τε

English (LSJ)

enclitic Particle, with two main uses (v. infr. A, B).
A as a Conjunction,
I τε.. τε, both.. and, joining single words, phrases, clauses, or sentences, the first τε merely pointing forward to the second, ἀνδρῶν τε θεῶν τε Il.1.544; ἀγαθῶν τε κακῶν τε Hes.Op.669; δίψῃ τε λιμῷ τε A.Pers.491, cf. S.Aj.34,35, Ar.Ach. 370,375; τήν τε νῆσον τήν τε ἤπειρον Th.4.8, cf. Antipho 2.3.3, Pl.R.373b; λυσόμενός τε θύγατρα, φέρων τ' ἀπερείσι' ἄποινα Il.1.13; παῖδά τε σοὶ ἀγέμεν Φοίβῳ θ' ἱερὴν ἑκατόμβην ῥέξαι ib.443; the elements joined by τε.. τε are usually short in Hom., longer in later Gr., e.g. ἐπειδὴ πρόξενοί τέ εἰσιν Ἀθηναίων καὶ εὐεργέται... ἔν τε τῇ στήλῃ γέγραπται IG12.103.7; ἥ τε γὰρ γῆ.. εὔυδρός ἐστι, ποταμοί τε δι' αὐτῆς ῥέουσι Hdt.4.47; χρὴ.. τούς τε πρεσβυτέρους ὁμοιωθῆναι τοῖς πρὶν ἔργοις, τούς τε νεωτέρους.. μὴ αἰσχῦναι κτλ. Th.4.92, cf. Pl.R. 474c, X.Cyr.1.4.25, Is.1.50; τά τε γὰρ ληφθέντα πάντ' ἂν σῴζοιτο οἵ τ' ἀδικήσαντες κατ' ἀξίαν λάβοιεν τὰ ἐπιτίμια Aen. Tact.16.8, cf. Gp.2.49.1, 12.3.2-3; τούτου γὰρ γενομένου.. τά τε ἐχφόρια Χρυσέρμῳ δυνήσομαι ἀποδοῦναι, ἐγώ τε ἔσομαι παρὰ σοῦ φιλανθρωπίας τετευχώς PEnteux.60.11 (iii B.C.); κλείειν τε τὰ βλέφαρα δεομένων ἐλπιζόντων τε κοιμηθήσεσθαι Gal.16.494, cf. 495,501; this use is common at all times in οὔτε.. οὔτε, μήτε.. μήτε, εἴτε.. εἴτε (qq.v.); τε may be used three or more times, ἔν τ' ἄρα οἱ φῦ χειρί, ἔπος τ' ἔφατ' ἔκ τ' ὀνόμαζεν Od.15.530, cf. Il.1.177, 2.58, A.Pr.89sq., B.17.19sq., Lys. 19.17, X.Cyr.3.3.36:—ἑνδεκάτη τε δυωδεκάτη τε prob. means the eleventh or twelfth, Od.2.374, 4.588:—sts. τε.. τε couples alternatives, ἀπόρως εἶχε δοῦναί τε μὴ δοῦναί τε E.IA56, cf. Heracl.153, El.391; hence we find τε.. ἢ.., Pl.Tht.143c, Ion 535d; on ἢ (or ἦ) .. τε in Il.2.289 and A.Eu.524 (lyr.) v. ἦ 1.3.
2 the first clause may be negative, the second affirmative, as ἐκκλησίαν τε οὐκ ἐποίει... τήν τε πόλιν ἐφύλασσε Th.2.22; but οὔτε.. τε is more freq., as οὔτε ποσίν εἰμι ταχύς... γιγνώσκω τε X.Cyr.2.3.6 (v. οὔτε II.4); we also find οὐ.. τε.., as οὐχ ἡσύχαζον... παρεκάλουν τε τοὺς ξυμμάχους Th.1.67; and μὴ.. τε.., as ἵνα μή τι διαφύγῃ ἡμᾶς, εἴ τέ τι βούλει κτλ. Pl.Phd. 95e.
3 τε (both) sometimes corresponds to a following δέ (and), or τε (and) to a preceding μέν, e.g.
a τε.. δὲ.., as κόμισαί τέ με, δὸς δέ μοι ἵππους Il.5.359, cf. 7.418, S.OC367, Tr.285, E.Ph.1625; ἐσθὰς ἀμφότερόν νιν ἔχεν, ἅ τε.. ἐπιχώριος... ἀμφὶ δὲ παρδαλέᾳ στέγετο Pi.P.4.80; διήκουέ τε... ἔπειτα δὲ καὶ ἐπῄνεσε X.Cyr.4.4.3; so with ἅμα δὲ καὶ... ὡσαύτως δὲ καὶ.., Th.1.25, Pl.Smp. 186e:—so τε... ἀτὰρ οὖν καὶ.., Id.Hp.Ma. 295e.
b μὲν.. τε... ἄνδρα μὲν... τρεῖς τε κασιγνήτους Il.19.291-3, cf. Od.22.475-6, Pi.O.6.88, 7.88, A.Th.924, Ch.585 (lyr.), S.Ant.963 (lyr.), E.Heracl.337 codd., Cyc.41 (lyr.), Ar.Nu.563(lyr.), Pl.Phdr. 266c, Lg.927b: v. μέν A. 11.6c.
4 a single τε (and) joins a word, phrase, or (esp. later) clause or sentence to what precedes, τελευτὴν κεφαλήν τε Pl.Ti.69a; θνητὰ ἀθάνατά τε ib.c; Ζεῦ ἄλλοι τε θεοί Il.6.476; κύνεσσιν οἰωνοῖσί τε πᾶσι 1.5; ῥίγησέν τ' ἂρ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων v.l. for δ' ἂρ in 11.254; ἕν τε οὐδὲν κατέστη ἴαμα... σῶμά τε αὔταρκες ὂν οὐδὲν διεφάνη.., Th.2.51; τά τε ἱερὰ.. νεκρῶν πλέα ἦν..ib.52; νόμοι τε πάντες ξυνεταράχθησαν ibid.; δάκνει σ' ἀδελφὸς ὅ τε θανὼν ἴσως πατήρ E.El.242, cf. 253,262, al.; εἴς τε τὰς ἄλλας.. ἀθροίζεσθαι Aen.Tact.3.5; τῶν τε ἀρχόντων..ib.6, cf. 10.8, al.; ὅ τε γραφεὶς κύκλος.. Archim.Spir.11 Def.7; πρός τε τούτοις φησὶν.. PEnteux.63.18 (iii B.C.); χωρίς τε τούτων Plb.2.56.13, 61.1, 3.17.7; ταῦτά τ' ἐγίνετο.. Id.2.43.6, cf. 3.70.4; ἀπαιτούμενός τε ὑπ' ἐμοῦ τὰ ἔρια οὐκ ἀποδίδωσί PEnteux.2.6, cf. 8.4, al. (iii B.C.); γράψαι Ἀγαθοκλεῖ τῷ ἐπιστάτῃ διασαφῆσαί τε αὐτῷ ib.81.21 (iii B.C.); καθόλου τε.. Arr.Epict.1.19.13, cf. 2.2.17; ἀταράχους τήν τε δύναμιν ἀκαθαιρέτους Sor.1.21, cf. 24, al.; ὄξει βαφικῷ στυπτηρίᾳ τε PHolm. 1.4, cf. Gem.16.6; χρὴ.. λαχάνων ἅπτεσθαι, κοιλίαν τε λύειν Gp.1.12.19, cf. 2.2.2, al.; this τε may be used any number of times, Od.4.149-150, 14.75,158-9, Men.Pk.15,16,20, Hipparch.1.9.8, Act.Ap.2.43,46, 4.13, 14, al.
II τε.. καὶ.., or τε καὶ.., both..and... where τε points forward to καί, and usually need not be translated, e.g. Ἀτρείδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς Il.1.7; εἰ δὴ ὁμοῦ πόλεμός τε δαμᾷ καὶ λοιμὸς Ἀχαιούς ib.61; δειλός τε καὶ οὐτιδανὸς καλεοίμην ib. 293; ζωόν τε καὶ ἀρτεμέα 7.308, cf. 327,338, al.; τῆς τε γῆς ἐούσης ἐπιτηδέης καὶ τῶν ποταμῶν ἐόντων σφι συμμάχων Hdt.4.47; βούλεταί τε καὶ ἐπίσταται Th.2.35; ὁ φύς τε καὶ τραφείς Pl.R. 396c; βάσιν τε γὰρ πάλιν τὴν αὐτὴν ἔχουσι τὴν ΖΒ καὶ.. Euc.1.47; sometimes the elements joined by τε.. καὶ..are joined in order to be compared or contrasted rather than simply joined, κάκιστος νῦν τε καὶ πάλαι δοκεῖ S.Ant. 181; μεσαμβρίη τέ ἐστι καὶ τὸ κάρτα γίνεται ψυχρόν Hdt.4.181; ἔτυχόν τε ὕσταται ἐξαναχθεῖσαι καί κως κατεῖδον Id.7.194; ἐπαύσατό τε ὁ ἄνεμος καὶ τὸ κῦμα ἔστρωτο ib.193; ταὐτὰ.. νῦν τε καὶ τότε Ar.Av. 24; χωρὶς τό τ' εἰπεῖν πολλὰ καὶ τὰ καίρια S.OC808; ὅσον τό τ' ἄρχειν καὶ τὸ δουλεύειν δίχα A.Pr.927; sometimes (like τε.. τε) even used of alternatives, διάνδιχα μερμήριξεν, ἵππους τε στρέψαι καὶ ἐναντίβιον μαχέσασθαι Il.8.168; ἐν δίκᾳ τε καὶ παρὰ δίκαν Pi.O.2.16; θεοῦ τε.. θέλοντος καὶ μὴ θέλοντος A.Th.427; πείσας τε.. καὶ μὴ τυχών Th.3.42:—on οἵ τε ἄλλοι καὶ.., e.g. τοῖς τε ἄλλοις ἅπασι καὶ Λακεδαιμονίοις Isoc.12.249, and ἄλλως τε καὶ.., v. ἄλλος II.6, ἄλλως 1.3.
2 in this sense τ' ἠδέ is only Ep., σκῆπτρόν τ' ἠδὲ θέμιστας Il.9.99, cf. 1.400, al.; also τε... ἰδέ, χαλκόν τε ἰδὲ λόφον 6.469, cf. 8.162.
3 καὶ.. τε, both.. and.., is occasionally found, as καὶ μητέρα πατέρα τ' E.Alc.646.
b καὶ.. τε perhaps means and.. also in καὶ ναυτικῷ τε ἅμα Th.1.9; καὶ πρός τε τοὺς Ῥηγίνους Id.6.44; καὶ αὐτός τε Id.8.68; v. infr. c. 10.
4 τε.. τε or τε.. καὶ..sts. join elements which are not syntactically parallel, esp. a part. and a finite verb, ἰοῖσίν τε τιτυσκόμενοι λάεσσί τ' ἔβαλλον (for βάλλοντες) Il.3.80; ἄλλα τε ἐπιφραζόμενος καὶ δὴ καὶ ἐπεπόμφεε Hdt.1.85; ἀλλῳ τε τρόπῳ πειράζοντες καὶ μηχανὴν προσήγαγον Th.4.100; τῆς τε ὥρας.. ταύτης οὔσης... καὶ τὸ χωρίον.. χαλεπὸν ἦν Id.7.47, cf. 4.85, 8.81, 95.
5 the copulative τε becomes rare in later Gr.; it is found about 340 times in LXX, mostly in the Pentateuch and 1-4 Ma., only 3 times in Ps.; in the NT it is found about 150 times in Act.Ap., 20 times in Ep.Hebr., and very rarely in the other books.
B In Ep. (more rarely in other dactylic verse, v. infr. ΙΙ) τε stands in general or frequentative statements or in statements of what is well known; such statements are freq. made as justifications of a preceding particular statement or of a preceding exhortation to a particular person or persons; the sense of τε thus approaches that of τοι (cf. τοι and τε in Od.2.276-7, and cf. Il.13.115 with 15.203); although associated with numerous particles and other words of particular types (v. infr.) its meaning remains independent of these and applies to the whole sentence in which it stands: αἶψά τε φυλόπιδος πέλεται κόρος ἀνθρώποισιν Il.19.221; οὐ γάρ τ' αἶψα θεῶν τρέπεται νόος αἰὲν ἐόντων Od.3.147; θεοὶ δέ τε πάντα ἴσασιν 4.379, cf. 5.79,447, 10.306, 17.485, Il.9.497, 16.688, 17.176, 21.264; ξυνὸς Ἐνυάλιος καί τε κτανέοντα κατέκτα 18.309, cf. Od.11.537, Il.24.526; ἤ τ' ἔβλητ' ἤ τ' ἔβαλ' ἄλλον 11.410; οὐ μὲν γάρ τε κακὸν βασιλευέμεν Od.1.392; οἳ φύλλοισιν ἐοικότες ἄλλοτε μέν τε ζαφλεγέες τελέθουσιν.. ἄλλοτε δὲ.. Il.21.464; ἄλλος γάρ τ' ἄλλοισιν ἀνὴρ ἐπιτέρπεται ἔργοις Od.14.228, cf. 8.169,170, 15.400; τοῦ γάρ τε ξεῖνος μιμνήσκεται ἤματα πάντα, ἀνδρὸς ξεινοδόκου, ὅς κεν φιλότητα παράσχῃ ib.54, cf. 17.322; ῥεχθὲν δέ τε νήπιος ἔγνω Il.17.32; παθὼν δέ τε νήπιος ἔγνω Hes.Op.218; αἰεὶ γάρ τε νεώτεροι ἀφραδέουσιν Od. 7.294; δύσζηλοι γάρ τ' εἰμὲν ἐπὶ χθονὶ φῦλ' ἀνθρώπων ib.307; τοῦ δέ τε πολλοὶ ἐπαυρίσκοντ' ἄνθρωποι, καί τε πολέας ἐσάωσε Il.13.733-4; τοῦ μὲν γάρ τε κακοῦ τρέπεται χρὼς ἄλλυδις ἄλλῃ, ἐν δέ τέ οἱ κραδίη στέρνοισι πατάσσει... πάταγος δέ τε γίγνετ' ὀδόντων ib.279-83; ὀλίγη δέ τ' ἀνάπνευσις πολέμοιο 18.201; νέῳ δέ τε πάντ' ἐπέοικεν.. κεῖσθαι 22.71; κατέλεξεν ἅπαντα κήδε' ὅσ' ἀνθρώποισι πέλει, τῶν ἄστυ ἁλώῃ· ἄνδρας μὲν κτείνουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει, τέκνα δέ τ' ἄλλοι ἄγουσι, βαθυζώνους τε γυναῖκας 9.592-4, cf. 22.492,495,499; νεμεσσῶμαί γε μὲν οὐδέν· καὶ γάρ τίς τ' ἀλλοῖον ὀδύρεται ἄνδρ' ὀλέσασα.. ἢ Ὀδυσῆ' Od.19.265; σχέτλιε, καὶ μέν τίς τε χερείονι πείθεθ' ἑταίρῳ... αὐτὰρ ἐγὼ θεός εἰμι 20.45, cf. 23.118, Il.2.292, 9.632; νῦν δὲ μνησώμεθα δόρπου· καὶ γάρ τ' ἠΰκομος Νιόβη ἐμνήσατο σίτου κτλ. 24.602 (where a general inference is implied); ὃν Βριάρεων καλέουσι θεοί, ἄνδρες δέ τε πάντες Αἰγαίων' 1.403, cf. 2.814, 5.306, 10.258, 14.290; sometimes of repeated action by particular persons, ἄλλοτε μέν τε γόῳ φρένα τέρπομαι Od.4.102; οὐ μὰ γὰρ Ἀπόλλωνα Διὶ φίλον, ᾧ τε σύ, Κάλχαν, εὐχόμενος.. θεοπροπίας ἀναφαίνεις Il.1.86; ἡ δὲ.. μ' αἰεὶ.. νεικεῖ, καί τέ μέ φησι μάχῃ Τρώεσσιν ἀρήγειν ib.521; μήτηρ γάρ τέ μέ φησι θεά, Θέτις ἀργυρόπεζα, διχθαδίας κῆρας φερέμεν θανάτοιο τέλοσδε 9.410.
2 in exhortations addressed to an individual, a subsidiary sentence or relative clause in which he is reminded of his special or characteristic sphere of activity is marked by τε, e.g. Ἑρμεία, σοὶ γάρ τε μάλιστά γε φίλτατόν ἐστιν ἀνδρὶ ἑταιρίσσαι καί τ' ἔκλυες ᾧ κ' ἐθέλῃσθα, βάσκ' ἴθι.. Il.24.334; Ἀτρεΐδη, σοὶ γάρ τε μάλιστά γε λαὸς Ἀχαιῶν πείσονται μύθοισι... νῦν δ' ἀπὸ πυρκαϊῆς σκέδασον.. 23.156; δεῦρο δὴ ὄρσο, γρηῢ... ἥ τε γυναικῶν δμῳάων σκοπός ἐσσι... ἔρχεο Od. 22.395, cf. Il.17.249.
3 similarly in general and frequentative statements consisting of two clauses (one of which may be a relative clause, freq. containing the subj. or opt.), in which the fulfilment of the condition stated in the subsidiary or subordinate clause is declared to be generally or always followed by the result stated in the principal clause, either or both clauses may contain τε:
a the principal clause alone contains τε, ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, μάλα τ' ἔκλυον αὐτοῦ Il.1.218; ὃς δ' ἂν ἀμύμων αὐτὸς ἔῃ καὶ ἀμύμονα εἰδῇ, τοῦ μέν τε κλέος εὐρὺ διὰ ξεῖνοι φορέουσι πάντας ἐπ' ἀνθρώπους, πολλοί τέ μιν ἐσθλὸν ἔειπον Od.19.333; εἴ περ γὰρ θυμῷ γε μενοινάᾳ πολεμίζειν, ἀλλά τε λάθρῃ γυῖα βαρύνεται... βλάβεται δέ τε γούνατ' ἰόντι Il.19.165-6; ᾧ μέν κ' ἀμμείξας δώῃ Ζεὺς τερπικέραυνος, ἄλλοτε μέν τε κακῷ ὅ γε κύρεται ἄλλοτε δ' ἐσθλῷ 24.530.
b the subordinate clause alone contains τε, λάζετο δ' ἔγχος.. τῷ δάμνησι στίχας ἀνδρῶν ἡρώων οἷσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη 5.747; ῥεῖα δ' ἀρίγνωτος γόνος ἀνέρος ᾧ τε Κρονίων ὄλβον ἐπικλώση Od.4.207; ἀντί νυ πολλῶν λαῶν ἐστιν ἀνὴρ ὅν τε Ζεὺς κῆρι φιλήσῃ Il.9.117, cf. 7.298, Od.6.287, 7.74, 8.547, 18.276; with opt., ἀλλὰ πολὺ πρώτιστος.. ἕλεσκον ἀνδρῶν δυσμενέων ὅ τέ μοι εἴξειε πόδεσσι 14.221: it is prob. that τε has been replaced by κε in the text of Hom. in Il.1.218, 9.510 (cf. 508), and some other passages in which κε seems to be used, exceptionally, in general relative clauses.
c both clauses contain τε, ὃς μέν τ' αἰδέσεται κούρας Διὸς ἆσσον ἰούσας, τὸν δὲ μέγ' ὤνησαν καί τ' ἔκλυον εὐχομένοιο Il.9.508-9; εἴ περ γάρ τε χόλον γε καὶ αὐτῆμαρ καταπέψῃ, ἀλλά τε καὶ μετόπισθεν ἔχει κότον 1.82-3.
4 in the subordinate clause of a collective sentence, in which the principal clause states something to be true of all those (i.e. each individual) to whom the predicate of the subordinate clause applies, ὑπόσχωμαι.. κτήματα.. πάντα μάλ' ὅσσα τ' Ἀλέξανδρος.. ἠγάγετο Τροίηνδ'.. δωσέμεν Il.22.115; πάντων ὅσσα τε γαῖαν ἔπι πνείει τε καὶ ἕρπει 17.447, cf. Od.18.131, Il.19.105; βάλλειν ἄγρια πάντα τά τε τρέφει οὔρεσιν ὕλη 5.52, cf. 18.485.
5 in relative clauses (and in parenthetic principal clauses) which indicate what is customary, ἐπεὶ οὐχ ἱερήϊον οὐδὲ βοείην ἀρνύσθην, ἅ τε ποσσὶν ἀέθλια γίγνεται ἀνδρῶν which are the usual prizes... Il.22.160; ἔργ' ἀνδρῶν τε θεῶν τε, τά τε κλείουσιν ἀοιδοί Od.1.338, cf. 3.435, 4.85, 13.410, 14.226, 17.423, Il.5.332; κύματος ἐξαναδύς, τά τ' ἐρεύγεται ἤπειρόνδε Od.5.438; μολπή τ' ὀρχηστύς τε, τὰ γάρ τ' ἀναθήματα δαιτός 1.152: similarly in clauses with οἷά τε (πολλά), κῆτος ἐπισσεύῃ μέγα δαίμων ἐξ ἁλός, οἷά τε πολλὰ τρέφει.. Ἀμφιτρίτη 5.422; οὐ γάρ σ' οὐδέ.. δαήμονι φωτὶ ἐΐσκω ἄθλων, οἷά τε πολλὰ μετ' ἀνθρώποισι πέλονται 8.160, cf. 11.364, 14.63, 15.324,379.
6 in relative clauses indicating what is true of all persons or things denoted by the same word, οὐ γάρ τις νήσων ἱππήλατος οὐδ' εὐλείμων αἵ θ' ἁλὶ κεκλίαται no one of the islands which lie in the sea (as all islands do, i.e. no island at all), Od.4.608; ἡμίονον.. ἥ τ' ἀλγίστη δαμάσασθαι Il.23.655; ἐσθλὸς ἐὼν γαμβρὸς ἢ πενθερός, οἵ τε μάλιστα κήδιστοι τελέθουσι Od.8.582; αἰετοῦ οἴματ' ἔχων.. ὅς θ' ἅμα κάρτιστός τε καὶ ὤκιστος πετεηνῶν Il.21.252, cf. 24.294; οὐδέ μιν εἰσοιχνεῦσι κυνηγέται, οἵ τε καθ' ὕλην ἄλγεα πάσχουσιν Od.9.120; δικασπόλοι, οἵ τε θέμιστας πρὸς Διὸς εἰρύαται Il.1.238, cf. Od.5.67, 101, Il.1.279, 19.31, 24.415; οἶνός σε τρώει... ὅς τε καὶ ἄλλους βλάπτει Od.21.293, cf. 14.464; πάρφασις, ἥ τ' ἔκλεψε νόον πύκα περ φρονεόντων Il.14.217; οἰκωφελίη, ἥ τε τρέφει ἀγλαὰ τέκνα Od.14.223.
7 when the antecedent is a definite group of gods or men, the relative clause with τε indicates an essential characteristic of the antecedent, Ἐρινύες, αἵ θ' ὑπὸ γαῖαν ἀνθρώπους τείνυνται Il.19.259; Σειρῆνας... αἵ ῥά τε πάντας ἀνθρώπους θέλγουσιν Od.12.39; Φαίηκές μ' ἄγαγον ναυσίκλυτοι, οἵ τε καὶ ἄλλους ἀνθρώπους πέμπουσιν 16.227, cf. 20.187; νυμφάων αἵ τ' ἄλσεα καλὰ νέμονται καὶ πηγὰς ποταμῶν Il.20.8; Λωτοφάγων, οἵ τ' ἄνθινον εἶδαρ ἔδουσι Od.9.84: similarly when the antecedent is an individual person (incl. god) or thing, the relative clause with τε indicates one of his or its general or essential characteristics or aspects, οὐ μὰ Ζῆν' ὅς τίς τε θεῶν ὕπατος καὶ ἄριστος Il.23.43, cf. 2.669, Od.5.4; Ἑρμείαο ἕκητι διακτόρου, ὅς ῥά τε πάντων ἀνθρώπων ἔργοισι χάριν καὶ κῦδος ὀπάζει 15.319; Λάμπον καὶ Φαέθονθ', οἵ τ' Ἠῶ πῶλοι ἄγουσι 23.246; Τειρεσίαο μάντιος ἀλαοῦ, τοῦ τε φρένες ἔμπεδοί εἰσι 10.493; τεύχεα δύνεις ἀνδρὸς ἀριστῆος, τόν τε τρομέουσι καὶ ἄλλοι Il.17.203, cf. 7.112; κεῖται ἀνὴρ ὅν τ' (v.l. ὃν) ἶσον ἐτίομεν Ἕκτορι δίῳ, Αἰνείας 5.467; the relative clause sometimes indicates what is customary, οὐδέ σε λήθω τιμῆς ἧς τέ μ' ἔοικε τετιμῆσθαι μετ' Ἀχαιοῖς 23.649; ἔνθα δ' ἀνὴρ ἐνίαυε πελώριος, ὅς ῥά τε μῆλα οἶος ποιμαίνεσκε Od.9.187; τῶν πάντων οὐ τόσσον ὀδύρομαι.. ὡς ἑνός, ὅς τέ μοι ὕπνον ἀπεχθαίρει καὶ ἐδωδὴν μνωομένῳ 4.105; σῆς ἀλόχου.. ἥ τέ τοι αὔτως ἧσται ἐνὶ μεγάροισιν 13.336; καὶ κήρυκα Μέδοντα σαώσομεν, ὅς τέ μευ αἰεὶ.. κηδέσκετο 22.357, cf. 346.
8 τε is used in descriptions of particular places or things when attention is called to their peculiar or characteristic features, or their position, e.g. Λιβύην, ἵνα τ' ἄρνες ἄφαρ κεραοὶ τελέθουσι Od.4.85; ἔνθα δέ τ' ὄρνιθες τανυσίπτεροι εὐνάζοντο 5.65, cf. 9.124, 13.99,100,107,109,244; ἓξ δέ τέ οἱ (sc. Σκύλλῃ) δειραὶ περιμήκεες 12.90, cf. 93,99,105; ἐν δέ τε Γοργείη κεφαλή (in Athena's αἰγίς) Il.5.741; χαλεπὸν δέ τ' ὀρύσσειν ἀνδράσι γε θνητοῖσι (sc. μῶλυ) Od. 10.305; δοιαὶ γάρ τε πύλαι ἀμενηνῶν εἰσὶν ὀνείρων 19.562; sometimes τε draws attention to a well-known custom or permanent feature, ἀρξάμενοι τοῦ χώρου, ὅθεν τέ περ οἰνοχοεύει 21.142; ἦ μένετε Τρῶας σχεδὸν ἐλθέμεν, ἔνθα τε νῆες εἰρύατ' εὔπρυμνοι Il.4.247, cf. Od. 6.266; ἐν ποταμῷ, ὅθι τ' ἀρδμὸς ἔην πάντεσσι βοτοῖσιν Il.18.521, cf. Od.14.353.
9 a part of the anatomy is defined by a clause (containing τε) which indicates a feature which universally belongs to it, κατ' ἰσχίον, ἔνθα τε μηρὸς ἰσχίῳ ἐνστρέφεται Il.5.305, cf. 8.83, 13.547, 16.481, 20.478; similarly a point of time is defined, ὥρῃ ἐν εἰαρινῇ, ὅτε τ' ἤματα μακρὰ πέλονται Od.18.367.
10 τε is used in relative clauses which define a measurement of a particular thing or action by reference to the measurement (in general) of some thing or action well known in daily life, γεφύρωσεν δὲ κέλευθον μακρὴν ἠδ' εὐρεῖαν, ὅσον τ' ἐπὶ δουρὸς ἐρωὴ γίγνεται Il.15.358; τοῦ δ' ἤτοι κλέος ἔσται ὅσον τ' ἐπικίδναται ἠώς 7.451; ὅτε τόσσον ἀπῆν ὅσσον τε γέγωνε βοήσας Od.9.473, cf. 3.321, al.; more rarely the definition is by reference to the measurement of a particular thing or action, ἤσθιε.. ἕως ὅ τ' ἀοιδὸς ἐνὶ μεγάροισιν ἄειδεν (s.v.l.) 17.358; ἥ τις δὴ τέτληκε τόσα φρεσίν, ὅσσα τ' ἐγώ περ 19.347.
11 the freq. use of τε B in similes is to be explained under one or other of the foregoing heads, e.g. when reference is made to generally known kinds of things or natural phenomena, to human experience in daily life, or to well-known phenomena of the animal world, Il.2.456,459,463,468,470,471,474,481, 3.23-5,33, 11.415-7, al.; or when universal characteristics of gods, men, animals, etc., are indicated by relative clauses introduced by ὅς τε, ὅς ῥά τε, etc., 3.61, 151, 198, al.; or by ὥς τε, ἠΰτε, ὥς τίς τε, etc., e.g. 5.136, 17.133, Od.4.535, ὡς εἴ τε 9.314, 14.254, etc.
II in post-Hom. Gr. this use of τε is more restricted; outside of Ep. and other early dactylic verse (Hes.Op.30,214,233, al., Xenoph.13.3, Thgn.148,359, etc.) it is not found except with relatives, and with these it has scarcely any discernible sense, so that ὅς τε in Lyr. and Trag. is for the most part only = ὅς, e.g. (possibly generalizing) Μοῖρ', ἅ τε πατρώϊον τῶνδ' ἔχει τὸν εὔφρονα πότμον Pi.O.2.35, cf. 14.2, A.Eu.1024, E.Hec.445 (lyr.), etc. (v. ὅστε); without generalizing force, Pi.N.9.9, A.Pers.297, Ch.615, etc.; Hdt. has τά πέρ τε 1.74, ὅκως τε 2.108 codd., ὅσον τε (without a verb, as in Od.9.325, al.) 1.126, 2.96, 3.5, al., οἷά τε 1.93 codd. (adverbially 2.175, 5.11): in Att. Prose and Com. even these uses disappear and we find only a few phrases, as ἅτε, ὥστε, ἐφ' ᾧτε, οἷός τε; in later Gr. we find exceptionally ἔνθεν τε Hp.Ep.17; ἀφ' οὗ τε UPZ62.8 (ii B.C.); ἀπ' οὗ τε PCair.Zen.291.3 (iii B.C.); οἵ τε GDI215.23 (Erythrae, ii B.C.); ἥ τ' PMag.Par.1.2962; ὅσον τε ὀκτὼ στάδια Paus.6.26.1; καὶ ἔστιν ἔπη Μαντικὰ ὁπόσα τε (= which) ἐπελεξάμεθα καὶ ἡμεῖς Id.9.31.5; οἷόν τε καὶ ἐπὶ τῆς κύων φωνῆς θεωροῦμεν S.E.M.11.28.
C in Hom. τε is also (but less freq.) used in conjunction with other particles in contexts (mainly particular statements) such as the following:
1 in assurances, statements on oath, and threats, σχέτλιος, ἦ τ' ἐκέλευον ἀπωσάμενον δήϊον πῦρ ἂψ ἐπὶ νῆας ἴμεν Il.18.13; ἐξ αὖ νῦν ἔφυγες θάνατον, κύον· ἦ τέ τοι ἄγχι ἦλθε κακόν 11.362; ἦ τε is similarly used in 11.391, 17.171,236, Od.24.28,311, al.; ἦ τ' ἄν in Il.12.69, al.; γάρ τε (s. v.l.) in οὐ γάρ τ' οἶδα 6.367, cf. Od.10.190; νύ τε in 1.60,347 (but τ' more prob. = τοι, v. σύ); δέ τε in ἀγορῇ δέ τ' ἀμείνονές εἰσι καὶ ἄλλοι Il.18.106; σὲ δέ τ' ἐνθάδε γῦπες ἔδονται 16.836; μέν τε in σφὼ μέν τε σαώσετε λαὸν Ἀχαιῶν 13.47, cf. 4.341; εἴ πέρ τε in οὔ τοι ἔτι δηρόν γε φίλης ἀπὸ πατρίδος αἴης ἔσσεται, οὐδ' εἴ πέρ τε σιδήρεα δέσματ' ἔχῃσιν Od.1.204, cf. 188, Il.12.223,245.
2 also in commands, warnings, and admonitions, σίγα, μή τίς τ' ἄλλος Ἀχαιῶν τοῦτον ἀκούσῃ μῦθον Il.14.90, cf. Od.19.486; ὣς ἄγαγ' ὡς μήτ' ἄρ τις ἴδῃ μήτ' ἄρ τε νοήσῃ Il.24.337; τούσδε τ' (v.l. δ') ἐᾶν 16.96 (nisi leg. τούσδ' ἔτ'); δὸς δέ τέ μ' ἄνδρα ἑλεῖν 5.118; μηδέ τ' ἐρώει (nisi leg. μηδ' ἔτ') 2.179, 22.185.
3 also in passionate utterances, in clauses which indicate the cause of the speaker's passion or a circumstance which might have caused others to behave more considerately towards him, ὤ μοι ἐγὼ δειλή.. ἥ τ'.. τὸν μὲν.. θρέψασα.. ἐπιπροέηκα Il.18.55; σχέτλιοί ἐστε, θεοί, ζηλήμονες ἔξοχον ἄλλων, οἵ τε θεαῖς ἀγάασθε.. ἤν τίς τε.. Od.5.119,120, cf. 21.87, Il.15.468, 17.174; ἡμεῖς δ' αὖ μαχόμεσθ', οἵ πέρ τ' ἐπίκουροι ἔνειμεν and we, who (mark you) are only allies (not γαμβροί and κασίγνητοι), are fighting, 5.477; τρεῖς γάρ τ' ἐκ Κρόνου εἰμὲν ἀδελφεοί for we, let me tell you, are three brothers, sons of Cronos (and Zeus has no prior title to power), 15.187; ποῖόν δε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων δεινόν τ' ἀργαλέον τε· νεμεσσῶμαι δέ τ' ἀκούων Od.21.169; οὐ μήν οἱ τό γε κάλλιον οὐδέ τ' ἄμεινον Il.24.52.
4 in descriptions of particular events and things where there is no general reference, κνίση μὲν ἀνήνοθεν, ἐν δέ τε φόρμιγξ ἠπύει Od.17.270; ὥς (= so) τέ μοι ὑβρίζοντες ὑπερφιάλως δοκέουσιν δαίνυσθαι κατὰ δῶμα 1.227; τοὺς μέν τ' ἰητροὶ πολυφάρμακοι ἀμφιπένονται.. σὺ δ' ἀμήχανος ἔπλευ, Ἀχιλλεῦ Il.16.28; πόλιν πέρι δινηθήτην καρπαλίμοισι πόδεσσι, θεοὶ δέ τε πάντες ὁρῶντο dub. l. in 22.166; εὗρε δ' ἐνὶ σπῆϊ γλαφυρῷ Θέτιν, ἀμφὶ δέ τ' ἄλλαι εἵαθ' ὁμηγερέες ἅλιαι θεαί 24.83 (s.v.l.); ἐν δέ τε φάρμακον ἧκε Od.10.317; νῶϊ δέ τ' ἄψορροι κίομεν Il.21.456; πολλὰς γὰρ δὴ νύκτας.. ἄεσα καί τ' ἀνέμεινα.. Ἠῶ Od.19.342; δέελον δ' ἐπὶ σῆμά τ' ἔθηκε Il.10.466; ἐν δέ τε οἶνον κρητῆρσιν κερόωντο Od.20.252; so with οὐδέ τ' (nisi leg. οὐδ' ἔτ'), τὸν καὶ ὑπέδδεισαν μάκαρες θεοὶ οὐδέ τ' ἔδησαν Il.1.406; οὐδέ τ' ἔληγε μέγας θεός, ὦρτο δ' ἐπ' αὐτόν 21.248; οὐδέ τ' ἄειρε 23.730; οὐδέ τ' ἔασεν 11.437, 21.596, cf. 15.709.
5 ὅτε τε (when) freq. introduces a temporal clause defining a point of time in the past by means of a well-known event which occurred then, ἦ οὐ μέμνῃ ὅτε τ' ἐκρέμω ὑψόθεν; Il.15.18; ὅτε τε Κρόνον.. Ζεὺς γαίης νέρθε καθεῖσε 14.203; ἤματι τῷ ὅτε τ' ἦλθον Ἀμαζόνες 3.189 (but ἤματι τῷ ὅτε τε is general in 13.335; so also ὅτε πέρ τε.. κέρωνται in 4.259); ὅτε τ' ἤλυθε νόσφιν Ἀχαιῶν ἄγγελος ἐς Θήβας 5.803, cf. 10.286, 22.102, Od.7.323, 18.257.
6 in ὅ τε (that or because) the τε has no observable meaning, χωόμενος ὅ τ' ἄριστον Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτισας Il.1.244, cf. 412, 4.32, 6.126, Od.5.357, al.
7 ἐπεί τε = ἐπεί (when) is rare in Hom., ἐπεί τ' ἐνόησε Il.12.393, cf. ἐπείτε.
8 where τ' ἄρ occurs in questions, e.g. πῇ τ' ἂρ μέμονας καταδῦναι ὅμιλον; Il.13.307, cf. 1.8, 18.188, al., ταρ (q.v.) should prob. be read, since ἄρ (α) usually precedes a τε which is not copulative; so perhaps ταρα should be read for τ' ἄρα in Od.1.346.
9 in ἣ θέμις ἐστὶν.. ἤ τ' ἀνδρῶν ἤ τε γυναικῶν Il.9.276, it is not clear whether τε is copulative (τε A) or generalizing (τε B) or neither (τε C); ἤ is prob. = ἦ (accented as in ἤτοι (; ἤ τ' ἀλκῆς ἤ τε φόβοιο is dub. l. in 17.42; ἤ τ' = or is found in 19.148, = than in Od.16.216.
10 Rarer and later uses;
a also, esp. with ἄλλος, Ἑρμεία, σὺ γὰρ αὖτε τά τ' ἄλλα περ ἄγγελός ἐσσι Od.5.29, cf. 17.273, Il.23.483; ἐπεὶ τά τε ἄλλα πράττουσιν καλῶς, ἀναθεῖναι αὐτοὺς καὶ στήλην IG22.1298.9, cf. Lycurg.100 (s.v.l.); ἐκομισάμην τὸ παρὰ σοῦ ἐπιστόλιον, ἐν ᾧ ὑπέγραψάς μοι τήν τε παρὰ Ζήνωνος πρὸς Ἰεδδοῦν γεγραμμένην PCair.Zen.18.1 (iii B.C.); εἰ οὖν περὶ τούτων ἐπιστροφὴν μὴ ποιήσει, οἵ τε λοιποί μοι τὰς χεῖρας προσοίσουσιν (-σωσιν Pap.) PPetr.2p.10 (iii B.C.); τῶν δὲ παρὰ ταῦτα ποιησόντων τά τε κτήνη ὑπὸ στέρεσιν ἀχθήσεσθαι πρὸς τὰ ἐκφόρια PTeb.27.74 (ii B.C.); v. supr. A. 11.3b.
b with ὅδε, adding a slight emphasis to the preceding word, εἰ δὴ τήνδε τε γαῖαν ἀνείρεαι Od.13.238, cf. 15.484.
c τε γάρ rarely = καὶ γάρ or γάρ, Arist.APo.75b41, de An. 405a4, PA661b28, Pol.1318b33, 1333a2; ἐάν τε γάρ for even if, 2 Ep.Cor.10.8; τήν τε γὰρ ἐπιθυμίαν οὐκ ᾔδειν for I had not known even lust. Ep.Rom.7.7.
D Position of τε:
1 in signf. A, as an enclitic, it stands second word in the sentence, clause, or phrase, regardless of the meaning: ἐγγύθι τε Πριάμοιο καὶ Ἕκτορος near both Priam and Hector, Il.6.317; ἡμέτεραί τ' ἄλοχοι καὶ νήπια τέκνα 2.136, cf. 4.505, 7.295; αἰεί τε δὴ νηλὴς οὺ καὶ θράσους πλέως A.Pr.42 codd., cf. 291 (anap.); ἄνευ τε δόλου καὶ ἀπάτης Hdt.1.69; ὑπέρ τε σοῦ καὶ τῆς ἀδελφῆς PEnteux.6.6 (iii B.C.); τοῖς τε πόνοις καὶ μαθήμασι Pl.R. 537a, cf. Ti.70b; hence in E.Or.897 πόλεος must be taken with what precedes (Porson ad loc.): but article + noun, preposition + noun are freq. regarded as forming a unity indivisible by τε, τοῖς κτανοῦσί τε A.Ch.41 (lyr.); πρὸς βίαν τε Id.Pr.210; also the order is freq. determined by the meaning, τε being placed immediately after the word (or first word of a phrase or clause) which it joins to what precedes or to what follows, πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε Il.1.544; ἔξω δόμων τε καὶ πάτρας A.Pr.665; the copulative or preparatory τε precedes many other particles, e.g. τε γάρ, τ' ἄρα, τέ τις.
2 τε is enclitic in signfs. B, C also, and stands early in its sentence, clause, or phrase (v. supr.), but many particles which follow τε in signf. A precede it in signfs. B, C, e.g. in signfs. B, C we have δέ τε, μέν τε, γάρ τε, ἀλλά τε, δ' ἄρα τε, ὅς ῥά τε, οὔτ' ἄρ τε, καὶ γάρ τίς τε, ὅς τίς τε, καί τε.
E Etymology: signf. A is found also in Skt. ca, Lat. -que; for signfs. B and c cf. Skt. ca in yáḥ káś ca 'whosoever (with following verb)', Lat. -que in quisque, ubique, plerique, usque, neque, nec (= non in necopinans, etc.), Goth. ni-h 'not' (also 'and not'), Lat. namque (= nam).

French (Bailly abrégé)

particule enclit., touj. après un mot, s'emploie :
I. comme mot démonstratif (seul. en poésie) : pour cela, pour cette raison ; en ce sens, il correspond à une prop. relat. : ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, μάλα τ' ἔκλυον αὐτοῦ IL celui qui sait obéir aux dieux, les dieux par suite se plaisent à l'exaucer;
II. comme conj. :
1 et, en outre, d'autre part ; en ce sens, il se construit d'ord. avec d'autres particules, avec καί, avec un autre τε, etc., et sert à joindre soir deux mots dans une même prop. : Ἀτρείδης τε καὶ δῖος Ἀχιλλεύς IL l'Atride et le divin Achille ; πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε IL le père des hommes et des dieux ; soit deux prop. : ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας Τενέδοιό τε ἶφι ἀνάσσεις IL toi qui protèges Chrysè et qui règnes en souverain sur Ténédos ; δύσετό τ' ἠέλιος σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί OD et le soleil se coucha et toutes les rues se couvrirent d'ombre;
2 en résumé, enfin, presque au sens de : ou… ou ; τε … ἤ m. sign.
Étymologie: cf. lat. que ; cf. dor. ὅκα = ὅτε, τόκα = τότε, πόκα = πότε.

Greek (Liddell-Scott)

τε: ἐγκλιτικὸν μόριον, = καί, Λατ. que (συγγενὲς τῷ δεικτικῷ τό, ὡς τὸ Λατ. que συγγενὲς τῷ ἀναφ. qui), πολλαχοῦ μάλιστα παρ’ Ἐπικ. ποιηταῖς. (Πρβλ. Λατ. -que, Σανσκρ. ќa, Ζενδ. ca· οὕτω τὰ Δωρ. ὅκα, τόκα, πόκα ἀντιστοιχοῦσι πρὸς τὰ ὅτι, τότε, πότε.) Α. ὡς πράγματι, σύνδεσμος, ὅτε διακρίνεται ἀπὸ τοῦ καί, καθ’ ὅσον ἡ δι’ αὐτοῦ σύνδεσις εἶναι χαλαρωτέρα, χρησιμεύει δηλ. ἁπλῶς ὅπως συνείρῃ κατὰ σειρὰν διαφόρους ἐκφράσεις χωρὶς νὰ νοῇ πραγματικὴν ἢ ἐσωτερικὴν σύνδεσιν καὶ σχέσιν μεταξὺ αὐτῶν, οἷον ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας Κίλλαν τε ζαθέην, Τενέδοιό τε ἶφι ἀνάσσεις Ἰλ. Α. 37, πρβλ. Β. 495· - τοῦτο δὲ οὐ μόνον μετὰ μεμονωμένων λέξεων ἀλλὰ καὶ μετὰ προτάσεων, ὅν δ’ αὖ δήμου τ’ ἄνδρα ἴδοι βοόωντά τ’ ἐφεύροι Ἰλ. Β. 198. Ι. ἡ πλήρης σύνταξις εἶναι τε, ... τε..., ὅπου αἱ συνδεόμεναι λέξεις εἶναι οὕτως εἰπεῖν ἰσόρροποι, π.χ. ἔργον τε ἔπος τε, πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε Ὅμ., κλπ.· καὶ εἰς πλείονας προτάσεις, ἕν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρί, ἔπος τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν Ὀδ. Ο. 530, πρβλ. Ἰλ. Α. 177., Β. 58., Αἰσχύλ. Πρ. 89 κἑξ., κτλ.· οὕτως ἐνίοτε παρὰ πεζογράφοις, ὡς Λυσ. 153. 22, Ξεν. Κύρ. 3. 3, 36· - ὁ στίχος πρίν γ’ ὅταν ἑνδεκάτη τε δυωδεκάτη τε γένηται πιθανῶς σημαίνει, ἕως οὗ παρέλθῃ ἡ ἑνδεκάτη καὶ ἔλθῃ ἡ δωδεκάτη, Ὀδ. Β. 374· - ἐνίοτε τίθεται ἀντὶ τοῦ ἤ, ἀπόρως εἶχε... δοῦναί τε μὴ δοῦναί τε Εὐρ. Ι. Α. 56, πρβλ. Ἡρακλ. 154, Ἠλ. 391· ἐντεῦθεν προὔκυψεν ἡ σύνδεσις τε... ἤ..., οἷον καλῶν τε ἴδριν ἄλλον ἢ δύναμιν κυριώτερον Πινδ. Ο. 1. 167· Δί γε μισγομέναν ἢ Διὸς παρ’ ἀδελφεοῖσιν ὁ αὐτ. ἐν Ι. 8. 74, πρβλ. Πλάτ. Θεαίτ. 143C, Ἴωνα 535D· ἤ, ἤ..., τε..., οἷον ὥστε γὰρ ἢ παῖδες νεαροί, χῆραί τε γυναῖκες Ἰλ. Β. 289· ἢ πόλις βροτός θ’ ὁμοίως Αἰσχύλ. Εὐμ. 523. 2) ἡ μία τῶν προτάσεων δύναται νὰ εἶναι ἀρνητικὴ ἡ δὲ ἑτέρα καταφατική, οἷον ἐκκλησίαν τε οὐκ ἐποίει..., τήν τε πόλιν ἐφύλασσε Θουκ. 2. 22, ἀλλ’ ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἡ ἀρνητικὴ πρότασις λαμβάνει συνήθως οὔτε· ἀρνητικὴ συνάπτεται μετὰ καταφατικῆς διὰ τοῦ οὔτε..., τε..., οἷον, οὔτε ποσίν εἰμι ταχύς..., γινώσκω τε, ὅπου τὸ οὔτε ταχὺς = βραδύς τε, Ξεν. Κύρ. 2. 3, 6, κτλ.· - ἡ αὐτὴ σύνταξις ἀπαντᾷ διὰ τοῦ οὐ..., τε..., ὡς, οὐχ ἡσύχαζον (ἤρξαντο κινούμενοι, ἐνεργοῦντες)... παρεκάλουν τε τοὺς ξυμμάχους Θουκ. 1. 67· καὶ μή..., τε..., οἷον ἵνα μή τι διαφύγῃ ἡμᾶς, εἴ τέ τι βούλει Πλάτ. Φαίδων 95Ε. 3) τε..., τε..., ἐπὶ τοσοῦτον σχεδὸν ἰσοῦται τῷ μέν... δέ..., ὥστε δύνανται καθόλου νὰ τεθῶσιν ἐπὶ τῶν αὐτῶν περιστάσεων· μόνον ὅτι διὰ μὲν τῆς συνδέσεως τε... τε... τὰ μέρη θεωροῦνται ὁμοῦ, διὰ δὲ τοῦ μέν... δέ... ἐν ἀντιθέσει πρὸς ἄλληλα ἢ κεχωρισμένα· ἐνίοτε ἀμφότεραι αἱ συνδέσεις συναναμίγνυνται· π.χ. α) τε..., δέ..., ὡς σύν τε δύ’ ἐρχομένω καί τε πρὸ ὁ τοῦ ἐνόησεν..., μοῦνος δ’ εἴ πέρ τε νοήσῃ Ἰλ. Κ. 224, πρβλ. Αἰσχύλ. Πέρσ. 625, Σοφ. Ἀποσπ. 374 (ἔνθα ἴδε Δινδ.), Ο. Κ. 367, Τρ. 285· τοῦτο εἶναι κοινότατον ὅπου ἡ ὅλη σύνταξις γίνεται κατ’ ἀνακόλουθον, οἷον Εὐρ. Φοίν. 1624· ἔτι καί, ἐσθὰς ἀμφότερόν νιν ἔχεν, ἅ τε... ἐπιχώριος..., ἀμφὶ δὲ παρδαλέᾳ στέγετο Πινδ. Π. 4. 141· ἢ ὅπου ἡ δευτέρα πρότασις γίνεται ἐμφαντικωτέρα διὰ τῆς παρεμβολῆς ἄλλων μορίων, οἷον διήκου τε..., ἔπειτα δὲ καὶ ἐπῄνεσε Ξεν. Κύρ. 4. 4, 3· οὕτω μετὰ τοῦ ἅμα δὲ καί..., ὡσαύτως δὲ καί..., Θουκ. 1. 25, Πλάτ. Συμπ. 186Ε· - οὕτω, τε..., ἀτὰρ οὖν..., ὁ αὐτ. ἐν Ἱππ. Μείζ. 295E. β) μέν..., τε..., ὅπου ὁ ποιητὴς φαίνεται ὅτι μεταβάλλει τὸν τρόπον καθ’ ὃν ἐξετάζει τὰ πράγματα ἐν τῷ μέσῳ τύπῳ τῆς προτάσεως, οἷον Αἰσχύλ. Θήβ. 924, καὶ συχν. παρὰ Πινδ. καὶ Εὐρ.· - ἴδε μὲν Α. ΙΙ. 6. γ· - ἀλλ’ ὅπου μετὰ τὸ μὲν ἕπεται τε καὶ δέ, ἢ δὲ καί τε, τό τε μετὰ τῆς προτάσεώς του ὑπόκειται εἰς τὴν προηγουμένην πρότασιν, ὥστε ἡ πραγματικὴ ἀντίθεσις εἶναι ὡς συνήθως μεταξὺ τῶν μορίων μὲν καὶ δέ, π.χ. Εὐρ. ἐν Φοιν. 10. ΙΙ. στενωτέρα ἕνωσις καὶ πραγματικωτέρα σχέσις ἐκφέρεται διὰ τῶν συνδέσμων τε καὶ (συναπτόντων ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον λέξεις), ἢ τε... καὶ (συναπτόντων προτάσεις), οἷον, δειλός τε καὶ οὐτιδανὸς καλεοίμην Ἰλ. Α. 293· διαστήτην... Ἀτρείδης τε... καὶ δῖος Ἀχιλλεὺς αὐτόθι 7· - παρὰ τοῖς πεζογράφοις συνήθως μία ἢ πλείονες λέξεις παρεμβάλλονται μεταξὺ αὐτῶν, ἀλλ’ ὁ Θουκ. γράφει, εὖ τε καὶ χεῖρον, βούλεταί τε καὶ ἐπίσταται 2. 36., 3. 25, κλπ.· - ἐνίοτε τὸ τε κεῖται οὐχὶ ἀκριβῶς ἐν τῇ οἰκείᾳ θέσει, οἷον, ἀσπίσι τε φαύλαις καὶ οἰσυΐναις, ἀντὶ ἀσπίσι φ. τε καὶ οἰσ., Θουκ. 4. 9, πρβλ. 4. 10, Ἡρόδ. 2. 79, Πλάτ. Κρίτων 43Β, κλπ.· - καί..., καί..., τόσον..., ὅσον..., κάκιστος νῦν τε καὶ πάλαι δοκεῖ Σοφ. Ἀντ. 181· - ἐπὶ χρονικῆς συμπτώσεως, μεσαμβρίη τέ ἐστι καὶ τὸ κάρτα γίγνεται ψυχρὸν Ἡρόδ. 4. 181· ἐπὶ ἀποτελεσμάτων, ὅταν ἀκολουθῶσιν ἀμέσως, ἔτυχόν τε ὕσταται πολλὸν ἐξαναχθεῖσαι, καί κως κατεῖδον, καὶ κατεῖδόν πως..., Ἡρόδ. 7. 194· οὕτω, ἐπαύσατό τε ὁ ἄνεμος καὶ τὸ κῦμα ἔστρωτο αὐτόθι 193· - ἐνίοτε πληρέστερον, ὁμοῦ πόλεμός τε... καὶ λοιμὸς Ἰλ. Α. 61· οὕτως ἐπὶ ὁμοιότητος ἢ ἀνομοιότητος, ἶσόν τοι πλουτοῦσ’ ᾧ τε... καὶ ᾧ... Σόλων 15 (5)· ταὐτά... νῦν τε καὶ τότε Ἀριστοφ. Ὄρν. 24· χωρὶς τό τε... καὶ τό... Σοφ. Ο. Κ. 808· ὅσον τό τ’ ἄρχειν καὶ τὸ δουλεύειν δίχα Αἰσχύλ. Πρ. 927· - ἐντεῦθεν (ὡς τὰ τε... τε...) εἶναι ἐν χρήσει καὶ ἐπὶ τῆς σημασίας ἢ τοῦτο ἢ ἐκεῖνο, διάνδιχα μερμήριξεν, ἵππους τε στρέψαι καὶ ἐναντίβιον μαχέσασθαι Ἰλ. Θ. 168· ἐν δίκᾳ τε καὶ παρὰ δίκαν Πινδ. Ο. 2. 30· θεοῦ τε... θέλοντος καὶ μὴ θέλοντος Αἰσχύλ. Θήβ. 427· πείσας τε... καὶ μὴ τυχὼν Θουκ. 3. 42· - οὕτως εὑρίσκομεν, τε..., τε..., καί, Ὀδ. Ξ. 75· καί, τε..., καί..., καί... Ο. 78, Ἡρόδ. 1, 23· - περὶ τῶν: οἵ τε ἄλλοι καί, ἄλλως τε καί, ἴδε ἄλλως Ι. 3. 2) ἐπὶ ταύτης τῆς σημασίας τὸ τ’ ἠδὲ εἶναι μόνον Ἐπικ., σκῆπτρόν τ’ ἠδὲ θέμιστας Ἰλ. Β. 206, κλπ.· ὡσαύτως, τε..., ἰδέ· χαλκόν τε ἰδὲ λόφον Ἰλ. Ζ. 469, πρβλ. Θ. 162. 3) ὁ συνδυασμὸς καί τε εἶναι ἴδιος τῶν Ἐπικ., οἷον, Ἰλ. Α. 521· καί τε..., καί τε... Ὀδ. Ξ. 465· - ἀλλὰ τὸ παράδειγμα, τοὔνεκα καί τε βροτοῖσι θεῶν ἔχθιστος Ἰλ. Ι. 159, ἀνήκει εἰς τὴν σημασίαν Β. ΙΙ· - ὅπου δὲ ἀπαντᾷ καί... τε παρ’ ἄλλοις συγγραφεῦσι τὸ καὶ δὲν εἶναι συμπλεκτικόν, ἀλλὰ προσθετικὸν ἢ ἐπιτατικόν, οἷον, οὕτω δὲ κἀμὲ τήνδε τ’, Ἠλέκτραν λέγω Αἰσχύλ. Χο. 252· ἣν ἐγὼ καὶ μητέρα πατέρα τ’ ἄν... ἡγοίμην μόνην Εὐρ. Ἄλκ. 646, πρβλ. Ἠλ. 241. 4) τε..., τε..., ἢ τε..., καί... ἀπαντῶσιν ἐνίοτε ἐν ἀνωμάλῳ συμπλοκῇ, συνδέοντα μετοχὴν μετὰ ῥήματος παρεμφατικῆς ἐγκλίσεως ὅπου ἡ ὁμαλὴ σύνδεσις θὰ ἀπῄτει δύο ῥήματα παρεμφατικῆς ἐγκλίσεως ἢ δύο μετοχάς, ἰοῖσιν τε τιτυσκόμενοι λάεσσί τ’ ἔβαλλον (ἀντὶ βάλλοντες) Ἰλ. Γ. 80· ἄλλα τε φραζόμενος καὶ δὴ καὶ ἐπεπόμφεε (ἀντὶ ἔφραζε καὶ) Ἡρόδ. 1. 85· ἄλλῳ τε τρόπῳ πειράζοντες (ἀντὶ ἐπείραζον) καὶ μηχανὴν προσήγαγον Θουκ. 4. 100. τῆς τε ὥρας... ταύτης οὔσης... καὶ τὸ χωρίον... χαλεπὸν ἦν (ἀντὶ τοῦ χωρίου... χαλεποῦ ὄντος) ὁ αὐτ. 7. 47, πρβλ. 4. 85., 8. 81, 95· οὕτως, λέξασ’ ὅ τι... θέμις αἰνεῖν, παιών τε γενοῦ (ἀντὶ λέξον) Αἰσχύλ. Ἀγ. 97, πρβλ. Χο. 557. Β. Παρ’ Ἐπικ. ποιηταῖς τὸ τε προσάπτεται ἐνίοτε εἰς πολλὰς ἀντωνυμίας ἢ μόρια, ὁτὲ μὲν ἁπλοῦν ὁτὲ δὲ ἐπαναλαμβανόμενον, οἷον αἷψά τε φυλόπιδος πέλεται κόρος ἀνθρώποισιν, ἧς τε πλείστην μὲν καλάμην χθονὶ χαλκὸς ἔχευεν, ἄμητος δ’ ὀλίγιστος Ἰλ. Τ. 221· τοῦ γάρ τε ξεῖνος μιμνήσκεται... ὅς κεν φιλότητα παράσχῃ Ὀδ. Ο. 54· εἴπερ γάρ τε χόλον γε καὶ αὐτῆμαρ καταπέψῃ, ἀλλά τε καὶ μετόπισθεν ἔχει... Ἰλ. Α. 81, πρβλ. Δ. 160., Κ. 225· εἴπερ γάρ..., ἀλλά τε Τ. 165· μάλα γάρ τε... εἴπερ ἂν Γ. 25· οὔτοι ἔτι δηρόν γε... ἔσσεται, οὐδ’ εἴπερ τε... Ὀδ. Α. 204· εἰ δὲ σύ γ’ ... ἦ τέ σ’ ὀΐω Ἰλ. Ε. 350, πρβλ. Ὀδ. Β. 62· ἀλλά μ’ ὑπήνεικαν ταχέες πόδες· ἦ τέ κε δηρὸν αὐτοῦ πήματ’ ἔπασχον Ἰλ. Ε. 885. 2) μέν τε..., δέ τε... δηλοῦσιν ἰσότητα μεταξὺ δύο ἀντιθέτων, κραιπνότερος μὲν γάρ τε νόος, λεπτὴ δέ τε μῆτις Ψ. 590, πρβλ. Ε. 139., Φ. 260 κἑξ.· οὕτω, τῇ μέν τ’ οὐδὲ ποτητά... ἀλλά τε καί... Ὀδ. Μ. 62 κἑξ.· - μέν..., δέ τε..., οἷον, ἄνδρας μὲν κτείνουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει, τέκνα δέ τ’ ἄλλοι ἄγουσι Ἰλ. Ι. 593· ἢ τὸ δέ τε κεῖται ἄνευ ἑτέρου μορίου προηγουμένου, ὃν Βριάρεων καλέουσι θεοί, ἄνδρες δέ τε πάντες Αἰγαίων’ Ἰλ. Α. 403, καὶ λίαν συχνάκις παρ’ Ὁμ. (ἐν ᾧ τὸ δέ τε ἐξέλιπε παρ’ Ἀττικ.· ἐν δὲ τῷ χωρίῳ Αἰσχύλ. Χο. 490· δὸς δ’ ἔτ’ εἶναι ἡ πιθ. γραφή)· - ἀρνητ., οὐ γὰρ πύξ γε μαχήσεαι, οὐδὲ παλαίσεις, οὐδέ τ’ ἀκοντιστὺν ἐσδύσεαι, οὐδὲ πόδεσσι θεύσεαι Ἰλ. Ψ. 622. 3) ἐν ἀποδόσει, ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, μάλα τ’ ἔκλυον αὐτοῦ Ἰλ. Α. 218· ἄλλοτε μέν τε κακῷ ὅγε κύρεται, ἄλλοτε δ’ ἐσθλῷ, ὅπου μέν τε «ὁτὲ μὲν ἐν κακοῖς γίγνεται, ὁτὲ δὲ ἐν ἀγαθοῖς» (Σχόλ.), Ω. 530, πρβλ. Ὀδ. Λ. 219 κἑξ.· ἐν τῷ χωρίῳ ἤ τι μεταστρέψεις; στρεπταὶ μέν τε φρένες ἐσθλῶν, Ἰλ. Ο. 203, τὴν ἀπόδοσιν νοητέον ἐκ τῶν πρώτων λέξεων. 4) μετὰ ἀναφορικά, ἰσχίον ἔνθα τε μηρὸς ἰσχίῳ ἐνστρέφεται, ἀκριβῶς ὅπου..., Ἰλ. Ε. 305· ὅτε τε αὐτόθι 500· ὅτε πέρ τε Κ. 7· ἵνα τε, ὥς τε, ὡσεί τε, κτλ.· ἐπεί τε Ἡρόδ. 5. 33, καὶ πολλαχοῦ· ἀλλὰ συνηθέστατα ὅστε (ἢ ὅς τε), ἥτε, ὅτε, καὶ τὰ ἐξ αὐτῶν, Ὅμ. κλπ.· - ἡ ἀναφορικὴ δύναμις τῶν ἀντωνυμιῶν τούτων προῆλθεν ἐκ τῆς δεικτικῆς (καὶ οὗτος = ὃς), ἥτις ὑπάρχει ἔτι παρ’ Ὁμ.· ὅτε δὲ κατήντησαν τελείως ἀναφορικά, ὡς παρ’ Ἀττικ., τὸ τε ἐξέπεσεν ὡς περιττόν, πλὴν ἔν τισιν, οἷον ἅτε, ὥστε, ἐφ’ ᾧτε, οἷός τε, ἔστε. 5) Ὁ Ὅμ. θέτει ἄλλα μόρια μεταξὺ τῶν ἀναφορικῶν καὶ τοῦ τε, ὅς ῥά τε (οὐδέποτε ὅς τε ῥα) Ἰλ. Ε. 137, κλπ.· ὃς μέν τε, ὅσπερ τε, Herm. εἰς Ὕμν. Ὁμ. εἰς Ἀπόλλ. 390· οἷός πέρ τε Ἰλ. Ε. 340· τίς τε, τίς τ’ ἂρ ... ξυνέηκε Ἰλ. Α. 8, πρβλ. Γ. 33. ΙΙ. παρ’ Ἡρόδ. ἐνίοτε τὸ τε εἶναι ἐν χρήσει (καθὰ φαίνεται) ἐπὶ τῆς σημασίας τοῦ ὡσαύτως, ὁμοίως, πρὸς δὴ ὧν ἐμοί τε δοκέει Ἡρόδ. 1. 58· νῦν, ἔφη τε λέγων, ὦ Πέρσαι αὐτόθι 125· σὺ ὦν ἐμοί, καὶ γὰρ περὶ τῆς ναυμαχίης εὖ συνεβούλευσας, νῦν τε..., τώρα πάλιν, ὁ αὐτ. 8. 101, πρβλ. 7. 175· οὕτως ἴσως ἐν δυσὶ χωρίοις τοῦ Σοφ. (Αἴ. 1310, Ἠλ. 1416), καὶ ἴσως ἐν Θουκ. 1. 9, ἴδε Jowett. ἐν τόπῳ. Γ. ΘΕΣΙΣ. - Τὸ τε ὡς ἐγκλιτικὸν συνήθως κεῖται, ὅταν συνδέῃ λέξεις, μετὰ τὴν λέξιν, ἥτις πρόκειται νὰ συνδεθῇ· ἤ, ὅταν συνδέῃ προτάσεις, μετὰ τὴν πρώτην λέξιν τῆς προτάσεως ἥτις πρόκειται νὰ συνδεθῇ, ὡς ἐν Ἰλ. Α. 5· ἀλλ’ ὅμως ὑπάρχουσι πολλὰ χωρία, ἐν οἷς φαίνεται ὅτι προηγεῖται τῆς λέξεως ἣν συνδέει, ἴδε Elmsl. εἰς Εὐρ. Ἰφ. ἐν Αὐλ. 508, Ἡρακλ. 622, Ἕρμανν. εἰς Σοφ. Φιλ. 454, κλπ.· ἀλλ’ αἱ ἐξαιρέσεις εἶναι μᾶλλον κατὰ τὸ φαινόμενον ἢ πραγματικαί· διότι ἡ ἀνωμαλία πολλάκις προκύπτει ἕνεκα ἐλλείψεως· ἢ ἡ λέξις, μέθ’ ἣν τίθεται τὸ τε, σχετίζεται τόσον στενῶς πρὸς τὴν λέξιν εἰς ἣν (τὸ τε) λογικῶς ἀνήκει, ὥστε ἀποτελεῖ σχεδὸν μέρος τῆς λέξεως ἐκείνης· οὕτω δὲ τὸ τε δύναται νὰ τεθῇ 1) μετὰ γενικὴν προσδιορίζουσαν τὴν λέξιν εἰς ἣν τὸ τε λογικῶς ἀνήκει, ὡς, αἰθέρι ναίων γαίης τ’ ἐν ῥίζῃσι καὶ ἀνδράσι Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 19. 2) μετὰ τὸ ἄρθρον τῆς λέξεως εἰς ἣν τὸ τε ἀνήκει, τά τε δῶρ’ Ἀφροδίτης ἥ τε κόμη τό τε εἶδος Ἰλ. Γ. 54· Ἀτρεῖδαι ἥ τ’ Ὀδυσσέως βία Σοφ. Φιλ. 314, πρβλ. 325. 3) μετὰ ἀναφορικὸν ἐξ οὗ ἡ ὅλη πρότασις ἐξαρτᾶται, ὡς, ὥσπερ τε πόλις καὶ τὸ δίκαιον ξυνεπαινεῖ Αἰσχύλ. Θήβ. 1073· ― μετὰ τὴν λέξιν ἐξ ἧς δύο ὑποτελεῖς προτάσεις ἢ ἀπαρέμφατα ἐξαρτῶνται, ἤν ἐθέλωμέν τε μεῖναι καὶ μή... καταπροδοῦναι Θουκ. 4. 10, πρβλ. Αἰσχύλ. Χο. 130. 4) συνηθέστατα μετὰ πρόθεσιν ἀναφερομένην ἐπ’ ἴσης εἰς τὴν δευτέραν πρότασιν ὡς καὶ εἰς τὴν πρώτην, Πινδ. Π. 1. 22, Ἡρόδ. 1. 69, κλπ.· ἀλλὰ τοῦτο κατὰ τὸ πλεῖστον μόνον ὅπου ἡ πρόθεσις εἶναι ἡ πρώτη λέξις τῆς ὅλης προτάσεως, Πόρσ. Ὀρ. 887· ποικλία τις ἀπαντᾷ ἐν Αἰσχύλ. Εὐμ. 904, ἔκ τε ποντίας δρόσου ἐξ οὐρανοῦ τε· ἀλλ’ ἐν τοιαύτῃ συντάξει τοῦ τε... τε, ἡ πρόθεσις κατὰ τὸ πλεῖστον παραλείπεται ἐν τῇ β΄ προτάσει, π.χ. παρὰ τ’ ἀθανάτοις τοῖς θ’ ὑπὸ γαῖαν αὐτόθι 951, κλπ. Ὅρα πλήρη περὶ τούτων ἔρευναν παρὰ τῷ Hartung. Partikeln-Lehre, I. 58-118.

English (Slater)

τε A
   1 connective,
   a joining words and phrases. ἐς ἔρανον φίλαν τε Σίπυλον (O. 1.38) νέκταρ ἀμβροσίαν τε (O. 1.62) βίαν παρθένον τε (O. 1.88) ταχυτὰς ποδῶν ἀκμαί τ' ἰσχύος (O. 1.96) ἔρεισμ' Ἀκράγαντος εὐωνύμων τε πατέρων ἄωτον (O. 2.7) Πυθῶνι Ἰσθμοῖ τε (O. 2.50) Κύκνον Ἀοῦς τε παῖδ' Αἰθίοπα (O. 2.83) ἄνδρα μᾶλλον εὐεργέταν πραπίσιν ἀφθονέστερόν τε χέρα (O. 2.94) τὸ λαλαγῆσαι θέλων κρυφόν τε θέμεν (τιθέμεν coni. Hermann) (O. 2.97) ὑπὸ βουθυσίαις ἀέθ- λων τε πεμπαμέροις ἁμίλλαις (O. 5.6) πόνος δαπάνα τε (O. 5.15) ζώναν καταθηκαμένα κάλπιδά τ (O. 6.40) ἀγῶνας ἔχει μοῖράν τ' ἀέθλων (O. 6.79) λύραι μολπαί τε (O. 6.97) τῶνδε κείνων τε (O. 6.102) Ὀλυμπίᾳ Πυθοῖ τε νικώντεσσιν (O. 7.10) παῖδ' Ἀφροδίτας Ἀελίοιό τε νύμφαν (O. 7.14) πελώριον ἄνδρα πατέρα τε (O. 7.17) ζωοῖσιν ἑρπόντεσσί θ' ὁμοῖα (O. 7.52) τεθμὸν Ὀλυμπιονίκαν ἄνδρα τε (O. 7.89) παῖς ὁ Λατοῦς εὐρυμέδων τε Ποσειδάν (O. 8.31) Θέμις θυγάτηρ τε (O. 9.15) πόλεμον μάχαν τε πᾶσαν (O. 9.40) Πύρρα Δευκαλίων τε (O. 9.43) πόλιν δ' ὤπασεν λαόν τε διαιτᾶν (O. 9.66) υἱὸν δ' Ἄκτορος Αἰγίνας τε Μενοίτιον (O. 9.70) προξενίᾳ δ' ἀρετᾷ τ (O. 9.83) ὡραῖος ἐὼν καὶ καλὸς κάλλιστά τε ῥέξαις (O. 9.94) Ἰολάου τύμβος ἐνναλίᾳ τ' Ἐλευσὶς (O. 9.98) ὑπὸ στερεῷ πυρὶ πλαγαῖς τε σιδάρου (O. 10.37) σὺν Ὀλυμπιάδι πρώτᾳ νικαφορίαισί τε (O. 10.59) ἐκ Πυθῶνος Ἰσθμοῖ τ (O. 12.18) Εὐνομία κασιγνήτα τε (O. 13.6) σταδίου τιμὰν διαύλου θ (O. 13.37) Μοίσαις Ὀλιγαιθίδαισίν τ (O. 13.97) Δὶ Ἐνυαλίῳ τ (O. 13.106) στεφάνοισι ἵπποις τε (P. 1.37) ταῦτα νόῳ τιθέμεν εὔανδρόν τε χώραν (P. 1.40) ἁγητὴρ ἀνήρ, υἱῷ τ' ἐπιτελλόμενος (cf. A. 4. a infra) (P. 1.70) ἀνδρῶν ἵππων τε (P. 2.2) παρθένος ὅ τ' ἐναγώνιος Ἑρμᾶς (P. 2.10) ξεινίαν κοίταν ἄθεμίν τε δόλον (P. 3.32) Λατοίδαισιν Πυθῶνί τ (P. 4.3) Ἀπόλλων ἅ τε Πυθὼ (P. 4.66) νύκτεσσιν ἔν θ' ἁμέραις (P. 4.130) “ἐκ πόντου σαώθη ἔκ τε ματρυιᾶς ἀθέων βελέων” (P. 4.162) Ζήταν Κάλαίν τ (P. 4.182) δήσαις ἐμβάλλων τ (P. 4.235) πάχει μάκει τε (P. 4.245) ἀπὸ γᾶς ἀπό τε κτεάνων (P. 4.290) Ἡρακλέος ἐκγόνους Αἰγιμιοῦ τε (P. 5.72) [θ (codd.: om. byz.) (P. 5.100) ] σφὸν ὄλβον υἱῷ τε κοινὰν χάριν ἔνδικόν τ' Ἀρκεσίλᾳ (bis) (P. 5.102) νόον φέρβεται γλῶσσάν τε (P. 5.111) ἐπ' ἔργοισιν ἀμφί τε βουλαῖς (P. 5.119) πατρὶ τεῷ, Θρασύβουλε, κοινάν τε γενεᾷ νίκαν (P. 6.15) στεροπᾶν κεραυνῶν τε (P. 6.24) [[[τίνα]] πάτραν, τίνα τ' οἶκον (τ del. Boeckh) (P. 7.6) κεραυνῷ τόξοισί τ' Ἀπόλλωνος (P. 8.18) ποίᾳ Παρνασσίδι Δωριεῖ τε κώμῳ (P. 8.20) “κύμασιν ῥιπαῖς τ' ἀνέμων” (P. 9.48) καλλίσταν πόλιν ἀμφέπει κλεινάν τ' ἀέθλοις (P. 9.70) παντὶ θυμῷ σύν τε δίκᾳ (P. 9.96) τέλος ἀρχά τε (P. 10.10) θαλίαις εὐφαμίαις τε (P. 10.35) ἐν καὶ παλαιτέροις νέαισίν τε παρθένοισι μέλημα (P. 10.59) ἑπταπύλοισι Θήβαις χάριν ἀγῶνί τε Κίρρας (P. 11.12) τὸ δὲ νέαις ἀλόχοις ἔχθιστον ἀμπλάκιον καλύψαι τ' ἀμάχανον (P. 11.26) ἄκρον ἑλὼν ἡσυχᾷ τε νεμόμενος (P. 11.55) ἀθανάτων ἀνδρῶν τε (P. 12.4) δέξαι στεφάνωμα τόδ' ἐκ Πυθῶνος εὐδόξῳ Μίδᾳ αὐτόν τέ νιν (P. 12.6) Σερίφῳ λαοῖσί τε (P. 12.12) ἅρμα Νεμέᾳ τ (N. 1.7) θάμβει δυσφόρῳ τερπνῷ τε (N. 1.56) στεφάνων ἀρετᾶν τε (N. 3.8) ἐὼν καλὸς ἔρδων τ' ἐοικότα (N. 3.19) Αἰακῷ γένει τε (N. 3.28) κυνῶν δολίων θ' ἑρκέων (N. 3.51) τετραορίας ἥροάς τ (N. 4.29) τεθμὸς ὧραί τ (N. 4.34) οὐρανοῦ βασιλῆες πόντου τ (N. 4.67) ἐπὶ πάσας ὁλκάδος ἔν τ' ἀκάτῳ (N. 5.2) Αἰακίδας ἐγέραιρεν ματρόπολίν τε (N. 5.8) Θέτιν Πηλέα θ (N. 5.26) ἁ Νεμέα μὲν ἄραρεν μείς τ' ἐπιχώριος (N. 5.44) ἀφνεὸς πενιχρός τε (N. 7.19) ἐπεὶ ψεύδεσί οἱ ποτανᾷ τε μαχανᾷ σεμνὸν ἔπεστί τι (supp. Hermann: τε om. codd.) (N. 7.22) τεῶν Διός τ' ἐκγόνων (N. 7.50) ξεῖνον ἀδελφεόν τ (N. 7.86) ἥβᾳ λιπαρῷ τε γήραι (N. 7.99) τρὶς τετράκι τ (N. 7.104) Διὸς Αἰγίνας τε (N. 8.6) πάτρᾳ Χαριάδαις τ (Sandys: τε codd.) (N. 8.46) τὰν Ἀδράστου τάν τε Καδμείων ἔριν (N. 8.51) πατρίων οἴκων ἀπό τ' Ἄργεος (N. 9.14) ὅπλοισιν ἱππείοις τε σὺν ἔντεσιν (N. 9.22) σὺν νεότατι γένωνται σύν τε δίκᾳ (N. 9.44) Δαναοῦ πόλιν ἀγλαοθρόνων τε πεντήκοντα κορᾶν (N. 10.1) Ζεὺς ἐπ' Ἀλκμήναν Δανάαν τε μολὼν (N. 10.11) πατρὶ δ' Ἀδράστοιο Λυγκεῖ τε (N. 10.12) ποτὶ βουθυσίαν Ἥρας ἀέθλων τε κρίσιν (N. 10.23) Θρασύκλου Ἀντία τε (N. 10.40) ποδῶν χειρῶν τε (Er. Schmid: ποδῶν τε χειρῶν (τε) codd.) (N. 10.48) θεὸς ἔμμεναι οἰκεῖν τ' οὐρανῷ (N. 10.58) Ἀρισταγόραν πάτραν τ (N. 11.20) κωμάσαις ἀνδησάμενός τε (N. 11.28) αἶσαν Ἐρχομενοῖό τε πατρῴαν ἄρουραν (I. 1.35) καὶ τόθι κλειναῖς τ' Ἐρεχθειδᾶν χαρίτεσσιν ἀραρὼς (τ supp. Bergk, om. codd.: καὶ τόθι. κλειναῖς δ coni. Heyne) (I. 2.19) φθιμένων ζωῶν τε φωτῶν (I. 4.10) κἀν γουνοῖς Ἀθανᾶν ἔν τ' Ἀδραστείοις ἀέθλοις (I. 4.26) ἁλὸς ἐξευρὼν θέναρ, ναυτιλίαισί τε πορθμὸν ἡμερώσαις (? c. τε v. 55) (I. 4.57) διπλόαν νίκαν ἀνεφάνατο παίδων τε τρίταν (τε supp. Hermann, om. codd.) (I. 4.71) Κάστορος δ' αἰχμὰ Πολυδεύκεός τ (I. 5.33) Αἰακοῦ παιδῶν τε (I. 5.35) Ἰσθμοῦ δεσπότᾳ Νηρείδεσσί τε πεντήκοντα (I. 6.6) Ἀίδαν γῆράς τε (I. 6.15) Κλωθὼ κασιγνήτας τε (I. 6.17) αἰνέων δὲ καὶ Ἕκτορα Ἀμφιάρηόν τε (I. 7.33) Κλεάνδρῳ τις ἁλικίᾳ τε (I. 8.1) υἱέες υἱέων τ' ἀρηίφιλοι παῖδες (I. 8.25) Ζεὺς ἀγλαός τ' ἔρισαν Ποσειδὰν (I. 8.27) Αἴγιναν σφετέραν τε ῥίζαν (I. 8.56) οἷοι δ' ἀρετὰν δελφῖνες ἐν πόντῳ, ταμίαι τε σοφοὶ Μοισᾶν ἀγωνίων τ ἀέθλων (bis) (I. 9.7) —8. Ἀγαμήδει Τρεφωνίῳ θ fr. 2. 2. Ἐνιαυτὸς ὧραί τε (Pae. 1.6) Θρονίας Ἄβδηρε χαλκοθώραξ [Πος]ειδᾶνός τε παῖ (Pae. 2.2) Ἀπόλλωνα πάρ τ' Ἀφρο[δίταν (Pae. 2.5) πόλεμον Διὸς Ἐννοσίδαν τε (Pae. 4.41) κεραυνῷ τριόδοντί τε (Pae. 4.43) πλούτου πειρῶν μακάρων τ ἐπιχώριον τεθμὸν ἀπωσάμενος (Pae. 4.46) ἔταις τεοῖσιν ἐμαῖς τε τιμαῖς (Pae. 6.11) σὺν πατρὶ Μναμοσύνᾳ τε (Pae. 6.56) τεκέων ἀλόχων τε (Pae. 8.78) καλάμῳ μήδεσί τε φρενὸς (Pae. 9.37) κρόταλ αἰθομένα τε δαὶς Δ. 2. 1. στεφάνων τᾶν τ ἐαριδρόπων ἀοιδᾶν fr. 75. 6. πάνδοξον Αἰολάδα σταθμὸν υἱοῦ τε Παγώνδα Παρθ. 2. 1. Ἀγασικλέει ἐσλοῖς τε γονεῦσιν Παρθ. 2. . ἔν τε Πίσᾳ Παρθ. 2. . πέλλαι πίθοι λτ;τε> (supp. Schwartz: τε om. codd. Plutarchi) *fr. 104b. 5.* ἵπποις γυμνασίοισι λτ;τε> (supp. Boeckh, om. codd. Plutarchi) Θρ. . . τερπνῶν χαλεπῶν τε fr. 131b. 4. σθένει κραιπνοὶ σοφίᾳ τε μέγιστοι ἄνδρες fr. 133. 4. ἄνακτι πατρί τε fr. 140a. 64 (38). πόντον ὠκείας τ' ῥιπάς fr. 140c. 2. μένω[ν Ἀμ]φιτρύωνί τε σᾶμα χέω[ν (τε in lacuna add. Snell) fr. 169. 48. ἀγλαὰ χθὼν πόντου τε ῥιπαὶ fr. 220. 3. θεὸν ἄνδρα τε fr. 224. κάπρων λεόντων τε fr. 238. where τε joins words in apposition, ὁ Βάττου δ' ἕπεται παλαιὸς ὄλβος πύργος ἄστεος ὄμμα τε φαεννότατον (P. 5.56) πρόσθα μὲν ἶς Ἀχελωίου τὸν ἀοιδότατον Εὐρωπία κράνα Μέλανός τε ῥοαὶ τρέφον κάλαμον (τε ποταμου ροαι Π: ποταμοῦ del. Wil.) fr. 70. 2. διδύμας χάριτας εἰ κατέβαν ὑγίειαν ἄγων κῶμόν τ (P. 3.73) where the coordination is irregular, cf. A. 4 infra, Οὐλυμπιονίκαν δέξαι Χαρίτων θ' ἕκατι τόνδε κῶμον (O. 4.9) Ἰσθμοῖ τά τ' ἐν Νεμέᾳ (O. 13.98) ὁ Φοίνιξ ὁ Τυρσανῶν τ' ἀλαλατὸς (P. 1.72) ξεστὸν ὅταν δίφρον ἔν θ' ἅρματα πεισιχάλινα καταζευγνύῃ σθένος ἵππιον (P. 2.11) παρθενίοις ὑπό τ' ἀπλάτοις ὀφίων κεφαλαῖς (P. 12.9) παρθενηίοις παίδων τ' ἐφίζοισα γλεφάροις (N. 8.2) Πυθῶθεν Ὀλυμπιάδων τ' ἐξαιρέτοις Ἀλφεοῦ ἔρνεσι φράξαι χεῖρα (I. 1.65) ἔπειμι γῆρας ἔς τε τὸν μόρσιμον αἰῶνα (I. 7.41) καλῶν μὲν ὦν μοῖράν τε τερπνῶν fr. 42. 3. θεόν, τὸν Βρόμιον, τὸν Ἐριβόαν τε βροτοὶ καλέομεν (τε om. codd. nonnulli) fr. 75. 10.
   b joining clauses χρυσέαισί τ' ἄν ἵπποις (Er. Schmid: κἀν, ἀν codd.) (O. 1.41) ὃς Ἕκτορα σφᾶλε Κύκνον τε θανάτῳ πόρεν (O. 2.82) κολλᾷ τε (O. 5.13) αἰτήσων πόλιν δαιδάλλειν, σέ τ, Ὀλυμπιόνικε, φέρειν γῆρας (O. 5.21) ὃς ἄνασσε Φαισάνᾳ λάχε τ' Ἀλφεὸν οἰκεῖν (O. 6.34) (Ἑρμᾶν) ὃς ἔχει Ἀρκαδίαν τ' εὐάνορα τιμᾷ (O. 6.80) ὅσσα δὲ μὴ πεφίληκε Ζεύς, ἀτύζονται ὅς τ' ἐν αἰνᾷ Ταρτάρῳ κεῖται (P. 1.15) ὃς Πριάμοιο πόλιν πέρσεν τελεύτασέν τε πόνους Δαναοῖς (P. 1.54) ἤθελον Χίρωνά κε ζώειν βάσσαισί τ' ἄρχειν (P. 3.4) “κέλεται γὰρ ἑὰν ψυχὰν κομίξαι δέρμα τε ἄγειν” (P. 4.161), cf. (P. 4.294) ὅτι μοι ὑπάν- τασεν μαντευμάτων τ' ἐφάψατο συγγόνοισι τέχναις (P. 8.60) εὔχομαι ταύταν ἀρετὰν κελαδῆσαι, ὑπὲρ πολλῶν τε τιμαλφεῖν (N. 9.54) εἰ δέ τις μορφᾷ παραμεύσεται ἄλλους, ἔν τ' ἀέθλοισιν ἀριστεύων ἐπέδειξεν βίαν (N. 11.14) εἰ γάρ τις πράσσει θεοδμάτους ἀρετὰν σύν τέ οἱ δαίμων φυτεύει δόξαν (I. 6.12) οὕνεκα δίδυμαι γένοντο θύγατρες Ζηνί τε ἅδον (Er. Schmid: θ' ἅδον cod.) 1. 8. 18. with irregular coordination, ὕμνον κελάδησε ὅρμον στεφάνων πέμψαντα Θήβαις τ' ἐν ἑπταπύλοις οὕνεκ Ἀμφιτρύωνος κτἑ (N. 4.19), cf. (N. 5.26), A. 4 infra.
   c joining sentences [[[τέκε]] τε (byz.: ἃ τέκε codd.: ἔτεκε Boehmer) (O. 1.89) ] Σικελίας τ (O. 2.9) Ἀχιλλέα τ (O. 2.79) μετάλλασσέν τε (O. 6.62) (O. 8.19) εὐφράνθη τε (O. 9.62) Ἄργει τ' ἔσχεθε (O. 9.88) ὁπᾷ τε (O. 10.11) μέλει τε (O. 10.14) δέξαι τε (δὲ v.l.) (O. 13.29) Νέμεά τ (O. 13.34) ὅσσα τε (O. 13.43) εὗρεν δεῖξέν τε (O. 13.75) ἀλαθής τε (O. 13.98) τά τ' ἐσσόμενα (O. 13.103) κλέπτει τε (P. 3.29) ἕδνα τε (P. 3.94) κυλινδέσκοντό τε (P. 4.209) λιτάς τ (P. 4.217) καταίνησάν τε (P. 4.222) ἔν τ' ὠκεανοῦ (P. 4.251) Παιάν τέ σοι τιμᾷ φάος (P. 4.270) εὐθύτονόν τε (P. 5.90) τίν τ, Ἐλέλιχθον (P. 6.50) ἅρπασ, ἔνεικέ τε (P. 9.6) “στάξοισι θήσονταί τε” (P. 9.63) ὁδοί τε (P. 9.68) ἄφωνοί θ (P. 9.98) στρατῷ τ (P. 10.8) χαίρει γελᾷ θ (P. 10.36) δάφνᾳ τε (P. 10.40) ἔπεφνέ τε (P. 10.46) ἀδελφεοῖσί τ (P. 10.69) μάντιν τ' ὄλεσσε (perhaps with μέν v. 31) (P. 11.33) κατένευσέν τε (N. 1.14) ἰδίᾳ τ (N. 3.24) κάπρους τ (N. 3.47) γόνον τέ οἱ φέρτατον ἀτίταλλεν (N. 3.57) πίτναν τ (N. 5.11) φράσθη κατένευσέν τε (N. 5.34) τόλμαν τε (N. 7.59) ἔν τε δαμόταις (N. 7.65) πατρί τ (codd.: δ Heyne e Σ.) (N. 10.12) εἶδ' Ἀπόλλων μιν πόρε τ (I. 2.18) ἁδυπνόῳ τε (I. 2.25) πέλονται ἔν τ' ἀγωνίοις (I. 5.7) ὔμμε τ (I. 6.19) εἶπέν τε (I. 6.51) τόν τε Θεμιστίου ὀρθώσαντες οἶκον (I. 6.65) υἱοῖσί τε (I. 6.68) φέρει γὰρ ἄγει τ (I. 7.22) μάτρωί τ (I. 7.24) ἔσσυταί τε (I. 8.61) ἀμφί τε (Pae. 2.97) ἐρικυδέα τ' (Pae. 5.39) ἔκλαγξέ θ (G—H: τε Π.) Πα. 8A. 10. Εὐρίπου τε (Pae. 9.49) ἀλκάεσσά τε Δ. 2. 1. δεῦτ' ἐν χορόν, Ὀλύμπιοι, ἐπί τε κλυτὰν πέμπετε χάριν fr. 75. 2. Διόθεν τε fr. 75. 7. ἐναργέα τ fr. 75. 13. τελευταί τε fr. 108a. 4.
   2 in enumeration,
   a AB τε C τε (D τε) ἕδος νέμων, ἀέθλων τε κορυφὰν πόρον τ' Ἀλφεοῦ (O. 2.13) ὧν εἷς μὲν Κάμιρον πρεσβύτατόν τε Ἰάλυσον ἔτεκεν Λίνδον τ (O. 7.74) ὅ τ' ἐν Ἄργει τά τ ἐν Ἀρκαδίᾳ ἀγῶνές τ Πέλλανά τ· Αἰγίνᾳ τε ἐν Μεγάροισίν τ (O. 7.83) —6. ἐπ' Ἀλφεοῦ ῥεέθροισιν Πυθοῖ τ μηνός τε (O. 13.38) ὦ πότνἰ Ἀγλαία φιλησίμολπέ τ' Εὐφροσύνα Θαλία τ (O. 14.14) —5. Ζηνὸς Ἀλκμήνας θ' ἑλικογλεφάρου Λήδας τε (P. 4.172) ὤρεγον χεῖρας, στεφάνοισί τέ μιν ποίας ἔρεπτον, μειλιχίοις τε λόγοις ἀγαπάζοντ (P. 4.240) ἔν τ' ὠκεανοῦ πελάγεσσι μίγεν πόντῳ τ ἐρυθρῷ Λαμνιᾶν τ ἔθνει γυναικῶν (P. 4.251) —2. ἐπ' Ἀπόλλωνός τε κράνᾳ ἔν τε σοφοῖς (P. 4.294) —5. νέμει, πόρεν τε κίθαριν, δίδωσί τε μυχόν τ' ἀμφέπει (P. 5.65) ἔν τε πέφανταί θ' ὅσαι τ θεός τε (P. 5.114) —7. Μεγάροις δ' ἔχεις γέρας μυχῷ τ ἐν Μαραθῶνος, Ἥρας τ ἀγῶν δάμασσας ἔργῳ (P. 8.78) —80. παντᾷ δὲ χοροὶ παρθένων λυρᾶν τε βοαὶ καναχαί τ' αὐλῶν δονέονται (P. 10.39) λυγρόν τ' ἔρανον Πολυδέκτᾳ θῆκε ματρός τ ἔμπεδον δουλοσύναν τό τ ἀναγκαῖον λέχος (P. 12.14) παρὰ Κασταλίαν τε πόντου τε γέφυρ' βοτάνα τε (N. 6.37) —42. παρὰ πεζοβόαις ἵπποις τε ναῶν τ' ἐν μάχαις (N. 9.34) ἐκράτησε δὲ καί ποθ' Ἕλλανα στρατὸν Πυθῶνι, τύχᾳ τε μολὼν καὶ τὸν Ἰσθμοῖ καὶ Νεμέᾳ στέφανον, Μοίσαισί τ ἔδωκ ἀρόσαι (N. 10.25) —6. “θέλεις λτ;ναίειν ἐμοὶγτ; σύν τ' Ἀθαναίᾳ κελαινεγχεῖ τ Ἄρει” (N. 10.84) Ποσειδάωνι Ἰσθμῷ τε ζαθέᾳ Ὀγχηστίαισίν τ' ἀιόνεσσιν (I. 1.32) ναίει τετίματαί τε Ἥβαν τ' ὀπυίει (I. 4.59) Φυλακίδᾳ γὰρ ἦλθον, ὦ Μοῖσα, ταμίας Πυθέᾳ τε κώμων Εὐθυμένει τε (I. 6.58) αἵμασσε γεφύρωσέ τ' Ἑλέναν τ ἐλύσατο (I. 8.51) στοναχαὶ μανίαι τ' ἀλαλαί τ Δ. 2. 13. τότε βάλλεται ἴων φόβαι, ῥόδα τε κόμαισι μείγνυται, ἀχεῖ τ ὀμφαὶ οἰχνεῖ τε χοροί fr. 75. 16—9 in apposition, βωμοὺς ἐγέραρεν ἁμίλλαις, ἵπποις ἡμιόνοις τε μοναμπυκίᾳ τε (O. 5.6) —7.
   b AB τε καὶ C (καὶ D) ἀμφέπει Δάματρα λευκίππου τε θυγατρὸς ἑορτὰν καὶ Ζηνὸς Αἰτναίου κράτος (O. 6.96) χείρεσσι ποσίν τε καὶ ἅρματι (O. 10.62) ἐν τᾷ γὰρ Εὐνομία ναίει κασιγνήτα τε Δίκα καὶ ὁμότροφος Εἰρήνα (v.l. κασίγνηταί) (O. 13.6) —7. “τότε γὰρ μεγάλας ἐξανίστανται Λακεδαίμονος Ἀργείου τε κόλπου καὶ Μυκηνᾶν” (P. 4.49) Λακεδαίμονι ἐν Ἄργει τε καὶ ζαθέᾳ Πύλῳ (P. 5.70) Ἐμμενίδαις ποταμίᾳ τ' Ἀκράγαντι καὶ μὰν λτ;γτ;ενοκράτει (P. 6.6) ὄφρα Θέμιν ἱερὰν Πυθῶνά τε καὶ ὀρθοδίκαν γᾶς ὀμφαλόν κελαδήσετ (P. 11.9) Νεμέας Ἐπιδαυρόθεν τ' ἄπο καὶ Μεγάρων (N. 3.84) πῦρ δὲ παγκρατὲς θρασυμαχάνων τε λεόντων ὄνυχας ὀξυτάτους ἀκμὰν καὶ δεινοτάτων σχάσαις ὀδόντων (καὶ Ahlwardt: τε codd.) (N. 4.62) —4. Μοῖσά τοι κολλᾷ χρυσόν, ἔν τε λευκὸν ἐλέφανθ' ἁμᾶ καὶ λείριον ἄνθεμον ποντίας ὑφελοῖσ ἐέρσας (N. 7.78) σέθεν, Ἀμφιτρύων, παῖδας προσειπεῖν, τὸν Μινύα τε μυχὸν καὶ τὸ Δάματρος κλυτὸν ἄλσος Ἐλευσῖνα καὶ Εὔβοιαν (I. 1.56)
   c AB τε C τε καὶ D ἀείδει μὲν ἄλσος ἁγνὸν τὸ τεὸν ποταμόν τε ὤανον ἐγχωρίαν τε λίμναν καὶ σεμνοὺς ὀχετούς (O. 5.11) —12. τῶν ἄνθεσι Διαγόρας ἐστεφανώσατο δὶς κλεινᾷ τ' ἐν Ἰσθμῷ τετράκις εὐτυχέων Νεμέᾳ τ ἄλλαν ἐπ ἄλλᾳ καὶ κρανααῖς ἐν Ἀθάναις (O. 7.81) —3.
   d miscellaneous τε, καὶ connections Ἄργει θ (δ v.l.) ὅσσα ὅσα τ' Πέλλανά τε καὶ Σικύων καὶ Μέγαῤ Αἰακιδᾶν τ εὐερκὲς ἄλσος, ἅ τ Ἐλευσὶς καὶ λιπαρὰ Μαραθών, ταί θ ἅ τ Εὔβοια (O. 13.107) —112. Ζῆνα καὶ ῥιπὰς ἀνέμους τ' ἐκάλει νύκτας τε καὶ πόντου κελεύθους ἄματά τ εὔφρονα καὶ μοῖραν (P. 4.194) —6.
   e μέν τε, v. μέν.
   f A καὶ BC τε, v. καί.
   3 in anaphora [ἤρειδε Ποσειδάν, ἤρειδέν τέ μιν (δέ coni. Hermann) (O. 9.32) ] ἐκ πόντου ἔκ τε ματρυιᾶς ἀθέων βελέων (P. 4.162) ἀπὸ γᾶς ἀπό τε κτεάνων (P. 4.290) κἀν γουνοῖς Ἀθανᾶν ἔν τ' Ἀδραστείοις ἀέθλοις (I. 4.26) ὑπὲρ χθονὸς ὑπέρ τ' ὠκεανοῦ (Pae. 8.15) χάλκεοι μὲν τοῖχοι, χάλκ[εαί] θ ὑπὸ κίονες ἔστασαν Πα. 8. 68, cf. (O. 9.94), [ (N. 1.37) ]
   4
   a where τε is irregularly connective, almost καὶ ταῦτα. (for irregularly positioned τε, v. A. 1. a, b, sub fin.; μέν τε; B. b.; D: cf. Schr., Pyth. Comm., on (P. 1.75) ) πατρῴαν μάλιστα πρὸς στάθμαν ἔβα, πάτρῳ τ' ἐπερχόμενος ἀγλαίαν ἅπασαν (Bergk: ἔδειξεν ἅπασαν codd.) (P. 6.46) ἵσταμαι δὴ ποσσὶ κούφοις, ἀμπνέων τε πρίν τι φάμεν (N. 8.19) cf. (P. 1.70) ἀλλ' ἔμπαν μεγαλανορίαις ἐμβαίνομεν, ἔργα τε πολλὰ μενοινῶντες (N. 11.45)
   b where τε is inclusive rather than connective τὶν δ' ἐν Ἰσθμῷ διπλόα θάλλοισ ἀρετά, Φυλακίδα, κεῖται, Νεμέᾳ δὲ καὶ ἀμφοῖν Πυθέᾳ τε, παγκρατίου (ἀμφοτέροις ὑμῖν, σοί τε καὶ τῷ Πυθέᾳ Σ: v. W. Schulze, Q. E., 416; Kl. Schr., 325) (I. 5.19)
   c in hendiadys ἀνὰ δ' ἡμιόνοις ξεστᾷ τ ἀπήνᾳ (P. 4.94)
   d and, in particular Ἐμμενίδαις Θήρωνί τ (O. 3.39) αἱ δὲ πρώτιστον μὲν ὕμνησαν Διὸς ἀρχόμεναι σεμνὰν Θέτιν Πηλέα θ, ὥς τέ νιν ἁβρὰ Κρηθεὶς Ἱππολύτα δόλῳ πεδᾶσαι ἤθελε (N. 5.26) [
   e dub. ἀρχαῖον ὀτρύνων λόγον, ὡς, ἐπεὶ μόλεν, ὥς τ' οὐ λαθὼν χρυσόθρονον Ἥραν κροκωτὸν σπάργανον ἐγκατέβα (τ del. Hermann, edd. plerique) (N. 1.37) ] B τε τε combined, where the first τε is not connective.
   a joining words, phrases, sentences δίφρον τε χρύσεον πτέροισίν τ' ἀκάμαντας ἵππους (O. 1.87) εἴη σέ τε πατεῖν, ἐμέ τε ὁμιλεῖν (O. 1.115) ἐγκωμίων τε μελέων λυρᾶν τε τυγχανέμεν (O. 2.47) Τυνδαρίδαις τε χρύσεον ἁδεῖν καλλιπλοκάμῳ θ' Ἐλένᾳ (O. 3.1) αἴτει σκιαρόν τε φύτευμα στέφανόν τ' ἀρετᾶν (O. 3.18) ἀκαμαντόποδός τ' ἀπήνας δέκευ Ψαύμιός τε δῶρα (O. 5.3) Ζεῦ, Κρόνιόν τε ναίων λόφον τιμῶν τ' Ἀλφεὸν (O. 5.18) ὄφρα κελεύθῳ τ' ἐν καθαρᾷ βάσομεν ὄκχον ἵκωμαί τε (O. 6.23) ἑορτάν τε τεθμόν τε (O. 6.69) [ (O. 7.5), v. B. b. infra] πατρί τε κόρᾳ τ' ἐγχειβρόμῳ (O. 7.43) Δία τε φοινικοστερόπαν σεμνόν τ' ἀκρωτήριον Ἄλιδος (O. 9.6) σόν τε, Κασταλία, πάρα Ἀλφεοῦ τε ῥέεθρον (O. 9.17) ἔκ τ' Ἄργεος ἔκ τε Θηβᾶν (O. 9.68) ἔλσαις ὅλον τε στρατὸν λᾴαν τε πᾶσαν (O. 10.43) ἁδυεπής τε λύρα γλυκύς τ' αὐλὸς (O. 10.93) ἰδέᾳ τε καλὸν ὥρᾳ τε κεκραμένον (O. 10.103) Τερψίᾳ θ' Ἐριτίμῳ τ (θ om. codd. nonnulli.) (O. 13.42) μῆτίν τε γαρύων πόλεμόν τ (O. 13.50) ταί θ' ὑπὲρ Κύμας ἁλιερκέες ὄχθαι Σικελία τ (P. 1.18) “ἁνία τ' ἀντ ἐρετμῶν δίφρους τε νωμάσοισιν” (P. 4.18) ξυνὸν ἁρμόζοισα θεῷ τε γάμον μιχθέντα κούρᾳ θ' Ὑψέος εὐρυβίᾳ (P. 9.13) ἀκόντεσσίν τε χαλκέοις φασγάνῳ τε (P. 9.20) Αἰγίνᾳ τε γάρ, φαμί, Νίσου τ' ἐν λόφῳ (P. 9.90) πέφνεν τε ματέρα θῆκέ τ' Αἴγισθον ἐν φοναῖς (P. 11.37) τὰ μὲν ἐν ἅρμασι καλλίνικοι πάλαι Ὀλυμπίᾳ τ' ἀγώνων πολυφάτων ἔσχον θοὰν ἀκτῖνα σὺν ἵπποις, Πυθοῖ τε ἤλεγξαν Ἑλλανίδα στρατιὰν ὠκύτατι (codd.: τ del. Pauw: Ὀλυμπίαθ Maas) (P. 11.47) —9. ἤτοι τό τε θεσπέσιον Φόρκοἰ ἀμαύρωσεν γένος λυγρόν τ' ἔρανον Πολυδέκτᾳ θῆκε (P. 12.13) —4. ἐγὼ δὲ κείνων τέ μιν ὀάροις λύρᾳ τε κοινάσομαι (N. 3.11) οἴκοι τ' ἐκράτει Νίσου τ ἐν εὐαγκεῖ λόφῳ (N. 5.45) —6. πόλιός θ' ὑπὲρ φίλας ἀστῶν θ ὑπὲρ τῶνδ (N. 8.13) ἔν τε γυμνοῖσι σταδίοις σφίσιν ἔν τ' ἀσπιδοδούποισιν ὁπλίταις δρόμοις (I. 1.23) τοὶ μὲν ὦν λέγονται πρόξενοί τ' ἀμφικτιόνων κελαδεννᾶς τ ὀρφανοί ὕβριος (I. 4.8) ἱπποτρόφοι τ' ἐγένοντο, χαλκέῳ τ Ἄρει ἅδον (I. 4.14) —5. ἔν τε φορμίγγεσσιν ἐν αὐλῶν τε παμφώνοις ὁμοκλαῖς (I. 5.27) φέρει γὰρ Ἰσθμοῖ νίκαν παγκρατίου, σθένει τ' ἔκπαγλος ἰδεῖν τε μορφάεις (I. 7.22) σώφρονές τ' ἐγένοντο πινυτοί τε θυμόν (I. 8.26) κεραυνοῦ τε κρέσσον ἄλλο βέλος διώξει χερὶ τριόδοντός τ (I. 8.35) Ἀλκαθόου τ' ἀγὼν σὺν τύχᾳ ἐν Ἐπιδαύρῳ τε νεότας (I. 8.67) Οὐρανοῦ τ' εὐπέπλῳ θυγατρὶ Μναμοσύνᾳ κόραισί τ Πα. 7B. 15. θεοί· πολύβατον οἵ τ' ἄστεος ὀμφαλὸν οἰχνεῖτε πανδαίδαλόν τ εὐκλἔ ἀγοράν fr. 75. 3. ζωσαμένα τε πέπλον ὠκέως χερσίν τ' ἐν μαλακαῖσιν ὅρπακ ἀγλαὸν δάφνας ὀχέοισα Παρθ. 2. 6.
   b with irregular coordination ἔννεπε κρυφᾷ τις ὕδατος ὅτι τε πυρὶ ζέοισαν εἰς ἀκμὰν μαχαίρᾳ τάμον κατὰ μέλη, τραπέζαισί τ' διεδάσαντο (τε = σε, Christ, Wackernagel) (O. 1.48) τᾷ μὲν ὁ Χρυσοκόμας πραύμητίν τ' Ἐλείθυιαν παρέστασέν τε Μοίρας (παρέστασ' ἔν coni. Peek, Phil., 1958, 319) (O. 6.42) συμποσίου τε χάριν κᾶδός τε τιμάσαις (O. 7.5) ἔχω καλά τε φράσαι, τόλμα τε ὀρνύει λέγειν (O. 13.11) ἀμφί τε Λατοίδα σοφίᾳ βαθυκόλπων τε Μοισᾶν (P. 1.12) τὶν δ' ἐπέοικεν Ἥρας πόσιν τε πειθέμεν κόραν τε γλαυκώπιδα (N. 7.95) “υἱὸν χεῖρας Ἄρεί τ' ἐναλίγκιον στεροπαῖσί τ ἀκμὰν ποδῶν” (Ἄρει χεῖρας ἐναλ. codd., transp. Hermann, τ add. Boeckh) (I. 8.37) ἀλλά οἱ παρά τε πυρὰν τάφον θ (I. 8.57) ὁ δ' ἀντίον ἀνὰ κάρα τ ἄειρ[ε] ἔρριψεν ἑάν τ ἔφανεν φυὰν (ἄειρ[ε νέᾳ τε] e. g. Snell) Πα. 2. 1. ἵππων τ' ὠκυπόδων πολυγνώταις ἐπὶ νίκαις (deest τε alterum propter lacunam) Παρθ. 2. . ὃς Ζεφύρου τε σιγάζει πνοὰς αἰψηράς, ὁπόταν τε χειμῶνος σθένει φρίσσων Βορέας ἐπισπέρχησ' Παρθ. 2. 16—8.
   c in apposition. δεῖξέν τε Κοιρανίδᾳ πᾶσαν τελευτὰν πράγματος, ὥς τ' ὥς τ (O. 13.75) —6. τῶν μὲν κλέος ἐσλὸν Εὐφάμου τ' ἐκράνθη σόν τε, Περικλύμεν (P. 4.175) ἡρώων ἄωτοι περιναιεταόντων ἤθελον κείνου γε πείθεσθ' ἀναξίαις ἑκόντες, οἵ τε κρανααῖς ἐν Ἀθάναισιν ἅρμοζον στρατόν, οἵ τ ἀνὰ Σπάρταν Πελοπηιάδαι (N. 8.11) —12. μισθὸς γὰρ ἄλλοις ἄλλος ἐπ' ἔργμασιν ἀνθρώποις γλυκύς, μηλοβότα τ' ἀρότᾳ τ ὀρνιχολόχῳ τε καὶ ὃν πόντος τράφει (I. 1.48) Τροίας ἶνας ἐκταμὼν δορί Μέμνονός τε βίαν ὑπέρθυμον Ἕκτορά τ' ἄλλους τ ἀριστέας (I. 8.54)
   d in anaphora ὅσσα τ' ἔριξε λευκωλένῳ ἄκναμπτον Ἥρᾳ μένος ἀντερείδων ὅσα τε Πολιάδι Πα. 6. 87—9, cf. (O. 13.75) —6.
   e in enumeration, τε τε τε νέαισί θ' ἑορταῖς ἰσχύος τ ἀνδρῶν ἁμίλλαις ἅρμασί τε γλαφυροῖς ἄμφαινε κυδαίνων πόλιν (N. 9.11) —2. C τε in combination with other particles
   a τε δέ, ἐσθὰς δ' ἀμφοτέρα μιν ἔχεν, ἅ τε Μαγνήτων ἐπιχώριος ἀμφὶ δὲ παρδαλέᾳ στέγετο (P. 4.80) ὁ μέν που τεοῖς τε μήδεσι τοῦτ' ἔπραξεν, τὸ δὲ συγγενὲς ἐμβέβακεν ἴχνεσιν πατρὸς (P. 10.11) ἴσχει τε γὰρ ὄλβος οὐ μείονα φθόνον. ὁ δὲ χαμηλὰ πνέων ἄφαντον βρέμει (P. 11.29) —30. ὁ δ' ἄφ[αρ π]λεκτόν τε χαλκὸν ὑπερη[. .].ε τεῖρε δὲ fr. 169. 26—9.
   b τε δὲ τε, τί ἔρδων φίλος σοί τε, καρτερόβρεντα Κρονίδα, φίλος δὲ Μοίσαις, Εὐθυμίᾳ τε μέλων εἴην fr. 155. 1.
   c δὲ τε δέ, v. δέ, (N. 5.51) —4.
   d τε οὐδέ, Οὐλυμπίᾳ τε Θεόγνητον οὐ κατελέγχεις, οὐδὲ Κλειτομάχοιο νίκαν Ἰσθμοῖ θρασύγυιον (P. 8.36) cf. οὔτε οὐδέ.
   e οὔτε τε οὐ, ἐν σχερῷ δ' οὔτ ὦν μέλαιναι καρπὸν ἔδωκαν ἄρουραι, δένδρεά τ οὐκ ἐθέλει ἄνθος εὐῶδες φέρειν (N. 11.40) [
   f dub., τε ἤ, Δί λτ;τεγτ; μισγομέναν ἢ Διὸς παρ' ἀδελφεοῖσιν (supp. Hermann: Διὶ μισγ. codd.: Ζηνὶ μισγ. Tricl.) (I. 8.35) ]
   g τε ἠδέ, καὶ τότ' ἐγὼ σαρκῶν τ ἐνοπὰν λτ;γτ; ἠδ ὀστέων στεναγμὸν βαρύν” fr. 168. 5.
   h τε καί, v. καί. D not in second position
   a νέοις ἐν ἀέθλοις ἐν μάχαις τε πολέμου (O. 2.44) ὑπὸ σπλάγχνων ὑπ' ὠδῖνός τ ἐρατᾶς (ὑπ' ὠδίνεσσ ἐραταῖς coni. Wil., Snell) (O. 6.43) ἐν Μεγάροισίν τ (O. 7.86) ἐν πόντῳ ἐν χέρσῳ τε (O. 12.4) ἐν τρόπῳ ἐν μελέταις τ (O. 14.18) ἐπ' Ἀπόλλωνός τε κράνᾳ (P. 4.294) ἐν δίκᾳ τε (N. 5.14) παρὰ Κασταλίαν τε (N. 6.37) ἐν σοφοῖς ἀνδρῶν ἐν δικαίοις τε (N. 8.41) ὑπὲρ πολλῶν τε (N. 9.54) ἔν τε φορμίγγεσσιν ἐν αὐλῶν τε παμφώνοις ὁμοκλαῖς (I. 5.27) ἐπὶ θρῆνόν τε πολύφαμον ἔχεαν (I. 8.58) ]ἐν δαιτί τε Πα. 13. a. 21.
   b after art. τὸν Μινύα τε μυχόν (I. 1.56) τίμαθεν γὰρ τὰ πάλαι τὰ νῦν τ' Παρθ. 2. 43.
   c after voc. Αἶαν, τεόν τ' ἐν δαιτί, Ἰλιάδα (Hermann: Αἰάντειόν τ codd.: Αἰάντεόν τ Boeckh) (O. 9.112)
   d v. also A. 1. a, b sub. fin.; A. 4; B. b.; μέν τε. E fragg. θεᾶς θ' (Pae. 3.15) ἀγ]λαάν τ ἐς αὐλὰν (Pae. 7.3) φωνᾷ τά τ ἐόντα τε κα[ὶ (Pae. 8.83) ἥρωί τε βω[ Πα. 13. a. 1. ]ιόν τε σκόπελον Δ. 3. 1. ]ς τε χάρμας Δ. 3. 13. ]εες τ' ἀοιδαί Δ. 3. 1. ]αν λέχεα τ ἀνα[γ]καῖα δολ[ Δ. . 1. ]γένος τε δαιμο[ Δ. . . ]σι τε ῥοδ[ Δ. 4. c. 2. χάριτάς τ fr. 128. 1. ]ισσαι τε φιλοφροσύναι Θρ. . 1. ]ν ὀρθαι τε Θρ. . 1. ἐπερχόμενόν τε *fr. 140c. 1* λιπαρᾶν τε fr. 196. κακόφρονά τ fr. 211. ξεινοδόκησέν τε fr. 311. Φερσεφόνᾳ ματρί τε ?fr. 346c. 1.

Greek Monolingual

ΝΜΑ
(ως συμπλεκτ. σύνδ.) χρησιμοποιείται αντί του και, στη νεοελλ. ως λόγιος τ. ιδίως σε προτάσεις που περιέχουν δύο και, αντί του πρώτου (α. «είναι άριστος γνώστης της τε αρχαίας και της νεοελληνικής γλώσσας» β. «χρὴ...λαχάνων ἅπτεσθαι, κοιλίαν τε λύειν», Γεωπ.
γ. «Ζεῡ ἄλλοι τε θεοί», Ομ. Ιλ.)
αρχ.
ΣΥΝΤΑΞΗ-ΣΗΜΑΣΙΑ: Ι. (ως συμπλεκτ. σύνδ.) χρησιμοποιείται: 1. α) επαναλαμβανόμενο τε... τε: όταν οι συνδεόμενες λέξεις είναι ισοδύναμες και η σύνδεση είναι χαλαρή (α. «πατὴρ ἀνδρῶν τε θεών τε», Ομ. Ιλ.
β. «δίψῃ τε λιμῷ τε», Αισχύλ.)
β) αντί του μὲν...δέ, όταν τα δύο μέρη θεωρούνται ενιαία και όχι χωριστά ή σε αντιδιαστολή μεταξύ τους («κόμισαί τέ με δὸς δὲ μοι ἵππους», Ομ. Ιλ.)
2. αντί του ἤ («ἀπόρως εἶχε... δοῦν αί τε μὴ δοῦν αί τε», Ευρ.)
3. με το ἤ (α. «καλῶν τε ἴδριν ἄλλον ἤ δύναμιν κυριώτερον», Πίνδ.
β. «ὥστε γὰρ ἤ παῖδες νεαροί, χῆραί τε γυναῑκες», Ομ. Ιλ.)
4. προκειμένου να συνδέσει δύο προτάσεις από τις οποίες η μία είναι αρνητική και η άλλη καταφατική (α. «ἐκκλησίαν τε οὐκ ἐποίει..., τήν τε πόλιν ἐφύλασσε», Θουκ.
β. «οὐχ ἡσύχαζον... παρεκάλουν τε τοὺς ξυμμάχους», Θουκ.
γ. «ἵνα μή τι διαφύγῃ ἡμᾶς, εἴ τέ τι βούλει», Πλάτ.)
5. με το δέ, όταν η σύνταξη γίνεται κατά ανακόλουθο σχήμα («ἐσθὰς ἀμφότερόν νιν ἔχεν, ἅ τε... ἐπιχώριος..., ἀμφὶ δὲ παρδαλέᾳ στέγετο», Πίνδ.)
6. με το μέν («ἄνδρα μέν... τρεῖς τε κασιγνήτους», Ομ. Ιλ.)
7. μαζί με το καὶ προκειμένου να δηλώσει: α) στενή σχέση (α. «εὖ τε καὶ χεῖρον», Θουκ.
β. «βούλεταί τε καὶ ἐπίσταται», Θουκ.
γ. «διαστήτην... Ἀτρείδης τε... καὶ δῑος Ἀχιλλεύς», Ομ. Ιλ.)
β) χρονική σύμπτωση («μεσαμβρίη τέ ἐστι καὶ τὸ κάρτα γίγνεται ψυχρόν», Ηρόδ.)
γ) άμεσο αποτέλεσμα («ἐπαύσατό τε ὁ ἄνεμος καὶ τὸ κῡμα ἔστρωτο», Ηρόδ.)
δ) τις σημασίες: i) τόσο... όσο... («κάκιστος νῦν τε καὶ πάλαι δοκεῖ», Σοφ.)
ii) ή... ή, είτε... είτε («θεοῦ τε... θέλοντος καὶ μὴ θέλοντος», Αισχύλ.)
8. (στους επικ. ποιητές) μαζί με το ἠδέ ή ἰδέ με τη σημασία: ή... ή, είτε... είτε (α. «σκῆπτρόν τ' ἠδὲ θέμιστας», Ομ. Ιλ.
β. «χαλκόν τε ἰδὲ λόφον», Ομ. Ιλ.)
II. (ως μόριο)
1. (στους επικ. ποιητές) προσάπτεται σε άλλα μόρια ή αντωνυμίες, απλό ή επαναλαμβανόμενο, προκειμένου να δηλώσει: α) ισότητα μεταξύ δύο αντιθέτων («κραιπνότερος μὲν γὰρ τε νόος, λεπτὴ δὲ τε μῆτις», Ομ. Ιλ.)
β) (με αναφορικά) τη σημασία: ακριβώς όπου... («ἰσχίον ἔνθα τε μηρός ἰσχίῳ ἐνστρέφεται», Ομ. Ιλ.)
2. (στον Ηρόδ.) χρησιμοποιείται με τη σημασία: ομοίως, πάλι («σὺ ὦν ἐμοί, καὶ γὰρ περὶ τῆς ναυμαχίης εὖ συνεβούλευας, νῦν τε...», Ηρόδ.)
III. (ως εγκλιτ.) όταν συνδέει λέξεις, τίθεται μετά τη λέξη η οποία πρόκειται να συνδεθεί, ενώ, όταν συνδέει προτάσεις, μετά την πρώτη λέξη της πρότασης η οποία πρόκειται να συνδεθεί, και ειδικότερα: 1. με γενική που προσδιορίζει τη λέξη στην οποία το τε λογικά ανήκει («αἰθέρι ναιῶν γαίης τ' ἐν ῥίζησι καὶ ἀνδράσι», Ησίοδ.)
2. με αναφορικό από το οποίο εξαρτάται όλη η πρόταση («ὥσπερ τε πόλις καὶ τὸ δίκαιον ξυνεπαινεῖ», Αισχύλ.)
3. με πρόθεση που αναφέρεται τόσο στη δεύτερη πρόταση όσο και στην πρώτη
4. με τη λέξη από την οποία εξαρτώνται δύο προτάσεις ή απαρέμφατα («ἤν ἐθέλωμέν τε μεῖναι καὶ μὴ... καταπροδοῦν αι», Θουκ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. Το εγκλιτ. μόριο τε ανάγεται στον ΙΕ τ. k^we και αντιστοιχεί στα λατ. -que, αρχ. ινδ. -ca, γοτθ. -h, ενώ δεν έχει καμία σχέση με το επίθημα -τε (πρβλ. ὅτε [Ι], πότε, τότε). Ο τ. απαντά και στη Μυκηναϊκή (πρβλ. μυκην. qe). Η χρήση του τε είναι συνδετική και, κυρίως, παρατακτική. Στη Μυκηναϊκή, ο τ. qe αποτελεί τον βασικότερο παρατακτικό σύνδεσμο, αντί για το καί που δεν είναι ακόμη σε χρήση, και χρησιμοποιείται, κυρίως, ως ανεξάρτητο μόρφημα για τη σύνδεση ονομάτων, σπανιότερα δε συνάπτεται με το αρνητικό μόριο οὐ (πρβλ. ouqe), απλό ή επαναλαμβανόμενο. Αργότερα, ο τ. τε απαντά συχνά συνημμένος με την αναφ. αντων. (πρβλ. ὅς τε), με άλλα μόρια (πρβλ. ἀλλά τε, γὰρ τε, δέ τε, καί τε), ακόμα και σε μία ενιαία λέξη (πρβλ. οὔτε), απλός ή επαναλαμβανόμενος (πρβλ. μή... μήτε, εἴτε... εἴτε). Κατά μία άποψη αρκετά πιθανή, το μόριο τε προσάπτεται στην αόρ. αντων. τις (πρβλ. τίς τε, λατ. quisque) για να επιτείνει την έννοια της αοριστίας που αυτή εκφράζει. Κάποιοι μάλιστα έχουν υποστηρίξει και την πιθανή ετυμολ. σχέση του τε (< k^we) με το τις (< k^wo / k^we) μέσω μιας υποθετικής σημ. «κάπως» που αποδόθηκε στο μόριο τε. Λιγότερο πιθανή θεωρείται η άποψη ότι το τε δεν είναι μόνο συνδετικό μόριο, αλλά και βεβαιωτικό με σημ. «όπως είναι γνωστό». Τέλος, το μόριο τε διατηρείται και στη Νέα Ελληνική στους τ. είτε, μήτε, ούτε, ώστε].

Greek Monotonic

τε: εγκλιτικό μόριο, και, Λατ. que (ομοίως καί, Λατ. et).
I. 1. Ως σύνδεσμος χρησιμεύει στη σύνδεση προτάσεων, όπως, ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας Κίλλαν τε ζαθέην, Τενέδοιό τε ἶφι ἀνάσσεις, σε Ομήρ. Ιλ.· ή μπορεί να χρησιμοποιείται επαναλαμβανόμενο ως τε...τε..., και...και..., όπως πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, σε Όμηρ. Ομοίως επίσης, τε..., και..., όπως διαστήτην Ἀτρείδης τε καὶ δῖος Ἀχιλλεύς, σε Ομήρ. Ιλ. κ.λπ.· χρησιμοποιείται για να δείξει χρονική σύμπτωση, μεσαμβρίη τέ ἐστι καὶ τὸ κάρτα γίγνεται ψυχρόν, σε Ηρόδ. κ.λπ.
2. ο συνδυασμός καί τε είναι σπάνιος στους Επικ., και επίσης, σε Όμηρ.
II. στην Επικ. ποίηση, το τε επισυνάπτεται σε πολλές αντωνυμίες ή μόρια, χωρίς να μεταβάλλει την έννοιά τους, όπως ὅστε, ὅσος τε, γάρ τε, δέ τε, μέν τε, ἔνθα τε, ἵνα τε κ.λπ.· στους Αττ., το τε εξέπεσε ως περιττό, με εξαίρεση μερικές λέξεις, ἅτε, ὥστε, ἐφ' ᾧτε, οἷός τε, ἔστε.

Middle Liddell

I. and, answering to Lat. que, as καί to et. It may simply join clauses, as ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας Κίλλαν τε ζαθέην, Τενέδοιό τε ἶφι ἀνάσσεις Il.; or it may be repeated as τε, . . τε . ., both . . and . ., as πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε Hom. So also τε . ., καὶ . ., as διαστήτην Ἀτρείδης τε καὶ δῖος Ἀχιλλεύς Il., etc.: —used to show coincidence of time, μεσαμβρίη τέ ἐστι καὶ τὸ κάρτα γίγνεται ψυχρόν Hdt., etc.
2. the combination καί τε is peculiar to epic, and also, Hom.
II. in epic Poetry, τε is attached to many relative Pronouns or Particles, without altering their sense, as ὅστε, ὅσος τε, γάρ τε, δέ τε, μέν τε, ἔνθα τε, ἵνα τε, etc.: in Attic, this τε was dropped, except in a few words, as ἅτε, ὥστε, ἐφ' ᾧτε, οἷός τε, ἔστε.

Frisk Etymology German

τε: {te}
Forms: myk. qe.
Grammar: enkl. Partikel
Meaning: und;
Etymology: Altererbt und mit lat. -que, phryg. -κε, aind. -ca, germ., z.B. got. -h in ni-h neque u.a.m. identisch; idg. *qʷe. Weitere Formen m. Lit. bei WP. 1, 507f., Pok. 635 f., W.-Hofmann s.v.; fürs Griech. Schwyzer-Debrunner 573 f. m. reicher Lit., Chantraine Gramm. hom. 2, 340 ff. — Daneben in Adverbien -τε (ion. att. ark. kypr.), -τα (lesb.), -κα (dor.), z.B. τότε, πότε, ὅτε; τότα, πότα, ὄτα; τόκα, πόκα, ὅκα usw.; Schwyzer 622 m. Lit.; s. auch zu ὅτε. — Zu ep. -τε bekanntlich, ja Bloch Mus. Helv. 12, 145 ff. Zur Geschichte und ursprüngl. Funktion von τε, lat. -que u.a. Gonda Mnem. 4: 7, 177ff. u. 265ff Über eine ähnliche Part. im Finnisch-Ugrischen Wagner Münch. Stud. 20, 67 ff. (auch fürs Idg. von Interesse).
Page 2,862-863

German (Pape)

enklitische Partikel, und, von Hom. an überall das allgemeinste Bindewort, welchesbloß anzeigt, daß das Wort, welchem es nachgesetzt ist, im Zusammenhange mit einem andern entweder vorausgegangenen od. nachfolgenden gefaßt werden muß.
1 der ursprüngliche Gebrauch scheint der zu sein, daß bei beiden Wörtern od. Satzgliedern, welche auf diese Weise verbunden werden sollen, τέ gesetzt, oder auch öfter wiederholt wird, wie in dem häufigen πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, der Vater wie der Menschen so der Götter; αὐτός τε παῖδές θ' αἵδε, Soph. O.C. 463; θάνον δίψει τε λιμῷ τε, Aesch. Pers. 483; und so auch in der attischen Prosa bei einzelnen Schriftstellern häufiger, wie Thuc. und Antipho 2 α 9, β 7, γ 1; ὅ τε κίνδυνος ἥ τε αἰσχύνη, ib. 3, und öfter; bei Andern, wie Plat. seltener, ἥ τε νομὴ ἥ τε πτεροῦ φύσις, Phaedr. 248b. Mehrere τέ stehen bei einander; Hom. εἶδός τε μέγεθός τε φυήν τ' ἄγχιστα ἐῴκει, Il. 2.58; αἰεὶ γὰρ ἔρις τε φίλη πόλεμός τε μάχαι τε, 1.177; vgl. 561; H.h. Ven. 177; Aesch. Prom. 84 ff. 488 ff.; Soph. O.R. 300; und in Prosa, Lys. 19.13 Isocr. 3.25 und einzeln bei Andern; viermal Xen. Cyr. 3.3.36; fünfmal Soph. Trach. 1084 ff. So auch bei der Verbindung von Sätzen, ὃν δ' αὖ δήμου τ' ἄνδρα ἴδοι βοόωντά τ' ἐφεύροι, Il. 2.198; καὶ δύο τε ἀντὶ τοῦ ἑνὸς νηοὺς ῳκοδόμησε, αὐτός τε ἐκ τῆς νούσου ἀνέστη, Her. 1.22; φέρειν χρὴ τά τε δαιμόνια ἀναγκαίως, τά τε ἀπὸ τῶν πολεμίων ἀνδρείως, Thuc. 2.64; Xen. Cyr. 8.1.5. – Die vollkommene Gleichstellung spricht sich auch in Vrbdgn aus, wie πρίν γ' ὅτ' ἂν ἑνδεκάτη τε δυωδεκάτη τε γένηται, Od. 2.374, wo wir der elfte od. zwölfte Tag sagen, eigtl. wie der elfte, so der zwölfte Tag. – Eine genauere Verknüpfung der Wörter od. Satzglieder wird durch τὲ καί bewirkt, sowohl – als auch, nicht nur – sondern auch, αὐτοί τε καὶ ἵπποι, πύματόν τε καὶ ὕστατον und ä., Hom., was immer gewöhnlicher und bei den Attikern die geläufigere Verbindung wird, welche die losere Anreihung mit τέ … τέ bei einigen Schriftstellern, wie Plato fast ganz verdrängt, s. oben και. – Episch ist dafür τ' ἠδέ, Il. 2.206, 4.440, 9.99, 19.285; auch Aesch. Spt. 844, Pers. 26; sehr selten τὲ ἰδέ. – Auch umgestellt καί τε, πολλάκι δή μοι τοῦτον Ἀχαιοὶ μῦθον ἔειπον καί τέ με νεικείεσκον, Il. 19.86, was genauer aufgefaßt ist »und schalten mich auch«; κακὸν δέ τε σῆμα τέτυκται καί τε φέρει πολλὸν πυρετὸν δειλοῖσι βροτοῖσιν, wie er aber ein böses Zeichen ist, so bringt er auch, 22.31; vgl. 1.521, 9.159; auch καί τε – καί τε, Od. 14.165. Etwas anders ist Ar. Pax 925 σὺ δὲ πρότεινε τῶν ὀλῶν, καὐτός τε χερνίπτου παραδοὺς ταύτην ἐμοί, καὶ τοῖσι θεαταῖς ῥῖπτε τῶν κριθῶν, und selbst sowohl … als auch; vgl. Schaefer ad Dion.Hal. C.V. p. 191, wo er mehrere Beispiele beibringt, in denen καί für sich aufzufassen, τέ aber auf das Folgende zu beziehen ist. – Noch anders sind die Fälle, wo auf τέ – καί ein neues τέ folgt, ἔς τε Φωκέων χθόνα καὶ Δωρίδ' αἶαν μηλιᾶ τε κόλπον, Aesch. Pers. 477; πόλει τ' ἀρήγειν καὶ θεῶν ἐγχωρίων βωμοῖσι τέκνοις τε γῇ τε μητρί, Spt. 14, vgl. 69; noch auffallender αὐτός τε καὶ οἱ συμπόται τε καὶ ἑταῖροι καὶ ἑταῖραι, Plat. Rep. III.568e; – ἄλλως τε καί s. unter ἄλλως. – Als Anakoluth sind die Fälle zu betrachten, wo in dem einen Satzgliede des mit τέ … τέ oder τέ … καί verbundenen Satzes das Partizip statt des Verbums finit. steht, also die Gleichheit der so verbundenen Glieder in der Form aufgehoben wird, ἰοῖσίν τε τιτυσκόμενοι λάεσσί τ' ἔβαλλον, Il. 3.80; ἀλλήλοισί τε κεκλόμενοι καὶ πᾶσι θεοῖσιν χεῖρας ἀνίσχοντες μεγάλ' εὐχετόωντο ἕκαστος, 8.346, vgl. 15.368, wo man freilich das Hauptverbum auch auf das erste Satzglied beziehen kann; σύν τε δύ' ἔρχομένω καί τε πρὸὃ τοῦ ἐνόησεν, 10.224; νόησε δὲ δῖος Ὀδυσσεὺς σαίνοντάς τε κύνας, περί τε κτύπος ἦλθε ποδοῖϊν, Od. 16.6, wo man sich auch durch eine Umstellung des τέ helfen kann, es erkannte aber sowohl od. –, als auch das Geräusch (s. unten am Ende); vgl. auch ἀρώμενος, ἕως ἵκοιο γῆράς τε λιπαρὸν θρέψαιό τε φαίδιμον υἱόν, Od. 19.367. Ähnliche Beispiele aus att. Dichtern s. bei Hermann zu Vig. p. 722 und zu Ar. Nub. 180; einzeln findet sich dgl. auch in Prosa; τὸ πᾶν ἐς αὐτὸν ἐπεποιήκεε ἄλλα τε ἐπιφραζόμενος καὶ δὴ καὶ ἐς Δελφοὺς περὶ αὐτοῦ ἐπεπόμφεε, Her. 1.85; und eben so προσέβαλον τῷ τειχίσματι ἄλλῳ τε τρόπῳ πειράσαντες καὶ μηχανὴν προσήγαγον, Thuc. 4.100; vgl. Schaefer zu Dion.Hal. C.V. p. 32. Richtig bemerkt Passow, daß dieser für uns auffallende freie Gebrauch nicht sowohl aus einer Nachlässigkeit der Schriftsteller floß, als vielmehr aus der ganz allgemein verbindenden Kraft der Partikel τέ, die unser und nur in wenig Fällen wiederzugeben vermag. – Zuweilen folgt auch einem vorangegangenen τέ, mit Hintansetzung der Gleichstellung der beiden Satzglieder, ein den Gegensatz hervorhebendes δέ, wie Aesch. Pers. 616, σύ τε πέμπε χοάς – ἡμεῖς δὲ αἰτησόμεθα; s. Soph. O.C. 367, 1139, Trach. 285; Seidler Eur. I.T. 1381; Böckh Pind. P. 5.54; auch einzeln in Prosa, ἔν τε τῇ τῶν ἐπῶν ποιήσει, πολλαχοῦ δὲ καὶ ἄλλοθι, Plat. Rep. III.394c; Men. 93d; τέ … ἔτι δέ, Andoc. 1.58; ἐπαινέσοντάς τε ὑμᾶς, ἔπειτα δὲ καὶ συνησθησομένους, Xen. An. 5.5.8; wodurch immer ein größerer Nachdruck auf das zweite Glied fällt. – Auch ἤ folgt auf ein τέ, Pind. Ol. 1.104, I. 7.35 und einzeln in Prosa, περὶ αὐτοῦ τε ὁπότε λέγοι ὁ Σωκράτης ἢ αὖ περὶ τοῦ ἀποκρινομένου, Plat. Theaet. 143c; Ion 535d. – Eine andere Verbindung ist noch, daß einem voranstehenden μέν ein τέ statt δέ entspricht, wo der eigentliche Gegensatz mit δέ aus dem Zusammenhang zu ergänzen ist, und τέ einfach sich an den vorigen Satz anreiht, z.B. Pind. P. 4.250, N. 8.31; Soph. Tr. 1012, 1234, Phil. 1045, 1410. – Noch mögen Fälle wie Eur. I.T. 1333 erwähnt werden: οὗτοί τε γὰρ σίδηρον οὐκ εἶχον χεροῖν, ἡμεῖς τε, wo wir, um die Gleichstellung auszudrücken, sagen »weder sie, noch wir hatten Eisen«; vgl. Thuc. 4.36 ἐκεῖνοί τε γὰρ τῇ ἀτραπῷ περιελθόντων τῶν Περσῶν διεφθάρησαν, οὗτοί τε, denn wie jene umgekommen waren, so auch diese, nämlich in diesem andern Falle. – Über οὔτε … τέ s. οὔτε.
2 auch schon von Hom. an bei Dichtern und einzelnen Prosaikern üblich ist das einmal gesetzte τέ, welchesdem mit dem Vorhergehenden zu verbindenden Worte nachgesetzt wird, oder nach einem der ersten Wörter des zweiten Satzgliedes zu stehen kommt, wie Il. 1.5, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν οἰωνοῖσί τε πᾶσιν, wo eine weniger enge Verbindung und Gleichstellung bewirkt wird, und das Zweite mehr willkürlich hinzugenommen erscheint, so daß das Erste auch allein stehen könnte, was deutlich wird, wenn man hiermit etwa πατήρ ἀν, δρῶν, τε θεῶν, τε vergleicht, τὸ παρὸν τό τ' ἐπερχόμμεν, ον. Aesch. Prom. 80; παραινεῖν νουθετεῖν τε, 264, und sonst oft, wie bei den andern Tragg.; in Prosa oft bei Thuc.; einzeln bei den Rednern, Γοργίαν τε ἐάσομεν εὕδειν, Phaedr. 267a; auch Sätze an einander reihend, ἐς μαραθῶνα τὰς νέας ὥρμιζε οὗτος, ἐκβάντας τε ἐς γῆν διέτασσε, Her. 6.107, und öfter, wie bei Thuc., wo nicht selten das einfache und ungenügend erscheint, und die Verbindung mit und so, demnach und ä. angemessener ist, so schließt Thuc. 1.22 seine Vorbemerkungen mit dem Satze κτῆμά τε ἐς ἀεὶ μᾶλλον ἢ ἀγώνισμα ἐς τὸ παραχρῆμα ἀκούειν ξύγκειται, und so ist das Buch.
3 in der alten Sprache Homers und im Ion., wo die Form des Demonstrativs und des Relativs noch nicht getrennt, oder vielmehr das Letztere bloßes Demonstrativ war (s. das oben unter dem Artikel ὅς Gesagte), wird τέ hinzugesetzt, um dem Relativum verbindende Kraft zu geben und es zum Relativum zu machen; z.B. οὐδὲ σύ γ' ἔγνως Παλλάδ' Ἀθηναίην, κούρην Διός, ἥ τέ τοι αἰεὶ παρίσταμαι, Od. 13.300; καὶ κτῆσιν ὄπασσεν, οἷά τε ᾧ οἰκῆϊ ἄναξ εὔθυμος ἔδωκεν, 14.63; eigtl. ist τῶν πάντων οὐ τόσσον ὀδύρομαι ὡς ἑνός, ὅς τε μοι ὕπνον ἀπεχθαίρει, Od. 4.104 = wie um den Einen, und der verleidet mir den Schlaf, d.i. nach unserer gewöhnlichen Auffassung, welcher mir verleidet (S. Nitzsch zu Od. 1.50). Dieser bei Hom. sehr geläufige Gebrauch scheint bes. für die Ableitung des τέ aus dem Demonstrativ τοί zu sprechen, wie auch wir sagen können »um den Einen, der da«, wobei freilich nicht zu übersehen ist, daß uns der als Relativum noch jetzt geläufig ist. Aus der sinnlichen anschaulichen Sprache Homers heraus dürfte es nicht schwer halten, so auch den unter 1 erwähnten Gebrauch von τέ … τέ zu erklären. – Übrigens ist im Attischen von diesem alten Gebrauche noch manche Spur geblieben, wie ἅτε, ὥστε, οἷός τε, ἐφ' ᾧτε, wo τέ nach dem sonstigen attischen Sprachgebrauche als pleonastisch erscheint.
Bei Hom. werden auch zwischen dem Relativum und τέ noch andere Partikeln eingeschoben, ὅς ῥά τε, ὃς μέν τε, ὅσπερ τε. – Eben so haben andere relative Partikeln bei Hom. noch τέ bei sich, z.B. ἔνθα τε, Il. 5.305, ὅτε τε, 5.500, ὅτε πέρ τε, 10.7, ὡσεί τε, 9.481; vgl. auch ὥς τε, ἵνα τε, ἀλλά τε, 19.165, Od. 12.64, 67; ἐπεί τε, oft bei Her. – Ähnlich ist das Hinzufügen des τέ bei andern Partikeln zu betrachten: γάρ τε, etenim, Il. 1.81, 4.160, 23.156 und sonst; auch τὲ γάρ, 23.277; vgl. auch Schaefer Soph. Trach. 1021, Dion.Hal. C.V. p. 409 und Pinzger Lycurg. 5.3; – μέν τε, s. μέν; – δέ τε, und auch, und dann, bei Hom. häufig, auch so, daß ein Wort dazwischen tritt, νῦν δ' ἅμα τ' αὐτίκα, Il. 9.519; μέν τε – δέ τε, einander entsprechend, 5.139, 21.260; wo überall τέ die Satzglieder enger mit einander zu verknüpfen dient, wie die alte Sprache überhaupt mehr äußerlich und sinnlich solche Verbindungen ausdrückt, welche später mehr innerlich in der Satzfügung enthalten sind.
Über die Stellung des τέ ist noch zu bemerken, daß es als Enklitikon eigentlich immer dem Worte, welchesauf ein anderes bezogen werden soll, nachgesetzt werden müßte, aber oft eine Versetzung erleidet,
a beim Artikel, τά τε δῶρα, ἥ τε κόμη, τό τε εἶδος, Il. 3.54 und sonst oft; vgl. Plat. Hipp. 283a.
b wenn die beiden und verbindenden Wörter von einer Präposition abhängig sind, tritt es gewöhnlich hinter diese, ὑπέρ τ' ἐμαυτοῦ τοῦ θεοῦ τε, Soph. O.R. 253; ἔστ' ἐπάλξεις καὶ πύλας, Aesch. Spt. 30; ἄνευ τ' ὀρχημάτων χλιδῆς τε τῆς πάροιθεν, Pers. 599; Pind. P. 1.12; Her. 1.69, 9.7.1; ἔν τε πολιτικῇ καὶ ἰδιωτικῇ ἀρχῇ, Plat. Rep. I.345e; Menex. 240a; auch wenn die Präposition wiederholt ist, ἔν τε ἔργῳ καὶ ἐν λόγῳ, Rep. II.382e; seltener πρὸς πόλιν τε καὶ θεούς, Aesch. Ag. 828.
c nach einem gen., der dem Worte vorangeht, auf welchesdie Partikel sich bezieht, falls er von diesem Worte abhängig ist, wie Hes. O. 19.
d nach einem Relativum, das auf den ganzen Satz wirkt, wie Aesch. Prom. 489, Spt. 1049, Plat. Hipp. mai. 304b, eben ro nach einem Frageworte, Il. 1.8, H.h. Apoll. 19.