρης]] [[σύνταξις]] [[εἶναι]] τε, ... τε..., [[ὅπου]] αἱ συνδεόμεναι λέξεις [[εἶναι]] [[οὕτως]] εἰπεῖν ἰσόρροποι, π.χ. [[ἔργον]] τε [[ἔπος]] τε, πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε Ὅμ., κλπ.· καὶ εἰς πλείονας προτάσεις, ἕν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρί, [[ἔπος]] τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν Ὀδ. Ο. 530, πρβλ. Ἰλ. Α. 177., Β. 58., Αἰσχύλ. Πρ. 89 κἑξ., κτλ.· [[οὕτως]] [[ἐνίοτε]] παρὰ πεζογράφοις, ὡς Λυσ. 153. 22, Ξεν. Κύρ. 3. 3, 36· - ὁ [[στίχος]] [[πρίν]] γ’ [[ὅταν]] ἑνδεκάτη τε δυωδεκάτη τε γένηται πιθανῶς σημαίνει, ἕως οὗ παρέλθῃ ἡ ἑνδεκάτη καὶ ἔλθῃ ἡ δωδεκάτη, Ὀδ. Β. 374· - [[ἐνίοτε]] τίθεται ἀντὶ τοῦ ἤ, ἀπόρως εἶχε... δοῦναί τε μὴ δοῦναί τε Εὐρ. Ι. Α. 56, πρβλ. [[Ἡρακλ]]. 154, Ἠλ. 391· [[ἐντεῦθεν]] προὔκυψεν ἡ [[σύνδεσις]] τε... ἤ..., [[οἷον]] καλῶν τε ἴδριν ἄλλον ἢ δύναμιν κυριώτερον Πινδ. Ο. 1. 167· Δί γε μισγομέναν ἢ Διὸς παρ’ ἀδελφεοῖσιν ὁ αὐτ. ἐν Ι. 8. 74, πρβλ. Πλάτ. Θεαίτ. 143C, Ἴωνα 535D· ἤ, ἤ..., τε..., [[οἷον]] [[ὥστε]] γὰρ ἢ παῖδες νεαροί, χῆραί τε γυναῖκες Ἰλ. Β. 289· ἢ [[πόλις]] [[βροτός]] θ’ ὁμοίως Αἰσχύλ. Εὐμ. 523. 2) ἡ μία τῶν προτάσεων δύναται νὰ [[εἶναι]] ἀρνητικὴ ἡ δὲ ἑτέρα καταφατική, [[οἷον]] ἐκκλησίαν τε οὐκ ἐποίει..., τήν τε πόλιν ἐφύλασσε Θουκ. 2. 22, ἀλλ’ ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἡ ἀρνητικὴ [[πρότασις]] λαμβάνει συνήθως [[οὔτε]]· ἀρνητικὴ συνάπτεται μετὰ καταφατικῆς διὰ τοῦ [[οὔτε]]..., τε..., [[οἷον]], [[οὔτε]] ποσίν εἰμι [[ταχύς]]..., γινώσκω τε, [[ὅπου]] τὸ [[οὔτε]] ταχὺς = [[βραδύς]] τε, Ξεν. Κύρ. 2. 3, 6, κτλ.· - ἡ αὐτὴ [[σύνταξις]] ἀπαντᾷ διὰ τοῦ οὐ..., τε..., ὡς, οὐχ ἡσύχαζον (ἤρξαντο κινούμενοι, ἐνεργοῦντες)... παρεκάλουν τε τοὺς ξυμμάχους Θουκ. 1. 67· καὶ μή..., τε..., [[οἷον]] ἵνα μή τι διαφύγῃ ἡμᾶς, εἴ τέ τι βούλει Πλάτ. Φαίδων 95Ε. 3) τε..., τε..., ἐπὶ τοσοῦτον σχεδὸν ἰσοῦται τῷ μέν... δέ..., [[ὥστε]] δύνανται [[καθόλου]] νὰ τεθῶσιν ἐπὶ τῶν αὐτῶν περιστάσεων· μόνον ὅτι διὰ μὲν τῆς συνδέσεως τε... τε... τὰ μέρη θεωροῦνται [[ὁμοῦ]], διὰ δὲ τοῦ μέν... δέ... ἐν ἀντιθέσει πρὸς ἄλληλα ἢ κεχωρισμένα· [[ἐνίοτε]] ἀμφότεραι αἱ συνδέσεις συναναμίγνυνται· π.χ. α) τε..., δέ..., ὡς σύν τε δύ’ ἐρχομένω καί τε πρὸ ὁ τοῦ ἐνόησεν..., μοῦνος δ’ εἴ πέρ τε νοήσῃ Ἰλ. Κ. 224, πρβλ. Αἰσχύλ. Πέρσ. 625, Σοφ. Ἀποσπ. 374 ([[ἔνθα]] ἴδε Δινδ.), Ο. Κ. 367, Τρ. 285· τοῦτο [[εἶναι]] κοινότατον [[ὅπου]] ἡ ὅλη [[σύνταξις]] γίνεται κατ’ ἀνακόλουθον, [[οἷον]] Εὐρ. Φοίν. 1624· ἔτι καί, ἐσθὰς ἀμφότερόν νιν ἔχεν, ἅ τε... [[ἐπιχώριος]]..., ἀμφὶ δὲ παρδαλέᾳ στέγετο Πινδ. Π. 4. 141· ἢ [[ὅπου]] ἡ δευτέρα [[πρότασις]] γίνεται ἐμφαντικωτέρα διὰ τῆς παρεμβολῆς ἄλλων μορίων, [[οἷον]] διήκου τε..., [[ἔπειτα]] δὲ καὶ ἐπῄνεσε Ξεν. Κύρ. 4. 4, 3· οὕτω μετὰ τοῦ ἅμα δὲ καί..., [[ὡσαύτως]] δὲ καί..., Θουκ. 1. 25, Πλάτ. Συμπ. 186Ε· - οὕτω, τε..., ἀτὰρ οὖν..., ὁ αὐτ. ἐν Ἱππ. Μείζ. 295E. β) μέν..., τε..., [[ὅπου]] ὁ ποιητὴς φαίνεται ὅτι μεταβάλλει τὸν τρόπον καθ’ ὃν ἐξετάζει τὰ πράγματα ἐν τῷ μέσῳ τύπῳ τῆς προτάσεως, [[οἷον]] Αἰσχύλ. Θήβ. 924, καὶ [[συχν]]. παρὰ Πινδ. καὶ Εὐρ.· - ἴδε μὲν Α. ΙΙ. 6. γ· - ἀλλ’ [[ὅπου]] μετὰ τὸ μὲν ἕπεται τε καὶ δέ, ἢ δὲ καί τε, τό τε μετὰ τῆς προτάσεώς του ὑπόκειται εἰς τὴν προηγουμένην πρότασιν, [[ὥστε]] ἡ πραγματικὴ [[ἀντίθεσις]] [[εἶναι]] ὡς συνήθως μεταξὺ τῶν μορίων μὲν καὶ δέ, π.χ. Εὐρ. ἐν Φοιν. 10. ΙΙ. στενωτέρα [[ἕνωσις]] καὶ πραγματικωτέρα [[σχέσις]] ἐκφέρεται διὰ τῶν συνδέσμων τε καὶ (συναπτόντων ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον λέξεις), ἢ τε... καὶ (συναπτόντων προτάσεις), [[οἷον]], [[δειλός]] τε καὶ οὐτιδανὸς καλεοίμην Ἰλ. Α. 293· διαστήτην... [[Ἀτρείδης]] τε... καὶ [[δῖος]] Ἀχιλλεὺς [[αὐτόθι]] 7· - παρὰ τοῖς πεζογράφοις συνήθως μία ἢ πλείονες λέξεις παρεμβάλλονται μεταξὺ αὐτῶν, ἀλλ’ ὁ Θουκ. γράφει, εὖ τε καὶ [[χεῖρον]], βούλεταί τε καὶ ἐπίσταται 2. 36., 3. 25, κλπ.· - [[ἐνίοτε]] τὸ τε κεῖται οὐχὶ ἀκριβῶς ἐν τῇ οἰκείᾳ θέσει, [[οἷον]], ἀσπίσι τε φαύλαις καὶ οἰσυΐναις, ἀντὶ ἀσπίσι φ. τε καὶ οἰσ., Θουκ. 4. 9, πρβλ. 4. 10, Ἡρόδ. 2. 79, Πλάτ. Κρίτων 43Β, κλπ.· - καί..., καί..., τόσον..., ὅσον..., κάκιστος νῦν τε καὶ [[πάλαι]] δοκεῖ Σοφ. Ἀντ. 181· - ἐπὶ χρονικῆς συμπτώσεως, [[μεσαμβρίη]] τέ ἐστι καὶ τὸ [[κάρτα]] γίγνεται ψυχρὸν Ἡρόδ. 4. 181· ἐπὶ ἀποτελεσμάτων, [[ὅταν]] ἀκολουθῶσιν ἀμέσως, ἔτυχόν τε ὕσταται πολλὸν ἐξαναχθεῖσαι, καί κως [[κατεῖδον]], καὶ κατεῖδόν πως..., Ἡρόδ. 7. 194· οὕτω, ἐπαύσατό τε ὁ [[ἄνεμος]] καὶ τὸ [[κῦμα]] ἔστρωτο [[αὐτόθι]] 193· - [[ἐνίοτε]] πληρέστερον, [[ὁμοῦ]] πόλεμός τε... καὶ λοιμὸς Ἰλ. Α. 61· [[οὕτως]] ἐπὶ ὁμοιότητος ἢ ἀνομοιότητος, ἶσόν τοι πλουτοῦσ’ ᾧ τε... καὶ ᾧ... Σόλων 15 (5)· ταὐτά... νῦν τε καὶ [[τότε]] Ἀριστοφ. Ὄρν. 24· χωρὶς τό τε... καὶ τό... Σοφ. Ο. Κ. 808· ὅσον τό τ’ ἄρχειν καὶ τὸ δουλεύειν [[δίχα]] Αἰσχύλ. Πρ. 927· - [[ἐντεῦθεν]] (ὡς τὰ τε... τε...) [[εἶναι]] ἐν χρήσει καὶ ἐπὶ τῆς σημασίας ἢ τοῦτο ἢ ἐκεῖνο, [[διάνδιχα]] μερμήριξεν, ἵππους τε στρέψαι καὶ ἐναντίβιον μαχέσασθαι Ἰλ. Θ. 168· ἐν δίκᾳ τε καὶ παρὰ δίκαν Πινδ. Ο. 2. 30· θεοῦ τε... θέλοντος καὶ μὴ θέλοντος Αἰσχύλ. Θήβ. 427· πείσας τε... καὶ μὴ τυχὼν Θουκ. 3. 42· - [[οὕτως]] εὑρίσκομεν, τε..., τε..., καί, Ὀδ. Ξ. 75· καί, τε..., καί..., καί... Ο. 78, Ἡρόδ. 1, 23· - περὶ τῶν: οἵ τε ἄλλοι καί, ἄλλως τε καί, ἴδε ἄλλως Ι. 3. 2) ἐπὶ ταύτης τῆς σημασίας τὸ τ’ ἠδὲ [[εἶναι]] μόνον Ἐπικ., σκῆπτρόν τ’ ἠδὲ θέμιστας Ἰλ. Β. 206, κλπ.· [[ὡσαύτως]], τε..., ἰδέ· χαλκόν τε ἰδὲ λόφον Ἰλ. Ζ. 469, πρβλ. Θ. 162. 3) ὁ συνδυασμὸς καί τε [[εἶναι]] [[ἴδιος]] τῶν Ἐπικ., [[οἷον]], Ἰλ. Α. 521· καί τε..., καί τε... Ὀδ. Ξ. 465· - ἀλλὰ τὸ [[παράδειγμα]], [[τοὔνεκα]] καί τε βροτοῖσι θεῶν [[ἔχθιστος]] Ἰλ. Ι. 159, ἀνήκει εἰς τὴν σημασίαν Β. ΙΙ· - [[ὅπου]] δὲ ἀπαντᾷ καί... τε παρ’ ἄλλοις συγγραφεῦσι τὸ καὶ δὲν [[εἶναι]] συμπλεκτικόν, ἀλλὰ προσθετικὸν ἢ ἐπιτατικόν, [[οἷον]], οὕτω δὲ κἀμὲ τήνδε τ’, Ἠλέκτραν [[λέγω]] Αἰσχύλ. Χο. 252· ἣν ἐγὼ καὶ μητέρα πατέρα τ’ ἄν... ἡγοίμην μόνην Εὐρ. Ἄλκ. 646, πρβλ. Ἠλ. 241. 4) τε..., τε..., ἢ τε..., καί... ἀπαντῶσιν [[ἐνίοτε]] ἐν ἀνωμάλῳ συμπλοκῇ, συνδέοντα μετοχὴν μετὰ ῥήματος παρεμφατικῆς ἐγκλίσεως [[ὅπου]] ἡ ὁμαλὴ [[σύνδεσις]] θὰ ἀπῄτει δύο ῥήματα παρεμφατικῆς ἐγκλίσεως ἢ δύο μετοχάς, ἰοῖσιν τε τιτυσκόμενοι λάεσσί τ’ ἔβαλλον (ἀντὶ βάλλοντες) Ἰλ. Γ. 80· ἄλλα τε φραζόμενος καὶ δὴ καὶ ἐπεπόμφεε (ἀντὶ ἔφραζε καὶ) Ἡρόδ. 1. 85· ἄλλῳ τε τρόπῳ πειράζοντες (ἀντὶ ἐπείραζον) καὶ μηχανὴν προσήγαγον Θουκ. 4. 100. τῆς τε ὥρας... ταύτης οὔσης... καὶ τὸ [[χωρίον]]... χαλεπὸν ἦν (ἀντὶ τοῦ χωρίου... χαλεποῦ ὄντος) ὁ αὐτ. 7. 47, πρβλ. 4. 85., 8. 81, 95· [[οὕτως]], λέξασ’ ὅ τι... [[θέμις]] αἰνεῖν, παιών τε γενοῦ (ἀντὶ λέξον) Αἰσχύλ. Ἀγ. 97, πρβλ. Χο. 557. Β. Παρ’ Ἐπικ. ποιηταῖς τὸ τε προσάπτεται [[ἐνίοτε]] εἰς πολλὰς ἀντωνυμίας ἢ μόρια, ὁτὲ μὲν ἁπλοῦν ὁτὲ δὲ ἐπαναλαμβανόμενον, [[οἷον]] αἷψά τε φυλόπιδος πέλεται [[κόρος]] ἀνθρώποισιν, ἧς τε πλείστην μὲν καλάμην χθονὶ χαλκὸς ἔχευεν, [[ἄμητος]] δ’ [[ὀλίγιστος]] Ἰλ. Τ. 221· τοῦ γάρ τε [[ξεῖνος]] μιμνήσκεται... ὅς κεν φιλότητα παράσχῃ Ὀδ. Ο. 54· [[εἴπερ]] γάρ τε χόλον γε καὶ [[αὐτῆμαρ]] καταπέψῃ, [[ἀλλά]] τε καὶ μετόπισθεν ἔχει... Ἰλ. Α. 81, πρβλ. Δ. 160., Κ. 225· [[εἴπερ]] γάρ..., [[ἀλλά]] τε Τ. 165· [[μάλα]] γάρ τε... [[εἴπερ]] ἂν Γ. 25· [[οὔτοι]] ἔτι δηρόν γε... ἔσσεται, οὐδ’ [[εἴπερ]] τε... Ὀδ. Α. 204· εἰ δὲ σύ γ’ ... ἦ τέ σ’ ὀΐω Ἰλ. Ε. 350, πρβλ. Ὀδ. Β. 62· [[ἀλλά]] μ’ ὑπήνεικαν ταχέες πόδες· ἦ τέ κε δηρὸν [[αὐτοῦ]] πήματ’ ἔπασχον Ἰλ. Ε. 885. 2) μέν τε..., δέ τε... δηλοῦσιν ἰσότητα μεταξὺ δύο ἀντιθέτων, κραιπνότερος μὲν γάρ τε [[νόος]], λεπτὴ δέ τε [[μῆτις]] Ψ. 590, πρβλ. Ε. 139., Φ. 260 κἑξ.· οὕτω, τῇ μέν τ’ οὐδὲ ποτητά... [[ἀλλά]] τε καί... Ὀδ. Μ. 62 κἑξ.· - μέν..., δέ τε..., [[οἷον]], ἄνδρας μὲν κτείνουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει, τέκνα δέ τ’ ἄλλοι ἄγουσι Ἰλ. Ι. 593· ἢ τὸ δέ τε κεῖται [[ἄνευ]] ἑτέρου μορίου προηγουμένου, ὃν Βριάρεων καλέουσι θεοί, ἄνδρες δέ τε πάντες [[Αἰγαίων]]’ Ἰλ. Α. 403, καὶ [[λίαν]] [[συχνάκις]] παρ’ Ὁμ. (ἐν ᾧ τὸ δέ τε ἐξέλιπε παρ’ Ἀττικ.· ἐν δὲ τῷ χωρίῳ Αἰσχύλ. Χο. 490· δὸς δ’ ἔτ’ [[εἶναι]] ἡ πιθ. γραφή)· - ἀρνητ., οὐ γὰρ πύξ γε μαχήσεαι, οὐδὲ παλαίσεις, [[οὐδέ]] τ’ ἀκοντιστὺν ἐσδύσεαι, οὐδὲ πόδεσσι θεύσεαι Ἰλ. Ψ. 622. 3) ἐν ἀποδόσει, ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, [[μάλα]] τ’ ἔκλυον [[αὐτοῦ]] Ἰλ. Α. 218· [[ἄλλοτε]] μέν τε κακῷ ὅγε κύρεται, [[ἄλλοτε]] δ’ ἐσθλῷ, [[ὅπου]] μέν τε «ὁτὲ μὲν ἐν κακοῖς γίγνεται, ὁτὲ δὲ ἐν ἀγαθοῖς» (Σχόλ.), Ω. 530, πρβλ. Ὀδ. Λ. 219 κἑξ.· ἐν τῷ χωρίῳ ἤ τι μεταστρέψεις; στρεπταὶ μέν τε φρένες ἐσθλῶν, Ἰλ. Ο. 203, τὴν ἀπόδοσιν [[νοητέον]] ἐκ τῶν πρώτων λέξεων. 4) μετὰ ἀναφορικά, [[ἰσχίον]] [[ἔνθα]] τε μηρὸς ἰσχίῳ ἐνστρέφεται, ἀκριβῶς [[ὅπου]]..., Ἰλ. Ε. 305· ὅτε τε [[αὐτόθι]] 500· ὅτε πέρ τε Κ. 7· ἵνα τε, ὥς τε, ὡσεί τε, κτλ.· ἐπεί τε Ἡρόδ. 5. 33, καὶ [[πολλαχοῦ]]· ἀλλὰ συνηθέστατα [[ὅστε]] (ἢ ὅς τε), ἥτε, ὅτε, καὶ τὰ ἐξ αὐτῶν, Ὅμ. κλπ.· - ἡ ἀναφορικὴ [[δύναμις]] τῶν ἀντωνυμιῶν τούτων προῆλθεν ἐκ τῆς δεικτικῆς (καὶ [[οὗτος]] = ὃς), ἥτις ὑπάρχει ἔτι παρ’ Ὁμ.· ὅτε δὲ κατήντησαν τελείως ἀναφορικά, ὡς παρ’ Ἀττικ., τὸ τε ἐξέπεσεν ὡς περιττόν, πλὴν ἔν τισιν, [[οἷον]] ἅτε, [[ὥστε]], ἐφ’ ᾧτε, οἷός τε, [[ἔστε]]. 5) Ὁ Ὅμ. θέτει ἄλλα μόρια μεταξὺ τῶν ἀναφορικῶν καὶ τοῦ τε, ὅς ῥά τε ([[οὐδέποτε]] ὅς τε ῥα) Ἰλ. Ε. 137, κλπ.· ὃς μέν τε, [[ὅσπερ]] τε, Herm. εἰς Ὕμν. Ὁμ. εἰς Ἀπόλλ. 390· οἷός πέρ τε Ἰλ. Ε. 340· τίς τε, τίς τ’ ἂρ ... ξυνέηκε Ἰλ. Α. 8, πρβλ. Γ. 33. ΙΙ. παρ’ Ἡρόδ. [[ἐνίοτε]] τὸ τε [[εἶναι]] ἐν χρήσει (καθὰ φαίνεται) ἐπὶ τῆς σημασίας τοῦ [[ὡσαύτως]], ὁμοίως, πρὸς δὴ ὧν ἐμοί τε δοκέει Ἡρόδ. 1. 58· νῦν, ἔφη τε λέγων, ὦ Πέρσαι [[αὐτόθι]] 125· σὺ ὦν ἐμοί, καὶ γὰρ περὶ τῆς ναυμαχίης εὖ συνεβούλευσας, νῦν τε..., τώρα [[πάλιν]], ὁ αὐτ. 8. 101, πρβλ. 7. 175· [[οὕτως]] [[ἴσως]] ἐν δυσὶ χωρίοις τοῦ Σοφ. (Αἴ. 1310, Ἠλ. 1416), καὶ [[ἴσως]] ἐν Θουκ. 1. 9, ἴδε Jowett. ἐν τόπῳ. Γ. ΘΕΣΙΣ. - Τὸ τε ὡς ἐγκλιτικὸν συνήθως κεῖται, [[ὅταν]] συνδέῃ λέξεις, μετὰ τὴν λέξιν, ἥτις πρόκειται νὰ συνδεθῇ· ἤ, [[ὅταν]] συνδέῃ προτάσεις, μετὰ τὴν πρώτην λέξιν τῆς προτάσεως ἥτις πρόκειται νὰ συνδεθῇ, ὡς ἐν Ἰλ. Α. 5· ἀλλ’ [[ὅμως]] ὑπάρχουσι πολλὰ χωρία, ἐν οἷς φαίνεται ὅτι προηγεῖται τῆς λέξεως ἣν συνδέει, ἴδε Elmsl. εἰς Εὐρ. Ἰφ. ἐν Αὐλ. 508, [[Ἡρακλ]]. 622, Ἕρμανν. εἰς Σοφ. Φιλ. 454, κλπ.· ἀλλ’ αἱ ἐξαιρέσεις [[εἶναι]] [[μᾶλλον]] κατὰ τὸ φαινόμενον ἢ πραγματικαί· [[διότι]] ἡ [[ἀνωμαλία]] [[πολλάκις]] προκύπτει [[ἕνεκα]] ἐλλείψεως· ἢ ἡ [[λέξις]], μέθ’ ἣν τίθεται τὸ τε, σχετίζεται τόσον στενῶς πρὸς τὴν λέξιν εἰς ἣν (τὸ τε) λογικῶς ἀνήκει, [[ὥστε]] ἀποτελεῖ σχεδὸν [[μέρος]] τῆς λέξεως ἐκείνης· οὕτω δὲ τὸ τε δύναται νὰ τεθῇ 1) μετὰ γενικὴν προσδιορίζουσαν τὴν λέξιν εἰς ἣν τὸ τε λογικῶς ἀνήκει, ὡς, αἰθέρι ναίων γαίης τ’ ἐν ῥίζῃσι καὶ ἀνδράσι Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 19. 2) μετὰ τὸ ἄρθρον τῆς λέξεως εἰς ἣν τὸ τε ἀνήκει, τά τε δῶρ’ Ἀφροδίτης ἥ τε [[κόμη]] τό τε [[εἶδος]] Ἰλ. Γ. 54· Ἀτρεῖδαι ἥ τ’ Ὀδυσσέως βία Σοφ. Φιλ. 314, πρβλ. 325. 3) μετὰ ἀναφορικὸν ἐξ οὗ ἡ ὅλη [[πρότασις]] ἐξαρτᾶται, ὡς, [[ὥσπερ]] τε [[πόλις]] καὶ τὸ δίκαιον ξυνεπαινεῖ Αἰσχύλ. Θήβ. 1073· ― μετὰ τὴν λέξιν ἐξ ἧς δύο ὑποτελεῖς προτάσεις ἢ ἀπαρέμφατα ἐξαρτῶνται, ἤν ἐθέλωμέν τε μεῖναι καὶ μή... καταπροδοῦναι Θουκ. 4. 10, πρβλ. Αἰσχύλ. Χο. 130. 4) συνηθέστατα μετὰ πρόθεσιν ἀναφερομένην ἐπ’ ἴσης εἰς τὴν δευτέραν πρότασιν ὡς καὶ εἰς τὴν πρώτην, Πινδ. Π. 1. 22, Ἡρόδ. 1. 69, κλπ.· ἀλλὰ τοῦτο κατὰ τὸ πλεῖστον μόνον [[ὅπου]] ἡ [[πρόθεσις]] [[εἶναι]] ἡ πρώτη [[λέξις]] τῆς ὅλης προτάσεως, Πόρσ. Ὀρ. 887· ποικλία τις ἀπαντᾷ ἐν Αἰσχύλ. Εὐμ. 904, ἔκ τε ποντίας δρόσου ἐξ οὐρανοῦ τε· ἀλλ’ ἐν τοιαύτῃ συντάξει τοῦ τε... τε, ἡ [[πρόθεσις]] κατὰ τὸ πλεῖστον παραλείπεται ἐν τῇ β΄ προτάσει, π.χ. παρὰ τ’ ἀθανάτοις τοῖς θ’ ὑπὸ γαῖαν [[αὐτόθι]] 951, κλπ. Ὅρα πλήρη περὶ τούτων ἔρευναν παρὰ τῷ Hartung. Partikeln-Lehre, I. 58-118.